Beschouwd

quote:

De wedstrijd tussen Zwiteserland en Turkije was zoals de hemelsluizen boven het St. Jakob Park in de eerste 45 minuten: totaal open. We zagen twee ploegen die streden om de o zo noodzakelijke winst, want alleen een winnaar zou nog meetellen in poule A.
Meeslepend was het duel en temperamentvol en hoewel het voetbal niet best was, zeer boeiend. De emoties spatte van de gezichten en nog het meest bij de Turkse aanvoerder Nihat Kahveci. Wat een prachtig kereltje is dat!
Wijd uitstaande oortjes, borstelkoppie, een baard van een paar dagen en een fanatieke blik in de ogen. Nihat was de verpersoonlijking van de wil om te winnen, net zoals zijn collega-aanvoerder aan de andere kant dat was.
Maar Ludovic Magnin kon me minder bekoren. Wie tijdens het spelen van de volksliederen knipoogt naar de camera, heeft het bij mij meteen verbruid. Op dat moment sta je of waanzinnig vals mee te blèren of in trance voor je uit te staren. Gespannen in elke vezel, klaar om straks te vlammen. Magnin keek al ongeduldig waar de cameraman bleef en toen die voor zijn neus stond, gaf hij een vette knipoog.
Wat een gemaakt ventje. Bah.
Geef mij Nihat maar. Die brulde het Turkse volklied mee, stond even later te springen van ongeduld en toen de bal eenmaal rolde, knokte hij voor elke meter en gaf de pass waaruit Semih de gelijkmaker scoorde.
Nog was het voor de Turken niet genoeg. Een moegestreden Nihat werd gewisseld en in blessuretijd schoot Arda de winnende treffer binnen. Het ongeloof over deze goal spatte af van het gezicht van Magnin. Lekker!
Ik ben benieuwd of hij in de laatste wedstrijd die Zwitserland op het EK speelt nog een knipoog weggeeft. Denk het niet.

quote:

Na een kwartier liep Michael Ballack al te mekkeren bij scheidsrechter De Bleeckere. Met een verontwaardigde blik in de ogen en wijd gespreide armen kwam hij telkens zijn beklag doen, over …. Ja, waarover eigenlijk?
Over het ongelooflijk fanatisme van de Kroaten? Over het tiktakvoetbal van Modric, Kranjcar, Srna, Rakitic, Olic en Pranjic? Over het altijd op de goede plaats staan van kapitein Kovac en Simunic? Over de ruimte die rechtsback Corluka iedere keer weer creëerde?
Ballack moet onaangenaam verrast zijn over het voetbal van de mannen van Slaven Bilic.
En hij was niet de enige.
“Ik heb niet zo’n hoge pet van die Kroaten”, zei Danny Blind in de NOS-studio voo de wedstrijd tegen Dione de Graaff, ,,Ze hebben geen goede spitsen.’’
Danny, Kroatië heeft helemaal geen goede spitsen nodig. Ze hebben met Olic een aanspeelpunt voorin en dat volstaat, want Kroatië heeft een zeer bijzondere spelopvatting. Het is een ploeg die de ruimtes dicht loopt, in plaats van die te gebruiken, zoals alle andere ploegen doen. Is een Kroaat aan de bal, dan staan er meteen twee spelers om hem heen, die zich aanbieden. Met een-tweetjes worden vervolgens logge Duitsers als Mertesacker, Metzelder, Jansen uitgespeeld en een tiental meter verderop herhaalt dit tafereel zich. Na een paar keer dolgetikt te zijn, komt ineens een lange bal in de Duitse defensie, waarin medespelers verschijnen, als duveltjes uit een doosje.
Zo viel het eerste doelpunt. Ballack stond er bij en keek er naar.
Op momenten waarop het tegenzit, staan de echte leiders op. Michael Ballack stond niet op. Hij had zijn aanvoerdersband zelfs in de kleedkamer laten liggen. Schweinsteiger moest hem die komen brengen. Met de band weer om, bleef Ballack mopperen op de scheidsrechter. De Kroaten wervelden ondertussen goedgemutst door.
Ballack schopte nog wat om zich heen en liet het hoofd steeds verder zakken. Geknakt. Murw gespeeld. Kroatië toverde een konijn uit de hoge hoed. Het is een bijzonder leuke ploeg.
In tegenstelling tot Danny Blind neem ik mijn petje wel voor hen af.

quote:

Op het Poolse platteland is de 21e eeuw ver te zoeken. Wie er wel eens geweest is, weet wat ik bedoel. Je ziet er veel boerderijen, in elkaar geflanst met materiaal dat wij hier bij de gemeentewerf dumpen. Loslopende kippen en varkens op het erf, dat omgeven is met dampende mestvaalten. Modderige paadjes vol kuilen, waarop boeren met paard en wagen met de verzamelde varkensstront op weg zijn om hun akkers te bestrooien. De mensen die er wonen, zijn het product van generaties inteelt: aartslelijk, bijna misvormd. Ze hebben slechts twee zwarte tanden in de mond, grote gezwellen op het hoofd, een bochel en soms wordt er iemand geboren met drie longen.
Jacek Krzynowek is zo iemand met drie longen. Hij is de man die van Leo Beenhakker op het EK het Poolse shirt met rugnummer 8 mag dragen. Jacek met de varkenskop is deze maand geen bieten aan het rooien, geen pruimen aan het plukken of stront aan het scheppen. Nee, met zijn drie longen rent hij op en neer op de linkerflank van het Ernst Happel Stadion, waar hij van grote afstand de ballen in de tweede ring schiet.
Krzynowek is de koetsier van de strontkar. Wat een armoedig elftal, dat Polen. In het doel staat een goede keeper, de tot Pool genaturaliseerde Braziliaan Guerreiro doet af en toe iets leuks, maar voor de rest zijn het allemaal Poolse plattelanders. Dom gezwoeg, veel geploeter, maar totaal geen finesse.
De Oostenrijkers zien er wat gecultiveerder uit, maar ook dat is een elftal van niks. Wie na twee maanden voorbereiding vier 100% kansen in het eerste kwartier niet weet te benutten, moet maar snel uitgeschakeld worden.
Nog één ronde, dan zijn gelukkig verlost van twee armzalige ploegen.

quote:

Alessandro Del Piero heeft wel qua uiterlijk wel wat weg van Bruce Springsteen, de Amerikaanse zanger met het zeer diverse repertoire. Melancholieke ballades, stevige rocksongs, intens droeve nummers, opgewekte deuntjes; Springsteen kan het allemaal. Ook nu, na vele, vele jaren zijn zijn optredens fascinerend mooi. Del Piero heeft zijn beste tijd gehad. Hij draagt in de wedstrijd tegen Roemenië de aanvoerdersband en zou, net als Springsteen, vandaag The Boss genoemd kunnen worden, maar van een leidende en toonaangevende rol is dit keer niets te zien.
Del Piero speelt in één tempo en is in het metrum van de partij steeds een akkoord te laat. Hij laat bij een kans de bal van zijn voet plukken, staat net een metertje te ver van de plek waar het gevaarlijk kan worden en sjokt steeds langzamer achter de muziek aan.
Andrea Pirlo ziet er uit als een bassist van een stevige rockband. Je denkt bij hem aan een improviserende begeleiding met af en toe een stevige uithaal. Op het ritme dat hij aangeeft, moet de band tot een climax leiden. Maar ook bij Pirlo is het beste er af. Hij speelt dof en vlak met als resultaat dat zijn medespelers nooit tot een mooi samenspel komen.
Het muziekgezelschap Italië, dat met Chiellini en De Rossi nog een paar leden van een punkband in de gelederen heeft en met Camoranesi en Toni ook nog een paar obscure straatmuzikanten, komt nimmer tot een excellente uitvoering. Ze doen hun best, ze zetten zich volledig in, maar er is niemand die een CD van hun koopt. Er zit geen furie of venijn in, geen verrassing en tot een climax komt het nooit.
Aan de Roemeense keeper Bogdan Lobont is goede muziek niet besteed. Aan zijn lijf geen polonaise. Ja, één nummer kan hij wel waarderen, een lied uit de tijd dat hij in Amsterdam speelde, bij Ajax. Het is De Vlieger van André Hazes. De melodie spookte vanavond weer door zijn hoofd, de tekst neuriede hij zachtjes voor zich uit.
En op één balletje na, zweefde hij alles uit zijn doel.

quote:

‘Belastingverlaging’’. De kreet klonk op uit de hoek van de kleedkamer van het Nederlandse elftal toen premier Balkenende het zegevierende Oranje kwam feliciteren. Wat mij betreft zijn de internationals tot in lengte van dagen vrijgesteld van het betalen van tax. Ze verdienen bij hun clubs bergen geld en op het EK zullen ze de nodige pecunia opstrijken, maar het kan me niet genoeg zijn. De mannen van Marco van Basten kunnen in goud gegoten worden.
Wat een ploeg!
Na het vroege doelpunt van Dirk Kuijt stonden ze een uur lang met de rug tegen de muur. De Fransen bepaalden het spel en rasvoetballer Franck Ribéry stal de show. Nu kwam het op bikkelen aan, op ontregelen. De ene na de andere Franse vloedgolf overspoelde de Nederlandse verdediging en het werd niet meer dan tegenhouden. Bouhlarouz, Ooijer, Mathijsen en Van Bronckhorst; ze dreigden overlopen te worden.
Het was Edwin van der Sar, de schatbewaarder van Oranje, die de poort gesloten hield.
In de dug-out vlaste bondscoach Marco van Basten op maatregelen. Hij had met Arjen Robben en Robin van Persie nog twee artiesten op de bank zitten en bracht die in.
Deze investering betaalde zich meteen uit. Ze waren beiden betrokken bij het tweede doelpunt en nadat Frankrijk dan toch scoorde was het Robben die het kasboek definitief opmaakte.
Voorafgaande aan deze doelpunten ben ik duizend doden gestorven. “Deze wedstrijd kost me een jaar van mijn leven’’, zei ik tegen mijn vrouw, toen ze van de slaapkamer terugkeerde, waar ze Trial and Retrubition had bekeken, een of andere flutserie die vanavond uitgezonden werd op Nederland 2.
Ze herkende me bijna niet meer. In het uur dat Frankrijk de wedstrijd domineerde ben ik net zo grijs geworden als de Franse coach Domenech, maar daar kan ik niet mee zitten, net zo min als een eventuele belastingverlaging voor de Oranjespelers. Integendeel. Om dat voor de Nederlandse staat te compenseren, wil ik graag een paar procent meer belasting betalen.