Oké...
Vannacht is er iets verschrikkelijks gebeurt. Ik denk namelijk dat ik 'verkracht' ben. Ja, dat denk ik, maar ik weet het niet... daarom zal ik nu vertellen wat er is gebeurt.
Ik was uitgeweest met een vriendin en we dronken iets na bij iemand. De barman van de kroeg waar we toen als laatste waren geweest kwam ook. Om te kijken of alles wel goed ging, dacht ik. Het was gezellig. Toen 'moest' de barman me ineens spreken.
Ik ging met 'em mee naar de hal en hij trok me de badkamer in die hij op slot deed en begon me te zoenen. Ik zei dat dat echt niet kon en zoende niet terug. Voor ik het wist had-ie z'n broek uit en de mijne ook. Ik moest 'em toen bevredigen en zei weer dat ik dit niet wilde, waarna hij mijn hoofd naar beneden drukte en zo... je kunt het wel bedenken. Gelukkig kon ik me toen nog wel aardig verzetten. Hij heeft me daarna dus genomen...
Ik moest heel erg janken, niet eens zozeer om mijzelf maar omdat ik een soort vriendje heb/had voor wie ik deze dingen heb gelaten, waar ik niet teveel over kan vertellen want deze zit ook op FOK!. Laten we het erop houden dat ik ongelofelijk trouw ben en dan dit.
Ik was dus helemaal in paniek om het vriendje en hij zei dat ik me niet zo moest aanstellen. Hij had namelijk ook een vriendin, zei hij. En we hielden gewoon 'onze bek'. We zouden het er nooit over hebben, met niemand. Ik zag 'em vervolgens snuiven en hij zei dat ik het ook moest doen, dan ging het wel weer beter. Dat deed ik... hij gaf me dus coke na de 'verkrachting' en ik hoopte dat ik me een beetje beter zou voelen daarna.
Ik zei dat ik weg wilde tegen mijn vriendin en ze vroeg of het wel goed ging omdat ik nogal jankogen had. Ik heb - toen ik zeker wist dat de barman richting huis was - het haar verteld. Nu was het probleem echter; zij kent 'em al acht jaar (mij langer, trouwens) en mag 'em dolgraag. "Dat zou hij nooit doen, je bent bezopen". Ze keek me woedend aan. Ik zei dat als ze me niet geloofde ik haar nooit meer hoefde te zien en ze maar moest gaan. Ze bleef. Ze wilde wel mee naar het politiebureau de volgende dag (vandaag dus), maar dan wilde ze er niets mee te maken hebben. Ze wil me best steunen maar geloven doet ze het volgens mij echt niet, zo wel, denkt ze dat het mijn schuld is.
Wat ik me nu afvraag, is wat ik moet doen. Ik durf niet naar de politie, terwijl ik dit wel van plan was vandaag. Ik ben alleen bang dat het 'mijn eigen schuld' is. Ik ben niet erg sterk dus heel erg heb ik me niet kunnen verzetten (daarbij heb ik me vooral mondeling verzet). Ook had ik wel het één en ander op. Maar, niet teveel! Ik wist heel goed dat ik het niet wilde en heb dat duidelijk gemaakt.
En wat moet ik met het vriendje? Ik spreek 'em momenteel niet eens door een soort ruzie. Ik kan me bijna voorstellen dat hij me nu helemaal niet meer wil. Of dat-ie helemaal over de rooie gaat.
Ik denk dat ik nu even ga slapen, ik voel me verschrikkelijk. Ik kom er zelf best overheen, ik probeer het te vergeten maar ik wil mijn vriendje niet kwijt.