Hulp bij schrijven geboorteplan

In mijn plan stond dat ik mijn kindje zelf aan wilde kleden. De artsassistent dieRuben kwam nakijken wistdatniet en had voor dat we er erg in hadden al een luier omgedaan, hij vroeg ook nog naar de kleertjesaan de verpleegkundige, denk niet dat hij het zelf had willen doen maar toch. Gelukkig stond Mike er naast en zei hij dat ik Ruben zou aankleden, dat is ook gebeurd, op bed, samen met Emma

Als je de dingen nčt even anders wil dan gewoonte is in het ziekenhuis dan is het wijs om dat op papier te zetten en er samen over te praten. En ga je thuis bevallen danlijkt het mij iig zinvol om met de verloskundige bepaalde zaken door te spreken.

Bij mij stond ook dat ik zelf de navelstreng wilde doorknippen. En dat heb ik gedaan

quote:

Op maandag 26 oktober 2009 11:07 schreef RockabeIIa het volgende:
Bij mij stond ook dat ik zelf de navelstreng wilde doorknippen. En dat heb ik gedaan

Dat mag papa doen (staat er in) en het aankleden mag papa ook doen (staat er ook in)

quote:

Op maandag 26 oktober 2009 08:44 schreef Claudia_x het volgende:

[..]

Ik vind het juist buitengewoon redelijk. Wat vind je er choquerend aan? Dat een arts zo zijn eigen idee heeft wat het beste is tijdens een bevalling en het liefst die procedure volgt? Ik vind het goed dat hij open kaart speelt en ik zou best bij die arts willen bevallen.

En wat de bevaling betreft ben ik nou juist niet blij dat ik in Nederland woon. Ik kan met mijn favoriete verloskundige erg goed praten over de anesthesiologen en hoe zij omgaan met het verzoek van een bevallende vrouw om een ruggenprik. Ze balen er bijvoorbeeld van als ze om half 12 opgeroepen worden omdat het zetten van een ruggenprik dan hun lunchplannen dwars zit. Te idioot voor woorden.

Ik heb het idee van een geboorteplan voorgelegd aan een van mijn verloskundigen en zij vond het duidelijk nogal overbodig, al stond ze er ook niet negatief tegenover. Ik heb de inhoud aan haar voorgelegd en ze vond elk punt volkomen vanzelfsprekend. Ik heb om die reden besloten mijn plan niet om papier in te leveren (ik heb alleen vast laten leggen dat ik een ruggenprik wil). We zullen zien of ik er achteraf spijt van krijg.

Het 'erge' aan deze link vind ik niet de eerlijkheid van deze arts. Dát punt is wat mij betreft inderdaad bewonderenswaardig. Waar het om gaat is dat deze arts totaal aan de autonomie van de vrouw voorbijgaat. Het maakt niet uit wat je als barende wilt, denkt, weet of voelt. De énige keuze die je tijdens de bevalling krijgt is of je een ruggenprik wilt. Zitten en staan kun je vergeten. Gedimd licht ook. Persen doe je op je rug in de beensteunen. Dat is namelijk, schrijft deze arts, het meest comfortabel voor jou. Om niet te hoeven knippen, past deze dokter perineummassage toe om je op te rekken. Vergeet maar even dat een knip alleen hoort te worden gezet bij foetale nood. En je wordt hoe dan ook ingeleid bij 39-40 weken. Inleiden brengt geen risico's met zich mee volgens dokter. De richtlijn 'Inductie van de baring' van de Nederlandse Vereniging van Obstetrie en Gynaecologie begint als volgt: Inductie van de baring is geďndiceerd wanneer voortbestaan van de zwangerschap om foeto- en/of maternale redenen ongewenst is. Inductie van de baring gaat echter ook gepaard met een verhoogd risico op maternale en perinatale morbiditeit en mortaliteit. Zij gebruiken als bronvermelding het volgende onderzoek: ACOG committee on practice bulletins. Induction of labor. ACOG Practice Bulletin no. 10, 1999.
Deze dokter navelt direct af, want, zo schrijft hij, laat afnavelen kan schade toebrengen aan de baby. Dat onderzoek zou ik graag willen zien, want mij is geleerd dat het laten uitkloppen van de navelstreng juist gunstig is. Het kind kan dan gemiddeld nog 80 ml bloed ontvangen uit de placenta (Heineman e.a.).
Ik ben een mens, een vrouw. Geen machine. Mijn lichaam is in staat om te leven, te overleven, een kind te dragen en tot het tegendeel is bewezen ook te baren. Mijn geest is in staat om te denken, afwegingen te maken, te kiezen en samen met mijn lichaam om dat te uiten. Als deze dokter een ander specialisme had gekozen en aan mijn bed had gestaan voor een knie-OK, had ik wellicht niet zo zwaar getild aan zijn werkwijze. Maar een bevalling is een levensgebeurtenis. En aangezien ík word geacht te baren, acht ik mijn zorgverleners mij daarin te steunen met het vertrouwen dat ik en mijn lichaam dat best kunnen, totdat het tegendeel blijkt. Zoals normaal is in Nederland.