In Memoriam

Wat een herkenbaar verhaal, dat van Trovey. Ons kleine nierkatje Muddy Socks hebben we afgelopen maandag op 17-jarige leeftijd in laten slapen thuis. Ze was donderdag ziek geworden, nog wel wat opgelapt met vocht en medicijnen tegen misselijkheid en vitamines, maar daar ging ze natuurlijk niet meer van genezen. We maakten een afspraak voor maandag en hebben haar nog een heel weekend lang fijn kunnen verzorgen. Warme kruikjes erbij (ze had ondertemperatuur), lekker geprakt eten met hoge voedingswaarde (nierdieet konden we nu wel laten varen). Ze was maandagochtend zo tevreden dat we bijna de afspraak hadden verzet, maar dat gaf hoogstens kans op vervelende momenten als ze wel ziek en beroerd zou worden voor het inslapen. Nu is ze intens tevreden, goed verzorgd en zonder pijn heengegaan en zo hoort het. Mijn vriend en ik zijn er echt helemaal kapot van, ook al weet je dat het eraan komt. In maart ging Minnie (15 jaar, plaveiselcelcarcinomen, kanker in de bek), in juli ging Gizmo (17 jaar, orgaanfalen), en nu in november Muddy Socks. Er rest ons nog slechts Mickey, broer van Minnie, dus nu inmiddels 15,5. Tandeloos schildklierpatientje en uberverwend. Hij heeft zichzelf een snotneus en traanoogjes gegeven door sinds het kouder wordt, te dicht op de verwarming te gaan zitten. Wij bezorgd met hem naar de dierenarts, maar hij is niet ziek, hij irriteert zelf zijn slijmvliezen.

Ik heb na geen enkel overlijden behoefte gehad aan een nieuwe kat (of hond, mijn twee honden overleden in 2006 en 2007), maar na Muddy nu wel heel erg. Is dat omdat Mickey de allerlaatste is en het huis zo leeg is? Ik voel me een beetje schuldig tov Muddy.

Ik weet dat ik heel laat ben hiermee, maar we hebben sinds kort een kitten en over een half jaar willen we er een kater bij halen en ik merk dat ik weer meer aan Jack denk.

Jack was een exotic shorthair en echt de meest bijzondere (voor mij) kat die ik ooit heb gekend. Hij was lief en dom en echt van mij. Ik heb heel veel huisdieren gehad en ik denk best met liefde terug aan allemaal, maar verdrietig ben ik over geen enkele meer, alleen dus over Jack. Ik heb ook nooit zo'n band gehad met een ander dier als met hem.
Als onze andere kat opgesloten zat in de kelder ofzo, kwam Jack me halen, mauwde net zo lang tot ik mee ging en nee, dat was geen incident, Dexter ging altijd op plekken liggen waar hij niet hoorde te zijn en altijd kwam Jack me halen.
Hij is ooit recht tegen het raam gesprongen zoals je wel in tekenfilms ziet heel zielig, maar zo'n stom gezicht en toen we hem een week hadden oid, wilde hij bij me zogen Ik heb hem maar weggeduwd en hij keek me aan alsof hij zelf ook niet helemaal wist wat hem bezielde

Hij kwam altijd bij mij, andere mensen mochten hem aaien, hij was niet bang ofzo, maar het heeft een jaar geduurd voor hij uit zichzelf bij een ander op schoot kroop.

Hij is al anderhalf jaar dood, maar ik mis hem dus nog steeds af en toe...

Jack ziet er heerlijk eigenwijs uit hij zal inderdaad een heel bijzondere kat geweest zijn, sterkte met je verlies.

Wel angstaanjagend om zo te lezen dat er al twee katten zijn die zomaar plotseling zijn overleden. Wij hebben hier nu 6 gezonde katten rondlopen en ik moet er niet aan denken dat die zo plotseling weg kunnen zijn. Helaas weet ik dat het kan gebeuren want dat hebben we ook al eerder meegemaakt. Aan de ene kant is het heel erg maar aan de andere kant gun je je maatje natuurlijk niets anders dan een pijnloze dood waar ze zelf niks van merken.

quote:

Op donderdag 26 november 2009 19:51 schreef Phedre77 het volgende:
Wat een herkenbaar verhaal, dat van Trovey. Ons kleine nierkatje Muddy Socks hebben we afgelopen maandag op 17-jarige leeftijd in laten slapen thuis. Ze was donderdag ziek geworden, nog wel wat opgelapt met vocht en medicijnen tegen misselijkheid en vitamines, maar daar ging ze natuurlijk niet meer van genezen. We maakten een afspraak voor maandag en hebben haar nog een heel weekend lang fijn kunnen verzorgen. Warme kruikjes erbij (ze had ondertemperatuur), lekker geprakt eten met hoge voedingswaarde (nierdieet konden we nu wel laten varen). Ze was maandagochtend zo tevreden dat we bijna de afspraak hadden verzet, maar dat gaf hoogstens kans op vervelende momenten als ze wel ziek en beroerd zou worden voor het inslapen. Nu is ze intens tevreden, goed verzorgd en zonder pijn heengegaan en zo hoort het. Mijn vriend en ik zijn er echt helemaal kapot van, ook al weet je dat het eraan komt. In maart ging Minnie (15 jaar, plaveiselcelcarcinomen, kanker in de bek), in juli ging Gizmo (17 jaar, orgaanfalen), en nu in november Muddy Socks. Er rest ons nog slechts Mickey, broer van Minnie, dus nu inmiddels 15,5. Tandeloos schildklierpatientje en uberverwend. Hij heeft zichzelf een snotneus en traanoogjes gegeven door sinds het kouder wordt, te dicht op de verwarming te gaan zitten. Wij bezorgd met hem naar de dierenarts, maar hij is niet ziek, hij irriteert zelf zijn slijmvliezen.

Ik heb na geen enkel overlijden behoefte gehad aan een nieuwe kat (of hond, mijn twee honden overleden in 2006 en 2007), maar na Muddy nu wel heel erg. Is dat omdat Mickey de allerlaatste is en het huis zo leeg is? Ik voel me een beetje schuldig tov Muddy.

Ik snap wel dat je je schuldig voelt tegenover Muddy. Ik heb mijn kat gisternacht in moeten laten slapen en zijn broertje vier weken geleden. Toen zijn broertje overleed heb ik zes dagen later een nieuwe kitten erbij genomen voor de nog levende zodat ze lekker samen konden spelen enzo. Ik voelde me ook erg schuldig toen ik een nieuwe erbij nam. Maar ik weet ook dat de katten zouden vinden dat we het lekker moeten doen. Ze zouden ook niet willen dat we weg zouden kwijnen en nooit meer een nieuwe kat erbij zouden nemen.
Gentoo heb ik dus gisternacht in laten slapen en ik had meteen heel erg de behoefte aan een nieuwe kat. Ik heb dan ook vandaag een nieuwe kat erbij genomen. Ik voel me wel schuldig tegenover Gentoo zeker omdat het zo snel al is maar een nieuw katje zorgt wel voor veel afleiding. Als Gentoo alleen over was gebleven had hij ook graag een nieuwe kat erbij gewild. Zo bekijk ik het een beetje. En vergeten zal je je overleden dieren natuurlijk nooit. Ze blijven altijd een speciaal plekje hebben in mijn hart.

Pagan, sterkte met het verlies. Zeker als ze zo jong zijn is het een schok ze te verliezen. Ken het helaas maar al te goed...kitten Perle van 3 maanden wat ik 10 jaar geleden moest laten inslapen...aangeboren afwijking wat niet samenging met het leven, katertje Binky van 1 jaar die binnen 3 maanden van een gezonde kater naar een mager wrak wat zijn urine en ontlasting niet meer kon ophouden ging in de IC in (in januari al 15 jaar geleden). Daarna vanaf 2004 elk jaar ellende met katten waarvan je niet verwacht dat ze ziek worden en sterven. Ik hoop dat je het een plaatsje kunt geven en je hebt je best gedaan om je kat in ieder geval nog die jaren te geven.

Phedre77. Ook jou heel veel sterkte. Nierfalen is helaas een bekend verschijnsel hier. 4 katten aan overleden hier (Kanjer 2006 plotseling nierfalen) en chronisch: Misha(aug.2006), Rianna(jan.2008) en Yang (november 2008). Gelukkig was de dood van de katten met chronisch nierfalen zacht. Allemaal rustig ingeslapen, twee hier in huis en eentje in de wachtkamer van de dierenarts toen we zaten te wachten om haar in te laten slapen. Kaakkanker is helaas hier ook heel bekend en wel dezelfde die jou kat had. daar begon alle ellende hier mee in 2004, binnen 1 week twee katten met dezelfde aandoening, Trovey en Kylie, dan denk je echt dat je gek wordt en je wat fout doet...gewoon toeval volgens de dierenarts maar wel heel zuur als ze pas 8 en 6 jaar oud zijn Nu dan nog Palle, lawaaipapegaai en immens aanwezig Noorse Boskatkater....wat zal ik hem missen als het zover is...hij is net deze maand 12 jaar geworden en ik duim dagelijks dat hij nog 13 mag worden maar wet heel goed dat het morgen ineens fout kan gaan en dat hij zijn laatste beetje werkend nierweefsel verbruikt kan hebben.

JaniesBrownie. Alsnog sterkte met het verlies van Jack, 1,5 jaar daarna nog denken aan een overleden dier is niet zo gek hoor. Ik denk zelf nog regelmatig alle dieren die ik heb verloren in de loop der jaren en zelfs aan de katten die ik had toen ik kind was en die twee zijn al tientallen jaren geleden overleden. Mieki en Pukki, half Siamees (moeder Siamees en vader onbekend) en Siamees, geboren in de jaren 60 en overleden in de jaren 70. Ik heb maar een paar zwart wit foto's van ze maar vergeten doe ik ze nooit. Het verdriet slijt maar de herinnering blijft van de jaren die je met ze mocht delen.

We gaan morgen in ieder geval Muddy's overgebleven nierdieet wegbrengen naar het asiel, daar kunnen ze het vast gebruiken. Dan gaan we ook wel even in de kattenkamers zitten katten knuffelen en dan gewoon eens kijken hoe het voelt. De overgebleven kat is wel een einzelganger, die vindt het heerlijk om alle aandacht voor zichzelf te hebben, dus voor hem hoeft het niet. Maar ik denk ook dat het wel ok zou zijn, we doen niets overhaast, misschien gebeurt het nog maanden niet en als het wel gebeurt, dan wordt het een oudere kat uit het asiel en dat is nooit een slechte zaak, dus tja, moet er niet zo hard over nadenken. We zien wel.

Ik verloor mijn Rottweiler in 2006 en ik denk nog vrijwel elke dag aan hem. Hij was een lovebug, een wandelende knuffel, zo ontzettend lief en groot en knuffelig en geweldig. Mijn kruising husky ging in 2007 en zij zit ook blijvend in mijn gedachten, moet er nog steeds af en toe van janken. Tja, ze waren mijn eerste eigen honden, ze waren ubergeweldig allebei, ook dol op elkaar, echt wel dat ik nog aan ze denk. Dus heel normaal, zeg ik!

Is ook heel normaal hoor...stel je voor dat je nooit meer aan overledenen zou denken...of dat nou mensen of dieren zijn maakt voor mij niets uit. Aan ze denken houdt ze levend en zo worden ze niet vergeten.

Ik denk nog aan al mijn dieren, dat lijkt me inderdaad logisch, maar echt verdriet heb ik er niet meer van en dat heb ik van Jack wel nog steeds, dat is wat ik aan wilde geven

Sterkte voor de mensen die pas hun dier hebben verloren

quote:

Op zondag 4 januari 2009 14:10 schreef tonja het volgende:
Crockett, 18 jaar heb ik van hem mogen genieten. Hij was zeer eenkennig, alleen ik mocht 'm eigenlijk aaien. Ik gaf hem altijd kusjes op zijn kop en dan kopte hij terug.
[ afbeelding ]
In 2004 moest ik hem laten inslapen nadat bleek dat hij maagkanker had. Ik mis hem nog steeds, hoewel ik nu ook alweer bijna 4 jaar erg blij ben met Harry en Loes. Crockett zal altijd een speciaal plekje in mijn hart hebben.

[ afbeelding ]

[ afbeelding ]

Tv gids moest altijd dood
[ afbeelding ]

[ afbeelding ]

een van de laatste foto's die ik van hem gemaakt heb
[ afbeelding ]

Rust zacht lieve Crockett

Wat een mooierd.
Jammer dat ie er niet meer is.

Het is treurig om dit topic door te lezen.

Sterkte aan iedereen die recentelijk een lief huisdier is verloren.

quote:

Op zaterdag 28 november 2009 23:31 schreef Lord Katundro het volgende:
Het is treurig om dit topic door te lezen.

Sterkte aan iedereen die recentelijk een lief huisdier is verloren.

niet alleen treurig.
ik vind het ook mooi om te lezen hoe iedereen over zijn dier schrijft

quote:

Op vrijdag 19 december 2008 02:35 schreef Harajuku. het volgende:
Vertel vooral wat over jullie dieren, het is niet de bedoeling dat het een Hara topic wordt

Nee hoor Hara, maar het is fijn dat je er bent.
En i.d.d. eergisteren lag onze kleine brits korthaar poes zo maar dood.
En ik denk gelijk weer aan onze Bull, die nog een jaar moest worden, en door een achterlijk hard rijdend wijf, op een plek waar niet gereden mag worden, zo doodgereden werd.
Al die dingen komen dan toch weer boven.

quote:

Op zondag 29 november 2009 01:23 schreef Strega het volgende:

[..]

Nee hoor Hara, maar het is fijn dat je er bent.
En i.d.d. eergisteren lag onze kleine brits korthaar poes zo maar dood.
En ik denk gelijk weer aan onze Bull, die nog een jaar moest worden, en door een achterlijk hard rijdend wijf, op een plek waar niet gereden mag worden, zo doodgereden werd.
Al die dingen komen dan toch weer boven.

Helemaal beroerd als je een dier zo verliest...geen ziekte wat je gewoon moet accepteren maar op een manier die voorkomen had kunnen worden als iemand de ogen had opengehouden..sterkte want het maakt niet uit hoe lang geleden het is je overkomen.

Ik weet niet of dit bericht hier goed is maar goed ik moet het toch even kwijt.

Sinds vandaag dringt het eigenlijk pas tot me door dat Gentoo er echt niet meer is en ook nooit meer terugkomt. De afgelopen dagen wist ik dat ook wel maar het heeft nog niet zo tot me doorgedrongen als dat het nu doet. Ik mis hem en dat maakt me heel verdrietig. Ik denk wel met heel veel liefde aan hem terug en dat zal ik ook altijd blijven doen. Maar ik snap nog steeds niet waarom het mij is overkomen dat ik mijn lieve twee katten waar ik met zoveel liefde en overgave voor heb gezorgd, in een maand tijd van mij af zijn genomen. Als er iemand goed is voor haar dieren dan ben ik het wel.
Sinds donderdagmiddag heb ik Pingoo erbij. Ik heb hem gekregen via de kittenopvang. Hij was bij een gastgezin met nog een paar katten en een hond. Daar was ook een kat van 17.5 jaar. Die vrouw vertelde dat ze die oude kat pas een half jaar had. De mensen van wie die kat eerder was gingen scheiden en wilde hem allebei niet meer hebben dus hebben ze hem naar het asiel gebracht en hier kan ik met mijn hoofd echt niet bij. Je hebt dat beestje al 17 jaar, ik snap niet dat je het over je hart kunt verkrijgen om hem dan nog weg te doen en ik snap zeker niet dat je hem dan in een asiel stopt. De meeste mensen willen geen kat van al 17 jaar dus waarschijnlijk zou hij nooit meer een baasje krijgen. Wees verdomme blij dat je kat zo oud mag worden! Ik snap het echt niet en het maakt mij echt heel kwaad. Ik ben verdomme twee kittens van een half jaar kwijtgeraakt en zij hebben een kat mogen hebben die al 17 was en nog doen ze hem weg! Achterlijke mensen! Zulke mensen zouden geen dieren mogen hebben.

Nog een punt waar ik niets van snap. Als dieren ziek zijn wordt vaak snel de beslissing genomen om het dier in te laten slapen. Ik kreeg het bericht "jullie kat heeft FIP en daar is helaas niets aan te doen". Bij mensen gebeurt dit nooit. Als een mens ziek is proberen ze er altijd alles aan te doen om het leven of te verlengen of de persoon weer beter te maken. Bij dieren wordt maar weinig onderzoek gedaan naar ziektes en hoe deze ziektes te genezen zijn en ook dat maakt me boos. Dieren zijn minder waard dan mensen lijkt het maar bij mij en bij vele anderen is dat echt niet waar. Ik vind het belachelijk dat er niet meer onderzoek wordt gedaan naar ziektes bij dieren.

Daarbij komt ook nog dat de kosten voor een dierenarts belachelijk hoog zijn waardoor mensen vaak wel moeten besluiten om het dier in te laten slapen omdat ze de onderzoeken niet kunnen betalen. 70 Euro voor een bloedonderzoek is toch belachelijk!? En dan laat je uiteindelijk een kat inslapen en dan betaal je daar 125 euro voor, belachelijk!

Zo dit moest ik even kwijt.

Ik snap je helemaal chocoladedrop. Ook ik ben regelmatig de weg kwijt als ik lees of hoor wat mensen wel en niet met hun dieren doen.

Waarom jij? Geen idee. Stom toeval, dom ongeluk. Aan jou heeft het in elk geval niet gelegen

quote:

Op zondag 29 november 2009 17:32 schreef ElisaB het volgende:
Ik snap je helemaal chocoladedrop. Ook ik ben regelmatig de weg kwijt als ik lees of hoor wat mensen wel en niet met hun dieren doen.

Waarom jij? Geen idee. Stom toeval, dom ongeluk. Aan jou heeft het in elk geval niet gelegen

Bedankt voor je begrip. Ik heb echter nog meer frustraties!

Sommige dierencrematoriums werken ook echt op een achterlijke manier in mijn ogen.
Gentoo is afgelopen woensdag opgehaald en naar het crematorium gebracht. Nu heb ik een urn uitgezocht en gezorgd dat ie wordt teruggestuurd naar de dierenarts omdat ik in het gat waar het crematorium zit niet kan komen. Nou krijg ik eerst aankomende week (als het goed is) een rekening en als ik die heb voldaan sturen ze Gentoo pas terug.
Toen Luca overleed heb ik hem zo snel mogelijk weer teruggekregen want dat vonden zij belangrijk. Twee weken later is het bedrag middels automatische incasso van mijn rekening geschreven en zo hoort het.
Het is al erg genoeg als mensen hun dier verloren hebben en dan is het nog erger dat ze je laten wachten om het dier weer terug te krijgen omdat ze bang zijn dat de kosten anders niet worden betaald.
Bij Gentoo gaat alles op een vervelende manier en dat verdient hij echt niet! :-(

It's all about money.

Met je beide kittens heb je gewoon pech gehad....ander woord kan ik er niet voor hebben...zoals je weet ben ik ook zo binnen een maand twee katten achter elkaar kwijt geraakt en het jaar daarvoor binnen 1 week 2 katten diagnose kaakkanker en opgegeven. Soms gebeuren die dingen gewoon...het enige wat ik er van heb geleerd is dat het blijkbaar zo moest zijn....dit was de tijd die hen werd gegeven om hier te zijn....als je er te diep over ga nadenken waarom jou en je kittens het moest overkomen blijf je in een kringetje ronddraaien...je schiet er niets mee op en de katten komen er niet mee terug. De tijd die ze hier op het aardse mogen hebben gehad zijn ze in de beste handen geweest die ze zich konden wensen...een baasje die alles voor ze overhad maar helaas niet ze kon redden van hun uiteindelijke lot. Ik denk dat je dat in je herinnering moet houden...de goede tijden hoe lang of hoe kort het dier ook bij je is geweest.
Wat betreft dieren wegdoen die mensen jaren hebben gehad....daar snap ik ook niets van...tijdje geleden hier bij de asielsite ook een hondje van 14,5 jaar gezien (zo'n boomertje)...reden voor herplaatsing....na 14,5 jaar waren de kinderen het huis uit en madame had geen tijd meer voor de hond dus moest het beestje weg....dan denk ik ook. wat heeft die hond voor je betekent in 14,5 jaar...niets dus als je het beestje zo weg kunt doen. Helaas kunnen mensen zo zijn. Wat betreft het crematorium...dat is inderdaad vervelend. Ik ga altijd naar een crematorium toe waar je verschillende manieren van betalen hebt...ook gewoon automatische afschrijving is mogelijk geen enkel probleem. Ik heb er in de loop der jaren al mijn katten (en hond) heengebracht en eigenlijk is het altijd prettig verlopen. Wellicht heeft jouw crematorium hele slechte ervaringen met betalingen gehad. Zie je ook steeds vaker bij de dierenarts...onbetaalde rekeningen, daarom is het tegenwoordig volstrekt normaal om boter bij de vis te vragen, hoe naar dat ook is voor de eigenaar van het beestje. De slechten verpesten het weer voor de goeden in deze.

Bij ons kost een urine onderzoek 36euro bloedonderzoek is ook niet veel duurder dacht is.De echo van snowy kostte 75euro. En dat hadden wij allemaal voor hem over. Uiteindelijk is hij thuis met 10 maanden overleden. En hebben wij hem laten begraven. DIt kostte 30euro en we moesten hem zelf brengen. Hij vroeg wel om meteen te betalen omdat hij vaak had meegemaakt dat er niet betaald werd.
Waarom het jouw is overkomen choco weet ik niet. Ik denk dat ook weleens 1 van 10mnd en een van 4jr en het lijkt net of het altijd bij mensen gebeurd die veel om hun beestje geven. Ik kon in het begin absoluut niet aan Rossi wennen ik had liever Snowy nog gehad ik heb altijd goed voor hem gezorgd en na een paar weken was dat gevoel ook wel over. _{Rossi is het halfbroertje van Snowy gekregen van de fokster en lijkt best op Snowy}

Nogmaals veel sterkte en blijf aan de mooie momenten denken.

[ Bericht 0% gewijzigd door F_r op 29-11-2009 20:02:22 ]

Ik heb uiteraard ook alle dingen die Gentoo mogelijk konden helpen gedaan ook al was dat een hoop geld, dat maakt niet uit. Als Gentoo dat nodig heeft krijgt ie dat.

Helaas heb ik geen auto en is het crematorium in een gat wat slecht bereikbaar is met openbaar vervoer. Als ik er gewoon langs had kunnen komen had ik hem natuurlijk meteen mee kunnen nemen en meteen kunnen bstalen. Nu ben ik afhankelijk wanneer ze de rekening sturen en wanneer ze toevallig naar de dierenarts moeten, dan nemen ze hem mee. Ik zie wel. Ik denk in ieder geval met heel veel liefde terug aan Gentoo en Luca.

Heel toevallig heb ik net een weekend van dit soort overpeinzingen achter de rug.
hebben vorige maand onze Coco laten inslapen (schildklier, hartruis, begon steeds meer uit te vallen langzaam) op bijna 17 jarige leeftijd en wij hadden zelf heel erg het gevoel dat het iets te vroeg was.
dierenarts vond van niet en zelf zeggen we telkens dat we het liever te vroeg dan de laat doen, want te vroeg is vooral naar voor de baasjes maar te laat is ook naar voor het beestje zelf en dat wil je als goeie baas al die pijn en ellende besparen.

zit ik bij een vriendin en het komt er toevallig op, zegt ze prompt dat ze vind dat ze vindt dat we eigenlijk al te laat waren. was echt flabbergasted (want nog best wel pijnlijk, zo kort geleden) en uiteindelijk bleek dat ze vond dat zodra de poes onzindelijk werd het leven voor ons dus niet draaglijk was en de poes maar naar de dierenarts moest, bovendien kostte ze ons een vermogen als wandelende apotheek.
heb onmiddelijk uitgelegd dat ten eerste onze portemonnee nooit maar dan ook nooit een criterium mag zijn ivm een kat, wat het ook kost, als we ook maar even denken dat iets werkt voor de kat dan krijgt hij of zij dat, als we dat niet zouden kunnen betalen dan hadden we in de eerste plaats de katten niet moeten nemen, vooraf nadenken dus en ten tweede, onzindelijk, ze vergistte zich en liep niet door in de bak, waardoor we inderdaad 4x per dag konden dweilen.
heel vervelend en heel irritant, maar ze kon er niets aan doen omdat ze het gewoon niet doorhad, echt onzindelijk en zichzelf bevuilen was het niet, dus dat was gewoon ook nooit een criterium, je laat een kat toch niet inslapen omdat ze uit ouderdom niet meer snapt hoever ze in de bak moet staan en daarom moet je vaker dweilen?
vond het echt bizar, toch wel even het halve weekend met lief van wakker gelegen, te vroeg, te laat, het is gewoon al niet makkelijk, zeker niet als andere mensen ook nog meningen over je beestjes gaan uiten.

Wat naar voor je WRH. Je probeert het beste voor het beestje te doen en hem toch nog beter te maken, dat lijkt me logisch. Als je niet alles geprobeerd zou hebben zou je altijd blijven denken, had ie misschien toch nog beter kunnen worden? In laten slapen terwijl je nog niks geprobeerd heb zou ik dan ook nooit doen.Dan zit je al in een hele nare periode van heb ik het wel goed gedaan en dan krijg je ook nog commentaar van mensen. Bah! Ik zou er echt niet tegen kunnen.
Ik vind het echt belachelijk dat mensen zeggen dat de kat zo duur wordt als je allemaal onderzoeken gaat doen. Je hebt van te voren gekozen voor de kat dus dan moet je ook voor hem zorgen als ie ziek wordt, hoe duur dat ook mag zijn. Mijn katten zijn als een kind voor me en je laat je kind toch ook niet in de kou staan!?

Sommige mensen...

dat was dus inderdaad ook mijn reactie, hoe iemand geld in dezelfde zin als huisdier kan gebruiken, dat begrijp ik dus niet.
er is maar 1 reden dat ik mijn katten (en nu nog maar 1 natuurlijk) niet meer laat opereren en dat is dat ze te oud zijn en het meer slecht dan goed doet, maar niet omdat ik het geld er niet voor overheb, heel bizar vind ik dat.

jammer dat het bij gento niet zo soepel verloopt met het crematorium.
hadden we hier met Coco, zelf weggebracht savonds, blijken er allerlei wegomleidingen te zijn, met crematorium gebeld dat we echt telkens vastlopen, slecht aangegeven enzo, zegt hij doodleuk dat hij er met een paar minuten niet meer is!
lief inmiddels echt beetje wanhopig in de telefoon dat hij heus niet voor zijn plezier met zijn dode katje rondjes rijdt in het donker. Coco kreeg daarom bij het crematorium niet helemaal de tijd die ze verdient had, omdat we zo onwijs laat aankwamen, dat vond ik achteraf ook echt heel naar.
is best wel vervelend als zulke dingen niet helemaal lopen zoals je zou willen, op zich begrijpelijk van het crematorium, maar dan hadden ze vooraf betaling moeten vragen ofzo, niet de urn vasthouden tot de betaling binnen is, dat vind ik niet netjes en eigenlijk ook niet kunnen.

Sinds eergisteravond liet onze rode kater Dommel zijn plas lopen(zelfs op schoot). Gisteren is hij een paar keer gevallen en kreeg daarna een epileptische aanval. We hebben hem opgepakt en zijn naar de dierenarts gegaan. Deze herkende het eigenlijk meteen als een levershunt. Ze hebben een foto gemaakt en de lever van Dommel was inderdaad veel te klein. Om het allemaal zeker te weten hebben ze bloed afgenomen om te laten onderzoeken. We kregen ook een paar blikjes dieetvoer mee. Verder was het wachten op de uitslag van het bloedonderzoek. Helaas is dat niet meer nodig. Dommel is vannacht overleden.
Onze kleine rode kater is maar 7 maanden oud mogen worden.
Dag klein rood mannetje we zullen je missen...

quote:

Op woensdag 2 december 2009 07:02 schreef baniekje het volgende:
Sinds eergisteravond liet onze rode kater Dommel zijn plas lopen(zelfs op schoot). Gisteren is hij een paar keer gevallen en kreeg daarna een epileptische aanval. We hebben hem opgepakt en zijn naar de dierenarts gegaan. Deze herkende het eigenlijk meteen als een levershunt. Ze hebben een foto gemaakt en de lever van Dommel was inderdaad veel te klein. Om het allemaal zeker te weten hebben ze bloed afgenomen om te laten onderzoeken. We kregen ook een paar blikjes dieetvoer mee. Verder was het wachten op de uitslag van het bloedonderzoek. Helaas is dat niet meer nodig. Dommel is vannacht overleden.
Onze kleine rode kater is maar 7 maanden oud mogen worden.
Dag klein rood mannetje we zullen je missen...

Aaah wat kut! Hij is veel te vroeg gestorven Heel veel sterkte Baniekje.

ach wat erg
veel sterkte baniekje.
7 maanden is veel te jong