Goeiemorgen
Ik durf het niet echt regen te noemen wat er gisteravond naar beneden gekomen is maar het heeft wel even gemiezerd.

En we hebben hier nu weer zon maar wel met een lichte sluier bewolking en het is hier 26 graden. Ze kunnen me wat met dat sproeiverbod, vanavond gaat de tuinslang op de tuin als er geen fatsoenlijke regen komt.
quote:
Op donderdag 3 juli 2008 09:34 schreef AKnynke het volgende:@ MiMu: Ik heb de ramp in Enschede erg bewust meegemaakt, had verschillende vrienden in het rampgebied wonen, en mijn vader werkt voor een woningbouwvereniging die daar heel veel huizen had/heeft. Ook meegelopen in de stille tocht, en dat heeft echt heel veel indruk op me gemaakt. Al die mensen, al dat verdriet, een hele beklemmende stilte hing er die hele tocht...
Ik was tijdens de ramp in Groningen bij Bert, we waren een dagje weg geweest en hadden de hele dag geen nieuws gehoord. 's Avonds stonden we in de bioscoop toen ik een sms kreeg van mijn broertje dat er een vuurwerkfabriek ontploft was in Enschede en dat hij nog geen contact had kunnen krijgen met mijn ouders en mijn zus. Ik dacht eerst dat hij een of ander rotgeintje uithaalde maar ik kon zowel mijn ouders als mijn zus als ieder ander in vnl. Enschede niet bereiken dus dat was wel schrikken.
Met een gangetje van 210 over de snelweg terug naar huis gereden om bij Bert's ouders het nieuws te zien en terwijl we probeerden te bellen met familie mijn uiterste best gedaan om in de beelden op televisie iets herkenbaars te zien zodat ik wist wáár in Enschede het eigenlijk was en of ik me echt zorgen moest maken. En natuurlijk noemen ze op zo'n moment net even geen straatnamen of wijken.
Na veel pijn en moeite mijn tante in Emmen kunnen bereiken die me wist te vertellen dat het aan de andere kant van Enschede was en dat ze mijn ouders rond 4 uur nog aan de telefoon had gehad dus dat met hen alles goed was. Het was wel in de buurt van mijn zus maar de drukgolf was vooral de andere kant op gegaan dus bij haar was er niets aan de hand.
's Nachts nog contact met mijn ouders weten te leggen, die waren toen druk aan het werk bij de Diekmanhallen en de volgende dag ben ik daar ook heen gegaan. De vier weken daarop heb ik niets anders gezien dan de Diekmanhallen en mijn bed of zo'n legerbedje die daar opgesteld stonden. Mensen opvangen, huizen regelen, inboedel regelen, grote bedrijven bellen voor donaties, kleine bedrijven voor gratis diensten, mensen begeleiden in de overstap van eigen huis naar niets naar ingerichte noodwoning. Best zwaar allemaal.
Na twee weken vond de legerkapitein die toen de leiding had overgenomen van de berg vrijwilligers die daar liepen dat ik nu maar eens moest zien waar we het voor ded. Eerst zijn we door het rampgebied gereden (waar ik tot dan toe nog helemaal niets van gezien had, ook niet langs het hek ofzo) en langs het bloemenmonument en de brandweerkazerne. Zo raar om dat te zien in je eigen stad. En daarna hebben we een paar huisbezoeken gemaakt bij mensen die net een nieuwe noodwoning hadden om te zien of alles werkte, of ze alles hadden wat noodzakelijk was en hoe het met die mensen was en of ze verdere hulp (maatschappelijk werk) nodig hadden. Dat was echt heel heftig. Wat zeg je tegen mensen die niks meer hebben? Helemaal als ze verwachten dat
jij hen helpt die problemen op te lossen want daarvoor ben je daar nu eenmaal. En dat rampgebied... ik ben een van de weinigen die het zo vlak na de ramp gezien heeft. Zo onwerkelijk allemaal. Dat was een wijk waar ik regelmatig doorheen fietste op weg naar mijn zus of naar school en er was niks meer van over.
Na die twee weken is alle hulpverlening overgegaan van de vrijwilligers naar het leger maar ik ben gevraagd om nog wat langer te blijven omdat ik steeds het aanspreekpunt was geweest voor de bewoners van het rampgebied dus ik wist wie waar zat, wat ze nog nodig hadden en welke gezinnen in de gaten gehouden moesten worden omdat ze het niet meer trokken.
Ik heb de stille tocht niet meegemaakt. We zijn die dag wel eerder gestopt met werken in de Diekmanhallen om mensen de mogelijkheid te geven mee te lopen maar ik was zo kapot. Ik was even naar huis om te douchen en ik ben zo in slaap gevallen en de volgende dag pas wakker geworden toen mijn telefoon weer begon te rinkelen om half acht. Maar ik heb er meer mensen over gehoord dat het heel indrukwekkend geweest is.