DC; jeetje wat ben je weer mooi slank! Maargoed; de babybuik was ook al heel mooi!!
Ik begin 2 november met fitness; bij de fysio. Verder de boel versterken, m'n schuine buikspieren lijken nu het grootste 'probleem' zijn we gister achter gekomen. gister al een stukje programma opgezet; en het voelt fijn om wat meer te doen aan beweging!
En qua tweede; een tweede schuiven wij er niet zomaar even bij; voor ons is het wel een groot verschil 1 of 2 kinderen. Dat hebben we al kunnen ervaren allebei in ons gezin van herkomst. Mijn broertje heeft pdd-nos en was vroeger erg fladderig en 'moeilijk', is ook uit huis geplaatst geweest. De tweede zwangerschap was voor m'n moeder zowieso een beetje het begin van het einde geestelijk gezien, en mijn schoonzus heeft adhd; en is evenals mijn broertje uit huis geplaatst geweest (het grote toeval wil dat ze bij elkaar op tulpenburg hebben gezeten; het instituut waar ze hebben gezeten allebei; en nog een-beetje-verkering hebben gehad toen ook

)
Dan heb ik nog een halfbroer met autisme en een halfbroer met adhd-nogwat; het zit dus in de familie blijkelijk.
De roze wolk waar we ons nu op bevinden wil ik gewoon niet verstoren; ik zou dat Amber ook niet aan willen doen; gevoelsmatig is 1 genoeg zodat we aan Amber precies alles kunnen geven wat wij in gedachten hebben; en niet dat daar ergens geschipperd moet worden omdat 2 meer vereist maar je dat wellicht niet altijd even goed kunt opbrengen (qua geld of aandacht).
Misschien is het over een paar jaar anders; maar dat is hoe we er nu over denken; en al heel lang over denken (ook lang hebben gewacht met de eerste en er heel bewust over na hebben gedacht).
Verder is het heerlijk genieten; dit is wat ik gisteren op m'n hyves blog heb gepost;
1 jaar AmberAfgelopen dinsdag is het 1 jaar geleden dat het prille leventje van Amber begon, toen begon ze celletje voor celletje te groeien in m'n buik.
Wat is het afgelopen jaar toch mooi en spannend geweest! De ontdekking dat ik zwanger was, zomaar ineens spontaan, absoluut gewenst omdat we zelf al de grote stap wilden zetten papa en mama te worden.
De eerste spulletjes kopen, trots door de stad, helemaal vol van onze kleine ukkie groeiend in m'n buik.
De echo's, voor het eerst het hartje horen kloppen, een dansende beeb in m'n buik, en erachter komen dat we toch echt een meisje verwachtten!
Papa die goed voor z'n 2 meiden heeft gezorgd; al pratend tegen Amber in de buik, en Ambertje die hard terug ging trappen. En goed voor mama zorgen natuurlijk; wat ik op het end echt wel goed kon gebruiken.
En dan de bevalling; zwaar, lang, maar precies goed en mooi! Ik zou er achteraf niks aan willen veranderen, het is een waardevol iets voor me met zo'n mooi meisje als gevolg (ook al zou ik het niet graag een 2e keer willen doen

).
En dan ons kleine meisje; nu ruim 3 maanden oud, een eigen willetje ontwikkelend; bedachtzaam kijkt ze de wereld in en ze observeerd alles heel goed. Ze wilt graag weten wat er gebeurd om haar heen, en kan heerlijk schaterlachen door de gekke dingen die papa, mama en andere familieleden doen. En vervolgens heerlijk wegmijmeren bij mama aan de borst, of veilig bij papa in zijn armen.
Ik geniet elke dag, het is zo mooi om mama te zijn van zo'n mooi meisje!
"Next was Llewella, whose hair matched her jade-colored eyes. For some reason, I knew she was not like the rest of us."
Amber Mae