Discussietopic Dagboek van een R&Per

quote:

Op vrijdag 22 augustus 2008 17:19 schreef babette21 het volgende:
zet mij maar op 9-11 oktober

quote:

Lief dagboek,



Ik ben eruit. Ik heb het helemaal gehad met hem en met de controle die hij over mij heeft. Dit kan zo niet langer! Zometeen bel ik hem gewoon en vertel ik wat ik ervan vind! Maar eerst even een pot thee zetten.

Zo, daar ben ik weer, nu met thee. O god, wat moet ik toch tegen hem zeggen. Dat ik genoeg van hem heb en wil dat hij uit de weg gaat? Voor hem moet dat ook niet zo moeilijk zijn, ik heb verdorie over hem heen gekotst. Of de waarheid, dat ik hem eigenlijk gewoon terugwil. En dat hij met zijn dronken kop me weer helemaal het hoofd op hol brengt? Dronken mensen zijn eerlijk, toch? Dus hij wil mij ook? Maar nee, hij neukt Karin en Marieke en weet ik veel wie, hij hoeft mij niet eens! En groot gelijk heeft hij, zo’n lelijk, dik, kotsend kutwijf hoeft toch niemand. En zie je wel, hij kan iedereen krijgen!

Okay, ik ga eerst maar even douchen en me aankleden enzo. Dit schiet niet echt op. Waarom moet het ook zo moeilijk gaan, kan het niet gewoon duidelijk zijn. Ik haat hem, hou van hem, wil hem naast me, wil hem ver uit mijn buurt. Ik wil dat hij om mij geeft, alleen om mij en niet om al die sletjes. Die prachtige meisjes die toch veel beter zijn dan ik.

Shit, nou zit ik weer te huilen. Waarom heeft hij zoveel macht over me? Over hoe ik me voel? Waarom is het zo’n chaos, kan ik niet iets duidelijks voelen en vinden. O ik haat dit van mezelf.

Bellen gaat het dus ook niet worden. Ik moet eerst maar eens duidelijk krijgen wat ik wil. Of niet wil misschien. De vraag is of hij mij wel wil als ik hem wil. He, die zin klinkt raar. Nouja, dit is tenslotte mijn dagboek, alsof iemand gaat lezen wat voor vreemde zinnen en warrige gedachten ik hier op schrijf.

Ik ga zo toch maar douchen. Zijn shampoo staat trouwens nog steeds in mijn vakje in de badkamerkast zag ik gisteren. Dat deed me toen ook meteen weer denken aan hoe we samen douchten en ik zijn haar inzeepte. En zijn lichaam, zijn prachtige lichaam.

Nee Lara, hou op! Hij is het niet waard dat je zoveel aan hem denkt! Zet je eroverheen! Het is uit!! Hij moet je niet! Je bent niet zo’n domme doos met liefdesverdriet, kom op. Leven met die hap! Niet zo zielig doen!

Al is dat zielig doen toch precies wat ik wil… Gewoon lekker hier op de bank blijven hangen in mijn pyjama met thee. En een dekentje om mee heen want zo warm is het niet. Maar ik geloof dat Floor vanavond weer uit wilde, misschien is het toch slimmer om dat te doen. Anders zit ik zo depressief in mijn eentje. Nouja, ik weet het niet. Ik zie nog wel. In ieder geval ergens toch fijn dat ik het zo van me af kan schrijven. Misschien vanavond meer, anders morgen weer.

quote:

Op zaterdag 23 augustus 2008 13:41 schreef sigme het volgende:
Ik vind dat Lara langzamerhand wel weer wat pit terug mag krijgen.

quote:

Op zaterdag 23 augustus 2008 13:03 schreef Twinky het volgende:
Dat duurt lang voordat ie hier staat! Dit is het iig:
[..]

quote:

Op zaterdag 23 augustus 2008 13:42 schreef ChipsZak. het volgende:

[..]

Eens. Het zou wel kek zijn als ze ook eens wat zou proberen oid, ipv bij voorbaat iets al niet doen omdat ze zo bang is. Ik snap dat ze zogenaamd zoeen stoornis moet hebben, maar mja.

quote:

Op vrijdag 22 augustus 2008 19:44 schreef DaMart het volgende:


Je staat erbij!

quote:

Op zondag 24 augustus 2008 12:44 schreef babette21 het volgende:

[..]

oeps, blijkt eigenlijk heel slecht uit te komen. Doe toch maar wat later: 15-17 oktober

quote:

Lief dagboek,

Na een kurkentrekker, hier en daar een dubbele looping en een razende versnelling in de achtbaan die ‘mijn emoties’ heet, kwam er vandaag geheel onverwacht een moment van onaangename berusting in mijn leven. Net toen ik dacht dat mijn gevoelens de baan uit zouden vliegen en ik alle controle begon te verliezen, gebeurden er dingen die mij deden beseffen dat die haarspeldbochten en duizelingwekkende pirouettes eigenlijk maar flauwe bochten en kalme rondjes bleken.

Het begon allemaal vanmorgen in de bus, onderweg naar een nieuwe week confrontaties en ongemakkelijke situaties in de collegezaal. Mijn hoofd, als altijd één groot in elkaar gezakt Mikadospel van tegenstrijdige gevoelens, stond werkelijk op ontploffen toen ik opeens vanuit mijn schoudertas werd toegezongen door mijn ook al warrige en drukke ringtone. Het bleek mijn moeder te zijn. Toen ik haar enigszins bedremmelde manier van spreken hoorde bekroop mij direct een naar en ongemakkelijk gevoel. Het bleek terecht. “Het gaat om je vader”, hoorde ik haar zeggen. “Het gaat niet goed met hem. Hij is met spoed opgenomen in het ziekenhuis”. Even laste ze een korte pauze in, in afwachting van mijn reactie, maar ik wist niets te zeggen. “Ik denk dat het hem goed zou doen als je even bij hem langs gaat. Dat zou fijn voor hem zijn”, vervolgde ze zonder een antwoord van mij te hebben gekregen. Nog niet echt wetende wat ik moest denken of voelen vroeg ik aan mam alle gegevens die ik nodig had en stapte ik bij de eerste de beste bushalte naar buiten om mijn weg rechtsomkeert voort te zetten.

Een aantal uur later baande ik mij een weg door de lange, kille en sfeerloze gangen van het ziekenhuis. Bij elke stap die ik dichter bij de kamer van mijn vader kwam voelde ik mijn benen zwaarder worden. Het geluid van mijn hakken op het lichtgrijze ziekenhuiszijl klonk mij aan als loden blokken op een metalen ondergrond. Ik heb het al niet zo op confrontaties, maar als het dan ook nog eens gaat om de man bij wie de onzekerheid eigenlijk allemaal is begonnen, dan wordt het er niet makkelijker op. Voet voor voet naderde ik de ruimte waar ik hem zou moeten vinden en naarmate de passen vorderden dwaalden mijn gedachten steeds meer af naar hoe het vroeger met ons was. Ik herinnerde me de wandelingen zoekende naar dennenappels in het bos. Ik herinnerde me de verjaardagstaarten die pap jaar op jaar voor mij bakte, zo mooi dat ik ze haast niet aan durfde te snijden. Maar in plaats van me af te vragen of ik volgende week weer zoiets van hem zou krijgen kwamen ook die andere herinneringen in mijn naar boven. De herinneringen aan mijn tennislessen en de trotse blik op zijn gezicht als ik weer een wedstrijd had gewonnen, maar ook de herinnering aan de teleurstelling bij hem én mij als ik tijdens een partij de mist in was gegaan. De blikken die mijn vader mij (niet) gaf na een verloren match staan nog steeds op mijn netvlies gebrand. Die beduusdheid in zijn ogen, de onthutsing in zijn stem. Voor papa betekende mijn talenten en het wel of niet benutten daarvan zoveel meer dan ik toen ooit had kunnen begrijpen.

De half geopende luxaflex van de ramen in de steeds langer lijkende gang lieten een flauw zonlicht door. De ruimte werd half belicht wat de hal een gemengde sfeer toe bracht. Het klopte goed bij hoe ik me nu voel. Mijn lieve papa, zo trots op mijn prijzenkast maar zo teleurgesteld in dat ik als tennisster nooit heb kunnen slagen. Mijn lieve papa die diezelfde teleurstelling heeft laten varen omdat hij er van overtuigd is dat ik nu succes zal hebben in de geneeskunde. Mijn lieve papa, die mij, zoals hij zegt, toch stiekem als een oogappeltje ziet, die is nu heel erg ziek. Wat er nu gebeuren gaat met Bas, Floor, Karin, Marieke, de hoogleraar of de kantinejuffrouw, het kan me allemaal even geen reet meer schelen. Ik wil alleen maar dat papa beter wordt, want zoals het nu gaat kan hij mij misschien wel nooit zien slagen..

quote:

Op zondag 24 augustus 2008 17:08 schreef Blight het volgende:
Ingestuurd. Beetje een nieuw iets er bij ingezet. Hoop dat het bevalt.

quote:

Op zondag 24 augustus 2008 17:33 schreef Twinky het volgende:
leuk stukje Twinky

quote:

Op maandag 25 augustus 2008 17:18 schreef ChipsZak. het volgende:
Er komt nu iig weer wat schot in _{waar ik al wat over had gezegd eerder hier,}dus da's wel fijn.
Zou fijn zijn alssie overleed, mwehe, want het had allemaal nog wel iets extremer gemogen. Maarja, tis iig iets en verder moeten we zien wat er gebeurd met paps.

Verder;

Eerst dacht ik dat het feit dat het een dagboek zou zijn een grotere rol zou spelen, want de manier waarop door velen geschreven word komt imo niet over met specifiek een dagboek stijl, (behalve 'lief dagboek') maar meer als een gewone stijl zoals in vele boeken. Gedetailleerde beschrijvingen e.d., die je nooit zou zien in een dagboek. Maarja, dat zal wel teveel mierengeneuk zijn.