Denken houdt maar niet op door een raar gevoel

Zit je lekker in je vel?

Heel herkenbaar. Ik ga ongeveer hetzelfde door. Ik heb ook met een psycholoog gepraat, en ben erachter gekomen dat het waarschijnlijk door stress komt. Deze stress veroorzaakt een 'anxiety disorder', wat dus in houdt dat ik ook altijd aan het piekeren en nadenken ben. Soms over logische dingen, idd wat ik moet doen, of problemen die ik heb, maar soms ook over 'niks'.

Heb je ook last van angstaanvallen? Want die steken bij mij ook (regelmatig) de kop op.

Zodra ik terug in Nederland ben (over een maand, ik zit nu voor m'n studie in het buitenland) ga ik er in ieder geval serieus achteraan. Ik wil vooral weten hoe ernstig het is, of het tijdelijk of blijvend is, en of ik eventueel aan therapie of medicatie moet gaan denken. Vooral dat laatste is echt een uiterste, maar ik sta er wel voor open. Hopelijk is het van tijdelijke aard.

Erg herkenbaar allemaal.

Misschien is er ooit iets gebeurd, wat je altijd verdrongen hebt. Onbewust gaat dat toch knagen en komt vaak naar boven, als je je wat minder voelt.

Perfectionisme is ook een heel slechte stimulans, want je lijkt dan nooit tevreden!
Kunnen relativeren en tevreden zijn geeft vaak rust.

The same here...

quote:

Op zondag 28 december 2008 11:29 schreef BioloogjeT het volgende:
Hoi!
Stress kan misschien meespelen. Maar ook nu ik vakantie heb verminderd het niet veel. Behalve dat ik me ergens druk om hoef te maken.
Van angstaanvallen heb ik niet echt veel last. Wat versta jij daar precies onder?

Dit is neit iets dat ik me hele leven al heb. De opbouw is denken dit studiejaar begonnen.

Bij mij is het ook begin 2008 begonnen, en opgebouwt. De stress is ook in de vakantie bij mij niet minder geworden. De stress komt bij mij vooral omdat ik behoorlijk kut ben opgegroeit, vooral de basisschooltijd. Ook de middelbare school is voor mij zwoegen geweest, mentaal gezien, maar na de middelbare school ging alles ineens op rolletjes. Ik bereikte alles wat ik wou bereiken, hoefte me eigenlijk nergens zorgen om te maken, en had, kortom, een leegte die ik voorheen vulde met zwoegen en ploeteren en problemen. Met deze leegte, het feit dat alles nu goed met me gaat, kan ik niet omgaan. Om hem te vullen creëer ik m'n eigen (vaak niet bestaande) problemen, en ben ik dus gaan stressen over dingen waar ik helemaal niet over hoefde te stressen.

Hierdoor ben ik heel hoopvol dat het van tijdelijke aard is. Ik moet gewoon leren met succes om te gaan, hoe fucked up dat ook klinkt.

Door de stress heb ik angstaanvallen. Dit zijn voor mij momenten, vooral in het openbaar vervoer (helemaal bijv. de bus, als ik me niet kan isoleren en er geen wc is, en al helemaal als ik niet onderweg even uit kan stappen en dan een volgende kan nemen) en de supermarkt.

Een typische angstaanval gaat bij mij als volgt (ja, ik heb het helemaal geanalyseert):
Het begint met de gedachte. Meestal in de trant van 'Oh shit, ik kan een angstaanval krijgen' of 'dit is echt een situatie waarin ik een angstaanval krijg'. Als ik ergens druk mee bezig ben en ik er niet aan denk dan is er ook niks aan de hand.

Daarna volgen de fysieke kenmerken. Zweterige handen, hartkloppingen, overvloedig speeksel (dat vies smaakt), misselijkheid, en het ergste: het gevoel flauw te vallen of controle over je blaas te verliezen. (ik zorg dan ook altijd eerst naar de wc te zijn gegaan voordat ik in de bus stap, helemaal als ik me op zo'n dag minder voel.)

Ook raak ik erg gespannen, m'n spieren krijg ik gewoon niet ontspannen, en dat is erg oncomfortabel natuurlijk. Ik ga dan ontspanningsoefeningen doen, en zoveel mogelijk met wat anders bezig zijn, maar het grootste deel van de tijd ben ik tijdens zo'n angstaanval toch vooral bezig met het letten op m'n eigen lichaam.

Het klinkt, als ik het zo opschrijf, trouwens erger dan het is. Meestal is het met 5 of 10 minuten weg, en zoals eerder gezegt, als ik afleiding heb (klasgenoten, vrienden om me heen) dan is er bijna nooit wat aan de hand. Ook is het nooit daadwerkelijk voor gekomen dat ik ben flauwgevallen of in m'n broek gepist heb. Gelukkig.

Ik denk trouwens niet dat jij hier (Echt) last van heb, anders zou je het wel weten. Of je moet, net zoals ik in het begin deed, denken dat het claustrophobie is o.i.d.
Echter verchillen angstaanvallen van persoon tot persoon.

Om terug te komen op de stress, dat hoeft niet te betekenen dat je echt 'aan het stressen bent'. Het heeft meer te maken met geen rust en ontspanning kunnen vinden, en altijd 'ergens' mee bezig te zijn. Zoals jij het omschrijft lijkt het mij wel degelijk stress te zijn.

----

Sorry voor het lange verhaal, ik hoop dat je er wat aan hebt.

-edit-

Om het nog wat langer te maken.

quote:

Op zondag 28 december 2008 11:37 schreef Rolex1 het volgende:
Erg herkenbaar allemaal.

Misschien is er ooit iets gebeurd, wat je altijd verdrongen hebt. Onbewust gaat dat toch knagen en komt vaak naar boven, als je je wat minder voelt.

Perfectionisme is ook een heel slechte stimulans, want je lijkt dan nooit tevreden!
Kunnen relativeren en tevreden zijn geeft vaak rust.

Dit speelde/speelt bij mij ook een grote rol.

Het hoeft niet zozeer een gebeurtenis te zijn, of een direct trauma. Het kan ook iets heel indirects zijn, moeilijk herkenbaar omdat het bijvoorbeeld over een hele lange periode speelde, of een combinatie van factoren zijn die op het eerste gezicht niks met elkaar te maken hebben.

quote:

Op zondag 28 december 2008 12:29 schreef BioloogjeT het volgende:
Hoi Caspian.
Herken wel dingen in je verhaal, maar ook veel niet. Als ik terugkijk op mijn vorige jaren heb ik nooit echt kutperiodes gehad. Wel goede jeugd enzo. Angstaanvallen zoals jij ze omschrijft heb ik nooit last van. Meer soms dat ik soms een onheimisch gevoel kan krijgen, een soort heimweegevoel.
Stress zou inderdaad erg goed kunnen. Ik heb een periode met me studie gehad waar ik haast geen tijd overhield!
Je hoort mensen en psychologen altijd praten over je manier van denken en het denkpatroon dat je jezelf heb aangeleerd. Zelf vind ik dit erg lastig te ontdekken. Misschien wil ik het ook niet accepteren aangezien ik het idee heb dat het daarniet aan ligt aangezien het gevoel na een paar hele goede gesprekken ook zo kan omdraaien!

Dat heimwee gevoel heb ik ook wel eens, in mijn eigen bed notabene.

quote:

Op zondag 28 december 2008 12:29 schreef BioloogjeT het volgende:
Hoi Caspian.
Herken wel dingen in je verhaal, maar ook veel niet. Als ik terugkijk op mijn vorige jaren heb ik nooit echt kutperiodes gehad. Wel goede jeugd enzo. Angstaanvallen zoals jij ze omschrijft heb ik nooit last van. Meer soms dat ik soms een onheimisch gevoel kan krijgen, een soort heimweegevoel.
Stress zou inderdaad erg goed kunnen. Ik heb een periode met me studie gehad waar ik haast geen tijd overhield!
Je hoort mensen en psychologen altijd praten over je manier van denken en het denkpatroon dat je jezelf heb aangeleerd. Zelf vind ik dit erg lastig te ontdekken. Misschien wil ik het ook niet accepteren aangezien ik het idee heb dat het daarniet aan ligt aangezien het gevoel na een paar hele goede gesprekken ook zo kan omdraaien!

Het is inderdaad heel moeilijk om na te denken over het denken, en al helemaal om er patronen in te ontdekken. Wat het extra moeilijk kan maken is dat je wellicht die patronen helemaal niet wil, of kunt, ontdekken. Daarom kan het nooit kwaad er met anderen over te praten, danwel niet professioneel.

Dat het gevoel met een paar gesprekken om kan slaan lijkt me een symptoom, aangezien het geen blijvende verandering is. Misschien moet je jezelf gaan afvragen hoe je het goede gevoel vast kan houden?

Zoals ik vaak tegen vrienden van me zeg, het leven zit vol ups en downs. De downs moet je zo snel mogelijk doorheen, door je te concentreren op wat er wel goed is in je leven, en vooral te leven. Bezig blijven, niet alleen met dingen die nodig zijn zoals school en werk, maar vooral ook leuke dingen doen en ontspannen. De ups moet je juist zo lang mogelijk vasthouden, door er echt van te genieten, en je er echt bewust van worden (en blijven).

Zoals ik al dacht zijn het bij jou geen angstaanvallen, denk ik. Het lijkt meer op een teken van rusteloosheid. Bevalt het pad dat je nu bewandeld? Zit je op de goede studie, heb je richting in je leven? Of verlang je naar iets dat je vroeger had, maar nu niet meer?

Met mediteren zit je in de goede richting alleen het is eigenlijk alleen symptoombestrijding.

Je moet je goed beseffen dat je verstand een INSTRUMENT is dat wij hebben "gekregen" van de evolutie. Een slang heeft zijn gif, een luipaard zijn snelheid en wij hebben ons verstand.

Dit instrument is het meest machtige instrument dat de evolutie ooit heeft voortgebracht. Het stelde ons in staat om de wereld om ons heen te begrijpen en om taal te ontwikkelen waardoor wij beter konden samenwerken en (ingewikkelde) ideeen konden overdragen op de volgende generatie.

Het verstand heeft ons apen naar de maan gebracht, het verstand heeft allerlei geheimen vh universum ontrafeld (bijv. E=mc2). Het verstand neemt dus nogal een belangrijke rol in, in ons leven. Zonder het waren wij nog apen. Dit is erg belangrijk. Wij onderscheiden ons DOOR het verstand, maar wij zijn NIET ons verstand.

In de loop der tijd heeft zich een "gevoel van jezelf" ontwikkeld IN je verstand, in je geheugen. Informatie wordt opgeslagen in je hersenen of verstand en aan de hand daarvan vormen wij een beeld van de wereld om ons heen, maar wij vormen zo ook een beeld van ons zelf, met de nadruk op BEELD van ONSZELF.

Dit beeld van onszelf noemen wij het ego. Van het woord ego zijn meerdere interpretaties, ik bedoel hier: ego = een op het verstand gebaseerd gevoel van jezelf.

Het verstand produceert gedachten, dat is de manier waarop het de wereld kan bevatten. Nadat wij een ego hadden ontwikkeld, leek het voor ons of de gedachten werden geproduceerd door het ego, dus door onszelf! Maar bedenk je dus goed dat jij NIET je ego bent. Het ego is een BEELD van jezelf, het is niet de laatste waarheid over wie jij bent.

Veel mensen geloven dat ze niet kunnen ophouden met denken omdat je niet zou kunnen functioneren zonder gedachten. Ik denk dus ik besta zeg maar. DIT IS ONZIN. Jij bent veel meer dan je gedachten. Je hebt je gedachten niet constant nodig bij alles wat je doet. Minstens 80% van je gedachten zijn totaal niet constructief en productief. Toch denken we de hele dag door, een verslaving.

Dit gebeurt omdat het verstand een instrument is gegeven aan ons door de evolutie om te OVERLEVEN. Inmiddels hebben wij in het westen voldaan aan onze primaire levensbehoeften. Dus wat voor overleven praten we dan over? In dit geval het overleven van ons ego, het beeld dat wij van onszelf hebben en wat in grote mate wordt beinvloed door wat anderen van ons denken.

Dat machtige instrument het verstand is zijn doel dus voorbijgeschoten en is gedegradeerd tot het levend houden van ons zelfbeeld, niet de levende mens achter dat zelfbeeld. We denken ons soms suf over totaal nutteloze dingen.

De oplossing hiervoor is, zoals de TS al zei, meer leven in het nu. Genieten van het moment is belangrijk, piekeren over iets wat in de toekomst misschien kan gaan gebeuren niet. Tuurlijk is het belangrijk om te plannen, maar lang obsessief nadenken over kleine dingen die geen invloed hebben op jouw overleven in de echte wereld, dat is uiteraard kansloos.

Het probleem ligt hem in onze identificatie met het ego en onze gedachten. Gedachten zijn middelen om de wereld te begrijpen. Deze worden op hun beurt weer geproduceert door het verstand. Het verstand is dus een instrument en een gedachtengenerator, maar het is NIET wie jij bent!!

Jij bent de observeerder van je gedachten, DAAR ligt je ware identiteit. Datgene wat de gedachten voorbij ziet komen en ze hoort, dat is de observeerder en DAT ben jij. Zo gauw die observeerder niet observeert maar "naar de gedachte toespringt" en zich ermee identificeert, dan hou jij op de observeerder te zijn en wordt jij je ego.

Het ego en de observeerder zijn dus twee verschillende dingen: het ego is een op het verstand gebaseerd gevoel van jezelf, voornamelijk geinteresseerd in het "overleven" in een wereld waar we allang overleven. Het houdt zich bezig met: is dit de juiste kleur eyeliner, is deze broek hip genoeg, enz.

De observeerder dat is je ware natuur en de observeerder hoort het verstand te gebruiken, niet andersom! De observeerder hoort helemaal niet de sprong naar de gedachte te maken en zich ermee te identificeren. De observeerder moet van een afstandje kijken naar de gedachten en zich er niet mee te identificeren. Het verstand is immers een instrument.... een instrument dat gebruikt moet worden door JOU en niet andersom.

Het verstand heeft het ego voortgebracht en het is dit ego dat de macht heeft overgenomen VAN JOU! Zie het als een computervirus dat de macht heeft overgenomen van de computer. Maar hoe komen wij af van dit virus? Dat moeten we doen door te beseffen dat wij onze gedachten niet zijn. Hou op met de identificatie met je verstand! Ook al produceert het gedachten die beginnen met "ik"....

Wanneer er in jouw hoofd een gedachte voorbijkomt waarin het woordje "ik" zit, dan gaat het niet over jou, maar die "ik" is dus het ego, het op het verstand gebaseerde gevoel van jezelf. Dit is heel moeilijk te bevatten allemaal, maar vraag wanneer iemand zegt:

"Ik word zo moe van mezelf", "Ik kan niet meer leven met mezelf".....

Wie zijn dan die ik en die zelf??? Wie is die ik die met zichzelf moet leven?? Zijn bovenstaande zinnen mischien gedachten waarbij onze ware natuur even naar boven komt? Je echte ik, de observeerder, die samen moet zien te leven met de eeuwige kwelgeest, het ego?

We zullen de identificatie moeten doorbreken om jezelf echt te vinden. Ik snap dat ik hier in deze post niet goed duidelijk kan maken hoe het nou precies in elkaar zit... Maar misschien dat je iets herkent of dat je het wel interessant vindt. Goede boeken om te lezen zijn "De kracht van het nu" van Eckhart Tolle of "Radical Honesty" van Brad Blanton. Het eerste boek is het meest diepe maar wanneer je het gewoon niet ziet, kan het snel totaal oninteressant worden. Dan kan het tweede boek erg goed zijn omdat het meer gebruikt maakt van een praktische aanpak. Ongetwijfeld zullen er veel meer boeken zijn, maar ik raad toch iedereen aan om De kracht van het nu op zn minst te proberen.

Toen ik dat boek voor het eerst las, wist ik dat ik dat ene had gevonden waarna ik mn hele leven zocht. Ik heb ook altijd veel gepiekerd en werd hier depressief van enz. Toch wist ik dat ik iets verkeerds deed en dat er toch een manier moest zijn om iets te doen aan dat obsesieve denken? Het was verdomme mn eigen hoofd!! Ik heb mn hele lichaam onder controle, maar het belangrijkste, het verstand had ik niet onder controle. Dat vond ik op zn minst erg vreemd. Maar goed, ik had geen kader waarbinnen ik moest zoeken naar een oplossing voor dit probleem. Daarom deed ik het maar af als een hersenspinsel.

Tot dus die ene dag kwam jaren later, toen ik de Kracht vh nu op de deurmat kreeg. Na het lezen van een aantal bladzijden wist ik dus dat het de identificatie met het verstand was, de sprong van de observeerder naar de gedachte, dat mij al die jaren in de weg had gestaan. Op dat moment zag ik dus de ware natuur van mijn ego: het is nep en bestaat alleen bij de gratie van JOUW identificatie met dat ego.

Op dat moment doorbrak ik de identificatie met mijn ego en was ik VRIJ!!! Vrij van die eeuwige kwelgeest die mn leven af en toe een hel maakte. Op dat moment kreeg ik vijf golven van geluk door me heen, beginnend bij mn tenen, eindigend in mn hoofd. De ene golf was nog intenser dan de andere... Ik begon weer te denken toen ik bang werd dat ik zou klaarkomen ( ) aangezien ik nog nooit in mn leven een mentaal orgasme had gehad.

Maar dat was het dus, een mentaal orgasme, vijf achter elkaar, de 1 nog intenser dan de andere, alsof mn hele lichaam vierde dat het verlost was van die "duivel", het ego. Dat kleinzerige beperkende gedrocht dat zich ahw "genesteld" had in mn hersenen.

Ik ben nu degenen die macht heeft, niet mn ego, hoewel mn ego nog steeds macht over me heeft. Ik identificeer me nog vaak genoeg met mn gedachten. Old habits die hard. Maar down raken of lang piekeren over dingen? No way. Die macht heeft mn ego niet meer over me. Zo gauw ik me kut voel weet ik namelijk waar dat kutte gevoel vandaan komt: De identificatie met mn ego. Het is het ego dat problemen uit het niets creeert, onder het motto van "overleven" waar dat allang niet meer nodig is.

Ik kan tegenwoordig mn gedachten gewoon stopzetten. In het begin kun je dat 2 seconden, dan 5, dan 10 enz. Wanneer je dat doet ben je opeens gelukkig en je ziet de wereld veel voller en alles is 1 hoe vaag en zweverig dat ook mag klinken. Om even aan te geven dat dat niet zo zweverig is als het lijkt: in de sport kennen ze het begrip "flow". Dat is een staat van zijn waarbij het verstand naar de achtergrond verdwijnt en iets anders de controle overneemt. Op zo'n moment is de sporter 1 met zijn omgeving en DAAROM voelt de sporter alles perfect aan en kan het komen tot uitzonderlijke sportprestaties waar wij ons over verbazen.

Dit soort momenten van flow lijken een uitzondering te zijn, maar door bewustwording en zelfreflectie kunnen wij als mensen naar zo'n staat van zijn toe. Deze staat van flow zal de norm moeten worden in onze maatschappij ipv de staat van zijn waarbij wij ons identificeren met ons verstand. Het verstand deelt de wereld onder in dingen, het fragmenteert en snijdt ons af van de rest van de wereld. Daarom is de wereld zoals ie is vandaag de dag. Wij zullen nooit echte beschaving kennen zolang wij ons identificeren met ons verstand. Wij moeten naar een andere staat van zijn, die van voorbij het verstand, die toestand van flow, waarbij de observeerder de macht overneemt van het verstand. Deze toestand alleen zal ons werkelijk het leven laten ervaren in al zijn volheid. Dan pas zullen wij weten wat echte liefde is en wat echt geluk is.

Succes

TS, Ik raad je het boek Eckhart Tolle - De kracht van het nu aan. Ik denk dat je daar veel aan zult hebben! Succes!

quote:

Op zondag 28 december 2008 14:59 schreef FatalException het volgende:
TS, Ik raad je het boek Eckhart Tolle - De kracht van het nu aan. Ik denk dat je daar veel aan zult hebben! Succes!

GMTA

quote:

Op zondag 28 december 2008 15:04 schreef Probably_on_pcp het volgende:

[..]

GMTA

LOL Ik had jouw verhaal nog niet eens gelezen. Maar wat de TS schreef was zo hekenbaar! En inderdaad, dat boek bracht me tot inzicht, en ben een totaal ander persoon erdoor geworden.

quote:

Op donderdag 1 januari 2009 17:58 schreef BioloogjeT het volgende:
@ Probably_on_pcp
Boek heb ik inmiddels gekocht en doorgelezen;-)
Het is wel interessant maar ik vind het lastig toe te passen. Ik kan heel erg bewust door het bos lopen zonder gedachten alleen dan is dat nare gevoel er nog wel.. In het boek van Eckhart spreekt hij daar niet echt over. Behalve misschien dat je dat gevoel moet aanvaarden als je er niks mee kan.
Mijn ervaring is ook dat als dat gevoel supersterk word en ik flink uithuil ik me weer compleet goed voel. Helaas zweeft dat gevoel gewoon een beetje op de achtergrond..
Heb jij nog ideeën hierover?

Dat beschrijft Tolle volgens mij verderop in het boek wel. De vrijheid die je ervaart kan als overweldigend worden ervaren. Dat kan je weer angstig maken. Hier heb ik zo af en toe ook wel eens last van gehad, maar zoals in het boek ook naar voren komt: emoties zijn een afspiegeling van je verstand.

Observeer je emoties daarom ook net zoals je gedachten. Verder is het een weg die je inslaat en het zal een tijdje duren voordat je aan het einde van deze weg bent. Geef dus niet zomaar op en verval niet in oude gewoontes.

Verder zijn we hier een nieuwe discussie gestart:
Teveel nadenken - waarom?

Ik kan mezelf ook wel in je verhaal herkennen, ik heb eigenlijk ook constant zo'n raar vervelend gevoel. En het is er eigenlijk altijd, ookal ben ik bezig met iets, of zelfs als ik op een feest ben. Ik heb dat gevoel nu sinds een paar maanden.
Het is bij mij ook echt zo'n heimwee gevoel, net of je iets heel belangrijkst mist, ik weet alleen niet wat dan precies. Huilen helpt vaak wel voor even, als je eenmaal alles er uit hebt gegooid dan is het weer even goed, maar daarna begin je weer te denken.
Het is niet dat ik ongelukkig ben ofzo, helemaal niet, ik heb een stel hele leuk vrienden en ik ook veel aardige mensen, maar er mist iets.

Ik denk inderdaad wel dat het er mee te maken heeft dat ik te veel denk over dingen, en overal het ''waarom'' achter zoek. Ik zou alleen niet weten hoe je daar mee moet stoppen...

quote:

Op donderdag 1 januari 2009 19:59 schreef BioloogjeT het volgende:
Hoi Boefie,
Als ik jou verhaal lees lijkt het net of ik een stuk lees dat over mij gaat:-p
Ik ben ook niet ongelukkig ofzo.
Met het huilen alles eruitgooien werkt inderdaad goed en daarna denk je ook niet zoveel meer. Ik vraag me dus af of dat de enige oplossing is of dat er ook nog op een andere, misschien geleidelijkere wijze verandering gebracht kan worden.
Ik heb ook erg getwijfeld of ik dat gevoel nu heb doordat ik teveel nadenk of dat ik teveel nadenk door dat gevoel. Als dat het laatste zou zijn hoef ik alleen maar dat gevoel weg te halen.
Soms heb ik het idee dat dat het geval is, aangezien als ik heb uitgehuild en het gevoel weg is, ik ook weer normaal denk.
Heb jij enig idee hoe je hieraan gekomen bent?

Is het misschien zo dat je je eenzaam voelt? Dat je het gevoel hebt dat er niemand echt in contact met je staat, waardoor jeje zo alleen / heimwee-achtig voelt?
Dan kun je nog wel zo veel leuke mensen om je heen hebben (buitenkant) maar van binnen blijf je met dat gevoel zitten.

Het is wel zo als je overmand wordt door deze gevoelens (emoties) dat je dan vaak niet meer helder na kan denken. Na een flinke huilbui zakken die emoties weer waardoor je weer helder bent. Dan kun je dus weer "normaal" nadenken..

Ik reageer hierop omdat ik dat natuurlijk herken

Het is bij mij wel het geval dat ik heel slecht over emoties kan praten, terwijl ik juist bestwel een gevoelig persoon ben. Iedereen die ik ken kent een hele andere kant van mij, als ik bij vrienden/vriendinnen ben, kent iedereen mij als de "grapjas" zegmaar, maak altijd leuk met iedereen een praatje, en kan met iedereen lachen. Ze weten helemaal niet van mij dat ik zo erg over dingen kan nadenken en er mee kan zitten. zelfs mijn ouders kennen mij zo helemaal niet. Ik heb dus ook niet echt een persoon waar ik mijn verhaal kwijt bij kan. misschien dat het daar ook gedeeltelijk door komt, ik denk dat als ik ergens mijn verhaal kwijt kon het al een hele hoop zou schelen, en ik misschien minder zou denken.

Ik weet niet ofdat dit bij jullie ook zo is..