Ach Lois...
Ik werd er vanmiddag ook mee geconfronteerd, een vage kennis met een zoontje dat een paar dagen scheelt met Dean is 6 maanden zwanger van de tweede. Ik kwam haar toevallig tegen in een winkel en het eerste wat ze vraagt is "En zijn jullie er al aan toe om voor de tweede te gaan?!"
Kijk, dat een hele goede vriendin zoiets vraagt vind ik tot daar aan toe, maar ik vind het zo belachelijk, zo
vrijpostig ook. En al helemaal om er maar vanuit te gaan dat het blijkbaar gebeurt en dat het vraagstuk alleen maar is "wanneer".
Bij ons is het eigenlijk niet aan de orde dat er een tweede komt omdat mijn partner dat niet wil (en dat snap ik ook gezien zijn situatie) en mocht dat niet spelen dan zou het voor mij fysiek niet goed zijn, en een risico om in een rolstoel te komen zie ik ook niet zo zitten. Daarbij heb ik ook nog de motivatie dat ik mijn leven veel meer op orde zou willen hebben mocht er een tweede kindje komen. Betere baan/financiele situatie en een ander huis.
Ik ben zelf 11 jaar lang enig kind geweest en ik heb het nooit erg gevonden dus dat zie ik ook niet als een bezwaar om het bij een kindje te laten. Alleen het enige wat me soms wel bekruipt is idd de dingen die jij aangeeft; nog een keer zo'n klein melkmonstertje

.
En voor later; dan lijkt het me ook super om een heel groot gezin te hebben. Als ik zo ga denken en ze zouden allemaal zo worden als Dean wil ik er wel 6

.
Maar goed, ik mag eigenlijk niet klagen gezien de huidige situatie waarin het relationeel en voor ons als ouders superlekker loopt momenteel.
Ik adem in en kalmeer. Ik adem uit en glimlach.