Rouw maar dan anders. Hoe doe/deed jij dat nou?

Dit topic kan confronterend zijn voor sommige mensen, ik ben straight to the point, dus wees gewaarschuwd als je verder leest!

lange OP waarschuwing

inleiding
Nog even getwijfeld of ik dit onder een kloon zou doen, maar hé dit is wie ik ben en wat mijn leven van mij gemaakt heeft. So take it or leave it. Irl weet iedereen die ik redelijk goed ken mijn verhaal, dus waarom niet een stukje hiervan op FOK! gewoon onder mijn eigenlijke username.

Ik heb in mijn jeugd de nodige dingen mogen meemaken. Dit zijn: incest, geestelijke misbruik, onderwereld (Amsterdamse Penose) moord, drankmisbruik, huiselijk geweld en zwerversbestaan (in willekeurige volgorde). Yeps, BX heeft een heftige jeugd gehad

Ik ga niet inhoudelijk in op bovenstaande zaken. Iedereen kan zelf wel een beeld vormen wat er zoal onder de diverse categoriën valt. En ja, zo heftig als je bedenkt zal het zeer waarschijnlijk geweest zijn. Ter aanvulling wil ik nog wel geven: als het toevallig zo ter sprake komt bij mensen die ik niet zo goed ken en tekst en uitleg is wat meer gewenst, dan zeg ik wel eens: "Neem de Telegraaf, pak alle familie-ellende die er op een gemiddelde dag te vinden is in de krant, mix dat met wat penose en Hell's Angels, overgiet dit alles met een lekker sjuutje Dutroux en je hebt een aardig beeld van mijn jeugd."

Kortom, ik heb het nodige meegemaakt, maar ik doe niet moeilijk over mijn jeugd. Ik ben eruit gekomen, ik heb inmiddels een goed en leuk leven met goede vrienden, een goede baan en inmiddels ook een leuk huisje. Ik bevind mij sinds vier jaar op een zeer goede plek op deze aardkloot en in mijzelf.

waarom dit topic
Ik heb meerdere redenen om dit topic te openen. Enerzijds een laatste stukje afsluiting voor mijzelf, anderzijds een stukje ervaringen delen met anderen die ook zaken als hiervoor omschreven hebben meegemaakt.

Ongeveer 9 jaar geleden is mijn vader overleden, en twee jaar geleden mijn moeder. Ik heb vanaf mijn 19e jaar geen contact gehad met beiden (BX is inmiddels 37).

Mijn ouders zijn dus inmiddels overleden. Ik heb na het overlijden van de laatste van de twee het overlijden van beiden op mijn eigen manier een plek gegeven. Ik heb naar één familie en naar een aantal vrienden die allen een hele belangrijke plek in mijn leven innemen een rouwkaart gestuurd (zie onderaan). Want hoewel ik nooit van mijn ouders heb mogen/kunnen houden, zijn (waren) het nog wel steeds mijn ouders. En daar 'moet' je wat mee. Er is rouw. Of je nou wil of niet. Wellicht niet zozeer om de ouders die je verloren bent, maar rouw om de ouders die je nooit gehad hebt. De pijn en verdriet van het overal alleen voor staan, zonder de onvoorwaardelijke liefde van je ouders. Alles zelf oplossen, zelf uitvinden, alleen moeten confronteren. Zonder de veiligheid en geborgenheid van een thuisbasis.

De reacties van betreffende famillie en mijn vrienden waren zonder uitzondering heel mooi en steunend voor mij. Bijna allemaal hebben ze met tranen in de ogen (sommigen echt huilend) aan de telefoon gehangen of zijn langsgeweest. Dat was een goede en mooie extra steun.

Ja tof. Maar waar gaat dit topic dan dus over?
Anyways, dit topic gaat over het omgaan met het verlies/overlijden van ouders die nooit voor jou ouders zijn geweest. Je had ze wel, ze waren aanwezig, maar eigenlijk had je in eerste instantie beter af geweest als je:
- niet geboren was geweest
- zij verdwenen waren vanaf de dag dat je ter aarde geworpen werd.

Dus enerzijds puur uit nieuwsgierigheid heb ik dit topic geopend, hoe mensen in soortgelijke omstandigheden (en nee, je hoeft heus niet alles meegemaakt te hebben, maar wellicht een of meerdere onderdelen) hiermee om zijn gegaan, anderzijds om anderen die in een van de situaties zitten een hart onder de riem te steken, wellicht het vertrouwen te geven dat er wel degelijk een uitweg is, dat een gelukkig en goed leven echt mogelijk is.

extra toelichting
Het overlijden van mijn vader was een heftige ervaring. Ik hoorde het via-via, en wilde het niet geloven voordat ik een overlijdensakte in mijn handen had. Deze ben ik de dag dat ik het hoorde gelijk gaan halen. Het was voor mij iets wat gewoon niet mogelijk was. Hij dood! Maar het was echt zo.

Het overlijden van mijn moeder was ook een heftige ervaring, maar op een andere manier. Bij mijn vader was het de jarenlange angst om gevonden te worden, om weer onder zijn juk te komen. Dit was nu weggevallen. Radeloos was ik. Wist nauwelijks hoe er mee om te gaan. Maar mijn moeder bracht chaos en berusting tegelijkertijd. Enige wat ik nog wist was dat het is nu echt over was. Nu is het echt afgelopen. Weg angst, weg onzekerheid, weg bewegingsvrijheid! Ik kan ademen, ik kan bepaalde woonplaatsen van NL bezoeken zonder bang te hoeven zijn. Nu is de tijd van definitieve afsluiting. Met die laatste was ik al bezig, maar op meerdere fronten was het nog niet helemaal mogelijk. Mijn jeugd en vervolg is, zoals je al kon lezen, heftig geweest.

De finale afsluiting door middel van onderstaande kaart heb ik pas kunnen doen nadat ik de kaart had verstuurd. En die kon ik pas versturen een jaar nadat mijn moeder was overleden.

Samenvatting:
Er lopen hier veel mensen rond (of in ieder geval genoeg) die net zoals ik een 'minder leuke' jeugd hebben gehad. Mijn nieuwsgierigheid is naar lotgenoten (vreselijk woord vind ik dat, maar weet geen betere) waarbij net als ik (een van) de ouders is overleden en hoe je dat een plek hebt gegeven. Hoe is dat bij jou gegaan? Hoe heb je er uiting aan gegeven? Hoe ging je omgeving daarmee om?

Buitenkant rouwkaart


Binnenkant rouwkaart


Dit was het, vragen staan vrij, de mate waarin ik antwoord kan echter beperkt zijn

[ Bericht 1% gewijzigd door BrandX op 10-11-2008 00:42:08 ]

quote:

Op maandag 10 november 2008 00:37 schreef Chloe- het volgende:
Wow, ik word er stil van..
Sterkte!

Dank je.

Overigens mocht iemand iets willlen vragen, vragen staat vrij.

quote:

Op maandag 10 november 2008 00:46 schreef wyccie het volgende:
Je bent tof!
Heel mooi gedaan.

Thanks.

quote:

Op maandag 10 november 2008 00:47 schreef timmmmm het volgende:
Respect dat je dit zomaar durft te posten hier

Bij mij zijn ze nog niet dood, dus verder helpen kan ik je niet

Ook thanks.

quote:

Op maandag 10 november 2008 00:49 schreef Re het volgende:
intens

wat heb je allemaal geprobeerd en gedaan om er zo mee om te kunnen gaan?

poeh, te veel om op te noemen...
De belangrijkste dingen zijn toch wel:
Ik ben van nature een vrolijk en opgewekt persoon. Ik prijs mezelf gelukkig dat ik dat altijd ben gebleven, en mijn jeugdomstandigheden dat niet van mij af hebben gepakt. Heb ik daar iets voor gedaan? Nee, helemaal niets. Het is gewoon een gegeven dat het zo is.
Verder, zolang ik me kan herinneren heb ik altijd diep van binnen iets gehad van: "dit is niet mijn leven. Dit is niet zoals het moet zijn!"

maar de belangrijkste factor is geweest dat op de momenten dat de hel weer eens voor de zoveelste keer losbarstte, mijn 'ik' als het ware een klein klompje werd ergens in mijn borst (waarvan ik er nu achter ben dat dat je 'tsi' of je 'ka' schijnt te zijn). En wat er ook met mijn lijf gebeurde, of om mij heen, mijn eigenlijke ik was beschermd doordat het zich kon terug trekken naar die plek. Ik kon mij helemaal buitensluiten (of insluiten is wsch. een beter woord).
Groot nadeel is wel dat ik tot een paar jaar terug bij het minste geringste mijn gevoelens helemaal af kon sluiten voor wat dan ook. Ik kon letterlijk een knop omzetten en niets meer voelen. Gelukkig kan ik dat niet zo makkelijk meer en durf ik steeds meer en steeds vaker echt te voelen.

[ Bericht 0% gewijzigd door BrandX op 10-11-2008 00:59:30 (toegevoegd: steeds meer en steeds vaker ) ]

@ Superfast:

De vergissing chick/dude wordt regelmatig gemaakt, mede ook door mijn ava en zulks, dus no problemo Oh, en ik ben ook niet lesbisch

Voor wat betreft je vragen:
Ik heb momenteel geen relatie. Al een aantal jaar niet. ik heb twee relaties gehad en nee, die waren geen pretje. Wat men zegt bleek van mij op toepassing, namelijk dat misbruikte vrouwen in relaties terecht komen waarbij dat ook gebeurt. Helaas. Ik ben nu dus zeer voorzichtig. Wellicht te voorzichtig. Is er een muur? Absoluut. Heel veel mensen mogen heel erg dichtbij komen, maar dat laatste stukje... Daar staat dan ook een metersdikke muur voor ja. Dan moet je van goede huize komen wil je daar doorheen breken. En the right guy to do that is nog niet langsgekomen.

Inmiddels, door gebeurtenissen en mensen die ik in de afgelopen vier jaar heb mogen leren kennen, staat er wel een deur in die muur. Die staat inmiddels zelfs op een kier. Doch ik ben nog steeds heel voorzichtig. En ik kan inmiddels ook weer genieten van sex. Heb (eindelijk ) ontdekt dat dat heel erg leuk en lekker kan zijn

Voor wat betreft mijn sarcastische toon, ik ben een van die vrouwen die gewoon zegt waar het op staat. Dat schijnen niet veel vrouwen te doen dus vandaar wellicht dat de toon in de OP mannelijk overkomt

Een deel van het waarom ik dit topic heb geopend, is al redelijk aan bod gekomen, het andere heb ik nog niemand over gehoord. HIerbij een herhaling van het andere:

quote:

Ja tof. Maar waar gaat dit topic dan dus over?
Anyways, dit topic gaat over het omgaan met het verlies/overlijden van ouders die nooit voor jou ouders zijn geweest. Je had ze wel, ze waren aanwezig, maar eigenlijk had je in eerste instantie beter af geweest als je:
- niet geboren was geweest
- zij verdwenen waren vanaf de dag dat je ter aarde geworpen werd.

Dus enerzijds puur uit nieuwsgierigheid heb ik dit topic geopend, hoe mensen in soortgelijke omstandigheden (en nee, je hoeft heus niet alles meegemaakt te hebben, maar wellicht een of meerdere onderdelen) hiermee om zijn gegaan, anderzijds om anderen die in een van de situaties zitten een hart onder de riem te steken, wellicht het vertrouwen te geven dat er wel degelijk een uitweg is, dat een gelukkig en goed leven echt mogelijk is.

Als anderen dit niet willen delen, hoeft dat natuurlijk niet, tis maar mijn nieuwsgierigheid

En verdere vragen aan/over mij mogen ook nog steeds natuurlijk.

quote:

Op maandag 10 november 2008 09:30 schreef Copycat het volgende:
Wat een coole openhartigheid, BX!
Respect.

Anyhood, mei 2006 belde mijn zus me op. Mijn vader, met wie ik al vanaf mijn 17e geen contact meer had, was ongeneeslijk ziek en mijn zus vond dat ik dat moest weten. 'Kijk maar wat je met die info doet.'

Ik heb een week lang gespeeld met de gedachte om hem op zijn sterfbed nog te bezoeken. Heb er met veel vrienden over gesproken en uiteindelijk besloten dit toch niet te doen. Mezelf kennende (en sommige van mijn vrienden kennen mij beter dan ik mezelf ken) was het onderliggende motief een boetedoening/mea culpa van zijn kant. En mijn vader kennende was dat absoluut niet realistisch. Dus besloten om het te laten voor wat het was. Omdat het anders meer wonden zou openrijten dan helen.

Een week of twee later is mijn vader daadwerkelijk overleden. Ik had heel erg de behoefte om mijn broer en zus (die allebei dus nog wel contact met hem hadden) bij te staan en dat heeft me enorm geholpen bij mijn eigen, vreemde verdriet. Ik heb de tekst geschreven voor het bidprentje (katholieke zuiden) en dat was op de een of andere manier heel helend. Simpelweg door het feit dat ik, ondanks alles wat is voorgevallen tussen mijn pa en mij, het laatste woord had en het kon opbrengen daar een respectvol laatste woord van te maken. Dat gaf me een erg goed gevoel.

Wat trouwens wel heel fucked up was toen, was dat twee dagen na mijn pa's overlijden, mijn schoonzus een beroerte kreeg en in het ziekenhuis belandde. Mijn vader woonde al een tijd in Thailand, was terug in Nederland voor de behandeling en had zijn vriendin meegenomen. Die vriendin zou tot aan de begrafenis bij mijn broer logeren, maar dat kon niet meer door de stress van de zware beroerte van mijn schoonzus. Bij mijn zus was geen optie, bij mijn moeder ook niet, dus toen heeft die vriendin een dag of vier bij mij gelogeerd. En zij wist tot toen niet beter dan dat mijn pa slechts twee kinderen had; mijn zus en mijn broer.
Heel raar, die logeerpartij, maar ergens ook weer sort of helend op een 'Ik sta boven jouw kleinzieligheid' manier.
Mijn moeder (mijn ouders waren al een kwart eeuw gescheiden) en ik zijn samen nog naar de begrafenis geweest en dat was het.
Enfin, op deze manier heb ik het heel goed een plaats weten te geven en, wat ik misschien wel nog belangrijker vind, de band met mijn zus en met name mijn broer is er enorm door versterkt.

ik post mijn aanvulling en jij post dit net

Mooi verhaal, Cc. Vooral het stukje van die bidprent is herkenbaar. Ik heb weinig verstand van bidprentjes, maar ik denk dat het ongeveer te vergelijken is met mijn invulling op de rouwkaart.

Erg tof dat je op deze wijze jouw afsluiting hebt kunnen vinden. En knap dat je niet alsnog naar het ziektebed van je pa bent geweest. Ik denk dat meesten wel gegaan waren. Vaak alleen al om de sociale druk van 'het is toch je vader!'

Ik heb overigens geen contact met wie dan ook in mijn familie. Dus wat ik me afvraag, hoe ging dat tussen jou en jouw broer en zus die nog wel gewoon contact hadden met je vader? was dat niet lastig?

quote:

Op maandag 10 november 2008 09:36 schreef Copycat het volgende:
Nee. Negeer mijn gedeelde smart maar.