LIT Literatuur, Taal en Kunst
Boekbesprekingen, vragen over schrijvers, je favoriete theaterstuk, de mooiste schilderijen of de beste musea. Een must voor alle liefhebbers van kunst, boeken, theater en taal.
Ik lees altijd Reve. Maar toch heel knap dat jij deze half mythische anecdote aan onze volksschrijver weet te verbinden. Het is natuurlijk echt gebeurt, ik verzin nooit iets, maar het is een typisch Revistisch verhaal. En helemaal als je weet wat hetgeen is waarover niet gesproken mag worden!quote:Op zaterdag 15 november 2008 20:29 schreef Gellius het volgende:
Je bent toch niet weer Reve aan het lezen, L?
The End Times are wild
Je moet Reve ook goed begrepen hebben om in te zien waarom deze anecdote van hem zou kunnen zijn!. Nogmaals hulde, G!
(van hem als in alle bescheidenheid en beslist niet aanmatigend bedoeld!)
(van hem als in alle bescheidenheid en beslist niet aanmatigend bedoeld!)
The End Times are wild
.
Revesited
“Het is me wat,” dacht hij. Uitkijkend over de singel en de langsfietsende mensen kreeg M. het gevoel alsof iedereen hem aankeek. “Kijk, dit ben ik. Ik sta hier onnozel te zijn. Kijk, mensen.”
Hij liep terug zijn kamer in naar een spiegel die midden in de kamer aan de schouw bevestigd was en bekeek zichzelf. De telefoon ging.
“Kom je nog eten?” vroeg zijn moeder over de telefoon. M. zette een studieus gezicht op en aarzelde even.
“Nee, de treinen rijden niet meer na achten. Dan zou ik meteen wegmoeten. Ik blijf hier,” zei hij.
“Goed, maar dan weet ik wat ik moet met het eten.”
“Ja.”
“In ieder geval, R. en F. komen morgen langs.”
“Gezellig.”
“Ja, dan gaan we wat eten en dan samen het nieuwe jaar in.”
“Doe ze de groeten.” M. hing op.
“Iedereen heeft het er maar druk mee,” mompelde M. Hij schonk zichzelf wat te drinken in, rookte een sigaret en keek naar de grijze lucht buiten. Er was niets te zien. Hij zette wat muziek op en ging op de bank zitten. De kamer vulde zich met mineur. “Ik moet van deze bank af,” dacht hij toen hij wilde liggen. “De stank van samenzijn hangt hieraan. Ik zal de cd-kasten even ophangen.”
Hij draaide de volumeknop van de stereo dicht en boorde twee gaten, op het oog uitgelijnd. Na de eerste cd-kast opgehangen te hebben zag hij dat het scheef hing. “De simpelste klussen zijn te moeilijk voor me. Ik doe het morgen wel.”
Het werd buiten langzaam donker en M. keek naar de klok. Hij liep heen en weer in de kamer, keek naar de lege muren. Wreef over zijn sik. “Hier. Hier zou iets moois kunnen hangen. Een plant, een poster, een plank. Het is nog leeg hier, het leeft niet. Ik kan mooi de stad nog even in.” Met jas aan bleef hij nog even op de leuning van de bank naar de televisie kijken.
In het warenhuis was het druk, M. zag drommen mensen staan rond een standplaats waar bedrijvig chocolade gepromoot werd. Hij liep door de menigte heen en stapte snel op de roltrap. Op de weg naar boven hoorde hij de toeschouwers kraaien en kirren bij het proeven van de chocolade. “Chocolade. Choco-lade. Choco. Chocolade,” herhaalde hij in gedachten, net zolang tot het iets willekeurig kreeg.
Hij liep door het warenhuis heen en zag niets wat de moeite van het kopen waard was. Bij de beddengoedafdeling bleef hij even staan, maar liep snel weg toen een van de verkopers hem opmerkte. Uiteindelijk liep hij het warenhuis uit.
Eenmaal thuis ging hij voor de spiegel staan en stak, zichzelf bekijkend in de spiegel, een sigaret aan. Hij staarde naar zijn voeten. “Leen -- haar op je teen,” mompelde hij. Hij legde zijn hoofd in zijn nek. “Jammer dat het plafond verlaagd is, wie weet wat voor prachtig plafondreliëf hierdoor aan het oog onttrokken is. Ik moet andere muziek opzetten, hier word ik week en eenzaam van. Het is juist nu zaak om gezelschap op te zoeken, om midden in het leven te staan, om de buitenlucht met volle teugen in te ademen. Ik moet vooral niet op deze bank naar dramatische muziek luisteren.” Hij bleef op de bank zitten en zag dat het buiten al bijna donker was. Hij stond op en deed de gordijnen dicht en de lampen aan. “Wat een sferen weer, ik bof maar.”
“Het is me wat,” dacht hij. Uitkijkend over de singel en de langsfietsende mensen kreeg M. het gevoel alsof iedereen hem aankeek. “Kijk, dit ben ik. Ik sta hier onnozel te zijn. Kijk, mensen.”
Hij liep terug zijn kamer in naar een spiegel die midden in de kamer aan de schouw bevestigd was en bekeek zichzelf. De telefoon ging.
“Kom je nog eten?” vroeg zijn moeder over de telefoon. M. zette een studieus gezicht op en aarzelde even.
“Nee, de treinen rijden niet meer na achten. Dan zou ik meteen wegmoeten. Ik blijf hier,” zei hij.
“Goed, maar dan weet ik wat ik moet met het eten.”
“Ja.”
“In ieder geval, R. en F. komen morgen langs.”
“Gezellig.”
“Ja, dan gaan we wat eten en dan samen het nieuwe jaar in.”
“Doe ze de groeten.” M. hing op.
“Iedereen heeft het er maar druk mee,” mompelde M. Hij schonk zichzelf wat te drinken in, rookte een sigaret en keek naar de grijze lucht buiten. Er was niets te zien. Hij zette wat muziek op en ging op de bank zitten. De kamer vulde zich met mineur. “Ik moet van deze bank af,” dacht hij toen hij wilde liggen. “De stank van samenzijn hangt hieraan. Ik zal de cd-kasten even ophangen.”
Hij draaide de volumeknop van de stereo dicht en boorde twee gaten, op het oog uitgelijnd. Na de eerste cd-kast opgehangen te hebben zag hij dat het scheef hing. “De simpelste klussen zijn te moeilijk voor me. Ik doe het morgen wel.”
Het werd buiten langzaam donker en M. keek naar de klok. Hij liep heen en weer in de kamer, keek naar de lege muren. Wreef over zijn sik. “Hier. Hier zou iets moois kunnen hangen. Een plant, een poster, een plank. Het is nog leeg hier, het leeft niet. Ik kan mooi de stad nog even in.” Met jas aan bleef hij nog even op de leuning van de bank naar de televisie kijken.
In het warenhuis was het druk, M. zag drommen mensen staan rond een standplaats waar bedrijvig chocolade gepromoot werd. Hij liep door de menigte heen en stapte snel op de roltrap. Op de weg naar boven hoorde hij de toeschouwers kraaien en kirren bij het proeven van de chocolade. “Chocolade. Choco-lade. Choco. Chocolade,” herhaalde hij in gedachten, net zolang tot het iets willekeurig kreeg.
Hij liep door het warenhuis heen en zag niets wat de moeite van het kopen waard was. Bij de beddengoedafdeling bleef hij even staan, maar liep snel weg toen een van de verkopers hem opmerkte. Uiteindelijk liep hij het warenhuis uit.
Eenmaal thuis ging hij voor de spiegel staan en stak, zichzelf bekijkend in de spiegel, een sigaret aan. Hij staarde naar zijn voeten. “Leen -- haar op je teen,” mompelde hij. Hij legde zijn hoofd in zijn nek. “Jammer dat het plafond verlaagd is, wie weet wat voor prachtig plafondreliëf hierdoor aan het oog onttrokken is. Ik moet andere muziek opzetten, hier word ik week en eenzaam van. Het is juist nu zaak om gezelschap op te zoeken, om midden in het leven te staan, om de buitenlucht met volle teugen in te ademen. Ik moet vooral niet op deze bank naar dramatische muziek luisteren.” Hij bleef op de bank zitten en zag dat het buiten al bijna donker was. Hij stond op en deed de gordijnen dicht en de lampen aan. “Wat een sferen weer, ik bof maar.”
Ik heb zojuist weer zes volle dozen met boeken klaargezet voor het oud papier. Het zullen minstens 200 boeken geweest zijn. Op internet nog geprobeerd boeken te verkopen, maar niemand zit daar op te wachten klaarblijkelijk. In totaal heb ik nu al zeker 800 boeken opgeruimd.
De eerste rondes kon ik mezelf nog sparen door boeken weg te gooien die gewoon slecht waren, of helemaal kapot. Daarna boeken waarvan ik wist dat ik ze nooit mee zou inkijken, maar die me wel 50 tot 100 euro per stuk gekost hadden (met name studieboeken). Toen waren de boeken aan de beurt die ik zelf nooit gekocht zou hebben, maar gekregen had van goede vrienden etc. Vandaag ten slotte boeken die op zich de moeite wel waard waren, maar net niet goed genoeg. Zoals "Een circusjongen" van Reve of "Het Schimmenrijk" van WFH. Ook heb ik vandaag heel wat woordenboeken en andere naslagwerken weggedaan. Leve het internet.
Het liefst zou ik alles verbranden, maar dat mag tegenwoordig niet meer.
En dat alles om ruimte te maken voor mijn aankomende spruit! Wat een vooruitgang, van die stoffige, nutteloze en vieze boeken naar een levend wezentje dat poept en lacht en drinkt en huilt!
De eerste rondes kon ik mezelf nog sparen door boeken weg te gooien die gewoon slecht waren, of helemaal kapot. Daarna boeken waarvan ik wist dat ik ze nooit mee zou inkijken, maar die me wel 50 tot 100 euro per stuk gekost hadden (met name studieboeken). Toen waren de boeken aan de beurt die ik zelf nooit gekocht zou hebben, maar gekregen had van goede vrienden etc. Vandaag ten slotte boeken die op zich de moeite wel waard waren, maar net niet goed genoeg. Zoals "Een circusjongen" van Reve of "Het Schimmenrijk" van WFH. Ook heb ik vandaag heel wat woordenboeken en andere naslagwerken weggedaan. Leve het internet.
Het liefst zou ik alles verbranden, maar dat mag tegenwoordig niet meer.
En dat alles om ruimte te maken voor mijn aankomende spruit! Wat een vooruitgang, van die stoffige, nutteloze en vieze boeken naar een levend wezentje dat poept en lacht en drinkt en huilt!
The End Times are wild
Maar goed, over pakweg een jaar of zestien wil dat wezentje misschien wel Het Schimmenrijk lezen, en dan kan jij het niet met een stil lachje achteloos uit de kast pakken, zoals mijn vader zaliger dat deed, als ik weer eens een onderwerp had dat me interesseerde. Hoe obscuur ook, hij zei dan eenvoudigweg, met zoekende ogen: "Ik geloof dat ik daar nog wel een boekje over heb, ergens... ".
En dan wàs dat ook zo.
.
En dan wàs dat ook zo.
.
Tja, ik heb nochtans genoeg boeken over. En ipv een boekje op haar 16-e heeft ze straks een broertje op haar 3e. Dat is óók heel leuk.
The End Times are wild
Ik reed gister rond zessen langs Schiphol en daar stond iets enorm te fikken, ik kan er alleen niets over terugvinden. Ik vermoed een mannen-in-witte-pakken affaire.
Aldus.
Mijn ouders hadden nooit zoiets dat ze konden zeggen van "daar heb ik nog wel een boekje over, ergens..." en ik heb óók geen broertje gekregen.
.
.
Al die willen te kaap'ren varen, moeten mannen met baarden zijn.
Hoogachtend,
Erik.
Hoogachtend,
Erik.
Dan kun je tenminste nog dichter worden, met zo'n leven.
The love you take is equal to the love you make.
Dat lijkt me wel wat.quote:Op maandag 17 november 2008 09:09 schreef Lienekien het volgende:
Dan kun je tenminste nog dichter worden, met zo'n leven.
Al die willen te kaap'ren varen, moeten mannen met baarden zijn.
Hoogachtend,
Erik.
Hoogachtend,
Erik.
Ik vind dat Lienekien hier de dichters met een gelukkig leven wel ernstig tekort doet. Hoe lang zou het nog duren voor we van dat waanidee af komen dat de kunstenaar moet lijden om te scheppen?
[ Bericht 0% gewijzigd door Gellius op 17-11-2008 10:15:14 ]
[ Bericht 0% gewijzigd door Gellius op 17-11-2008 10:15:14 ]
Natuurlijk!quote:Op vrijdag 14 november 2008 16:21 schreef Claudia_x het volgende:
Neem je me binnenkort een keer mee daar naartoe? Ik bel dol op aquariums! De grote ogen en platte neus krijg je erbij. Ik kan ook heel goed een vis nadoen. Succesnummer.
