quote:
Dankje Karin....!
Met Bente is in principe alles goed...ze is eigenlijk in alle opzichten een gezond, vrolijk en levendig meisje.
We merkten na haar geboorte dat haar huidje steeds droger werd, waarna de huisarts ons op de meest lompe manier duidelijk maakte dat ze (erfelijke) eczeem had. We hebben eerst een tijdje geprobeerd haar met natuurlijk/homeopathische middelen te helpen, maar op een gegeven moment moesten zowel wij als de arts en verpleegkundige van het (antorposofisch) CB de conclusie trekken dat dit te heftig was. Uiteindelijk bleek de gang naar het ziekenhuis toch de juiste in dit geval. We zagen haar in tijd van 2 dagen veranderen naar een meisje dat rood zag van de eczeem naar een meisje dat straalde door haar gekalmeerde huid. Dit is inmiddels alweer een maand of 17 geleden en ondertussen zit onze omgang met haar eczeem in ons systeem en hebben we d.m.v. een bepaald dieet en de op 1 na lichtste hotmoonzalf alles onder controle. Al zijn situaties als verkouden/ziek-zijn en bijv. tandjes krijgen hét moment dat de eczeem weer heftiger opkomt. Dit is ook logisch...de weerstand vermindert en het lichaam reageert nog overdrevener op "zaken" die ze als bedreigend ervaart. Aangezien ze meestal een aantal tandjes tegelijk krijgt, zijn dit voor haar wel heftige periodes..onder andere natuurlijk ook door de hierboven besproken tandjespoep op haar toch al tere billetjes en "meisjesgedeelte" (:P).
Sinds haar zesde maand is definitief vastgesteld dat ze links een heupdysplasie heeft en rechts naast de -dysplasie ook een -luxatie. Hiervoor heeft ze eerst een Pavlikbandage gehad, die gelukkig al gauw werd opgevolgd door een (dynamische) Dr. Visser spreidbeugel. Hiermee heeft ze inmiddels gelukkig ook leren lopen. Twee weken terug zijn we echter weer op controle geweest in het ziekenhuis en daar bleek dat de voortgang er nog wel is, maar dat het nog steeds niet in orde is. Bijkomend nadeel is dat hoe ouder ze worden, hoe langzamer het gaat; bot wordt immers steeds harder en vormvaster. De chirurg gaf (na wat op hem inpraten van mijn kant) ook aan dat hij niet verwachtte dat het op 2,5 jarige leeftijd (dan zijn ze in principe uitbehandeld met orthopedische hulpmiddelen) 100% in orde zou zijn. Wat dan nog resteert is niet te zeggen; het blijft een grillig verlopend proces. Wij zijn inmiddels zo reëel dat we rekening houden met de (gevreesde) operatie. Vanwege het feit dat ze nu lopen kan en dus best sterk is in haar benen, was de Visserspreider niet meer afdoende; hij zou snel stuk gaan en ze zou haar benen te makkelijk uit de ideal spreidstand krijgen. Nu heeft ze dus een (starre) Campspreidbeugel. Dit heeft haar nu zeker 5 maanden teruggeworpen in haar (fysieke) ontwikkeling...ze kan nu niet eens meer fatsoenlijk kruipen, dus laats staan lopen.
Bente combineert twee heel duidelijke eigenschappen van mijn vrouw en mij; het (met frustratie gepaard gaande) ongeduld van mij en het doorzettingsvermogen van mijn vrouw. Het is dan ook niet lastig op op te merken dat ze eigenlijk erg ongelukkig is met deze nieuwe spreider. Daar komt bij dat je vanuit het ziekenhuis en de orthopedisch instrumentenmaker nauwelijks begeleiding en/of informatie krijgt.....je moet dus alles zelf verzinnen, opzoeken, uitvinden. Dat zorgt er vaak voor dat je je er best wel alleen in voelt. Gelukkig heeft de Vereniging voor Aangeboren Heupafwijkingen een goede informatieve site, waar je veel info kunt vinden.
Nu lijkt het alsof Bente alleen maar een zorgenkindje is, maar da's zeker de laatste 7-8 maanden helemaal niet zo. De eerste 10 maanden heeft ze heel slecht geslapen, maar da's gelukkig nu grotendeels anders.
Ze is erg vrolijk en speelt en babbelt honderduit...heeft humor waar ik af en toe versteld van sta en de tijd die ik met haar alleen doorbreng is af en toe een grote show van herkenning. Met haar donkere krullende haar en die grote donkere kijkers en haar guitige koppie ben ik, voor 't eerst sinds ik mijn vrouw heb leren kennen, weer verliefd!
quote:
Aloã Kpt Pannekoek....