Discussietopic Dagboek van een R&Per

quote:

Op dinsdag 2 september 2008 23:21 schreef Re het volgende:
Donderdag 11 september (LekiamH)

Lieve Jan,

Ja lief dagboek, vanaf nu heb je een naam. Ik weet niet of ik er goed aan doe, laat staan of ik er emotioneel klaar voor ben. Maar lief dagboek, mijn gedachten zijn op dit moment net zo geordend als ons huisje is. Nog steeds vind ik tassen met schoenen van Floor – ging er bijna weer door op mijn snufferd – en liggen er verspreid door het hele huis heen magazines van Lotte. (Zo zit het ook met mijn emoties en ervaringen…)

Gelukkig zijn Karin en Marieke tot aanstaande zaterdag niet thuis, die maken er helemaal een pestzooi van en dat kan ik echt niet hebben nu. Nina en ik hebben laatst ook al de vaat voor Karin moeten doen, hoelang gaan we dat soort gedrag nog tolereren? Nina durft haar bek wel open te trekken tegen een ander. Al mankeert er ook genoeg aan Nina, zo merkte ik vanochtend.

Toegegeven, dat ik me gisteren heb afgezonderd is een foute beslissing geweest. Helemaal alleen op mijn kamertje, mobieltje uit, laptop uit. Al het contact met de wereld verbroken en met mijn gezicht in m’n kussen gelegen, wenend tot ik uitgeput in slaap viel.

*BOEM* *BOEM* *BOEM* is het eerste wat ik hoor wanneer ik wakker word. Nina, onze eigen DJ Dana die gisteravond weer hier is ingetrokken, aan de ochtendgymnastiek met luid een of andere hardcore dreun op de achtergrond. Of kan ik beter tot in mijn kamer zeggen?

Er ging een steekje los bij mij. Woedend ben ik de kamer uitgerend, Nina aangesproken en kapot gescholden. Ik vrees dat ik haar niet heb verteld waarom ik zo geëmotioneerd was, want ze is weggegaan en tot op dit moment nog niet teruggekeerd.

Ik voelde me nog rotter dan daarvoor. M’n zusje Esther belde wat later ook nog op. Er moest natuurlijk van alles geregeld worden nu pa is overleden. Ze vroeg of ik zo snel mogelijk bij haar wilde komen, maar ik kon het niet aan. ‘Je ziet me wel verschijnen’. Meer duidelijkheid heb ik haar niet gegeven. Wat moest ik doen? Waar moest ik heen? Waarom leek iedereen zich tegen mij te keren? Kwaad was ik, op de wereld, maar ook op mezelf. Vanwege de migraine-aanval die deze gevoelens opleverden ben ik de hele middag op bed gaan liggen.

’s Avonds was mijn migraine weggezakt. Om hem even snel weer terug te krijgen, al was het dit maal maar kort. Want wie stond er voor de deur, net toen ik even wilde uitzakken voor de TV?



Hij.



Met stomheid geslagen stond ik in de deuropening. Weinig kon ik meer verstaan van wat hij me zei. Het enige wat ik verstond was “… en zou ik daarom alsjeblieft even binnen mogen komen?” Zijn gezicht was oprecht bezorgd. Overdonderd als ik was, ben ik langzaam opzij gestapt en zijn we in de woonkamer gaan zitten. TV uit, alles stil op het tikken van klokjes na. Zittend naast elkaar.

Hoelang we daar gezeten hebben weet ik niet. Was het een halfuur, een uur, of zelfs langer? Dat kan ik me niet voorstellen, in ieder geval was elke seconde als een eeuwigheid voor mij.

Tot het moment waarop hij mijn hand aanraakte. De tijd leek stil te staan. Ik ging kapot, opnieuw. Windkracht 10, alle sluizen open. Vol overgave heb ik me laten gaan. En hij was er voor me, nog de hele avond lang.

Het overlijden van mijn vader heeft me geraakt in mijn ziel, alsof er een krater is geslagen in mijn persoonlijkheid. Hoe moet ik hiermee omgaan? Deze mix van emoties en de daarbij behorende stemmingswisselingen worden me nog fataal! Zal iedereen dit hebben, wanneer een persoon met zo’n grote invloed op je leven overlijdt? Laat dat anderen alsjeblieft bespaard blijven!

Ik ben de controle over mezelf kwijt…

quote:

Op vrijdag 5 september 2008 22:33 schreef Re het volgende:
Vrijdag 12 september (MissBliss)

Lieve Jan,

Ik werd vanochtend wakker in de armen van Bas.

De afgelopen weken heb ik hem tot in het diepst van mijn hart gehaat en ik heb nota bene over hem heen gekotst en vanochtend werd ik wakker in zijn armen…
Het eerste moment voelde het heel vertrouwd. Ik keek naar hem terwijl hij nog sliep, hoorde zijn zachte gesnurk, voelde zijn adem… en ik voelde me fijn. Eindelijk weer na al die tijd de vertrouwde armen van Bas om me heen!

En toen drong de waarheid door. Mijn vader is dood en wordt morgen begraven. Ik moet naar mijn moeder en zussen en ik lig hier in de armen van Bas, de vreemdgaande biatch.

Ik ben onder de douche gestapt, heb me enorm goed geschrobd (wie weet waar die handen van Bas allemaal geweest zijn?), heb een kop thee gedronken en heb mijn spullen gepakt om naar huis te gaan. Bas wordt vast wel wakker en vindt de weg naar buiten wel weer. Ik heb nu belangrijker dingen aan mijn hoofd. Ik snap sowieso niet hoe dit heeft kunnen gebeuren en wat hij überhaupt bij mijn kamer te zoeken had! Dacht-ie even misbruik van me te kunnen maken in een zwak moment ofzo? Dat is hem wel gelukt, bah!

Ik heb zo’n 15 minuten voor de voordeur van mijn ouders gestaan. Adem in, adem uit. Blijf rustig, het is je familie. Met bonkend hart heb ik de deur geopend en ik stapte meteen een bomvol huis binnen. Kennelijk wachtte iedereen op me, ik werd van alle kanten vastgegrepen, gezoend en geknuffeld en ik hoorde van alle kanten 'Och, arm kind!' Esther dacht nog even tactisch te zijn door te zeggen dat ik best wel wat eerder had kunnen komen en boven dit alles uit hoorde ik mijn moeder snikken en jammeren op de bank.

Ik had vandaag nog niet gehuild, maar nu gingen alle sluizen open. Ik heb me losgerukt en ben naar boven gerend. Daar heb ik de hele boel bij elkaar gejankt, ik dacht dat mijn ogen eruit knalden! Ik wil dit niet. Ik wil niet dat mijn vader dood is en ik wil niet dat iedereen beneden naar me kijkt en tegen me praat en iets van me wil.
Juist toen ik zat te bedenken hoe ik in godsnaam weer naar beneden zou kunnen gaan zonder in paniek te raken en met een rode kop binnen te komen, klopte er iemand aan mijn deur. Fijn, ze komen me nu zelfs opzoeken!

Het was mijn moeder. Mijn lieve moeder die nu geen man meer heeft. Ze kwam bij me zitten en streelde mijn haar en zei keer op keer: 'Het komt wel goed, meisje, het komt wel goed. Alles komt goed.'
'Nee mam! Het komt helemaal niet goed, snap dat dan!' Maar dat zei ik niet. Mijn moeder zei wel wat, of liever, ze vroeg iets. 'Lieverd, wil jij morgen iets zeggen op de begrafenis? Het lijkt me zo fijn als jij dat doet als oudste dochter!'
Ik was verdoofd en zei ja. Waarom zei ik ja?? Wat moet ik in godsnaam zeggen over mijn vader, van wie ik hou en die ik zoveel haat, tegenover ál die mensen?? Ik heb echt geen idee, maar ik vind het verschrikkelijk eng.

Het is nu 5 uur ’s ochtends en ik heb nog geen oog dicht gedaan.

quote:

Op zondag 7 september 2008 21:09 schreef Re het volgende:
Zaterdag 13 september (sigme)

Ok, dit was officieel de meest dramatische dag in mijn leven. Hopelijk wordt het nooit overtroffen want dat overleef ik niet.

Vanochtend kwam Eva me wekken. Ik ben uiteindelijk dus in slaap gevallen. Kleine Eva, het nakomertje dat tegen de verwachting in het huwelijk van Pa en Ma verbeterde. Zij moet nu opgroeien zonder vader. Is dat een voordeel of een nadeel?
Ze kwam woordeloos tegen me aan liggen, totdat ik opstond. Het was vroeg en stil en op een of andere manier was ik ook helemaal kalm en stil. Eng kalm, een soort trance, door te weinig slaap en teveel huilen en stress, denk ik. Ik deed de zwarte kleren aan die ik had bijeengeraapt. In de spiegel zag het eruit zoals ik me voelde: raar, emotieloos en stijf. Haar in een wrong en toen zag het er nog stijver uit. Eva keurde de outfit goed door te knikken – ze heeft geen woord gezegd.

We werden opgehaald door van die kraaien met de begrafenisauto. Met de kist naar de kerk. Zoveel mensen, zoveel mensen. Van de kerk, de tennisclub, collega's, familie, kennissen, klasgenoten, zoveel mensen. Tante Clara had de boel geregeld met het uitvaartbedrijf en zij zorgde ervoor dat wij in een kamertje terecht kwamen terwijl de kist in de kerk werd gezet en daarna gingen wij, als familie, als gezin, afscheid nemen van Pa. Ik had nog steeds de rare trance, het leek wel of ik naast of achter mijn eigen lijf stond, alsof ik eigenlijk in gillen zou moeten uitbarsten maar er even niemand in mij thuis was. Ma, Esther, Eva, oma, tante Clara en ik hebben elkaar vastgehouden en zwijgend naar Pa gestaard. Hij zag er zo dood uit, niet alsof hij sliep maar alsof het een beeld was dat op hem leek. Esther ging huilen, en toen Eva natuurlijk ook en Ma ook en ik leek wel bevroren.

Van de dienst herinner ik me niks. Tussen Ma en Esther en toen werd ik naar voren geroepen en ben ik gegaan en ik dacht dat ik ter plekke ook dood zou blijven maar ik heb een speech gehouden en achteraf zei iedereen dat ik het zo goed gedaan had, Lara wat heb je dat weer goed gezegd zo gevoelig en zo raak je vader zou zo trots op je geweest zijn je vader was zo trots op je, en ik heb geen idee wat ik gezegd heb. Aan het eind keek ik op, de kerk in, en toen stond hij daar. Het enige moment dat ik echt keihard iets voelde. Als een blikseminslag, en daarna keerde mijn trance weer en verliet ik het spreekgestoelte en daarna gingen we naar de begraafplaats. We hebben Pa in de grond laten zakken. Nu ligt hij daar! Alleen, in de grond! Het is te raar en te eng om te bevatten.

Toen Ma, Esther, Eva en ik ons opstelden (werden opgesteld eigenlijk) voor de condeolance stond hij opeens achter me. Sloeg z'n arm om me heen en onmiddellijk brak eindelijk mijn enge kalmte. Ik voelde weer leven en daardoor de dood van Pa. Ik huilde even tegen zijn borst en daarna moesten er handen gegeven worden. Hij stond naast mij, alsof hij deel was van het gezin, en ik had hem nodig. Eindeloos gecondoleerd worden, op een rare manier troostte het ons. Zoveel mensen die meeleefden. En toen de mensenmassa opdroogde werden we ons pas bewust van hoe moe we waren, dat we honger hadden, dat het al eind van de middag was. Tante Clara heeft ons naar huis gebracht, waar soep was en broodjes en rust. Bas ging gewoon mee, en iedereen deed of het heel gewoon was. Ma zei dat ze zo blij was dat hij er was, en Eva ging op schoot zitten met haar armen om hem heen en ik zat daar maar verward te zijn. Maar na de soep zei hij gedecideerd tegen iedereen dat hij mij even meenam en toen zijn we buiten in het theehuisje gaan zitten en toen heeft hij het gevraagd. Dat hij zo op Pa gesteld was geweest, dat zijn dood zo'n schok was en dat hij eerder te bang was om zich te binden maar dat hij zich hierdoor had gerealiseerd dat hij bij mij hoort en ik bij hem. Tot de dood ons scheidt.

Pa is dood en Bas wil met me trouwen? Ik weet niet meer of ik moet lachen of huilen maar ik voel me doodongelukkig en het is alleen iets beter als Bas me vasthoudt maar hij is weer weg en ik ben hier bij Ma thuis en zij zei dat ze het mooiste nieuws ooit vindt. 'Had je vader dat maar mee mogen maken.'

quote:

Op maandag 8 september 2008 23:20 schreef Detroit het volgende:
Burdie is actief bij mij bezig geweest op MSN om te werven voor het R&P-dagboek en daarom bied ik mij graag aan een stukje te schrijven. Misschien dat ik dit epische drama naar nog grotere hoogten kan tillen. .

quote:

Op maandag 8 september 2008 23:57 schreef Re het volgende:
Zondag 14 september (Burdie)

Lief dagboek,

Vannacht heb ik geen oog dicht gedaan. Ik lag maar in bed te rillen, te denken... aan pap, aan Bas... aan Lotte’s woorden “je bent zoveel meer waard dan die klojo!” Ze heeft gelijk, maar nu lijkt ineens alles anders. Bas leek gisteren ineens echt om me te geven, echt deel uit te maken van de familie. Het voelde weer zo vertrouwd... en tegelijk wekt hij zoveel weerstand in me op! Ik vertrouw ‘m voor geen meter, dus trouw beloven? Ammehoela... dat kan ik niet toch?

Ja, jeetje, wat moet ik nu tegen hem zeggen? En ik kom ‘m vandaag natuurlijk weer tegen, mam heeft hem op visite uitgenodigd voor vanmiddag.

Getsie, nu heb ik echt helemaal geen zin meer in vandaag. Ik denk dat ik nog maar even g



Goed, kennelijk ben ik vanmorgen tijdens het schrijven in slaap gevallen. Mijn ritme is nu officieel naar de knoppen. Ik denk dat ik toch maar naar Canada ga verhuizen ofzo, nu kan het zonder jetlag.

Face it, wat stel ik nou helemaal voor? Ik heb afgelopen jaar maar 14 studiepunten gehaald en geen docent neemt me nog serieus. Ik zie er ook zo stom uit altijd, mijn haar is verschrikkelijk! Wacht, ik maak even een lijstje van dingen die ik morgen ga doen:

- Goede kapper zoeken
- Bas ontlopen (weer niet naar college dus)
- Kamer opruimen
- 15 kilo afvallen

Goed, dat klinkt niet zo moeilijk toch?

Oja, over Bas. Drama vanmiddag. In het bijzijn van mam, Esther en Eva, heb ik hele gemene dingen tegen hem gezegd. Ik zal ze hier maar niet herhalen. Het ergste was nog, dat iedereen nerveus begon te lachen toen ik zei dat ik ‘kotsmisselijk’ van hem werd. Kennelijk is de hele familie op de hoogte van het drama van laatst. Ik zal Esther nog eens in vertrouwen nemen!

Na het eten ben ik maar naar Utrecht gevlucht, in de hoop dat ik daar wat rust zou kunnen krijgen. Niet dus. Karin had er lucht van gekregen dat ik morgen jarig ben, en had een feestje voor me georganiseerd. Kennelijk wist zij niets van de dood van pap. In elk geval zat het halve huis vol met mensen – voornamelijk vriendinnen van Karin. Volgens mij was ze een beetje boos toen ik niet enthousiast reageerde op de visite. Ze heeft ook niet meer gereageerd toen ze me later in bed hoorde huilen. De hele straat heeft het volgens mij gehoord. Vanaf morgen ga ik alleen nog maar naar buiten in burka.

quote:

Op woensdag 10 september 2008 16:47 schreef Kugari-Ken het volgende:
Ik wil ook best wel een poging wagen als er nog mensen nodig zijn