quote:
Op zondag 22 juni 2008 15:46 schreef Greys het volgende:Nok, hahahaha. Ik zal het haar even vragen

Hier schijnt de zon, maar ik las dat in het Oosten van het land er noodweer is geweest met hagelstenen zo groot als pingpongballen????????
Zo erg was het hier nou ook weer niet. Maar vanochtend kwam de zon net behoorlijk door. Toen ik net mijn was buiten had opgehangen en ik boven bezig was storte het ineens uit de lucht met flinke donderslagen.
Dus mijn was heeft een extra spoeling gehad.
Ik ben trouwens zo slaperig als iets en we waren echt heel erg op tijd thuis gister. 0.00 stapte ik thuis al weer binnen. Het was echt leuk geweest maar we hadden echt gen zin meer om de dansschoenen aan te trekken. Heerlijk geshopt (spullen van de vorige keer ruilen die niet pasten voor haar vent en mijn zoon) en vooral ook voor de lekkerder verwenningen. Rituals en Yves Rocher. Daarna heerlijk aan de tapas en enorme cocktails gezeten bij Habana. Vandaar uit naar SatC. Erg leuk. Ik was alleen mijn zakdoekjes vergeten. ik jank al bij sneeuwwitje en de 7 dwergen.
Vorige week was ik met een collega met de trein onderweg van Tiel naar Nijmegen. Collega is een praktische vrouw die gewoon aantrekt wat ze makkelijk vindt zitten. Ik iets minder. ben iets meer tuttebel. Verder is ze ook in de rest van het leven een pragmatisch mens en we stonden op het tussenstation allerlei dingen te bediscussieren. Er zat een vrouw op een bankje die ook ging meedoen. Midden in het verhaal ploft er ineens een jonge dame neer die zich opeens ook midden in de discussie bevond terwijl ze haar schoenen met hoge hakjes even uitdeed en kreunde om de pijn in haar voeten. Ik gaf haar een pleister en opeens ging het verhaal over praktisch zijn itt mooi zijn. Ze was erg erg erg luchtig en 18. Mijn collega 27, ik dan bijna 37 en de andere vrouw 47. Het jonge ding vergeleek gemak boven mooi doen met slapen. De zin van de dag: Slapen kan altijd nog. Tot de de stevige stappers van mijn collega zag die die opeens nogal ver uitstak. Toen kwam de trein en hophophop...daar ging ze weer op de hakjes, niet tonend dat ze verging van de pijn in haar poten. Wij keken elkaar nog eens aan, schoten in de lach en zeiden: ach.... slapen kan altijd nog, en liepen zonder pijn in onze voeten naar de trein, nog nahikkend.
Dat verhaal kent inmiddels iedereen op de praktijk bij ons en de zin wordt inmiddels te pas en te onpas herhaald. Dus toen dinnetje en ik gister in de bioscoop zaten en elkaar zo na de film eens aankeken, dwaalden onze blikken tegelijk naar onze voeten. We hadden allebei een paar lekker praktische sandalen aangetrokken en de hakjes in de tas zitten voor het geval we nog zouden gaan stappen. We keken elkaar aan en schoten in de lach en zeiden in koor: slapen kan altijd nog? Jaaaaa, NU!!!!
Umuntu Ngumuntu Ngabantu
"Those who look before they leap, never leap".
http://www.dierenthuis-naar-almere.nl