R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Naar aanleiding van een paar offtopic posts in dit topic heb ik toch maar besloten om hier een apart topic over te maken. I'm in a pickle. Echt een heel vervelende situatie.
Ik begin bij het begin:
Een aantal maanden geleden verhuisde ik naar Engeland voor m'n studie. Ik zit hier tot halverwege/eind januari. Alles koek en ei, geweldige mensen en heel veel vrienden gemaakt. Ik woon namelijk in een studentenflat met 250 andere (overwegend internationale) studenten. Ik heb echt een geweldige tijd hier.
Ik leerde een meisje kennen, Julia, een Spaanse schone. Julia en ik raakte goed bevriend, en in het begin was het echt alleen dat, een goede vriendschap. Ze ging namelijk door een heel moeilijke tijd.
Een heleboel dingen ben ik achteraf achtergekomen op verschillende manieren. Sommige dingen heeft ze me zelf verteld, sommige dingen heb ik zelf uitgepuzzeld. Ik vertel het nu gewoon even alomwetend, wat er daadwerkelijk gebeurt is. Een heleboel dingen wist ik dus toendertijd niet, en ben ik pas veel later achter gekomen.
Ze ging dus door een moeilijke tijd. Ze kwam er namelijk achter dat ze vlak voordat ze naar Engeland ging, zwanger was geraakt van haar vriend. Ze is 21, nog volop in haar studie, in het buitenland, dus dat was een heel groot probleem. Haar vriend echter, liet haar zitten. Hij wou het er eigenlijk niet over hebben, alsof hij het niet kon geloven. Ze maakte heel erg veel ruzie erover, en hij maakte het uit... dan ging het weer aan, dan ging het weer uit... etc.
Vuile klootzak dat het is. Nu nog, een paar maanden later, kan ik me daar zooo pissig over maken.
Dit wist ik allemaal niet. Voor mij was het nog steeds de vrolijk meid die het altijd was. Ze wist de schijn heel goed op te houden. We waren vrienden geworden, maar nog niet echt erg close.
Ongeveer 2 weken maakte ze op deze manier ruzie met haar vriend, tot ze uiteindelijk besloten elkaar te ontmoeten. Hij zou naar Engeland gaan, naar een plaatsje hier een dikke twee met de trein vandaan, want daar had hij familie. Het plan was dus dat zij daar ook heen ging, zodat ze erover konden praten.
Ondertussen zat ze heel erg in de stress over thuis. Haar moeder was er altijd erg duidelijk over geweest dat als ze zwanger raakte, dat ze dan het huis uit moest. Ze had het dan ook niemand nog verteld. Niemand, behalve haar grootmoeder, die (gezien de sowieso al heel nare thuissituatie) altijd al een soort surrogaat moeder voor haar is geweest. Ze kon bij haar oma in gaan wonen, als ze zou besluiten het kind te houden.
Op een dag had ik haar gesproken, en zouden we 's avonds samen vuurwerk gaan kijken hier in een park. Die avond ga ik naar haar kamer, en ik klop op de deur (die op een kier staat). Ze reageert niet, dus ik kijk even naar binnen, en toen zag ik haar. In tranen, starend naar het beeldscherm... Ik wist zo goed niet wat ik moest doen. Ik liet haar met rust natuurlijk, en ik ging zelf, alleen, naar het vuurwerk kijken. Achteraf sprak ik haar aan. "Sorry, maar ik kwam je ophalen voor het vuurwerk, en toen zag ik je in tranen achter je computer zitten. Wat is er aan de hand?" Ze schrok heel erg, maar wou er niet over praten. Later kreeg ik een mailtje van haar. Ze bedankte me voor m'n bezorgtheid, en vertelde me dat ze op dat moment nog niet de waarheid die ze niet onder ogen durfte te komen uit kon spreken. Ze vertelde me dat haar oma was overleden...
Een slechtere timing is er natuurlijk niet. Ze was helemaal kapot door de hele situatie. Onder de mensen wist ze (nog steeds) de schijn heel goed op te houden, maar ik zag dat ze het moeilijk had, en niet gelukkig was. Ik kon niks anders doen dan wat ik normaal altijd met haar deed. Uitgaan, films kijken, over onbelangrijke dingen praten, maar af en toe kwamen we tot diepere gesprekken, en het klikte echt goed tussen ons.
Toen ging ze haar vriend zien. Ze vertelde me dat ze ook naar het ziekenhuis moest, omdat ze een cyste in haar buik had waar naar gekeken moest worden. (Dit klinkt nu alsof ze me niet de waarheid vertelde, maar er was ook echt een cyste, dus ze had sowieso naar het ziekenhuis gemoeten.)
Toen, in de trein, gebeurde het ergste dat haar zo'n beetje had kunnen overkomen. Ze kreeg een miskraam. Drie dagen ziekenhuis (ook voor die cyste) maakte haar leven nog moeilijker dan het al is.
Ze kwam na dat lange weekend terug, en ik wist direct dat er iets goed mis was. De ernst van de situatie wist ik niet. Ik kon sowieso, vrij weinig doen, dus ging met het leven door als altijd. We brachten steeds meer tijd samen door, en ze begon me steeds meer te vertellen. Ze hield het erop dat er een situatie tussen haar en haar vriend was onstaan, waarin hij een kant van zichzelf had laten zien die ze nog nooit had gezien in 1,5 jaar relatie. Hierdoor was de relatie zeg maar op een laag pitje gaan staan. Ze hadden een break. Het was niet echt uit, maar het was ook zeker niet meer aan.
Nu weet ik dus dat hij een 'mooi, problem solved' mentaliteit had over de hele situatie, en het er verder ook niet meer met haar over wou hebben. Die godskolere klootzak liet haar gewoon zitten. Op het moment dat zij hem het hardst nodig had, was hij er niet voor haar. Ik ben woedend op hem, nog steeds. Dat hij het vuile lef heeft om zo met haar om te gaan, ongelooflijk.
Dus... het normale leven hervat zich een beetje. Zoals ik al zei, we brengen ontzettend veel tijd samen door. We gaan stappen, kijken films, zijn eigenlijk iedere dag wel samen doen leuke dingen. Ondertussen groeit er echt iets tussen ons, en ik begin me te realiseren dat ik haar echt heel erg leuk ben gaan vinden. We komen erachter dat we ontzettend veel gemeen hadden. Beide een voorliefde voor talen, heel geïnteresseert in wetenschap en filosofie, dat soort dingen. Er is gewoon een klik, en dat groeide, en bleef maar groeien.
Maar, voor mij was er altijd het probleem dat ze toch nog die vriend had, ookal ging het niet goed tussen hen.
Het groeide, en groeide, en het word steeds duidelijker in ons gedrag wat we voor elkaar voelen. We beginnen het er losjes over te hebben. "I like you!" riep ze af en toe tegen me, terwijl ze me om de nek sprong, wanneer ik weer eens iets goeds had gedaan. Op een of andere manier wist ik altijd precies te zeggen of te doen wat ze nodig had. Ik wist haar altijd op te vrolijken, en zij maakte mij ook gelukkig. Tijdens het stappen, als ik dronken was, kon ik het ook niet meer voor me houden. Dan fluisterde ik in haar oor: "I like you, I think I like you too much." En zo was het eigenlijk wel duidelijk. Er waren heel vaak momenten dat we bijna zoende, maar het net niet deden...
Er kwam een punt, nu ongeveer een maand geleden, dat ik het niet meer voor me kon houden. Ik kwam thuis na een lange, lange avond stappen, vier feesten af gegaan en heel veel drank op. Zeven uur 's ochtends, en ik denk, het is nu of nooit. Ik schrijf haar een mailtje, waarin ik uit de doeken doe dat ik haar leuk vind. Erg leuk. Leuker dan gewoon vrienden. De volgende dag werd ik wakker, een kater, en halverwege herinner ik me dat mailtje. Shit, nalezen!
Gelukkig was het een heel net, mooi, romantisch bericht geworden. In m'n dronken bui had ik iets gestuurd dat grensde aan de poezie, zonder overdreven of slijmerig te zijn... Dat verbaast me nu nog steeds.
Die avond waren we aan het chatten, en zag ze dat ik een mailtje had gestuurd. Ze zei dat ze die ging lezen. Het moment van de waarheid. Vijf minuten later klopte ze op m'n deur, en kwam ze binnen. Ze vertelde me dat ze het had gelezen, en (om een gesprek dat lang en spannend was kort te houden) dat het wederzijds was, maar met een disclaimer. Ze had nog steeds die vriend, wat ze eerst moest uitvogelen. Ze kon niks met mij beginnen zolang dat nog speelde.
Er veranderde dus weinig. Niet kwa gedrag in ieder geval. Kwa gevoel zeker wel, want nu, als we elkaar een knuffel, kus (niet op de mond) of knipoog gaven, zat er gevoel achter. Een gevoel dat het wederzijds was, dat het niet zomaar flirten voor de lol was, maar echt. Dat was heel fijn.
Drie weken terug. De feestdagen zijn heel dichtbij, en ze gaat terug naar Spanje. Die dag... oh... de dag dat ik haar naar het vliegveld bracht...
Het was net een film. Heel cliché allemaal, maar daarom zo ontzettend fijn. Het plan was om samen met een Franse vriendin van haar naar de stad te gaan vanwaar ze vertrok, 2 uur reizen hier vandaan. (Toevallig dezelfde stad waar ze in het ziekenhuis had gelezen.) 's Ochtends vroeg, heel erg vroeg, vertrok onze trein om kwart voor zes. Op het treinstation gaat er wat mis met het kaartje van die Franse vriendin van ons, dus het blijkt dat we met z'n tweeën zijn, de hele dag.
Ik heb werkelijk, nog nooit, zo'n romantische dag gehad. Ik ben een sucker voor romantiek. De dingen die we deden, de gesprekken die we hadden, alles was perfect. Perfect gewoon. Ik kwam erachter dat we veel meer gemeen hadden dan ik al wist. Ze hield ook van fantasy, en toen ze me vertelde dat ze ook animé keek en zelfs manga's las, en helemaal enthousiast werd over een serie (Death Note, voor de kenners) en daar over begon te vertellen, was ik swept off my feet, voor het eerst in m'n leven. Ik kon niks meer zeggen, ik kon alleen staren naar haar, met een vage grijns op m'n gezicht. Het maalde door m'n kop: "Ze is perfect, wow, ze is gewoon perfect."
Uiteindelijk bracht ik haar naar het vliegveld, en namen we afscheid.
En hier neemt het verhaal een wending.
We hadden dagelijks contact, soms gesprekken van 4, 5 uur lang tot vroeg in de ochtend. Na een weekje ongeveer, vertelde ze me dat ze haar vriend weer had gesproken. Ze hadden heel veel ruzie gemaakt. Dat klonk allemaal hoopvol, voor mij natuurlijk, want ik wou dat het uitging tussen die twee, zodat er ruimte was voor mij.
Om een lang verhaal kort te maken, ze begonnen elkaar wat vaker te zien, en er kwam steeds minder ruzie en steeds meer productieve gesprekken. Ik begon me zorgen te maken natuurlijk. Het kon twee kanten op. Hij had spijt van zijn reactie, zijn gedrag. Hij vertelde dat het door de afstand kwam, dat hij niet wist hoe hij ermee om moest gaan, dat hij geschrokken was, en fin, je snapt z'n argumenten wel. Hij smeekte om een tweede kans. Aanvankelijk wou ze die niet geven, en dat stemde mij hoopvol natuurlijk.
Twee dagen terug kwam de bombshell. Ze had me geprobeert te bereiken, de hele dag al, maar omdat ik op de uni zat lukte dat niet. Toen stuurde ze me met veel pijn in het hart een mailtje, dat ze toch voor hem had gekozen. Dat ze zich realiseerde dat toen ze 'ja' tegen hem zei, ze 'nee' tegen mij zei. Nee tegen de kans mij te zoenen, met mij te zijn, van me te houden zoals ze was begonnen van me te houden...
Ze houdt nog steeds van hem, en kan hem niet loslaten.
Ik was er behoorlijk kapot van, toen ik dat las. Wat ik voor haar voel, heb ik nog nooit voor iemand gevoelt. Geen enkel vriendinnetje dat ik ooit heb gehad pastte zo goed bij me. Ze is werkelijk perfect voor me, in vrijwel alles.
Ik heb lang nagedacht. En ik was een mail terug aan het typen, maar ik twijfelde of ik die zou sturen. (Daar gingen de offtopic reacties in dat andere topic over.) Tijdens het typen kwam ze online, en ik vertelde haar dat ik een mail aan het typen was maar twijfelde. Ze wou hem wel graag lezen, dus ik typte verder. Ik heb 100% openheid gegeven, over alles, en deed 2 uur over het mailtje. 1200 woorden was het, en gestuurd.
Nu hebben we erover gepraat, over alles, en is het duidelijk dat ze echt haar keuze heeft gemaakt. Ik denk dat ze een fout maakt, maar ik wil natuurlijk dat ze voor mij kiest. Het lijkt erop dat ik kansloos ben nu. Er zal geen relatie komen tussen ons. Nu niet, in ieder geval.
Ik ben wel blij dat we over alles praten, al onze gevoelens. Het doet haar ook pijn. Heel veel pijn. Ze zit tussen twee vuren, en het is heel moeilijk voor haar. Ik wil het haar ook niet moeilijker maken dan het is. Gelukkig praten we erover, en zullen we er waarschijnlijk nog wel een tijdje over praten. Ik wil niet dat alles uitgesproken is, want het is natuurlijk ook gewoon een heel erg goede vriendin van me geworden. Zo'n beetje m'n beste vriendin nu, en dat wil ik niet kwijt. Dat zal ik niet kwijt raken.
Ik hoop dat ze gelukkig wordt, en dat ik het mis heb over die klootzak. Ik hoop echt dat het een goede jongen is, en dat ze (voor haar) de juiste keuze heeft gemaakt. Maar ik ben zo bang dat ze een fout maakt, dat ze er straks achter komt, en dat het dan te laat is... Ik zal er altijd voor d'r zijn, maar ik moet ook verder met m'n leven natuurlijk...
Ik postte in dat andere topic dat ik het toen nog niet opgaf, dat ik nog een poging deed, en die heb ik gedaan. Nu geef ik het wel op, denk ik...
Morgenavond komt ze weer terug, en haal ik haar op van de trein. Dat word moeilijk, maar ik verheug me er inmiddels wel weer op...
Shit, wat een klote situatie.
---
Nu ik teruglees, is het een heel erg lange tekst geworden... en toch heel erg onvolledig. Er speelde meer, ook in mijn leven een heleboel, maar dit is de essentie van het verhaal.
Ik begin bij het begin:
Een aantal maanden geleden verhuisde ik naar Engeland voor m'n studie. Ik zit hier tot halverwege/eind januari. Alles koek en ei, geweldige mensen en heel veel vrienden gemaakt. Ik woon namelijk in een studentenflat met 250 andere (overwegend internationale) studenten. Ik heb echt een geweldige tijd hier.
Ik leerde een meisje kennen, Julia, een Spaanse schone. Julia en ik raakte goed bevriend, en in het begin was het echt alleen dat, een goede vriendschap. Ze ging namelijk door een heel moeilijke tijd.
Een heleboel dingen ben ik achteraf achtergekomen op verschillende manieren. Sommige dingen heeft ze me zelf verteld, sommige dingen heb ik zelf uitgepuzzeld. Ik vertel het nu gewoon even alomwetend, wat er daadwerkelijk gebeurt is. Een heleboel dingen wist ik dus toendertijd niet, en ben ik pas veel later achter gekomen.
Ze ging dus door een moeilijke tijd. Ze kwam er namelijk achter dat ze vlak voordat ze naar Engeland ging, zwanger was geraakt van haar vriend. Ze is 21, nog volop in haar studie, in het buitenland, dus dat was een heel groot probleem. Haar vriend echter, liet haar zitten. Hij wou het er eigenlijk niet over hebben, alsof hij het niet kon geloven. Ze maakte heel erg veel ruzie erover, en hij maakte het uit... dan ging het weer aan, dan ging het weer uit... etc.
Vuile klootzak dat het is. Nu nog, een paar maanden later, kan ik me daar zooo pissig over maken.
Dit wist ik allemaal niet. Voor mij was het nog steeds de vrolijk meid die het altijd was. Ze wist de schijn heel goed op te houden. We waren vrienden geworden, maar nog niet echt erg close.
Ongeveer 2 weken maakte ze op deze manier ruzie met haar vriend, tot ze uiteindelijk besloten elkaar te ontmoeten. Hij zou naar Engeland gaan, naar een plaatsje hier een dikke twee met de trein vandaan, want daar had hij familie. Het plan was dus dat zij daar ook heen ging, zodat ze erover konden praten.
Ondertussen zat ze heel erg in de stress over thuis. Haar moeder was er altijd erg duidelijk over geweest dat als ze zwanger raakte, dat ze dan het huis uit moest. Ze had het dan ook niemand nog verteld. Niemand, behalve haar grootmoeder, die (gezien de sowieso al heel nare thuissituatie) altijd al een soort surrogaat moeder voor haar is geweest. Ze kon bij haar oma in gaan wonen, als ze zou besluiten het kind te houden.
Op een dag had ik haar gesproken, en zouden we 's avonds samen vuurwerk gaan kijken hier in een park. Die avond ga ik naar haar kamer, en ik klop op de deur (die op een kier staat). Ze reageert niet, dus ik kijk even naar binnen, en toen zag ik haar. In tranen, starend naar het beeldscherm... Ik wist zo goed niet wat ik moest doen. Ik liet haar met rust natuurlijk, en ik ging zelf, alleen, naar het vuurwerk kijken. Achteraf sprak ik haar aan. "Sorry, maar ik kwam je ophalen voor het vuurwerk, en toen zag ik je in tranen achter je computer zitten. Wat is er aan de hand?" Ze schrok heel erg, maar wou er niet over praten. Later kreeg ik een mailtje van haar. Ze bedankte me voor m'n bezorgtheid, en vertelde me dat ze op dat moment nog niet de waarheid die ze niet onder ogen durfte te komen uit kon spreken. Ze vertelde me dat haar oma was overleden...
Een slechtere timing is er natuurlijk niet. Ze was helemaal kapot door de hele situatie. Onder de mensen wist ze (nog steeds) de schijn heel goed op te houden, maar ik zag dat ze het moeilijk had, en niet gelukkig was. Ik kon niks anders doen dan wat ik normaal altijd met haar deed. Uitgaan, films kijken, over onbelangrijke dingen praten, maar af en toe kwamen we tot diepere gesprekken, en het klikte echt goed tussen ons.
Toen ging ze haar vriend zien. Ze vertelde me dat ze ook naar het ziekenhuis moest, omdat ze een cyste in haar buik had waar naar gekeken moest worden. (Dit klinkt nu alsof ze me niet de waarheid vertelde, maar er was ook echt een cyste, dus ze had sowieso naar het ziekenhuis gemoeten.)
Toen, in de trein, gebeurde het ergste dat haar zo'n beetje had kunnen overkomen. Ze kreeg een miskraam. Drie dagen ziekenhuis (ook voor die cyste) maakte haar leven nog moeilijker dan het al is.
Ze kwam na dat lange weekend terug, en ik wist direct dat er iets goed mis was. De ernst van de situatie wist ik niet. Ik kon sowieso, vrij weinig doen, dus ging met het leven door als altijd. We brachten steeds meer tijd samen door, en ze begon me steeds meer te vertellen. Ze hield het erop dat er een situatie tussen haar en haar vriend was onstaan, waarin hij een kant van zichzelf had laten zien die ze nog nooit had gezien in 1,5 jaar relatie. Hierdoor was de relatie zeg maar op een laag pitje gaan staan. Ze hadden een break. Het was niet echt uit, maar het was ook zeker niet meer aan.
Nu weet ik dus dat hij een 'mooi, problem solved' mentaliteit had over de hele situatie, en het er verder ook niet meer met haar over wou hebben. Die godskolere klootzak liet haar gewoon zitten. Op het moment dat zij hem het hardst nodig had, was hij er niet voor haar. Ik ben woedend op hem, nog steeds. Dat hij het vuile lef heeft om zo met haar om te gaan, ongelooflijk.
Dus... het normale leven hervat zich een beetje. Zoals ik al zei, we brengen ontzettend veel tijd samen door. We gaan stappen, kijken films, zijn eigenlijk iedere dag wel samen doen leuke dingen. Ondertussen groeit er echt iets tussen ons, en ik begin me te realiseren dat ik haar echt heel erg leuk ben gaan vinden. We komen erachter dat we ontzettend veel gemeen hadden. Beide een voorliefde voor talen, heel geïnteresseert in wetenschap en filosofie, dat soort dingen. Er is gewoon een klik, en dat groeide, en bleef maar groeien.
Maar, voor mij was er altijd het probleem dat ze toch nog die vriend had, ookal ging het niet goed tussen hen.
Het groeide, en groeide, en het word steeds duidelijker in ons gedrag wat we voor elkaar voelen. We beginnen het er losjes over te hebben. "I like you!" riep ze af en toe tegen me, terwijl ze me om de nek sprong, wanneer ik weer eens iets goeds had gedaan. Op een of andere manier wist ik altijd precies te zeggen of te doen wat ze nodig had. Ik wist haar altijd op te vrolijken, en zij maakte mij ook gelukkig. Tijdens het stappen, als ik dronken was, kon ik het ook niet meer voor me houden. Dan fluisterde ik in haar oor: "I like you, I think I like you too much." En zo was het eigenlijk wel duidelijk. Er waren heel vaak momenten dat we bijna zoende, maar het net niet deden...
Er kwam een punt, nu ongeveer een maand geleden, dat ik het niet meer voor me kon houden. Ik kwam thuis na een lange, lange avond stappen, vier feesten af gegaan en heel veel drank op. Zeven uur 's ochtends, en ik denk, het is nu of nooit. Ik schrijf haar een mailtje, waarin ik uit de doeken doe dat ik haar leuk vind. Erg leuk. Leuker dan gewoon vrienden. De volgende dag werd ik wakker, een kater, en halverwege herinner ik me dat mailtje. Shit, nalezen!
Gelukkig was het een heel net, mooi, romantisch bericht geworden. In m'n dronken bui had ik iets gestuurd dat grensde aan de poezie, zonder overdreven of slijmerig te zijn... Dat verbaast me nu nog steeds.
Die avond waren we aan het chatten, en zag ze dat ik een mailtje had gestuurd. Ze zei dat ze die ging lezen. Het moment van de waarheid. Vijf minuten later klopte ze op m'n deur, en kwam ze binnen. Ze vertelde me dat ze het had gelezen, en (om een gesprek dat lang en spannend was kort te houden) dat het wederzijds was, maar met een disclaimer. Ze had nog steeds die vriend, wat ze eerst moest uitvogelen. Ze kon niks met mij beginnen zolang dat nog speelde.
Er veranderde dus weinig. Niet kwa gedrag in ieder geval. Kwa gevoel zeker wel, want nu, als we elkaar een knuffel, kus (niet op de mond) of knipoog gaven, zat er gevoel achter. Een gevoel dat het wederzijds was, dat het niet zomaar flirten voor de lol was, maar echt. Dat was heel fijn.
Drie weken terug. De feestdagen zijn heel dichtbij, en ze gaat terug naar Spanje. Die dag... oh... de dag dat ik haar naar het vliegveld bracht...
Het was net een film. Heel cliché allemaal, maar daarom zo ontzettend fijn. Het plan was om samen met een Franse vriendin van haar naar de stad te gaan vanwaar ze vertrok, 2 uur reizen hier vandaan. (Toevallig dezelfde stad waar ze in het ziekenhuis had gelezen.) 's Ochtends vroeg, heel erg vroeg, vertrok onze trein om kwart voor zes. Op het treinstation gaat er wat mis met het kaartje van die Franse vriendin van ons, dus het blijkt dat we met z'n tweeën zijn, de hele dag.
Ik heb werkelijk, nog nooit, zo'n romantische dag gehad. Ik ben een sucker voor romantiek. De dingen die we deden, de gesprekken die we hadden, alles was perfect. Perfect gewoon. Ik kwam erachter dat we veel meer gemeen hadden dan ik al wist. Ze hield ook van fantasy, en toen ze me vertelde dat ze ook animé keek en zelfs manga's las, en helemaal enthousiast werd over een serie (Death Note, voor de kenners) en daar over begon te vertellen, was ik swept off my feet, voor het eerst in m'n leven. Ik kon niks meer zeggen, ik kon alleen staren naar haar, met een vage grijns op m'n gezicht. Het maalde door m'n kop: "Ze is perfect, wow, ze is gewoon perfect."
Uiteindelijk bracht ik haar naar het vliegveld, en namen we afscheid.
En hier neemt het verhaal een wending.
We hadden dagelijks contact, soms gesprekken van 4, 5 uur lang tot vroeg in de ochtend. Na een weekje ongeveer, vertelde ze me dat ze haar vriend weer had gesproken. Ze hadden heel veel ruzie gemaakt. Dat klonk allemaal hoopvol, voor mij natuurlijk, want ik wou dat het uitging tussen die twee, zodat er ruimte was voor mij.
Om een lang verhaal kort te maken, ze begonnen elkaar wat vaker te zien, en er kwam steeds minder ruzie en steeds meer productieve gesprekken. Ik begon me zorgen te maken natuurlijk. Het kon twee kanten op. Hij had spijt van zijn reactie, zijn gedrag. Hij vertelde dat het door de afstand kwam, dat hij niet wist hoe hij ermee om moest gaan, dat hij geschrokken was, en fin, je snapt z'n argumenten wel. Hij smeekte om een tweede kans. Aanvankelijk wou ze die niet geven, en dat stemde mij hoopvol natuurlijk.
Twee dagen terug kwam de bombshell. Ze had me geprobeert te bereiken, de hele dag al, maar omdat ik op de uni zat lukte dat niet. Toen stuurde ze me met veel pijn in het hart een mailtje, dat ze toch voor hem had gekozen. Dat ze zich realiseerde dat toen ze 'ja' tegen hem zei, ze 'nee' tegen mij zei. Nee tegen de kans mij te zoenen, met mij te zijn, van me te houden zoals ze was begonnen van me te houden...
Ze houdt nog steeds van hem, en kan hem niet loslaten.
Ik was er behoorlijk kapot van, toen ik dat las. Wat ik voor haar voel, heb ik nog nooit voor iemand gevoelt. Geen enkel vriendinnetje dat ik ooit heb gehad pastte zo goed bij me. Ze is werkelijk perfect voor me, in vrijwel alles.
Ik heb lang nagedacht. En ik was een mail terug aan het typen, maar ik twijfelde of ik die zou sturen. (Daar gingen de offtopic reacties in dat andere topic over.) Tijdens het typen kwam ze online, en ik vertelde haar dat ik een mail aan het typen was maar twijfelde. Ze wou hem wel graag lezen, dus ik typte verder. Ik heb 100% openheid gegeven, over alles, en deed 2 uur over het mailtje. 1200 woorden was het, en gestuurd.
Nu hebben we erover gepraat, over alles, en is het duidelijk dat ze echt haar keuze heeft gemaakt. Ik denk dat ze een fout maakt, maar ik wil natuurlijk dat ze voor mij kiest. Het lijkt erop dat ik kansloos ben nu. Er zal geen relatie komen tussen ons. Nu niet, in ieder geval.
Ik ben wel blij dat we over alles praten, al onze gevoelens. Het doet haar ook pijn. Heel veel pijn. Ze zit tussen twee vuren, en het is heel moeilijk voor haar. Ik wil het haar ook niet moeilijker maken dan het is. Gelukkig praten we erover, en zullen we er waarschijnlijk nog wel een tijdje over praten. Ik wil niet dat alles uitgesproken is, want het is natuurlijk ook gewoon een heel erg goede vriendin van me geworden. Zo'n beetje m'n beste vriendin nu, en dat wil ik niet kwijt. Dat zal ik niet kwijt raken.
Ik hoop dat ze gelukkig wordt, en dat ik het mis heb over die klootzak. Ik hoop echt dat het een goede jongen is, en dat ze (voor haar) de juiste keuze heeft gemaakt. Maar ik ben zo bang dat ze een fout maakt, dat ze er straks achter komt, en dat het dan te laat is... Ik zal er altijd voor d'r zijn, maar ik moet ook verder met m'n leven natuurlijk...
Ik postte in dat andere topic dat ik het toen nog niet opgaf, dat ik nog een poging deed, en die heb ik gedaan. Nu geef ik het wel op, denk ik...
Morgenavond komt ze weer terug, en haal ik haar op van de trein. Dat word moeilijk, maar ik verheug me er inmiddels wel weer op...
Shit, wat een klote situatie.
---
Nu ik teruglees, is het een heel erg lange tekst geworden... en toch heel erg onvolledig. Er speelde meer, ook in mijn leven een heleboel, maar dit is de essentie van het verhaal.
Take Sick Boy, for instance, he came off junk at the same time as me, not because he wanted to, you understand, but just to annoy me, just to show me how easily he could do it, thereby downgrading my own struggle.
weet je dat zeker? Als je dingen voor haar voelt gaat 't lastig voor je verwerken worden als je haar blijft zien. Mischien is 't kut om nu wat meer afstand te zoeken, maar jij moet ook verder met je levenquote:Zo'n beetje m'n beste vriendin nu, en dat wil ik niet kwijt. Dat zal ik niet kwijt raken.
"Those unforgettable days, for them I live"
Die "vriend" van haar is wel de vader van haar kind. Een band die jij nooit met haar zal krijgen.
Verder klink jij als het trouwe-hond vriend type waar ze goed mee kon praten maar niet verliefd op was.
Raap jezelf op en ga verder met je leven.
Verder klink jij als het trouwe-hond vriend type waar ze goed mee kon praten maar niet verliefd op was.
Raap jezelf op en ga verder met je leven.
True.quote:Op woensdag 7 januari 2009 13:14 schreef zquing het volgende:
[..]
weet je dat zeker? Als je dingen voor haar voelt gaat 't lastig voor je verwerken worden als je haar blijft zien. Mischien is 't kut om nu wat meer afstand te zoeken, maar jij moet ook verder met je leven
Het is kut dat m'n verhaal zo onvolledig is. Dit word dan ook zo'n topic waar ik steeds dingen moet gaan toevoegen.
Zoals ik volgens mij ook al in het verhaal zette, ik zit hier tot ongeveer het einde van deze maand. Dan ga ik terug naar NL voor een jaartje. Zij zit hier tot mei, en gaat dan terug naar Spanje.
Afstand is zal er dus sowieso komen. Nou is gelukkig Spanje-Nederland/UK heel goed te doen met het vliegtuig, en hebben we internet, dus ik heb er vertrouwen in de het contact niet zal verwateren, en we elkaar toch zeker een aantal keer per jaar zullen zien. De afstand zal echter wel goed zijn in het verwerkingstraject, zeg maar.
Ik realiseerde me ook dat het een kutsituatie was op het moment dat ik haar leuk ging vinden. Óf het werd niks (wat dus gebeurde) en ik zou gekwetst worden (zwaar), óf het werd wel wat, en dan zou het ook moeilijk worden, voor een paar jaartjes. Over 3 jaar ben ik klaar met m'n studie, en dan zou het een heel ander verhaal zijn. Dan zou ik een baan in Spanje kunnen krijgen, en daarheen emigreren lijkt me zo gek nog niet. Maar dat was allemaal toekomstmuziek, natuurlijk, en daar was ik me terdegen van bewust.
Miskraam. Dat kind heeft ze dus nooit gehad, en wou ze vanaf het begin al niet.quote:Op woensdag 7 januari 2009 13:15 schreef Opa.Bakkebaard het volgende:
Die "vriend" van haar is wel de vader van haar kind. Een band die jij nooit met haar zal krijgen.
Verder klink jij als het trouwe-hond vriend type waar ze goed mee kon praten maar niet verliefd op was.
Raap jezelf op en ga verder met je leven.
En nee, ik was meer dan dat. Ze is wel degelijk verlieft op me geworden. Daar hebben we het uitgebreid over gehad.
Take Sick Boy, for instance, he came off junk at the same time as me, not because he wanted to, you understand, but just to annoy me, just to show me how easily he could do it, thereby downgrading my own struggle.
Ik zou naar een uitgever stappen en het verhaal publiceren. Naast een gebroken hart, hou je er misschien ook nog een leuk zakcentje aan over.
Je kunt zeggen wat je wilt.
Heh, ik heb wel ambities als schrijver, en ik bedacht me dus inderdaad ook al dat ik hier een mooi verhaal over kon schrijven. Wellicht doe ik dat nog wel. Eerst moeten de wonden helen, en ik moet ik bepaalde dingen (niet alleen dit) in mijn leven op de rails krijgen.quote:Op woensdag 7 januari 2009 13:20 schreef Perenijsje het volgende:
Ik zou naar een uitgever stappen en het verhaal publiceren. Naast een gebroken hart, hou je er misschien ook nog een leuk zakcentje aan over.
Take Sick Boy, for instance, he came off junk at the same time as me, not because he wanted to, you understand, but just to annoy me, just to show me how easily he could do it, thereby downgrading my own struggle.
maar wat is 't wat jij wil doen? Wil je verder met je leven, wil je haar. Waar wil je heen met dit topic. Mischien is ze wel heel geweldig, maar dat zijn andere vrouwen ook.
Mij lijkt 't beter dat je eerst verder gaat met je leven voordat je verder gaat met vrienden zijn met haar.
Mij lijkt 't beter dat je eerst verder gaat met je leven voordat je verder gaat met vrienden zijn met haar.
"Those unforgettable days, for them I live"
Ik wil haar, maar dat is blijkbaar onmogelijk. Morgen zie ik haar weer, en dan zullen er waarschijnlijk uitgebreidde gesprekken zijn. Dit moet nog face to face uitgepraat worden, want chatten is niet ideaal natuurlijk.quote:Op woensdag 7 januari 2009 13:23 schreef zquing het volgende:
maar wat is 't wat jij wil doen? Wil je verder met je leven, wil je haar. Waar wil je heen met dit topic. Mischien is ze wel heel geweldig, maar dat zijn andere vrouwen ook.
Mij lijkt 't beter dat je eerst verder gaat met je leven voordat je verder gaat met vrienden zijn met haar.
Ik moest het gewoon even van me af schrijven. Ik heb nog twee essays te schrijven, waarvan de deadline erg rap nadert, maar ik kon me daar niet op focussen. Ik schreef het van me af, zodat ik me nu wat op m'n werk kan concentreren.
Ik ga ook verder met m'n leven, ik heb geen keus, maar ergens blijf ik toch hoop houden. Het knaagt gewoon aan me. Ik wil het niet opgeven, maar het is het beste als ik dat wel doe. Het is gewoon heel erg moeilijk het te accepteren.
Zoals ook in dat andere topic tegen me gezegt is, ik moet geen stalker worden natuurlijk. :p
Take Sick Boy, for instance, he came off junk at the same time as me, not because he wanted to, you understand, but just to annoy me, just to show me how easily he could do it, thereby downgrading my own struggle.
quote:Op woensdag 7 januari 2009 13:20 schreef Perenijsje het volgende:
Ik zou naar een uitgever stappen en het verhaal publiceren. Naast een gebroken hart, hou je er misschien ook nog een leuk zakcentje aan over.
Ik denk dat de TS talent heeft om hier een script voor een film/boek van te maken...moet hij dat natuurlijk willen 
TS: sterkte
Canada, the promised land!!! Places 2 be: West Michigan, New York State/Long Island (en city),
Washington, DC, Chicago.
American Studies, RuG met minor journalistiek.
Washington, DC, Chicago.
American Studies, RuG met minor journalistiek.
Wil je nog steeds proberen om haar om te krijgen en haar te laten zien dat jij toch echt leuker bent dan haar vriend? Anders lijkt me me niet verstandig om haar weer op te halen etc. Dat maakt alles alleen maar moeilijker voor jullie beide, maar waarschijnlijk vooral voor jou.quote:Morgenavond komt ze weer terug, en haal ik haar op van de trein. Dat word moeilijk, maar ik verheug me er inmiddels wel weer op...
Ik ben idd bang dat hij gelijk heeft ja.quote:Op woensdag 7 januari 2009 13:15 schreef Opa.Bakkebaard het volgende:
Die "vriend" van haar is wel de vader van haar kind. Een band die jij nooit met haar zal krijgen.
Verder klink jij als het trouwe-hond vriend type waar ze goed mee kon praten maar niet verliefd op was.
Raap jezelf op en ga verder met je leven.
[b] Unstable. Volatile. Dangerous. [/b]
YES! The rhythm, the rebel.
YES! The rhythm, the rebel.
Dat begrijp ikquote:Op woensdag 7 januari 2009 13:29 schreef Caspian het volgende:
[..]
Ik wil het niet opgeven, maar het is het beste als ik dat wel doe. Het is gewoon heel erg moeilijk het te accepteren.
niet doen neequote:Zoals ook in dat andere topic tegen me gezegt is, ik moet geen stalker worden natuurlijk. :p
"Those unforgettable days, for them I live"
Nee, ik ga haar ophalen in de rol van een vriend. Welliswaar hebben we, zoals ik al zei, veel te bespreken, maar ik ga haar niet proberen over te halen. Daar hebben we het gisteravond heel lang over gehad, en het is inmiddels duidelijk dat dat geen goed plan zou zijn.quote:Op woensdag 7 januari 2009 13:31 schreef kwiwi het volgende:
[..]
Wil je nog steeds proberen om haar om te krijgen en haar te laten zien dat jij toch echt leuker bent dan haar vriend? Anders lijkt me me niet verstandig om haar weer op te halen etc. Dat maakt alles alleen maar moeilijker voor jullie beide, maar waarschijnlijk vooral voor jou.
Ik probeer me erbij neer te leggen, en het te accepteren. Verder proberen zou marteling zijn, voor ons beide.
Take Sick Boy, for instance, he came off junk at the same time as me, not because he wanted to, you understand, but just to annoy me, just to show me how easily he could do it, thereby downgrading my own struggle.
Een tragische comedy, een beetje in de trant van American Pie, maar minder luchtig?quote:Op woensdag 7 januari 2009 13:30 schreef klaasdj het volgende:
[..]
TS: sterkte
Genoeg inspiratie hier in de flat.
Take Sick Boy, for instance, he came off junk at the same time as me, not because he wanted to, you understand, but just to annoy me, just to show me how easily he could do it, thereby downgrading my own struggle.
Als we het er toch over hebben: wat studeer je, als je het helemaal in e-land studeert moet het wel bijzonder zijn...quote:Op woensdag 7 januari 2009 13:38 schreef Caspian het volgende:
[..]
Een tragische comedy, een beetje in de trant van American Pie, maar minder luchtig?
Ontopic..letting go is soms moelijk, maar wel belangrijk
Canada, the promised land!!! Places 2 be: West Michigan, New York State/Long Island (en city),
Washington, DC, Chicago.
American Studies, RuG met minor journalistiek.
Washington, DC, Chicago.
American Studies, RuG met minor journalistiek.
Leraar Engels, maar dan internationaal. Zo bijzonder is het niet, hoor. :p Eigenlijk is het gewoon Leraar Engels, maar krijg ik naast mijn Nederlandse 2e graads bevoegdheid (HBO) ook een Engels degree in English and Education (universitair). Vage opleiding, maar wel heel leuk. Ook erg pittig, maar het is het waard, want met mijn Engelse degree kan ik straks over de hele wereld werken.quote:Op woensdag 7 januari 2009 13:47 schreef klaasdj het volgende:
[..]
Als we het er toch over hebben: wat studeer je, als je het helemaal in e-land studeert moet het wel bijzonder zijn...
Ontopic..letting go is soms moelijk, maar wel belangrijk
Take Sick Boy, for instance, he came off junk at the same time as me, not because he wanted to, you understand, but just to annoy me, just to show me how easily he could do it, thereby downgrading my own struggle.
Beter dat jij dan zorgt voor een happy end. Wil niet weer huilend in de bios zitten : < * DARN YOU PURSUIT OF HAPPINESS*quote:Op woensdag 7 januari 2009 13:38 schreef Caspian het volgende:
[..]
Een tragische comedy, een beetje in de trant van American Pie, maar minder luchtig?
Thanks. Als ik meer rust aan m'n kop heb, en meer tijd heb, ga ik het zeker uitwerken tot een mooier en completer geheel.quote:
Thanks for the support, iedereen.
Ik moest het gewoon even van me afschrijven, het lucht echt op. Ik kan me nu ook beter focussen op m'n werk.
Take Sick Boy, for instance, he came off junk at the same time as me, not because he wanted to, you understand, but just to annoy me, just to show me how easily he could do it, thereby downgrading my own struggle.
Seven Pounds (draait die al in NL?) is ook zo'n tearjerker van Will Smith.quote:Op woensdag 7 januari 2009 13:55 schreef Nyxs het volgende:
[..]
Beter dat jij dan zorgt voor een happy end. Wil niet weer huilend in de bios zitten : < * DARN YOU PURSUIT OF HAPPINESS*
Wat voor happy end dan? Ze koos voor mij? Of in de trant van, ze realiseerde zich dat ze een fout had gemaakt, ze zagen elkaar (maanden, jaren) later weer en kregen zo hun happy end? (Dat is nog steeds een stukje wishful thinking van mij
)
Take Sick Boy, for instance, he came off junk at the same time as me, not because he wanted to, you understand, but just to annoy me, just to show me how easily he could do it, thereby downgrading my own struggle.
Het lijkt erop dat ze je meer zag als een optie om achter de hand te houden mocht het met "die klootzak" echt niet lukken. Tweede keuze dat moet je niet willen lijkt me. Ik zou er niet teveel aandacht meer aan besteden. Naast zelfkwelling schiet je er niets mee op.
Sterkte.
Sterkte
.
|
|
