iemand ervaringen met psychomotorische therapie?

zoeken:
http://www.google.nl/search?hl=nl&q=ervaring+met+psychomotorische+therapie&btnG=Google+zoeken&lr=

De pmt deden we in dezelfde groep als waar we therapie mee hadden. Dit om het iets veiliger te maken.

Wij begonnen altijd met het vertellen van hoe het met ons ging. in ons hoofd en lijf. Daarna, aan de hand van alle opmerkingen van de groep, werd ons verteld wat de plannen waren.

Dit kon varieren tussen volleyballen ( ) tot duidelijke lichaamsgerichte therapie.

Ik heb er zelf vreselijk veel moeite mee gehad altijd. Kon moeilijk me laten gaan tegenover al die mensen en tegenover me zelf. Ik schaamde me heel erg voor mezelf, mijn lijf en mijn problemen. Dus zo'n therapie is erg erg confronterend.

Acceptatie van je eigen lichaam is ook een groot onderdeel.
Doordat je met een paar mensen in een zaal bent sta je daar dus heel "open en Bloot" eigenlijk.
Dat is vreselijk eng voor mensen die veel psychische problemen hebben.
Je wil het liefst niet op vallen en door dat je in zo'n zaal staat kun je je niet verstoppen.

Voor veel mensen is het een hele heftige therapie vorm en soms heel erg verdrietig omdat je zo duidelijk geconfronteerd wordt met je eigen problemen, valkuilen en angsten.

Heel bedreigend vond ik de oefeningen waar werd gekeken naar waar je grenzen liggen op lichamelijk contact.
We gingen niet aan elkaar frunniken voor een grapjas dat denkt maar je moet het meer zoeken in de trant van dicht bij komen, vetrouwen op elkaar (dmv vallen) en af en toe een lichamelijke oefening in de zin van je overgeven aan iemand anders.
Je gaf dan je arm en die moest je ontspannen zodat de andere persoon je arm vrij kon bewegen.
Het doel hiervan was kijken in hoeverre je dingen uit handen durft te geven.

Dit vond en vind ik altijd vreselijk bedreigend.
Veel mensen met problemen willen alles onder controle proberen te houden omdat ze anders overspoeld worden door emoties waar je je geen raad mee weet. Iets uit handen geven is dus extreem moeilijk.

De uren dat we dat deden waar ook een echte hel voor me maar na verloop van de therapie kon ik meer mijn grenzen duidelijk aangeven en ook leerde ik dat ik niet altijd alle controle moet hebben om als persoon te functioneren.

Mensen denken er vaak heel makkelijk over, PMT, maar het is vreselijk intens, angstig en bedreigend.
Ik heb er redelijk wat keren mee willen stoppen maar dat mocht natuurlijk niet want dan vertoon je wegloop-gedrag en dat is natuurlijk een absolute no-no in therapie.

Je loopt door deze therapie heel erg tegen je eigen grenzen en angsten op.
In een goede omgeving kan je hier aan gaan werken maar als je je bedreigd voelt sluit je je automatisch helemaal op in jezelf.

Aan de andere kant werd er soms volleybal gespeelt omdat te veel mensen moeite hadden met iets en dus deden we dat om de druk eraf te halen of om onderhuidse agrssie naar buiten te laten.

Je kunt beter die agressie op een bal botvieren dat dat je het mee naar huis neemt en het gaat botvieren op jezelf, op welke manier dan ook.

Ik heb er iig een hele hoop geleerd, over mezelf maar ook over de manier waarop ik overkom op andere mensen.

Ik hoop dat ik een beetje duidelijk geweest ben.
Voor mijn gevoel is het een redelijk onsamenhangend verhaal geworden.

quote:

---

Op woensdag 27 maart 2002 11:04 schreef dontcare het volgende:
Uitleg:
http://www.fbw.vu.nl/studie/vakken/ZDN510.html
http://wijsie.virtualave.net/pmt/pmt-nl.htm
Ervaringen:
http://pmtis.hypermart.net/ervaring.htm

zoeken:
http://www.google.nl/search?hl=nl&q=ervaring+met+psychomotorische+therapie&btnG=Google+zoeken&lr=

---