Ik begrijp het deels. Op zich vind ik dat je tijdens je relatie ook moet kunnen genieten van de momenten samen en dat je je ook als je samen bent moet realiseren dat je van iemand houdt. Als je iemands aanwezigheid echt vanzelfsprekend vindt, lijkt me dat niet goed. Maar ik heb het wel als ik bijvoorbeeld boos op hem ben of hij boos is op mij. Mijn vriend is iemand die weg gaat als hij boos is. Ik wil altijd alles gewoon uitpraten op het moment zelf, hij is dan te boos en wil gewoon weg. Op het moment dat hij dan weg is, realiseer ik me wel echt hoe erg ik het vind dat hij er niet is en dat hij boos is. Ook merkte ik toen mijn vriend zes weken bij familie in het buitenland was wel meer hoeveel invloed hij eigenlijk heeft op mijn leven; ik ahd echt het gevoel dat ik niks leuks meer in m'n leven had. Dat klinkt misschien overdreven, maar ik miste gewoon al die dagelijkse kleine dingetjes, de stomme woordgrapjes, de kus voor het slapen, dat je blij bent om elkaar te zien na een dag werken (en dan kom je opeens thuis in een leeg, koud huis, licht uit, geen eten op tafel, afwas niet gedaan). Het is niet dat je het vanzelfsprekend vindt dat iemand iets doet, maar je realiseert je niet hoe je leven eruit ziet als al die dingen weg vallen. In die zes weken merkte ik dat wel, iedere dag de hele dag door.
Maar goed, ik mis m'n vriend ook weleens als ik net een uurtje op m'n werk ben. Vond m'n collega ook raar, maar ik schaam me er niet voor. M'n vriend is gewoon de allergezelligste persoon in m'n leven, hij maakt alles leuk, zelfs samen afwassen of een pyjamadag, dus ik vind het niet gek dat ik 'm mis op een saaie werkdag.
Sanity is (not) statistical