Op maandag 27 oktober 2008 21:14 schreef IdealCrash het volgende:[..]
''Paul Mazer, een vooraanstaande bankier van de inmiddels failliete Lehman Brothers vatte de kapitalistische ideologie als volgt samen: "We must shift America from a 'needs' to a 'desires' culture, people must be trained to desire, to want new things even before the old has been completely consumed . We must shape a new mentality in America, man's desires must overshadow his needs." Het spreekt voor zich dat de massamedia, de pers, hierin een centrale rol kreeg toebedeeld.
Onlangs zag ik Century of Self, de schitterende documentaire die Adam Curtis voor de Britse televisie maakte en waarin hij over de grondlegger van de public-relations industrie, de invloedrijke Amerikaan Edward Bernays, zegt dat deze neef van Freud de industrielen demonstreerde: 'how they could make people want things they did not need by linking mass produced goods to their unconscious desires. Out of this would come a new political idea of how to control the masses. By satisfying people's inner selfish desires one made them happy and thus docile. It was the start of the all-consuming self, which has come to dominate the world today.'
Herman en Chomsky concluderen in Manufacturing Consent het volgende: 'Given the imperatives of corporate organisation and the workings of the various filters, conformity to the needs and interests of privileged sectors is essential to succes.
In the media, as in other major institutions, those who do not display the requistite values and perspectives will be regarded as "irresponsible," "ideological," or otherwise aberrant, and will fall by the wayside."
(...)
"Het was de voormalige hoofdredacteur van Trouw, Frits van Exter die het zo fraai verwoordde toen hij tegenover Extra, een tijdschrift dat de media kritisch volgde, onder de kop: 'De conditionering van de kudde' het volgende verklaarde: 'Lezers horen wantrouwend te zijn tegenover de media ... De aandacht van de media [wordt] natuurlijk voor een belangrijk deel gestuurd … door de politieke machten … Dat geldt voor de nationale politiek, maar natuurlijk ook voor de internationale politiek … Het heeft voor een deel te maken met de vluchtigheid van het medium. Deels ook volgen de media elkaar, sommige zijn dominanter, en andere lijden aan kuddegedrag … Als je volgend bent, dan betekent dat als een autoriteit, of iemand die gekozen is om een bepaald gezag uit te oefenen, zegt “ik vind dit een belangrijk onderwerp, daar gaan we nou es wat aan doen,” dat je dat ook bekijkt. De dingen waar hij (sic) het niet over heeft, die volg je dus minder… het werkt voor een deel reflexmatig. Reflexen zijn het, je bent daar geconditioneerd in.'
Zie:
http://stanvanhoucke.blogspot.com/search?q=lippmannOnthoudt dit wanneer de commerciele massamedia berichten over de kredietcrisis. Onze wakkere journalisten worden gedreven door 'reflexen' en natuurlijk ook door hun eigen portemonnaie."
http://stanvanhoucke.blogspot.comDie gast is zo scherp:
Op de opiniepagina van de NRC stond gisteren (red - vrij 19 oct) dit: 'De behoefte groeit aan een gezaghebbende definitie van de realiteit.' Ik herhaal: 'De behoefte groeit aan een gezaghebbende definitie van de realiteit.'
Vraag 1: bij wie groeit die behoefte? Ik zou zeggen, allereerst bij de gezaghebbers die hun greep aan het verliezen zijn op 'de definitie van de realiteit'. Is dat te betreuren? Nee, want 1 ding is duidelijk: de commerciele massamedia zijn er om ‘regimenting the public mind every bit as much as an army regiments the bodies of its soldiers,’ om de grondlegger van de public relations industrie Edward Bernays te citeren. 'De realiteit' kan door het consensusdenken onder journalisten niet worden getoond. Los van de filosofische onmogelijkheid om 'de realiteit' te bepalen. Alleen propagandisten spreken van 'de realiteit'.
In de woorden van niemand minder dan Dan Rather, die bijna een kwarteeuw het nieuws van CBS presenteerde: 'It's an obscene comparison - I'm not sure I like it - but there was a time in South Africa when people put flaming tires around people's necks if they dissented, and in some ways the fear is that you'll be necklaced here. You'll have a flaming tire of lack of patriotism put around your neck. Now it's that fear that keeps journalists from asking the toughest of the tough questions and to continue to bore in on the tough questions so often. And again, I am humbled to say, I do not except myself from this criticism.' Maar dit bedoelt de schrijver van het artikel in de NRC niet. Geenszins zelfs.
'De gezaghebbende definitie van de realiteit' is niets anders dan inderdaad de 'definitie' zoals die wordt gegeven door de gezaghebbenden, dus de machtigen, en zeker niet door de dissidenten in onze consumptiecultuur. En wie gezag heeft is duidelijk, dat laten de commerciele massamedia u elke dag weer weten. De ene professor wijst daarbij de andere professor aan. Voor een lakei bepaalt de baas de spelregels, en niet hijzelf. Een van de beste onderzoeksjournalisten ter wereld, de Amerikaan Seymour Hersh, verklaarde dan ook zonder overdrijven over de pers: 'There is a corporate mentality out here, but there is also a tremendous amount of self-censorship among the press. It's like a disease. But also - they not only - they took away the edge from the press, they also muzzled the buraucracy, they muzzled the Congress, and it's an amazing feat. We're supposed to be a democratic society, and all of those areas bowed and scraped to this group of neocons who advocated a policy.'
Natuurlijk zullen de gezagsgetrouwe journalisten beweren dat er wel degelijk persvrijheid bestaat, maar die 'vrijheid' is voor commerciele journalisten in het Westen uiterst beperkt. Beperkt door commerciele grenzen. Beperkt door de mensen die gezag hebben, en dus rijk zijn, want alleen naar geld wordt geluisterd in een geld-economie. Maar deze nuance zult u niet snel aantreffen in de slijpsteen voor de geest.