Zijn Nederlandse dames nu zo moeilijk of ben ik dat?

Beste Mede-Forumgebruikers,

Even kort voorstellen: mijn naam is Leo, ik ben 29 en kom uit Oostenrijk / Tirol. Ik woon en werk sinds iets meer dan twee jaar in Nederland. (Alvast sorry voor mijn fouten.)

Feit: het wil me niet en niet lukken met de dames. Hoezo? Voor mij blijken ze nogal kieskeurig te zijn. (Dat is hun recht, begrijp me niet verkeerd)

Mij kun jij je een beetje voorstellen als die vent van "King of Queens", Kevin James. Een stuk te dik (ca. 100 kg) en een stuk te klein (1,74 m) om van de meerderheid van vrouwen interessant gevonden te worden. Maar wel lief en ook niet echt stom (niet meer dan de rest van de mensheid).

Maar ondanks mijn gewicht beweeg ik graag (hou van klimmen en boogschieten) ben graag buiten en doe dingen. Ik probeer echt een actief leven te leiden. Ik ben geen couch-potatoe. Ik ben verzorgd, maar niet TE.

Als ik ergens met de weinige kennissen een kroeg of discotheek binnenstap en ik zie een meid, die ik leuk vindt, dan kijken ze me meestal een keer van boven naar beneden aan, trekken een zure smoel en haasten zich, iemand anders aan te kijken. Niet leuk. Wel duidelijk.

En er zijn genoeg mooie dames in Nederland. Veel meer dan bij ons. Ze zijn verzorgder, gemiddeld een heel stuk inteliigenter, zelfstandig en ze weten wat ze willen. Alles eigenschappen die wel iedereen in een vrouw zoekt.

Lexa, Parship, Speed-Dating en wat niet nog alles heb ik ook geprobeerd: werkt niet. De enige reacties die ik daar krijg zijn van zulke trieste gevallen:
45 jarige amsterdamse met rond de 139 kg blijkbaar uit de Jordaan, een echt onverzorgde type.
een 48 jarige Roemeense, die meteen zegt, ze wil met me trouwen.
een 26 jarige Russische meid, bloedmooi en slim maar helaas zijn het oplichters
Een 27 jarige meid, die zwaar mongoloide is. (Met alle respect maar ik zoek een relatie, geen zorgplaats.)
Een 32 jarige moeder van 5 kinderen van drie verschillende mannen.

Alle meiden die ik leuk vondt hebben op mijn berichten nooit gereageerd.

Er is momenteel nog geen een dame waar ik van zou zeggen: "Wow, ja, met haar zou ik graag een keer een poging willen wagen." Niks. Leeg. Empty. Nada. Geen enkele dame die mij hartkloppingen veroorzaakt. Ik heb absoluut geen zin mijn dagen als een van de eenzame oude mannen te beeindigen waar kleine kinderen bang voor zijn. En ik merk nu al hoe kil en bitter ik wordt door al die afwijzingen.

Op een relatie na (en achteraf bleek, dat het een echt gestoord wijf was, zit nu in behandeling), kon ik niemand voor mij winnen. Van mijn 15e tot ongeveer mijn 22e ben ik op een aantal meiden verliefd gevallen (zo'n 20 stuks) allemaal hebben ze me afgewezen of gebruik van me gemaakt en dan afgewezen. Of de beroemde zin: "Laten we toch vrienden zijn" (Waar hebben ze dit in vredesnaam vandaan?)

Liever meldt ik me morgen als huursoldaat voor Irak of Afghanistan, dan nog een keer door een vrouw zo gekwetst te worden. Een kogel doet minder pijn en het is sneller voorbij.

Ik sta voor alle andere advies open. Ik weet niet meer wat ik moet doen.

Voor mij maakt het niet uit of ze nu dun, dik, lang of kort is. Of ze nu kleine of grote borsten heeft. En al staat die kut dwars of heeft ze drie benen om het een keer drastisch te zeggen. Sorry voor het taalgebruik, maar dat wou ik even duidelijk neerzetten.

Ik zoek gewoon een meid, lief, actief, een beetje humor, loyaal en een beetje iets in het leuke koppie. Dat is niet de lat hoog leggen of wel?

En mijn BMI ken ik zelf ook wel, dank je. Maar ja, mijn werk is nu eens zittend, stressend en laat weinig ruimte over voor sport. (In het weekend een beetje.) Of voor gezonde voeding. Mijn probleem dat ik boven neergelegd heb is deel van de redenen voor deze BMI. Als het slecht met me gaat begin ik eten in te proppen. En om boven vermeldde redenen gaat het de laatste jaren heel slecht met me.

Ik was niet altijd dik. Toen ik nog in het leger zat (2001) had ik maar 72 kg en was fit als maar wat. Bergen beklimmen, lopen, bungee jumpen, fietsen alles geen probleem. Meer geluk had ik bij de dames doen toch niet.

En an dit "pot en deksel" verhaal geloof ik al lang niet meer. Volgens mij ben ik een wok...

Zoals ik al zei, ik zit twee jaar hier en heb maar een paar kennissen opgelopen (meestal werk collegas, met die men af en toe een biertje doet). Maar ik ken niemand hier echt. Niet zo dat ik hem vriend kan noemen.

Vandaar dat de meeste van mijn activiteiten alleen te doen zijn: stuntkiten, fotografie, boogschieten, stuk lopen aan de strand in Renesse, fietsen hier in de omgeving. En al zie ik dan een mooie meid, moet ik dan meteen blijven staan en ze aanspreken? Daar ligt voor mij nogal een aardige drempel voor... vreemde mensen zo maar aanspreken.

quote:

Op zondag 7 december 2008 13:36 schreef Xeanor het volgende:

[..]

Dit is weer zo'n ubertypische reactie van een vrouw in een topic als dit. De TS is ten eerste nogal klein (1,74m is niet zo groot als man) waardoor al veel vrouwen afvallen, want een kleinere man vinden ze allemaal absoluut niet kunnen. Daarnaast is hij ook nog eens te dik. Hij heeft gewoon een kans van 0 bij minstens 90% van de nederlandse vrouwen. One-liners als "Op ieder potje past een dekseltje" gaan hem echt niet helpen of hem beter laten voelen.

Bedankt voor de complimenten. Zoals ik zei, ik ben niet stom, ik kan heel goed met talen (spreek 4 vloeiend en nog eens drie een beetje). Ik heb een heel open instelling tegenover andere mensen. Mijn vrienden weten, dat ik voor ze door het vuur ga. Ik kan goed luisteren en ben idd een zachtaardig type (maar geen watje).

Dit helpt mij idd meer dan "pot en deksel". Maar hoge hakken dragen is voor mij nog steeds geen optie.

En aan die BMI wordt gewerkt, maar ja, het is een kringloop uit de hel. Als ik afval en er reageerd ook niemand op, begin ik weer met vreten. Ik kan het ook niet echt helpen.

Wat is trouwens uit dat mooie verhaal geworden van: de innerlijke waarden tellen, niet hoe iemand er uitziet??? Of is dit alleen een marketing-praatje van de dames?

Want volgens mij kijken mannen veel minder na het uiterlijk als de dames denken. Dat was bij mijn ex zo: ik zat gewoon na haar te kijken (heel verliefd toen). Begon zij meteen erover: "Ja ik weet ik ben 5 kg aangekomen, daar hoef je echt niet naar te kijken." Deed ik ook niet, kon me niet schelen, want ik hield gewoon van haar. Snappen vrouwen dat soms niet?

quote:

Op zondag 7 december 2008 13:56 schreef DancingPhoebe het volgende:
Neem een hond. Kun je mee lopen op het strand, twee vliegen in één klap, want die hond moet er iedere dag op uit, dus goed voor je BMI en je hebt om reden om lekkere wieven die ook op het strand lopen met hun hond aan te spreken.

Waarmee ik niet wil zeggen dat je dankzij je hoge BMI nooit een relatie zal hebben, maar je verliest er ws wel een hoop ontmoet-mogelijkheden mee. Want als je als vrouw de kroeg/club in stapt ben je zelden op zoek naar een relatie, maar wel naar een avondje rondsnollen en misschien wat casual sex. En daarvoor is doug nou niet echt het ideale type. Maar evengoed zou je ondanks je dikheid wel op andere manieren vrouwen moeten kunnen ontmoeten, dus ik denk niet dat dat het is.


BTW heb ik een wok mét deksel. Past perfect.

Ik zou liever vandaag dan morgen een hond nemen. Eerlijk. Ik hou van deze beesten. Zij geven er niet om, hoe je er uit ziet, of wat je voor een status hebt. Ik ben thuis met een Rottweiler opgegroeid. Ik ben er echt dol op.

Maar het zou voor de hond niet eerlijk zijn. Ik werk zoals gezegd nogal veel (vaak van 7 tot 19 uur). En ik heb geen groot huis met tuin waar hij dan even zelf zou kunnen lopen. Niet verantwoord dus.

Heb ook al bij het lokale asiel aangeboden de honden uit te laten. Maar ze vertrouwen geen buitenlanders.