[LaTeX #3] Leer hier de TeXnische kneepjes van het vak.

Wat thijsdetweede zegt werkt altijd. Eventueel kun je ook de package inputenc gebruiken met de juiste optie, afhankelijk of je je document als UTF-8 of als Latin-1 opslaat; dan kun je gewoon é en ë typen. Als je babel met de Nederlandse optie gebruikt, kun je ook "e typen zonder \ voor de ".

Als je Nederlands typt is het sowieso aan te raden om babel te laden, omdat de afbreking van woorden met een trema erin dan goed gaat, d.w.z. na afbreking verdwijnt het trema. Ook staat het trema iets dichter op de klinkers, zoals in Nederlandse (en Duitse, maar niet Franse of Engelse) typografie gebruikelijker is.

quote:

Op dinsdag 7 oktober 2008 14:54 schreef PietjePuk007 het volgende:
Mijn "<" en ">" veranderen automagisch in omgekeerde vraagtekens en uitroeptekens, hoe ken da ? Zelfs als ik ze invoer via de character map in winedt.

Gebruik die ook niet dan!

Korte oplossing: In math mode invoeren $<$; Knuth vond dat deze tekens altijd een wiskundig aspect hadden, dus daarom zijn ze standaard alleen beschikbaar in mathmode en is in tekstmode die plaats opgevuld met ¡ en ¿. De jaren 80, toen het nog woekeren met ruimte was, schijnen daar nog in door.

Je kunt ook voor een andere (modernere) font-encoding kiezen, waar < en > wel gemapt zijn zoals je verwacht. De voor-de-hand-liggendste is T1 (standaard is OT1). Doe daarvoor:

\usepackage[T1]{fontenc}

Overigens kan een andere font-encoding wel problemen geven dat je fonts in de PDF niet meer mooi zijn, als je een oude TeX hebt (zie b.v. deze FAQ-entry), dan is toch $<$ doen het beste.

Een alternatieve oplossing is de list in een minipage te stoppen:

Het eenvoudigste is gewoon zelf pielen.

Uitgebreide toelichting: Automatisch stretchen is wat lastig, en zeker bij lijsten, aangezien de ‘natuurlijke’ breedte van een lijst om technische reden altijd de gehele ruimte tot aan de rechtermarge beslaat (en b.v. in een minipage altijd tot de rand van de minipage); je kunt dus niet makkelijk meten hoe breed een lijst is.

Wat je wel kunt doen is het volgende:



Let dus op dat er een extra package, tabularx, benut wordt. Dit geeft je de X kolom, die in feite 'de overgebleven' breedte inpikt. De \linewidth in de minipage-declaratie geeft aan dat de minipage nog mag gebruiken wat over is. De \textwidth bij tabularx dat de tabel in principe zo breed is als de pagina. Het nadeel is dat die tabel dan ook altijd die breedte inneemt, het wordt dus geen 'close fit' (wat zeker opvalt als je lijnen in je tabel hebt). In de praktijk moet je dus blijven pielen als je wel die lijnen wilt. Anders dan is deze oplossing nog ietsje makkelijker.

quote:

Op maandag 13 oktober 2008 14:32 schreef gday het volgende:
Nou, voor mijn tables werkt jouw oplossing perfect Iblis! Bedankt!

Nog één ander klein probleempje: als ik mijn tabel als volgt invul vallen de onderkanten van de letters samen met de lijn die ik ónder de cell laat lopen.
[ code verwijderd ]

Ik weet niet of die ruimte nog op een of andere manier te definieren valt? Ik moet het vast zoeken in de enumerate environment (die gebruikt wordt door mijn dense_enumerate zodat er minder ruimte zit tussen de items zelf).

Ik denk dat voor \end{minipage} een \vspace*{.5ex} o.i.d. wat soelaas zou kunnen bieden.

quote:

Op maandag 13 oktober 2008 14:42 schreef pfaf het volgende:
Is er een manier om breuken in matrices en vectoren mooier te krijgen? Zie:
[ afbeelding ]
Waarom worden de breuken zo klein gemaakt, terwijl ik ze net als bij de onderste vergelijking wil hebben.
Op de bovenste lijn van de array in de F-vector heb ik \displaystyle gebruikt, maar dat is het ook niet helemaal, want dat drukt de boel wel erg in elkaar. Is er een manier om de boel wat meer ruimte te geven of iets dergelijks?

Ik neem aan dat je amsmath gebruikt, anders moet je dat doen. Met \dfrac{a}{b} wordt de breuk altijd in displaystyle gezet (dus krijgt die dezelfde spacing als onderaan), verder kun je met \renewcommand{arraystretch}{1.5} voordat je de matrix/array begint, iets meer ruimte tussen de rijen krijgen.

Dit staat ook overigens incl. nog een paar andere manieren en een voorbeeld Mathmode document van Herbert Voß, dat in de OP genoemd staat (en waar ik het ook in heb opgezocht ).

quote:

Op dinsdag 14 oktober 2008 20:00 schreef Wouser het volgende:
Ik heb even een vraagje over hoe ik kan checken of een "var" leeg is.

"\if\@empty\@fromCountry\else\@fromCountry \\\fi"

Nu is mijn vraag. Wat doet de code nou precies...

\if\@empty\@fromCountry\else\@fromCountry \\\fi
Allereerst \if
Dan de statement \@emtpy\@fromCountry
En dan vervolgens meteen de else statement!?!

Korte antwoord: dit werkt niet betrouwbaar, je moet \ifx\@empty\@fromCountry doen.

Lange uitleg: Ah, LaTeX internals... of eigenlijk TeX internals. Weet je echt zeker dat je dit wlit weten? Je hoofd kan ervan kapot gaan namelijk! Je hebt in dit geval twee macro's \@empty en \@fromCountry; die worden met elkaar vergeleken. \if krijgt namelijk twee argumenten (tokens) en expandeert deze totdat er twee niet-expandeerbare tokens overblijven.

Als deze twee tokens gelijk zijn, dan wordt alles wat nog over is tot de \else uitgevoerd, als deze ongelijk zijn wordt alles na de \else uitgevoerd. Stel je hebt:

\def\a{*}, en je doet:
\if*\a Dit klopt\else\Dit is raar\fi

Ook dit werkt:
\if*\a Dit klopt\else\Dit is raar\fi

Maar wat nu in jouw oorspronkelijke geval als \@fromCountry gelijk is aan XXX ? Dan doet (La)TeX dit:

\if\@empty\@fromCountry -> expansiestap: \if XXX (merk op dat de empty inderdaad leeg geëxpandeerd wordt), en het vergelijkt de eerste twee tokens met elkaar, X en X, en die zijn gelijk, dus die haalt het weg, en dan voert het alles uit tot de \else... dus je houdt een X over in je output. Als iemand \@fromCountry echter als 'Nederland' definieert, dan gaat het wél goed, want dan krijg je de expanse: \if Nederland, en de N en de e zijn ongelijk, dus wordt alles tot de \else genegeerd, en wordt daarna \@fromCountry erin gezet.

Kortom, dit gedrag wil je niet want het is verraderlijk. \ifx daarentegen expandeert niet, het vergelijkt of de macro's ‘zo op het oog hetzelfde zijn’, b.v. je doet:
\def\a{a} en \def\b{a}, dan is \ifx\a\b waar, maar doe je \def\c{\a}, dan is \ifx\a\c niet waar, omdat a als een karakter gedefinieerd is, en \c als een macro – en karakters en macro's zijn niet gelijk en ifx kijkt niet verder door \c nog een keer te defniëren. In het geval van \@empty is dit niet erg, want het is direct duidelijk of iets empty is of niet.

Dit kan echter ook verraderlijk zijn, als je dit doet:

\def\mijnmacro#1{\ifx #1\@empty <Standaard>\else #1\fi}; dit werkt niet, omdat een #1 geen macro is, dus dit is nooit gelijk. (Je moet #1 dan eerst in een tijdelijke macro stoppen, maar dat is voor een latere keer...)

Als je hier echt meer van wilt weten zul je toch wel zo ongeveer de TeX-book moeten aanschaffen. (B.v. bij Amazon) of online kijken bij TeX by Topic of een van de andere boeken online of in de winkel. TeX by Topic is wel een beetje beknopt voor echte beginners qua TeX-internals.

quote:

Op woensdag 15 oktober 2008 19:36 schreef Skywalker88 het volgende:
hallo,
ik wil graag een stelsel lineaire vergelijkingen maken, maar ik krijg de uitlijningen maar niet goed..
dit is wat ik heb geprobeerd:
[ code verwijderd ]

dit is zeg maar wat ik wil hebben, dus de x1, x2, x3...etc onder elkaar en eventueel nog een grote accolade aan de linkerkant als dat kan (het lukt me wel om bij een array een linker accolade te krijgen maar dan krijg ik de uitlijningn maar niet goed)
[ afbeelding ]

Dit is denk ik ongeveer wat je wilt:



Dit gebruikt de package ‘amsmath’, die is standaard wel geïnstalleerd. De array-omgeving is voor dit (vele) alignen het makkelijkst; ik heb de witruimte tussen de kolommen ietsje kleiner gemaakt, standaard is dat 5pt, dat is wel heel veel; 3pt is ook wel veel, maar dat maakt dat je wel goed de structuur van de vergelijking ziet.

Verder nog wat opmerkingen: je kunt je het gedoe met \nonumber besparen door \begin{eqnarray*} te doen, dan worden de vergelijkingen niet genummerd. Het nadeel van eqnarray is echter dat het typografisch niet zo bevredigend is, het zet altijd vergelijkingen die uit drie delen bestaan (daarom wil jouw ding ook niet zo lekker), met <rechts-uitgelijnd> <gecentreerd> <links-uitgelijnd>; maar het gecentreerde gedeelte heeft nogal een forse witruimte eromheen. Als je dan toch amsmath gebruikt is het beter om voor andere zaken ook niet



te schrijven, maar:



Deze laatste heeft dus maar één ampersand, en die moet links van de = staan. (En met align* heb je weer een omgeving zonder nummers), dit staat ook allemaal in Mathmode van Herbert Voß uitgelegd.

quote:

Op woensdag 15 oktober 2008 23:41 schreef Skywalker88 het volgende:
@Iblis: super bedankt man! het is precies wat ik bedoel :D ik heb nog wel een klein vraagje:
dit stukje snap ik nog niet helemaal
[ code verwijderd ]

ik weet dat de r=rechts uitlijnen en c=center uitlijnen maar kan je het misschien ff uitleggen hoe je dit gebruikt bij mijn stelsel vergelijkingen?

Nou, ik splits de vergelijkingen op in <term> <operator> <term> <operator> enz. De termen moeten rechtsuitgelijnd zijn, want je wilt dat de x_1-factoren in de termen boven elkaar komen, d.w.z.:



Wil je, en niet:



De operators wil je echter met wat witruimte aan beide zijden (en even verdeeld), dus die centreer ik.

quote:

nogmaals bedankt :D de vorige keer had je me geloof ik ook al geholpen =]
overigens vind ik dat de eqnarray-omgeving wel handig bij meerdere lange vergelijkingen onder elkaar. de ruimte tussen de = tekens maakt het naar mijn mening ook wel iets overzichtelijker, maar dit is denk ik puur eigen smaak :)

Hmm, hmm. Vooruit dan maar!

Je kunt een forloop maken inderdaad:



Deze \@for is in ltcntrl.dtx gedefinieerd. Een mogelijkheid zou zijn (denk ik) om je \author commando zoiets te laten doen (schets):



Waarna je over die array kunt loopen nadat de gebruiker een paar keer \author{A} \author{B} heeft gedaan (voor voor & achternaam moet je dan nog wat speciaals doen).

quote:

Op zaterdag 18 oktober 2008 17:54 schreef Wouser het volgende:
Ok hartstikke bedankt voor je aanzet alvast ga even ermee spelen :)

ps. waarom zetn men altijd commentaar % achter de laatste regel eigenlijk?

Omdat je anders witruimte krijg als je macro's opneemt. TeX vervangt zo'n macro-aanroep in feite gewoon door de definitie. En dan zie je op eens spaties veroorzaakt worden door de newlines in de macro. Bugs waarbij er op eens een spatie ergens staat die jij niet getypt hebt worden zo vaak veroorzaakt. Dat het werkt door een % aan het eind van de regel te zetten is omdat een % alles op de huidige regel + de witruimte aan het begin van de volgende regel opslokt.



Is dus gelijk aan:


Zonder commentaar zou je b.v. voor de A van auteur een extra witruimte kunnen krijgen.

Het commando dat je geeft ‘\eigenenvironment{test}’ lijkt gewoon op een command – een environment is iets als:



Zulks definieer je met \newenvironment en \renewenviroment zie b.v. deze pagina. En nog een pagina met wat voorbeeldjes.

Hoe groot is die tekst? Want het simpelste is m.i. gewoon:

\newcommand{\metpuntjes}[1]{.#1.}

En dan doe je:

Blah blah blah \metpuntjes{Tekst} blah blah. Wat is je doel eigenlijk? Want misschien is er wel een handiger manier…

Het mag van mij… maar is \anh{Foo} dan niet hetzelfde als ``Foo'' typen

Simpelste:



Let erop dat zowel \begin{comment} als \end{comment} op hun eigen regen moeten staan zonder whitespace ervoor. Dus niet indenten!

Meer mogelijkheden in deze FAQ entry.

Het voordeel van comment.sty is dat je ook nog grapjes als dit kunt doen:

\includecomment{beknopt}
\excludecomment{uitgebreid}

En dan kun je in je document zeggen:

\begin{beknopt}
...
\end{beknopt}

En:

\begin{uitgebreid}
....
\end{uitgebreid}

Zo kun je in de pre-amble mogelijkerwijs hele stukken aan en uitschakelen, je kunt ook na het laden vand e package \includecomment{comment} doen. Als je veel comment-omgevingen hebt is dat sneller dan handmatig in- en uitcommenten. Maar dat hangt een beetje van de situatie af. Of je kunt wat stukken als optioneel kenmerken die je alsnog wilt includen als blijkt dat je uiteindelijk nog ruimte over hebt in je paper.

Geen probleem, en als je nog meer vragen of wensen hebt, stel ze dan gerust, ook voordat de frustratie te groot wordt.

Als je grote objecten wilt draaien dan moet je daar altijd een pagina voor inruimen. In jouw geval is dat denk ik geen ramp. Wat je kunt doen is:


Dit maakt een nieuwe pagina met daarop je matrix gekanteld. Het staat (moet zelfs) in een figuur, maar je hoeft er niet per se een caption onder te zetten. Die figuur is eigenlijk alleen zodat het op z'n eigen pagina komt, verder kun je erin kwijt wat je wilt. Omdat het toch wel enigszins apart staat van de losse tekst zou je eventueel wel van die caption gebruik kunnen maken. Maar dat ligt een beetje aan je eigen smaak; als het verder niet-boeiende data is kan de appendix ook. Met de opties clockwise en counterclockwise aan de package kun je nog instellen hoe er gedraaid moet worden.

Overigens is het niet aan te raden om $$ in LaTeX te gebruiken (genereert Maple dat?) want het is eigenlijk TeX-syntax en het werkt wel, maar het is niet altijd optimaal qua witruimte voor & na. Beter is het om \[ ... \] te gebruiken (doet hetzelfde) of het explicietere \begin{displaymath}, mits je amsmath niet gebruikt, anders dan gebruik je \[ ... \] of \begin{equation*}

Wil je trouwens heel veel in landscape dan zijn er ook packages die een hele reeks pagina's in landscape kunnen zetten.

quote:

Op dinsdag 4 november 2008 16:25 schreef Darow het volgende:
Hallo,


Voor school ben ik bezig met een programma te maken dat een sudoku puzzel oplost. Opzich geen probleem denken de meeste, maar ik moet het dus maken met swi PROLOG.

Ik heb er nu vrij veel uren aan besteed en ben tot op heden nog niks opgeschoten.
Het programma zal de puzzel inductief moeten oplossen.
Uiteindelijk zal mijn programma er als volgt moeten uitzien (dit is geen prolog code)
sudoku(grid)
{
if (is_sudoku)
{
print_bord();
}
else
{
state_transiton(bord, hulpbord)
validate(hulpbord)
sudoku(hulpbord)
}
}

Kort gezegd:
Er wordt gekeken of het bord geheel klopt. Indien dat het geval is moet ik het bord printen.
Indien het niet het geval is, moet het programma een kopie maken van dat bord, vervolgens op een lege plek een nummer invullen en dat controleren. Vervolgens wordt de hele functie opnieuw aangeroepen en worden de stappen opnieuw uitgevoerd op het hulpbord.


Nu heb ik dus op dit moment na uren zoeken en kloten nog niks.
Ik heb meerdere problemen: er zijn meerdere voorbeelden beschikbaar maar ten eerste doen ze het niet en ten tweede gebruiken ze geen inductie.

Ik zou nu graag eens willen weten hoe ik een getal invul op een lege plek.
Stel ik heb een lijst [ 1,_,3,4,5,6,7,8,9], hoe vul ik een getal uit de verzameling 1,2,3,4,5,6,7,8,9 in op de lege plek (die met de underscore dus).

Alle hulp is welkom.

En wat breng je in deze topic? Ik denk dat je meer kans hebt in [Bèta overig] huiswerk- en vragentopic . Dat wil overigens niet zeggen dat ik je niet zou kunnen helpen… Maar, het is wel al een tijd geleden dat ik voor het laatst Prolog heb gedaan, dus ik moet er even over nadenken.