Ik heb nog geen kinderen, maar ik ben er al wel heel veel mee bezig. Ik lees trouw in OUD, kijk tv-programma's over opvoeding, ik lees regelmatig boeken over opvoeding maar ook bijv. voeding en dergelijke, ik probeer zo veel mogelijk op te passen op kindjes van verschillende leeftijden. Omdat het me allemaal erg interesseert, maar het interesseert me eigenlijk alleen omdat ik over een aantal jaar ook kindjes wil (over een jaar of 3 beginnen we er aan). Ik vind het leuk er mee bezig te zijn en vind het een prettig idee dat als er over een paar jaar een baby is ik enigzins weet wat me te wachten staat en hoe ik er mee om kan gaan.
Natuurlijk wordt het allemaal anders als je echt een kindje hebt en moet je dan je eigen weg vinden, maar ik denk wel dat het kan helpen om een beetje een basis te hebben. Mijn nichtje heeft een jaartje geleden een dochtertje gekregen en alles lijkt haar te overvallen. Zo wist ze niet dat baby's ook 's nachts gevoed moeten worden

boertje laten had ze nog nooit van gehoord, en laatst was ze aan het klagen dat het meisje zoveel kwijlt en jankerig is. Kwam ik langs, had ze ook nog rode wangen. Dus ik zei, misschien een beetje ziek, of tandjes? Tandjes? Nou wat een onzin, dat kregen ze toch pas als ze 3 waren. Ik voelen, ja hoor, anderhalve tand.
Er is natuurlijk niks mis mee om je niet van te voren te informeren, maar doe dat dan wel als het kind er is, vind ik dan. En aangezien er vrij veel te weten valt en ik het leuk vind begin ik alvast. Zelfde doe ik overigens met mn huisdieren. Maanden voor ik kittens ging ophalen heb ik me al verdiept in de allerbeste voeding enzo. Dat is gewoon hoe ik ben, mijn vriend is veel makkelijker en maakt zich pas druk over dingen als ze op zijn pad komen. Dat werkt voor hem beter, en dit voor mij. Zolang je uiteindelijk maar een beetje weet wat je doet en niet zoals mijn nichtje als het CB zegt dat je kindje wel eens wat vast voedsel mag proberen een mars gaat prakken, komt het allemaal wel goed lijkt me.