Veel erfelijke ziektes hebben. kind nemen?

O ja, daar ben ik ook vader van he . Zoek er ff wel het juiste topic voor

dank zij mijn lieve papa heb ik ook een erfelijke aandoening die ik weer op men eigen kind kan overbrenge
zelf heb ik niet zo last ervan en ik weet dat je er heel gemakkelijk mee kan leven dus ik wil graag een kind

ik vind ook dat iedereen dat voor zichzelf moet uitmake als ze graag een kind willen ondanks een erfelijke ''kwaal'' soms is dit het waard je kind hoeft het niet altijd te over te krijge ik heb nog 2 zusse en ne broer en geen van hun heeft paps ''kwaal'' alleen ik
dus soms is het risico waart

quote:

Op maandag 27 oktober 2008 16:21 schreef Dreake het volgende:
dank zij mijn lieve papa heb ik ook een erfelijke aandoening die ik weer op men eigen kind kan overbrenge
zelf heb ik niet zo last ervan en ik weet dat je er heel gemakkelijk mee kan leven dus ik wil graag een kind

ik vind ook dat iedereen dat voor zichzelf moet uitmake als ze graag een kind willen ondanks een erfelijke ''kwaal'' soms is dit het waard je kind hoeft het niet altijd te over te krijge ik heb nog 2 zusse en ne broer en geen van hun heeft paps ''kwaal'' alleen ik
dus soms is het risico waart

Is dyslexie dan erfelijk?

quote:

Op maandag 27 oktober 2008 16:27 schreef DutchErrorist het volgende:

[..]

Is dyslexie dan erfelijk?

Vreselijk he, mensen die het verdommen om normaal ABN te typen.

@TS

Verbieden dat zulke mensen kinderen mogen en kunnen krijgen..

Ik heb over deze vraag wel zeker serieus nagedacht; en ben ook redelijk laat begonnen aan het moederschap; heb zelfs een tijdje naar de kant gehangen van geen kinderen ook al had ik wel degelijk een kinderwens en moederkloekgevoelens.

Mijn moeder is behoorlijk manisch depressief/psychotisch. Ik had ook aan een genenonderzoek mee willen doen wat zo'n 10 jaar geleden werd gedaan; maar deelname was al gesloten; daarbij had het hele gezin mee moeten doen; en ik gok dat mijn moeder daar niet aan mee had kunnen doen gezien haar wantrouwen naar artsen.
M'n broer heeft pdd-nos; 1 halfbroer heeft autisme (weet niet welke variant), 1 andere halfbroer heeft adhd-nogwattus. Ik ben vrij van dat soort 'aandoeningen', en volgens mij m'n halfzusje ook; maar geen idee of het verder doorgegeven kan worden.
Dan de zus van mijn vriend die adhd heeft.
Ikzelf heb een darmziekte geerfd van vaders kant, wat bij m'n vader niet aanwezig is; maar ik dus wel geerfd heb (mijn oma heeft het; en 1 tante).

Door de ziekte van mijn moeder ben ik wel redelijk aan het denken gezet; omdat dat absoluut geen fijn ziektebeeld is/kan zijn. En het kan erfelijk zijn; alleen genetisch zit het wat ingewikkelder in elkaar (ligt op diverse allelen voor zover ik weet).
Ik ben zelf lang bang geweest het zelf te krijgen, als kind al; maar ik lijk er vrij ongeschonden doorheen gekomen te zijn.

Eigenlijk vind ik objectief gezien dat mijn moeder ook beter niet aan kinderen had kunnen beginnen; maar ik zelf ben heel blij dat ik leef; en ik heb voor mezelf een mooi, gelukkig en rijk leventje op kunnen bouwen.

Je weet toch nooit wat je kan overkomen; tuurlijk gun je je kinderen het beste; en bij sommige aandoeningen en waarbij de kans groot is dat het overgeerft wordt kan ik me heel goed voorstellen dat je besluit om niet voor het ouderschap te kiezen; of wellicht juist wel met een goede medische begeleiding (eventueel met screening in de zwangerschap).

Volledig gezonde ouders zijn geen garantie voor volledige gezonde en gelukkige kinderen; en andersom ook niet.
Belangerijk is gewoon dat je een serieuze afweging maakt van wat de opties zijn; en welke gevolgen een keuze kan hebben.
En serieus nadenken over wat het ouderschap in houdt; welke verantwoording je hebt voor je kroost; alhoewel je dat pas echt kan overzien als je er middenin zit.

Ik vind het een vrij heftige vraag.

Je kunt hem verdelen in twee delen: Zelf kinderen krijgen (nemen), en kinderen die er al zijn.
Heel vaak wordt die grens overgestoken: Als je suggereert dat je kinderen en/of de maatschappij niet met bepaalde erfelijkheden wilt opzadelen, wordt er bijna automatisch doorgetrokken: dus had die-en-die (of jijzelf) er ook niet mogen zijn.

Maar de vraag is: Wil je een nieuw kind op de wereld zetten, als je de percentages kent, onder het motto 'de medische wereld lost de problemen wel op' ?

quote:

Op woensdag 22 oktober 2008 23:22 schreef wonderer het volgende:
Ik heb het er wel eens over gehad met een vrouw die een erfelijke spierziekte heeft. Zij vindt ondanks haar handicap haar leven erg de moeite waard en zou ook niet aarzelen om kinderen te nemen als dat fysiek mogelijk zou zijn. Dat veranderde mijn kijk op het probleem wel. Als je zegt "ik wil geen kinderen want ik wil ze niet met mijn handicap opzadelen" dan zeg je eigenlijk dat je een kutleven hebt en dat lijkt me ook niet erg bevordelijk voor je leven.

Met dat deel ben ik het eens. Maar om nou kinderen te nemen om te bewijzen dat mijn leven geen kutleven is... Ik doe het niet. (Er even vanuit gaande dat die kinderwens er ooit zou komen.)
Ik heb dezelfde afwegingen gemaakt als DarkElf. Een zwangerschap zou voor mij (te) zwaar zijn en de risico's naar mijn mening (te) groot, de verzorging zou te zwaar zijn en voor het kind lijkt het me ook niks om een zieke ouder te hebben waar het wellicht op jonge leeftijd al deels voor zal moeten zorgen.

Daarnaast zou ik niet alleen mijn aandoeningen doorgeven maar loopt mijn kind ook extra risico op andere erfelijke aandoeningen in mijn familie. Allemaal dingen die op zichzelf niet zo dramatisch of ernstig zijn maar het zal maar de pech hebben om alles te krijgen. En dat dan nog even afgezien van wat er in de familie van mijn partner rondzwerft.

Maar ik vind wel dat de enige die deze keuze kan maken, degene is die voor die keuze staat. Het is heel makkelijk om te roepen dat gehandicapten geen kinderen zouden moeten krijgen als je vanuit een 'gezond' standpunt naar kijkt. Gehandicapten zijn dan maar meelijwekkende wezens en bovendien niet altijd prettig om naar te kijken. Maar alleen iemand voor wie die handicap dagelijkse realiteit is kan zo'n leven op waarde schatten.

Gehandicapten zijn helemaal niet meelijwekkend en kunnen net zo goed als een ander een waardevol leven lijden. Maar dat wil nog niet zeggen dat je willens en wetens je kinderen met een handicap moet opzadelen. Want hoewel een gehandicapte een net zo een waardevol persoon is als een niet-gehandicapte, en ik zeker weet dat ouders net zoveel van een gehandicapt kind houden, zal er toch geen enkele ouder zijn die voor een handicap bij zijn kind zou kiezen wanneer hij die keuze had!

Heb je dus een ernstige erfelijke aandoening, adopteer dan liever een kind.

Mijn leven is anders een stuk rijker dankzij mijn handicaps. Het klinkt al snel afgezaagd maar het is een van de beste dingen die mij hadden kunnen overkomen. Ik vind 'opzadelen met een handicap' dus ook een rare uitspraak.
Mijn leven is anders, niet slechter. En ik zou het ook niet willen missen.