PDD [Autisme, Asperger en PDD-NOS] deel 10

quote:

Op donderdag 20 november 2008 19:21 schreef Innocence het volgende:
Re, weet jij trouwens wat meer over het gebruik van magnesium-tabletten?
Zijn gewoon vrij verkrijgbaar, ontspannend en helpen wel bij knarsentanden/tandenklapperen bij XTC-gebruik en zelfs om clusterhoofdpijn te voorkomen.

quote:

Op vrijdag 21 november 2008 20:37 schreef Black_Tulip het volgende:

[..]

Je hoeft het jezelf niet zo moeilijk te maken. Gewoon 1 sollicitatiegesprek per dag plannen, dan ben je waarschijnlijk voor dat ene gesprek een stuk meer gefocust waardoor je meer kans hebt op een baan

quote:

Op vrijdag 21 november 2008 21:16 schreef sempron2400 het volgende:

[..]

Ik heb ook veel sollicitatiegesprekken gehad (en steeds afgewezen). Dat is iets om moedeloos van te worden. Ik heb er veel voor moeten reizen en veel kosten gemaakt. Ik had het gevoel maatschappelijk mislukt te zijn. Pas in mei 2007 kreeg ik de diagnose Syndroom van Asperger.

Inmiddels verricht ik 30 uur per week routinematig werk achter een computer, dus ik ben blij dat mijn week weer invulling heeft. Door de loondispensatie zal ik, ook als ik in voltijd zou werken, niet eens de volledige arbeidskorting kunnen benutten. De hoop op financiële voorspoed heb ik voorlopig opgegeven (een normaal salaris is al gauw 2200 euro bruto). Ik ben afgestudeerd in 2004 en het is nu bijna 2009... maar ik zeg nooit nooit.

quote:

Op vrijdag 21 november 2008 21:16 schreef sempron2400 het volgende:

[..]

Ik heb ook veel sollicitatiegesprekken gehad (en steeds afgewezen). Dat is iets om moedeloos van te worden. Ik heb er veel voor moeten reizen en veel kosten gemaakt. Ik had het gevoel maatschappelijk mislukt te zijn. Pas in mei 2007 kreeg ik de diagnose Syndroom van Asperger.

Inmiddels verricht ik 30 uur per week routinematig werk achter een computer, dus ik ben blij dat mijn week weer invulling heeft. Door de loondispensatie zal ik, ook als ik in voltijd zou werken, niet eens de volledige arbeidskorting kunnen benutten. De hoop op financiële voorspoed heb ik voorlopig opgegeven (een normaal salaris is al gauw 2200 euro bruto). Ik ben afgestudeerd in 2004 en het is nu bijna 2009... maar ik zeg nooit nooit.

quote:

Op vrijdag 21 november 2008 21:16 schreef sempron2400 het volgende:

[..]

Ik heb ook veel sollicitatiegesprekken gehad (en steeds afgewezen). Dat is iets om moedeloos van te worden. Ik heb er veel voor moeten reizen en veel kosten gemaakt. Ik had het gevoel maatschappelijk mislukt te zijn. Pas in mei 2007 kreeg ik de diagnose Syndroom van Asperger.

Inmiddels verricht ik 30 uur per week routinematig werk achter een computer, dus ik ben blij dat mijn week weer invulling heeft. Door de loondispensatie zal ik, ook als ik in voltijd zou werken, niet eens de volledige arbeidskorting kunnen benutten. De hoop op financiële voorspoed heb ik voorlopig opgegeven (een normaal salaris is al gauw 2200 euro bruto). Ik ben afgestudeerd in 2004 en het is nu bijna 2009... maar ik zeg nooit nooit.

quote:

Op zondag 23 november 2008 14:05 schreef Black_Tulip het volgende:
Veel succes met verder solliciteren dan tijnbrein

quote:

Op zaterdag 22 november 2008 23:16 schreef childintime het volgende:

[..]

Ik snap dat dat niet leuk is. Maar ook ik werk onder nivo en verdien te weinig. Echter niet door ASS, maar door hele andere oorzaken, die ook overmacht zijn. Wat ik wel belangrijk vind, is het gevoel mee te doen aan de maatschappij. Er zijn zoveel mensen die om allerlei redenen niet mee kunnen doen (of willen doen), dat ik het erg kan waarderen om igg een onderdeel van de werkende maatschappij te zijn.

quote:

Op maandag 17 november 2008 13:51 schreef Juup© het volgende:

[..]

Ik dus Oxazepam. Het is niet zo dat ik elke dag zo gespannen ben, maar de laatste tijd wel door omstandigheden die ik niet kan beïnvloeden
[...blaaat...]

quote:

Op maandag 24 november 2008 19:30 schreef Black_Tulip het volgende:
Ik voel me behoorlijk hopeloos op dit moment, en dat is niet de eerste keer. Ik ga nu regelmatig om met een paar studiegenoten die ik graag vrienden zou willen noemen, afgezien van het feit dat het 'vriendschapsgevoel' ontbreekt. Ik voel niet echt een 'klik', ik heb niet het gevoel dat ze me echt aardig vinden, dat ze ooit aan me denken, tijd voor me vrij willen maken, iets aardigs voor me willen doen, etc. En ondertussen zie ik dat ze dat wel hebben met elkaar. Vandaag was nog wel het absolute dieptepunt. Een van hen is twee weken weggeweest naar Australië en die is sinds gisteren terug. Vandaag bleek hij souvenirs te hebben gekocht voor de twee anderen, maar niet voor mij... We kennen elkaar allemaal even lang, dus dat is het niet. En het ging op het begin zo goed.. Ergens is er iets mis gegaan en ik weet niet wat het is.

Kan iemand mij een crash course "hoe maak ik vrienden" geven..? Please..

quote:

Op maandag 24 november 2008 17:07 schreef Juup© het volgende:

[..]

Gevonden waar mijn spanning vandaan kwam

Ik was enorm gespannen omdat ik iets wilde gaan ondernemen wat eigenlijk veel prikkels zou gaan opleveren, en op basis van het laatste had ik besloten om het dus niet te gaan doen. Met dat besluit ging ik 100% in tegen mijn innerlijke gevoel, en dat maakte mij verdrietig, voelde mezelf eenzaam, en zat mezelf enorm in de weg, en dat riep enorm veel emoties op.
Ik heb vrijdag na een goed gesprek met mijn vrouw besloten om toch datgene te gaan ondernemen wat ik wilde, en ondanks de hoeveelheid prikkels die ik er door kreeg, heeft het mij enorm goed gedaan en ben ik mijn innerlijke pijn en onrust kwijt.
Ik heb weer wat geleerd mbt mezelf en dat is altijd goed. Ik moet meer naar mijn gevoel luisteren, niet niet altijd alles willen redeneren en voorspellen (invullen).

Mensen hoeven niet altijd te weten dat ik autist ben, het gaat tenslotte om de de inhoud niet om de verpakking.

quote:

Op maandag 24 november 2008 19:30 schreef Black_Tulip het volgende:
Ik voel me behoorlijk hopeloos op dit moment, en dat is niet de eerste keer. Ik ga nu regelmatig om met een paar studiegenoten die ik graag vrienden zou willen noemen, afgezien van het feit dat het 'vriendschapsgevoel' ontbreekt. Ik voel niet echt een 'klik', ik heb niet het gevoel dat ze me echt aardig vinden, dat ze ooit aan me denken, tijd voor me vrij willen maken, iets aardigs voor me willen doen, etc. En ondertussen zie ik dat ze dat wel hebben met elkaar. Vandaag was nog wel het absolute dieptepunt. Een van hen is twee weken weggeweest naar Australië en die is sinds gisteren terug. Vandaag bleek hij souvenirs te hebben gekocht voor de twee anderen, maar niet voor mij... We kennen elkaar allemaal even lang, dus dat is het niet. En het ging op het begin zo goed.. Ergens is er iets mis gegaan en ik weet niet wat het is.

Kan iemand mij een crash course "hoe maak ik vrienden" geven..? Please..

quote:

Op dinsdag 25 november 2008 01:19 schreef Black_Tulip het volgende:

[..]

Dat is ongetwijfeld zo, en niet eens ongemerkt. Ik neem het hem wat dat betreft absoluut niet kwalijk dat de andere twee meer voor hem betekenen dan ik. Wat ik hem wel kwalijk neem is dat hij kennelijk helemaal niet aan me gedacht heeft.

Normaal ben ik juist in één-op-één gesprekken een stuk beter dan in gesprekken in de groep, maar met hen is het precies andersom. Eén op één is er maar een met wie ik durf te praten; bij de andere twee weet ik eigenlijk niet wat ik moet zeggen Ik wil best met ze praten en ik mag ze ook, maar ik klap gewoon dicht. Daarbij moet ik wel zeggen dat zij mij dus ook niet uit zichzelf aanspreken. Tel daarbij op dat de gesprekken in de groep niet veel diepgang hebben en het is gelijk duidelijk dat en waarom zij meer betekenen voor hem dan ik.

Even voor de duidelijkheid, het gaat om twee jongens en een meisje. Met het meisje kan ik wel praten, sterker nog, die heb ik net gebeld om mijn hart te luchten. Ze reageerde gelukkig positief, maar zei wel dat ze 'niets voor me kon doen' en dat ik eigenlijk met de andere twee moest praten.
[..]

Dat derde kan ik me erg in vinden inderdaad. Er zijn mensen die het vervelend vinden om altijd maar de praatpaal te zijn, maar ik heb daar geen bezwaar tegen. Maar zie eerst maar iemand ervan te overtuigen dat ze bij jou hun ei kwijt kunnen. Als het erop aan komt, ben ik best lief Als ik iemand kan helpen, doe ik dat graag. Ik kom alleen kennelijk niet zo over. Wat betreft vragen naar dingen die anderen belangrijk vinden, dan moet je er wel eerst achterkomen wat iemand belangrijk vindt. Voordat iemand je dat wil vertellen ben je alweer een paar stappen verder, stappen waar ik nu dus moeite mee heb.

Nog even wat voorbeeldjes van dingen waar ik me druk over maak:
Er zijn pasgeleden twee feestjes geweest (waar ik bij was) en er is er nog eentje op komst donderdag (Thanksgiving). Een feestje organiseren lijkt de uitgelezen manier om contact met meerdere studiegenoten te hebben. Tsja, groepscontact gaat nu kennelijk beter dan 1 op 1 dus dan doe ik het even zo. Dus ik stelde vandaag voor om Sinterklaas te vieren bij mij thuis en ik nodigde ze alvast uit. De reactie? "... ... Sure "



Daarna nodigde de Australië-jongen waar ik bij stond het meisje uit om die middag een bordspel te spelen met "nummer drie" en nog een andere jongen. Ik vroeg hem of hij nog van plan was om mij uit te nodigen. "Oh ja, hoor, dat kan, maar dat wordt wel lastig, want dat bordspel spelen we altijd met zijn vieren..." Toen bleek dat die andere jongen niet kon, zei hij dat ik moeilijk mee kon omdat ik mijn fiets niet bij me had (ik was met de bus gegaan). Ik ben mijn fiets gaan halen op het station en toen ik bij hem thuis was, waren zij ook nog maar net drie seconden daar. Nou, het bordspel was leuk en de rest weet je dus al. En ik kwam met een kutgevoel thuis.

Stupendous, ik reageer later op je PM, ik moet naar bed.

quote:

Op dinsdag 25 november 2008 01:19 schreef Black_Tulip het volgende:

[..]

Dat is ongetwijfeld zo, en niet eens ongemerkt. Ik neem het hem wat dat betreft absoluut niet kwalijk dat de andere twee meer voor hem betekenen dan ik. Wat ik hem wel kwalijk neem is dat hij kennelijk helemaal niet aan me gedacht heeft.

Normaal ben ik juist in één-op-één gesprekken een stuk beter dan in gesprekken in de groep, maar met hen is het precies andersom. Eén op één is er maar een met wie ik durf te praten; bij de andere twee weet ik eigenlijk niet wat ik moet zeggen Ik wil best met ze praten en ik mag ze ook, maar ik klap gewoon dicht. Daarbij moet ik wel zeggen dat zij mij dus ook niet uit zichzelf aanspreken. Tel daarbij op dat de gesprekken in de groep niet veel diepgang hebben en het is gelijk duidelijk dat en waarom zij meer betekenen voor hem dan ik.

Even voor de duidelijkheid, het gaat om twee jongens en een meisje. Met het meisje kan ik wel praten, sterker nog, die heb ik net gebeld om mijn hart te luchten. Ze reageerde gelukkig positief, maar zei wel dat ze 'niets voor me kon doen' en dat ik eigenlijk met de andere twee moest praten.
[..]

Dat derde kan ik me erg in vinden inderdaad. Er zijn mensen die het vervelend vinden om altijd maar de praatpaal te zijn, maar ik heb daar geen bezwaar tegen. Maar zie eerst maar iemand ervan te overtuigen dat ze bij jou hun ei kwijt kunnen. Als het erop aan komt, ben ik best lief Als ik iemand kan helpen, doe ik dat graag. Ik kom alleen kennelijk niet zo over. Wat betreft vragen naar dingen die anderen belangrijk vinden, dan moet je er wel eerst achterkomen wat iemand belangrijk vindt. Voordat iemand je dat wil vertellen ben je alweer een paar stappen verder, stappen waar ik nu dus moeite mee heb.

Nog even wat voorbeeldjes van dingen waar ik me druk over maak:
Er zijn pasgeleden twee feestjes geweest (waar ik bij was) en er is er nog eentje op komst donderdag (Thanksgiving). Een feestje organiseren lijkt de uitgelezen manier om contact met meerdere studiegenoten te hebben. Tsja, groepscontact gaat nu kennelijk beter dan 1 op 1 dus dan doe ik het even zo. Dus ik stelde vandaag voor om Sinterklaas te vieren bij mij thuis en ik nodigde ze alvast uit. De reactie? "... ... Sure "



Daarna nodigde de Australië-jongen waar ik bij stond het meisje uit om die middag een bordspel te spelen met "nummer drie" en nog een andere jongen. Ik vroeg hem of hij nog van plan was om mij uit te nodigen. "Oh ja, hoor, dat kan, maar dat wordt wel lastig, want dat bordspel spelen we altijd met zijn vieren..." Toen bleek dat die andere jongen niet kon, zei hij dat ik moeilijk mee kon omdat ik mijn fiets niet bij me had (ik was met de bus gegaan). Ik ben mijn fiets gaan halen op het station en toen ik bij hem thuis was, waren zij ook nog maar net drie seconden daar. Nou, het bordspel was leuk en de rest weet je dus al. En ik kwam met een kutgevoel thuis.

Stupendous, ik reageer later op je PM, ik moet naar bed.

quote:

Op dinsdag 25 november 2008 03:24 schreef Noorsbloed het volgende:
Hmm
Ik ga hier toch even wat neerzetten mischien dat iemand hier kan helpen.

Ik heb een aantal problemen en kom er maar niet achter of ik er iets mee moet doen of niet.
Mischien kunnen jullie wat tips geven of advies ?

Ik kan alleen maar zwart en wit denken.
Er is geen tussenweg en die is er ook nooit geweest naar mijn gevoel.
Ik ben erg snel overprikkeld als ik veel met andere mensen moet omgaan.
Dat is 1 van de redenen dat ik mijn school niet heb kunnen afmaken.
Ook heb ik last gehad van verlatingsangst, maar dat is al iets aan het inbinden geloof ik.
Ik slaap al jaren slecht, en mijn hoofd raast continue met mach 6 van het ene punt naar het ander punt.
Verder ben ik extreem chaotisch en vergeet ik soms de meest normale dingen en afspraken.
Ook heb ik een hekel aan spiegels en probeer ik die soms toch echt wel te vermijden.
En sport ik gigantisch hard op het moment om die extra kilo's eraf te krijgen.

Ook kan ik niet goed met boze gevoelens en telleurstelingen omgaan.
Dat gevoel blijft maar draaien en draaien tot het punt dat ik iets moet slopen of het er gewoon moet uitgooien op de een of andere manier.

Ik word soms zo moe van alles om mij heen, en van mijzelf dat ik even niet meer weet hoe ik nu verder moet.
Op het moment zit ik echt in een goede fase met alleen maar vooruitgang.
Maar toch kan ik bovenstaande dingen niet vergeten, en blijven die bestaan.

Mischien iemand die mij wat advies kan geven ?

quote:

Op dinsdag 25 november 2008 12:11 schreef -Mellow- het volgende:

[..]

Ik denk dat het niet zo handig is om jezelf ergens uit te nodigen, dat werkt juist averechts.

Verder herken ik je verhaal heel erg. Toen ik net aan mijn studie begon vormden zich ook groepjes en ik werd als enige aan tafel niet gevraagd mee uit te gaan enzo. Geen idee waarom.

Ik heb wel vaker dat ik zie dat mensen naar elkaar toe trekken die elkaar evenlang kennen als ik en dat ik dan langzamerhand een beetje het buitenbeentje word. Niet omdat mensen me niet aardig vinden denk ik. Maar ik vind het eng als mensen te dicht bij komen, me aanraken etc. Daar krijg ik het benauwd van, en ik denk dat mensen aanvoelen dat ik me daar dus niet voor open stel. Al zou ik dat wel heel graag willen.