Veel vriendinnen hebben kinderen. En de alleenstaande moeders hebben echt geen geluk in de liefde. Maar ik moet zeggen dat die dat eigenlijk nooit hebben gehad, ondanks dat de meesten getrouwd zijn geweest (en weer gescheiden).
Toen ik (vrouw) 30 was moest ik niet denken aan een serieuze relatie met een man met kinderen. En om eerlijk te zijn is dat niet veranderd, ondanks dat ik zelf geen kinderen heb. Kinderen brengen veel leuks, maar daar moet je wel verantwoordelijk mee omgaan. En er vooral altijd zijn, een regelmatig leven leiden.
Ik hou in de basis wel van rust en regelmaat, maar periodiek wil ik gewoon een tijd weg. En ergens along the way heb ik ondervonden dat ik reizen en werken met een vriend een van de leukste relatievormen vind. In de toekomst wil ik dat dus zeker nog een keer gaan doen. Dat wil niet zeggen dat ik meteen de andere kant op loop als ik iemand met kinderen tegenkom, maar dan zal hij vrij in het leven staan. Meestal zegt zo iemand van wel, maar merk je al snel dat hij onder de plak zit van een ander verhaal. Als een vader dat al heeft, dan heeft een moeder dat natuurlijk nog veel meer. Maar er zijn jongens en mannen die er juist op kicken dat een vrouw geen kant op kan, die voelen zich daar wat zekerder door, ofzo. Merk alleen ook wel dat alleenstaande moeders vaak niet meer zien wie ze daten, dat ze snel genoegen nemen met iemand waar ze vroeger misschien niet eens naar keken.
[ Bericht 1% gewijzigd door Manono op 14-08-2008 08:30:05 ]
Jusqu'ici tout va bien...