Op weg naar ’t einde van de Joodse staat

Israël bezet de Palestijnse gebieden louter uit honger naar land, vindt Zeev Sternhell, gisteren in Israël doelwit van een aanslag.


’Het zionisme is een veroveringsoorlog”, zei een van de grondleggers van de Israëlische staat, Berl Katznelson in 1929. Hij vervolgde: „Ik gebruik niet toevallig militaire termen om het vestigen van de staat te omschrijven”. In feite was het zionisme een veroveringsbeweging en daartoe waren alle middelen bruikbaar.

Wat echter in de dagen voor de stichting van de staat onvermijdelijk en dus gerechtvaardigd was, krijgt nu de lelijke en gewelddadige vorm van een koloniale bezetting: het autoritaire regime in de bezette gebieden, de schepping van twee legale systemen het gebruik van leger en politie ten dienste van de kolonistenbeweging, de roof van Palestijns land.

Dit alles draagt niet bij aan de vervolmaking van het zionisme maar leidt tot zijn begrafenis. Hier, tussen de stad Hebron en de nederzetting Yitzhar begraven de kolonisten de democratische Joodse staat.

Evenals andere koloniale regimes trachten de bewindhebbers in de gebieden te handelen onder dekking van de duisternis. Toen 250 leden van de vredesbeweging op bezoek kwamen werd Hebron tot verboden gebied verklaard. De politie deed niets om te verhinderen dat plaatselijk tuig de vredesgroep aanviel. Als er een delegatie van de Likoed was gekomen zou het gebied niet zijn afgegrendeld en zou de politie zich ongetwijfeld volledig ten dienste van de bezoekers hebben gesteld.

Wie wil weten wat er aan de hand is, moet absoluut een bezoek aan de gebieden brengen. Pas als je door de velden loopt, snap je onmiddellijk dat de zogenaamde illegale buitenposten het probleem niet vormen. Dat er niets in de weg wordt gelegd aan gajes dat de wet aan zijn laars lapt is op zichzelf een schande , maar dat is niet de belangrijkste hindernis om een einde te maken aan de bezetting. De ware oorzaak is de kolonistenbeweging zelf, de Israëlische landhonger.

De echte reden voor de nederzettingen, eerst op de Golan-hoogte en later in de Jordaanvallei en het centrale heuvelland, was het land in bezit te nemen. De geestelijke erfgenamen en volgelingen van Berl Katznelson zagen geen reden om met die acties op te houden. Realisten zoals Levi Esjkol en Pinhas Sapir ontbrak het aan intellectuele en morele antwoorden op het streven om het eerdere pad van het zionisme verder te vervolgen. De enige tegenstanders waren revisionistisch rechts en de Goesj Emoenim (uiterst rechts).


Het kwam erop neer dat rechts en links samenspanden. De nationalistisch messiaanse ijver en de wens tot beëindigen van de onafhankelijkheidsoorlog gingen samen in het streven naar bezetting. „We zijn teruggekeerd naar het land van de Richteren en de koningen van de dynastie van David”, zei minister van defensie Mosje Dajan in de zomer van 1967. De rechtse partijen en de meeste linkse zijn samen verantwoordelijk voor het langzame afglijden naar de ramp die over de Israëlische samenleving is gekomen.

Omdat het onmogelijk was om het land op een wettige wijze in bezit te nemen is in de bezette gebieden een maffia-achtige cultuur van diefstal, leugen en bedrog ontstaan. Hiervoor dragen regeringsvertegenwoordigers van ministers in pak tot de eenvoudigste politieagent, zwetend op de autosnelweg, samen schuld. In strijd met internationaal en Israëlisch recht en in strijd met elk Israëlisch belang werden uitgestrekte gebieden geconfisqueerd ter wille van de kolonisten en werden er enorme bedragen geïnvesteerd.

Maar de golem richtte zich op tegen zijn maker: toen het publiek begreep dat de Joodse nationale beweging te gronde zou gaan indien zij zich niet hield aan de universele regels van de wet, mensenrechten en democratie, was er al een kracht verrezen die heel Israël dreigt te vernietigen.

Als gevolg van de ideologische onmacht van links en door een gebrek aan karakter, vastberadenheid en leiderschap maakte een minderheid zich meester over het lot van de gemeenschap en gijzelde haar.

Als de gemeenschap er niet in slaagt de kracht te vinden om zich te ontdoen van de nederzettingen –die een valstrik blijken te zijn– zal er hoogstens een droeve herinnering overblijven van wat nu nog de Joodse staat is.


bron Trouw

Laat die herinnering maar komen

quote:

Op dinsdag 30 september 2008 12:57 schreef Han_som_reiste het volgende:
Samenvatting?

klopt.

quote:

Op dinsdag 30 september 2008 13:16 schreef Neuroscience het volgende:

[..]

De palestijnen hadden het volgende te zeggen: 'we blazen jullie op, kankerkoden'. En aldus geschiedde.

Logisch Bezetting veroorzaakt verzet.
Maar dat is in dit artikel niet zo zeer het punt, de staat Israel heeft meer te vrezen van de Kolonisten dan van de Palestijnen.
Want als Israel een einde wil maken aan de bezetting en nederzettingen beleid word het een burgeroorlog in Israel. En waarschijnlijk het einde van de joodse staat. In iedergeval het joodse karakter er van.