Zat ooit es stilletjes te lezen op mijn schommelbankje in een hoek van de tuin. Opeens was daar een vleugelslag. daar landde een dikke duif in de tuin. Hij was zich van geen kwaad bewust en liep gezellig pikkend de hele tuin door, op weg naar de achterdeur. Tussen het groene gebladerte en de groene stelen van de poezenjungle in mijn achtertuin waren daar openssn een paar erg groene ogen. Geluidloos schoof Chip met haar dikke lijf tussen de stengels door. ze bleef zo nu en dan stilstaan en maakte een omtrekkende beweging om maar geen geluid te maken.
Na een spannend kwartier vond ze dat ze dichtbij genoeg was om de sprong te wagen. de duif was vlak bij de deur en had niets in de gaten. Ze wiebelde met haar vette lijf om de sprong te bepalen en NAM hem. Boven OP de duif....... die tussen haar voorpoten doorschoot, zo de keuken in.
Chip schoot er nog achteraan, maar het moment was al voorbij. de duif wist te ontsnappen, terug door de achterdeur en Chip mocht haar mentale wonden likken, wat ze symbolisch dan ook deed. Ze keek heeeeel erg vernederd en heeft zich wel een kwartier gewassen om zich weer lekker te voelen. daarna mocht ik er met geen woord meer over reppen. gelukkig ben ik nu niet bang meer voor Chippy's revenge en praat ik vrijuit.
Maar ik raad je echt aan om haar niet te confronteren met het feit dat je dit weet. Want anders.....
Umuntu Ngumuntu Ngabantu
"Those who look before they leap, never leap".
http://www.dierenthuis-naar-almere.nl