Ok... ik ben bijna 25 en heb in mijn leven nog nooit een relatie gehad. Voor deze topic is het niet heel relevant om naar verklaringen hiervoor te gaan zoeken. Mijn vraag betreft namelijk iets anders, iets wat ik me als 'relatieloze' toch afvraag!
Ondanks mijn relatieloosheid ben ik een vrij romantisch ingesteld persoon. Ik schrijf gedichten, droom weg en word volgens mij zelfs vaak verliefd op iemand, alleen maar om de persoon te kunnen 'gebruiken' als voer voor mijn gedichten

. Soms ben ik bang dat een relatie in de realiteit nooit op zou kunnen tegen mijn interne droomwereld, maar dat terzijde.
Ok, nu mijn ongenuanceerde vraag

. Het is algemeen bekend dat mensen winden laten. Ruften, scheten laten, farten of hoe je het ook noemen wilt. Toen ik thuis woonde was dat dan ook geen probleem, ik kon bij pa&ma immers mezelf zijn. Maar hoe zit dat als je verliefd bent op iemand en in een relatie terechtkomt? Wanneer is het tijd om de eerste ruft in het bijzijn van een ander te laten? Of naja, 'tijd'... 'Toegestaan' zou een passender woord zijn. I know, dit klinkt niet heel fris allemaal, maar is helaas wel de realiteit

. Het moment van de eerste ruft, is dat niet het moment om je verliefdheid kwijt te raken? Klinkt misschien dramatisch, maar zodra iemand in je bijzijn gaat ruften is de romantiek er toch vanaf? Wordt het niet ineens allemaal anders als je de persoon in kwestie begint te associëren met een lucht van verrotte eieren?
Ruften... we doen het allemaal, maar het lijkt tegelijkertijd zo'n taboe. Met een vriendin van mij ruft ik wel eens en dan liggen we dubbel van het lachen. Andere mensen uit mijn omgeving durfen amper een woord vuil te maken aan dit onderwerp, alsof ze zelf altijd 'ruftvrij' zijn.
Mensen, laat je horen!