quote:
Op woensdag 18 juni 2008 20:34 schreef Chooselife het volgende:[..]
Wat nog meer dan? Volgens mij draait het om vakinhoudelijke competenties opdoen. Jij hebt thuis op de bank alleen vakinhoudelijke gesprekken? Of probeer je uit te leggen hoe je een onderzoek afneemt? Of hoe je een assessment overleeft?
Je ontwikkelt je vooral in je omgeving. En dat geldt ook voor je partner.
Als je partner bouwvakker is, maar graag leest, reist en jong zelfstandig leerde worden, heb je een prima ontwikkeld, laaggeschoold partner.
Ik vind die hele discussie hoogopgeleid-laagopgeleid overschat. Ik heb het idee dat mensen zich vaak schamen voor hun lagergeschoolde partner en zich verschuilen achter dooddoeners als "we konden geen gesprek op niveau voeren, dus was de chemie verdwenen". Het is namelijk het stokpaardje van de onzekere onder ons. Te pas en te onpas koketteren met het feit hoe hoog opgeleid we wel niet zijn, en welk niveau we hanteren.
Beetje flauwekul vind ik dit. Natuurlijk heb je gelijk dat als je een breed geinteresseerde laagopgeleide partner hebt, je geen probleem hoeft te hebben, omdat je partner prima ontwikkeld is. Maar hoeveel breed geinteresseerde laagopgeleiden ken jij? Eerlijkgezegd ken ik nauwelijks laagopgeleiden die geinteresseerd zijn in lezen of reizen buiten de Spaanse of Turkse vakantieoorden, om bij jouw voorbeelden te blijven. Ik werk al lang genoeg met laagopgeleiden om te weten dat een heel groot deel na school geen boek meer aangeraakt heeft, het liefst op vakantie gaat naar een warme plaats in Spanje of Turkije waar ze Nederlands spreken en je dus makkelijk eten kunt bestellen of zelfs het terrein van het resort niet af hoeft, en daarnaast verder ook heel weinig culturele activiteiten onderneemt, weinig afweet van politiek, geschiedenis, etc. Dat geldt niet voor alle laagopgeleiden, maar wel voor de meeste.
Ik voelde echt geen minachting voor m'n ex, maar ik werd er gewoon gek van dat hij voor mij hele normale dingen niet wist of niet begreep, dat ik niks kon vertellen over m'n studie, dat ie niet geinteresseerd was in mijn hobby's (lezen bijv.), niet van musea hield, in de dierentuin alleen geinteresseerd was in een stel parende gazelles (ja hee, neuken!) en allerlei vreemde vooroordelen had over de landen waar ik graag naartoe zou willen op vakantie. Het enige wat ie deed was werken, (uit) eten (want koken kon ie niet), slapen, drinken en tv kijken. Nou ja, daar doe ik het niet voor, ik wil wel wat meer van de wereld zien dan de woonkamer en de plaatselijke Burger King. Dat is geen dooddoener, maar gewoon de realiteit. We pasten niet bij elkaar, klaar. Ik vind het juist flauwekul dat je niet mag zeggen dat dat te maken heeft met niveauverschil. Als dat voor mijn gevoel in die relatie een rol speelde, waarom zou ik dat dan niet mogen zeggen?
Schaamte speelde wel een rol, maar niet dat ik me schaamde voor het feit dat ie laagopgeleid was. Ik schaamde me soms wel als ie echt hele domme uitspraken deed. Hij was verschrikkelijk dwars, hij had een overtuiging en daar was ie dan niet vanaf te brengen, terwijl ie aantoonbaar de plank missloeg. Als hij iets ergens had gelezen, dan was het waar. Dan kon je daarna met honderd andere boeken aankomen dat het niet waar was, maar hij had het zelf gelezen (ik weet niet wanneer, want ik heb 'm nog nooit met een boek gezien eigenlijk, maar dat terzijde), dus was het waar. Of bijvoorbeeld toen hij midden in de metro (zoveel nationaliteiten als zitplaatsen) zijn vooroordelen over Zuid-Afrika begon te spuien, omdat ik zei dat ik daar weleens heen wilde op vakantie. Ik had ter plekke door de grond willen zakken, echt. Maar goed, zoiets moet je denk ik zelf meemaken om te ervaren hoe groot de kloof kan zijn.
Alleen denk ik dat bij TS niet zozeer niveau een rol zal spelen, maar meer het feit dat hij sneller tevreden is en minder ondernemend. Ik zie dat bij m'n ouders ook, m'n vader is het liefst thuis, hoeft geen uitdagende baan, vindt het fijn als er een bord andijviestamppot klaar staat als ie thuiskomt (bij wijze van spreken) en dan gaat ie lekker computeren. M'n moeder wilde juist altijd leren, carriere maken, reizen, etc. Verder zitten ze wel redelijk op hetzelfde niveau, qua intelligentie en algemene ontwikkeling, ze delen wel wat hobby's (films kijken, luisterboeken). Ze zijn genoeg geinteresseerd in elkaar en vinden het niet erg om samen dingen te doen die maar een van de twee écht leuk vindt. Maar ik zie wel dat het bij hun ook tot irritatie leidt; m'n moeder raakt gefrustreerd omdat ze altijd alles in haar eentje moet regelen (vakantie). Of dat m'n vader altijd maar in z'n eentje achter de computer zit, terwijl ze graag iets samen zou willen doen.
Het is maar net waar je zelf de grens trekt: hoe veel pas je je aan aan je partner, wat accepteer je allemaal? En het moet natuurlijk ook van twee kanten komen. Als je het niet ziet zitten om nog 30 jaar op een bepaalde manier verder te gaan en je partner vindt het allemaal wel goed, dan heb je weinig opties meer.
quote:
Op woensdag 18 juni 2008 20:57 schreef Rebubbled het volgende:[..]

Jij hebt alleen contact met mensen via hyves!! Er zijn ook mensen die niet een LOI cursus doen en wel de deur uit gaan en mensen ontmoeten enzo.
Als jij tegen een bouwvakker begint over civielrecht. Denk jij dat hij je dan begrijpt? Als hij daarintegen begint over dat ze
te kort cement hadden voor die muur, ja, dan begrijp jij dat wel.
Zo, niveauverschil. Blij?
Hoe lang is cement?
[ Bericht 3% gewijzigd door Maeghan op 18-06-2008 23:27:08 ]