quote:
Op donderdag 10 juli 2008 22:25 schreef Clayton1 het volgende:Op de IC werken lijkt mij zeer afwisselend en boeiend inderdaad.
maar daar blazen toch ook wekelijks mensen d`r laatste lucht uit volgens mij.
@BJ. Hoe ga jij daar mee om.
beetje late reactie. Maar nu eindelijk weer tijd

en er overlijden inderdaad regelmatig mensen op de IC en we zien een hoop leed. Daar moet je mee om kunnen gaan en niet het leed te persoonlijk aan trekken. Anders houd je het niet vol.
Ik geef wel altijd aan familie aan dat ik het voor hen verschrikkelijk vind en ik het ook heel anders zal ervaren als het mijn eigen familielid zou zien die in het bed ligt. Maar het zou niet goed zijn om alle nare situaties emotioneel heel erg aan te trekken.

want dan houd je dit werk inderdaad niet lang vol.
Er zijn trouwens verschillende manieren waarop pten overlijden, de eerste categorie overlijdt acuut, bijvoorbeeld tgv een reanimatie of een acute bloeding, de tweede categorie zijn de pten waarbij de behandeling niet aanslaat of verder medisch behandelen zinloos is (dus wat mensen vaak noemen, ondragelijk lijden) en de 3e categorie overlijdt ten gevolge van complicaties van de ziekte of de behandeling.
bij deze verschillende situaties is het ook heel verschillend welke emoties je hebt wanneer mensen overlijden en welke rol je in dit hele proces vervult.
Bij de 1e categorie haal je alles uit de kast, doe je alles voor de patient wat in je mogelijkheden ligt. En als het dan niet lukt om iemand in leven te houden is dat natuurlijk heel moeilijk. Vooral omdat het zo abrupt eindigt en de familie niet op deze situatie voor te bereiden is.
Bij de 2e categorie is het heel anders. Dit zijn vaak mensen die al langer op de IC verblijven. Liggen vaak aan de beademing en vaak zijn er al veel gesprekken gevoerd met familie over de verwachte prognose en de behandeling. De mensen krijgen inzicht in wat er speelt en wat ze te wachten kan staan. Hier wordt de familie dus geestelijk al wel een beetje voorbereidt op een mogelijk overlijden. Als de pt dan daadwerkelijk kritiek slecht blijft en de behandeling niet aanslaat, dan wordt er soms voor gekozen om de behandeling te stoppen. De patient zal dan overlijden tgv het stoppen van de behandeling. Maar in dit geval krijgt de familie de mogelijkheid, om zover als dat kan, een beetje aan het idee te wennen en nog een soort van afscheid te nemen, voordat daadwerkelijk de behandeling wordt gestaakt. Ook kan je hier als verpleegkundige veel voor de familie betekenen en vervul je een hele andere rol. En omdat de pt verder lijden *(of een verschrikkelijke toekomst als kasplantje) wordt bespaard, kan je hier over het algemeen makkelijker mee omgaan.
(is natuurlijk ook wel weer afhankelijk van de soort en leeftijd van de patient)
Bij de 3e categorie, zijn het vaak mensen die bijvoorbeeld overlijden aan een ritmestoornis en die een niet reanimeren-beleid hebben.
In het begin, toen ik net als verpleegkundige begon te werken, had ik best moeite als er mensen overleden en trok ik het me wel aan, Maar tegenwoordig kan ik hier goed mee omgaan, maar dit komt natuurlijk ook doordat je in de jaren al zoveel mensen hebt zien overlijden. En het voor ons toch gewoon een onderdeel van het werk is.
Ik slaap er zelf gelukkig niet minder van. (dat wil trouwens niet zeggen dat ik het niet heel erg vinden dat er mensen overlijden en dat de famile of naasten toch iemand moeten missen, want voor hen is het wel verschrikkelijk.. en zal het gemis heel erg zijn. Ook als iemand 80 is....)
nou een lang verhaal

als iemand nog vragen heeft lees ik het wel
*houdt wel van haar werk stiekem*