Eigen boontjes doppen

Het is opgelost. Maurice leeft in een heel ander soort zwaartekracht en kan briljant voetballen met vierkante objecten. Wat een doos-beheersing vanavond!! Hij heeft gewoon niets met rond. Dat kan. Hij staat op de streams nu, aan de tafeltennistafel, adembenemend te smashen op Willem met een dobbelsteentje.
Willem. Deze op de rand van een totale zenuwinzinking balancerende buskruitkoek blijft op dit moment toch wel de mooiste televisie opleveren. Loopt als een gekooid dier een tot op het beton uitgesleten spoor in het stuk vloerbedekking dat de kamer van de keuken scheidt. Er is iemand in zijn keuken en hij zal zich er niet mee bemoeien. De tweestrijd. Duidelijk afleesbaar in non-verbaal gedrag, namelijk in steeds hoekiger bewegingen, tegengehouden door een denkbeeldige wand, over de schouder van Anouk mee proberen te kijken wat ze doet. Had opeens van allesch ende nogh wath te doen in het grensgebied tussen keuken en kamer. Sinds de val van De Muur niet meer iemand zo zenuwachtig langs een barrière zien wandelen.
"Ze doet iets met water, opletten Willem, ze doet iets met water. Willempie, wees sterk, niet mee bemoeien. Kijk ze pakt boontjes. Pakt ze de boontjes allemaal bij hun platte kantje? Ja, dat doet ze, kut. Ooooohhh, gebeurt het bijna hè, bijna een boontje op de grond, kijk daar , op de rand van het aanrecht, zal ik even vragen of ik dat boontje weer terug mag leggen. Ik vraag het zo. Ze gaat water koken, godverdomme nog aan toe, ze gaat water koken, het wicht, koken. En je moet blancheren!!!"
En toen hield hij het niet meer. Hoe treurig. En hoe herkenbaar. Maar wat mij bij Willem nekt is de toon. Ideale presentator voor het programma Koken Met Mongolen. Vrolijke bende steeds in de studiokeuken. Iedereen heeft het erg naar zijn zin met het in volstrekte willekeur door elkaar sodemieteren van ingrediënten, en dan Willem die keuken induwen. Hoef je niets te souffleren. Begint meteen: "Kom eens, Peter. Wat heb je hier gedaan? Je hebt de koekenpan in het beslag gedaan, en wat had je beter kunnen doen? Juist. En jij Tanja, kom eens hier. Veeg je handen eerst eens even af. Wat had Ome Wim gezegd over kokosnoten. Juist ja. En waarom ben je die dan nu aan het roerbakken? Als er waar dan ook in Nederland mensen oprecht plezier hebben komt Willem met zijn hoofd om de hoek. "Jongens, wat hadden we afgesproken over de vuilniszakken. Hoe zouden we die voortaan dichtdoen?"
(Kan Willem, als weekopdracht, niet tergend langzaam geblancheerd worden, een week lang dat water net tegen de kook aanhouden, opdat wij hem heel voorzichtig aan zijn voetjes uit het aanhangend kookvocht kunnen trekken, een paar korte felle bewegingen met de hand, niet te voorzichtig, en De Willem laat los van zijn egootje, kijk, hier zit ie, de ego. Ja veel kleiner dan je zou verwachten. Raak hem maar aan! )

Is er iemand in het huis die ook GEEN uitgesproken mening over totaal futiele zaken heeft? Over essentiële zaken hoor je alleen maar wat geblaas en gesteun, of wat platitudes, dat we het eigenlijk met zijn allen maar rijk hebben, waar we ook weer niet altijd weet van hebben. Maar allemaal vooraan met een uitgesproken mening over de samenstelling van een sausje, hoe maak je een bed op en ongetwijfeld ook een mening over het inpakken van kartonnen dozen, de samenstelling van spekkies en het groeien van gras.

Ik schrok een beetje van Maurice vanavond. Tegen Ruud: "ik heb af en toe van die rare gedachten". Ruud, die al een week of vier niets meer hoort, door een naar binnen gegroeide oorschelp, reageerde niet, maar ik twijfelde. Wat voor gedachten? Dat zijn leven ooit nog zin gaat krijgen? Of vinden ze over drie dagen Maurice, slechts gehuld in een al weken vermiste panty van Karin schuimbekkend aan in een hoek van de tuin. Niemand besteed er in eerste instantie aandacht aan, hij doet waarschijnlijk weer een wedstrijdje off the road met zijn autootjes. Ik hoop dat het meevalt met die gedachten. Op zich wel verrassend dat hij ze heeft, toegegeven.

De hel, die Anouk met haar geïmproviseerde teksten. "Er moet nog ergens een woord tussen", meende zij. Nee, jij, jij moet met je hoofd even ergens tussen, dacht ik en verdomd, Willem, de Kietelkoning verhoort mijn gebed! Schuilt een potentieel sumo-worstelaartje in, in Anouk. Drie weken die macaroni laten eten en met een lint tussen haar reet een sporthal insturen. Mooie televisie, lijkt me.
Ze vertelde ook leuk over die bengels en rekels sfeer vroeger in de bus. "Chauffeur we gaan je busje slopen". Je moet er maar opkomen. Gelukkig ging ze geen leuke verhalen over school vertellen, de zachte dood van iedere gezellige verjaardag, al die uiterst herkenbare verhalen over de tijd dat we nog onbezorgd die en die leraar langzaam aan de rand van de afgrond brachten. "Die leraar maatschappijleer, die heeft zich toen om ons verhangen, lacheeeee!!"

Maar daar ging wel praten in de slaap over, over school. Anouk beleefde het allemaal nog een keer. Als zij zich, na het schoolreisje, lachen man, allemaal hadden verstopt onder de bank en als zij, na de melding van juf dat iedereen achter was gebleven, helaas ouders, u moet nieuwe kinderen zoeken, opeens voor het raam waren verschenen had Anouk nooit anders dan diepe, diepe teleurstelling op de gezichten van haar ouders gezien.
Dat gaat aan je vreten, maar gelukkig mag zij zich deze weken koesteren aan de levenswijsheid van deze bijzondere groep, die sterk is, laten wij dat niet vergeten. Tot de volgende nominaties. Dan gaat er een beerput open. Let u op mijn woorden.
Morgen weer fijn een ""reguliere uitzending" om met Heinze Bakker te spreken. Ik zie u net over de rand van 11-en.

Tot morgen, Nico Dijkshoorn

[Dit bericht is gewijzigd door doordevil (Datum 21 November 1999).]