Ik ben zelf nogal vrij opgevoed. Er waren niet veel regels in huis, maar de regels die er waren, moest ik me aan houden. Dat was op tijd thuis zijn voor het eten en uit school eerst naar huis. Daarna mocht ik doen wat ik wilde. Er werd nooit naar mijn huiswerk gevraagd, of ik het af had, of welk cijfer ik voor een proefwerk had. Toen ik stopte met school toen ik 16 was, werd daar niet moeilijk over gedaan. Ik kon gaan werken.
Nu heb ik zelf een zoon en die voedt ik behoorlijk streng op. Ik vergelijk ons gezin vaak met een democratie, met een regering en een tweede kamer. Wij, als ouders, staan aan het hoofd en Bart heeft inspraak. Als hij zijn mening met goede argumenten kan onderbouwen, luiste ren wij naar hem. Natuurlijk houden we er rekening mee dat hij 'pas' 8 is en niet met ijzerster ke redevoeringen kan komen.
Als hij iets doet waarvan hij weet dat het niet mag, zoals brutaal zijn, waarschuw ik hem 1 keer, de volgende keer krijgt hij straf. Geen lijfstraf, hoor. Maar dan moet hij bijv. zijn kamer opruimen.
En wist hij nog niet dat iets niet mag, leg ik hem uit waarom niet. Pas als hij het dan weer doet, krijgt hij straf.
Zogenaamde lelijke woorden wil ik niet van hem horen. Toen hij pas naar school ging waren zijn stopwoordjes kut en lul en godverdomme. Dat vond ik niet zo prettig en heb een vieze woorden kwartiertje ingesteld. Dan mocht hij vlak voor hij naar bed ging een kwartier lang alle vieze woorden zeggen die hij kende. En wij deden in dat kwartier met hem mee. Dat was dolle pret natuurlijk! Nu hij kan lezen en schrijven spelt hij een lelijk woord of een vloek. Eigenlijk moet ik daar wel om lachen, maar blij ben ik er niet mee.
Respect voor anderen probeer ik Bart ook te leren. Dat andere mensen dingen anders kunnen doen, uit een andere cultuur komen of gewoon anders denken. Dat dat kan en mag. Maar, dat hij het daar niet mee eens hoeft te zijn en dat hij dat mag zeggen, mits hij 'netjes' blijft. Soms hebben Bart en ik hele discussies over bepaalde onderwerpen en dan is zijn eindconclusie: "Oke, mam, dan verschillen we daarin van mening!"
Ik ben van mening dat ieder kind een andere aanpak nodig heeft. Het ene kind moet je streng opvoeden met vaste regels en het andere kind kan wel de vrijheid aan.
Zelf denk ik dat als mijn ouders mij strenger hadden opgevoed, ik mijn school had afgemaakt (ik zat op het atheneum) en waarschijnlijk had ik dan verder geleerd en nu een goedbetaalde baan gehad.
Hoe denken jullie daarover? Wat voor opvoeding hebben jullie gehad en zijn jullie daar blij mee? Wat zijn jullie opvoedingsmethodes (als je kinderen hebt) of wat hebben jullie je voorgenomen (als je nog geen kinderen hebt) ?
stuur dan een mailtje naar:
moedervanludo@hotmail.com
maarre ze wil geen schatten van kinderen, ze wil CHATTEN van (nou ja over) kinderen...!
dus hoe zou jij dat nou doen, als ontzettende eikel zijnde?
Sunshine volgens mij doe je 't heel goed hoor, klinkt in ieder geval wel gezond en verstandig allemaal. (en niet eens superstreng, maar juist volgens de 'perfecte' middenweg: authoritatieve opvoedingsstijl heet dat). Ga zo door!
verder kan ik je niet veel wijzer maken, ik heb (nog) geen kinderen...
groet,
Bixis
quote:
op 01-25-2000 om 01:33 PM schreef bixister het volgende:Sunshine volgens mij doe je 't heel goed hoor, klinkt in ieder geval wel gezond en verstandig allemaal. (en niet eens superstreng, maar juist volgens de 'perfecte' middenweg: authoritatieve opvoedingsstijl heet dat). Ga zo door!
groet,
Bixis
Perfecte middenweg, dat klinkt wel eng, hoor! Dan kun je er niet vanaf wijken en niemand kan zo consequent zijn lijkt mij. Ook ik maak fouten en twijfel of ik het allemaal "wel goed doe". Daarom wilde ik er met anderen over praten, over hun ideeën over opvoeden. Van elkaar kun je tenslotte leren 
.
Oja Ludo, als baby zie je er schattig uit 
, zonder snor dan!
Als je dat teveel naar anderen luisterd wordt je daar alleen maar onzeker van.
Mijn eigen opvoeding was heel anders dan dat ik nu met mijn kinderen doe.
De opvoeding van mijn ouders zal ik jullie besparen, want dan kan ik wel een topic van vol schrijven.
Ik zelf heb het best moeilijk gehad met bijv het stellen van regels.Wat kan een kind wel en wat niet. Daar komt bij dat het ene kind totaal van het andere verschilt.
Dus een regel gaat niet altijd op.
Ik doe mijn best en volgens mij gaat alles goed, ik hoor zelfs wel eens complimentjes over hoe goed onze kinderen zich gedragen.
En het belangrijkste is dat jij met je gezin daar gelukkig en tevreden mee zijn
( hij wordt overigens as vrijdag 6 )en hij zit nu in een fase dat hij echt op alles wat ik zeg een weerwoord heeft, zo eigenwijs! Dus als ik zeg : doe eerst even je jas uit voor je naar de wc gaat, heeft hij weer een verhaal waarom dat niet zou moeten....pffff, heel vermoeiend hoor. En als hij GVD roept en ik reageer daar niet op (je weet wel: negeren zoals dat zo mooi in de 'boeken'staat) dan roept hij het wel nog een keer.
Als alles gaat zoals hij dat wil dan ben ik de liefste moeder van de wereld maar als ik een keertje nee zeg dan ben ik meteen een stomme rotmoeder....
Moeilijke fase dus op dit moment. Maar ik geniet gewoon van de momenten dat het wel heel gezellig is, en ik blijf concequent, want ik geloof echt dat dat 1 van de belangrijkste dingen is als je over opvoeding praat.
Thuis merk je niet altijd dat je opvoeding werkt maar het is toch leuk als je van andere moeders hoort dat je leuke kinderen hebt, als ze bijv. ergens gegeten hebben vind ik het heel normaal als ze daarvoor bedanken als ze weggaan, als dan hoort dat dat gebeurd dan denk je toch : nou er komt toch wel iets over geloof ik.
Ik heb twee zonen ( 5 en 8 jaar). Ze hebben allebei een andere 'aanpak' nodig. Maar toch, wat de een niet mag, mag de ander ook niet. Vind ik tenminste.
Nu negeer ik niet zoveel meer, hij is ondertussen ouder, ik kijk hem alleen maar op een bepaalde manier aan. Dan weet hij genoeg! Soms helpt ook dat niet en stuur ik hem "onder mijn ogen vandaan voor mama heeeeel errug boos wordt". Dat helpt dan wel!
|
|
