Goed, ik zal even de situatie schetsen waar ik in zit:
Ik (23) heb nu 3 jaar een vriendin (21). Na anderhalf jaar is het voor een paar maanden uitgegaan (hierover heb ik destijds ook een topic aangemaakt). Dat was destijds haar beslissing. Ik was er kapot van, maar na een tijdje ging het weer wat beter. Ik zag in dat ik ook wel zonder haar kon, maar na elkaar weer een paar keer leuk te hebben gesproken kwam op een avond met uitgaan van het een het ander en zo kwamen we weer bij elkaar terug.
Sindsdien ging het een tijdje goed, we hebben ook samen gereisd wat erg leuk was, maar sinds het studiejaar weer is begonnen gaat het weer minder. We zagen elkaar niet zovaak meer doordat we beiden druk zijn met andere dingen, waardoor we wat uit elkaar begonnen te groeien. We praatten ook niet echt meer over 'ons'. Toen ik begon te merken dat het allemaal wat 'dood begon te bloeien', zo'n 4 weken terug, ben ik daar over begonnen. Nu hebben we het er een aantal keer over gehad, gemerkt dat we beide niet zo gelukkig meer zijn met de huidige relatie en dat we er eigenlijk aan zouden moeten werken.
In eerste instantie wilde ik dat ook echt. Begon dingen te bedenken die we samen konden gaan doen etc. Maar vooralsnog zijn we nogsteeds niet verder dan het aanstippen van de problemen en komen er geen oplossingen. Rationeel gezien, denk ik dat we er niet genoeg meer ons best voor willen doen. Op die momenten denk ik dat het beter zou zijn als het over is. Dat heeft zij ook. Maar als ik me dat dan echt ga voorstellen, komt het emotionele gedeelte, denk ik aan alle momenten waarop het nog wél goed is, hoe leuk we het allemaal wel niet hebben gehad en hoe mooi het allemaal nog zou kunnen zijn. Ik merk dan echt dat ik nog heel veel van haar hou (althans, ik denk dat ik dat merk

). Ook denk ik dat als het uit zou zijn, zij hét meisje zou zijn waar ik na een tijdje weer opnieuw verliefd op zou worden..
Het is wel zo dat er iets meer speelt dan alleen dat 'het gevoel' op het moment wat minder is. Mijn vriendin kan echt super leuk en lief zijn, we delen veel interesses en hebben heel veel lol met elkaar. Maar ze is naar mijn idee te vaak boos op mij om onzinnige redenen. Op die momenten raak ik geirriteerd, maar niet echt boos terug. Ik word er eerder stil van en zie het niet meer zitten, maar meestal ziet zij na een tijdje (paar uur, dag) ook in dat ze onterecht boos was. Ik heb liever dat ze daarmee stopt, zij heeft liever dat ik wat meer tegengas zou geven. Ik heb daar dan weer weinig zin in, omdat ik gewoon geen relatie met veel ruzies wil.
Enfin, het punt is nu dus dat we al een tijdje allebei ermee zitten dat we rationeel gezien er maar beter een punt achter kunnen zitten, maar teveel van elkaar houden om hieraan toe te willen geven. Ik vraag me nu af wat ik hiermee aan moet: Is dit het einde en moet ik dat maar in gaan zien, of valt er nog aan te werken, moeten we daar maar zin in maken. Is het 'gewoon' een dipje waar mensen met lange relaties volgens ervaringsdeskundigen altijd mee te maken krijgen en die ze moeten overwinnen? Ik denk het zelf misschien wel, maar daarbij vraag ik me af of ik op mijn 23e al wel alles op alles moet zetten om die dipjes te overwinnen... lastig