rouw, nieuwe liefde & zwangerschap

Ik denk dat ze gewoon niet weet wat ze moet doen en zich daardoor maar afstandelijk naar je reageert. Ze probeert je weg te drukken omdat ze niet weet hoe ze de relatie moet handlen. Het is natuurlijk ook een lastige situatie. Ik zou het in ieder geval niet opgeven.

quote:

Op maandag 26 mei 2008 15:38 schreef thesneek het volgende:
Waar heb ik dit aan verdient na zoveel liefde

Dit is altijd een bijzonder egoistische gedachte. Er spreekt wat uit van "Ik heb zoveel liefde gegeven dus ik vind dat ik dit-of-dat terugverdien" en het getuigt nou niet direct van veel doortastendheid als je niet inziet dat het zo niet werkt.

Wie zegt dat jij dit ergens aan verdiend hebt? Wie zegt dat er ooit wat te verdienen valt? Het enige dat imo bestaat, is het gevoel dat JIJ hebt en wat ZIJ heeft en als dat dan mooi samenvalt, dan heb je geluk. Uit je verhaal valt wel af te leiden dat zij nogal wat te verteren heeft gehad (en jij ook, maar zij gaat er anders mee om kennelijk), misschien nog wat gefrustreerd over de laatste jaren, dus dan is het niet zo vreemd dat het wat tevéél wordt als jij ook nog aan haar gaat trekken.

Wat Logician zegt. Kan me ergens wel voorstellen dat de angst, met dat drama tijdens haar vorige zwangerschap nog vers in het geheugen, haar om het hart slaat en dan doe je rare dingen uit een vreemd soort gevoel van zelfbescherming.
Ik denk dat je het feit dat ze toestemt in relatietherapie als iets positiefs moet zien. Gun haar tot die tijd de ruimte die ze zo duidelijk nodig heeft nu.

---->R&L

Heftig verhaal, zit zij in therapie om haar verleden te kunnen verwerken?

Zeg, hoe oud zijn jullie eigenlijk?

Overigens, wat is de verwachting van de TS zélf hoe dit verdergaat....? Wat is precies de 'hoop' waaraan hij refereert?

denkt hij de relatie te kunnen redden (wat me gezien het labiele gedrag van zn ex-vriendin onwaarschijnlijk lijkt, zelfs als dit nu getriggered is door de zwangerschap, zou het waarschijnlijk ook zo zijn dat het ontstaan van hun relatie, na de mentale steun die hij haar verleende in de periode van rouw, mogelijk juist óók veroorzaakt werd door dat trauma waardoor ze mogelijk meer hing aan de 'bekendheid' van een persoon die ze sterk met haar overleden partner identificeerde)

En in het geval dat de TS de hoop op een herstel van de relatie opgeeft, hoe gaat hij dan om met de dingen die er dan geregeld moeten worden qua alimentatie en omgangsregeling (ik zou aanraden dat liever snel en grondig te regelen en zoiets niet te laten 'hangen')

Moeilijke situatie. Hoe heeft dit zover kunnen komen? Je spreekt haar nu vrijwel nooit meer. Zij kan blijkbaar onmogelijk nog met jou in gesprek gaan.

quote:

Zij heeft vaker een aantal dagen nodig gehad, waarbij ze zich niet kon uiten naar mij. Elke keer noemde zij een andere reden, maar nu lijkt toch echt dat haar verdriet nog teveel beslag op haar hart legde.

Wat waren deze redenen dan ? Ik vind het erg vreemd dat ze zich niet naar jou kon uiten wat betreft het verdriet voor haar overleden partner. Zou ze het zichzelf kwalijk nemen dat ze een relatie met jou is begonnen? Wellicht denkt ze dat haar overleden partner er niet achter zou staan. In dat geval kan ik me voorstellen dat ze het contact met jou verbreekt. Toch raar dat het zo van het ene op het andere moment lijkt te zijn gekomen. Dit zou erop kunnen duiden dat ze zichzelf in bescherming neemt. Haar hoofd zegt dat het niet kan dat jullie een relatie hebben. Haar hart zegt wellicht wat anders. Als jullie elkaar dagelijks zouden zien is het nou eenmaal moeilijker je hart te onderdrukken.

Het lijkt me duidelijk dat ze nog lang niet over haar overleden partner heen is. Dat ze hiervoor hulp heeft gezocht is erg goed. Ik weet zeker dat dit tot resultaat zal leiden. Er zal waarschijnlijk tijd voor nodig zijn, maar uiteindelijk zal ze weer normaal gaan functioneren. Om heel eerlijk te zijn denk ik ook dat het goed voor haar zou zijn als ze nu alleen dat aan haar hoofd heeft. Dan kan jij beter even aan de zijkant gezet worden. Hoe hard voor jou het misschien ook is. Ze heeft het hier al moeilijk genoeg mee.

Dat ze nu zwanger is is absoluut niet handig geregeld. Dat is zeer zwak uitgedrukt. Zij is nu zwanger van een man waar ze niet meer mee om kan gaan. Dat jij met haar de beste oplossing voor jullie beide en het kind wil bespreken is heel normaal. Een goed gesprek met haar lijkt me een goede oplossing. Bespreek hoe jullie het met het kind gaan doen. Ik denk dat het verstandig is als jullie nu voor een periode elkaar even wat minder zien. Ze heeft tijd nodig om na te denken. Zij zal voor zichzelf moeten bepalen hoe ze de toekomst ziet tussen jou en haar.

Het lijkt me een heel moeilijke situatie om in te zitten. Ik kan me voorstellen dat je je heel machteloos voelt. Dat ben je ook. Zij is de persoon waar alles nu even om draait. Het is maar te hopen dat jullie wel een goede regeling voor het kind kunnen bespreken. Om nu al met een relatietherapeut te gaan praten lijkt me niet verstandig. Ze moet eerst haar andere probleem op zien te lossen. Ik geef je een goede kans dat ze nog bij je terug komt. Daarvoor zal je nu wel afstand moeten nemen. Zij moet echt alles even op een rijtje zien te zetten.

Het kan ook zijn dat zij jou juist van haar wegduwt, aangezien diegene waar ze vorige keer een relatie mee had toen ze zwanger was, er ook niet meer 'voor haar was', en dat ze dit wil voorkomen.

Een goed gesprek en het even rustig laten gedijen lijkt mij de juiste oplossing, het is een herhaling van een trauma voor haar!

Een beetje mosterd na de maaltijd maar op jullie leeftijd onverwacht zwanger worden?

Wat zouden haar eisen dan kunnen zijn, heb jij daar enig idee over?

quote:

Op maandag 26 mei 2008 16:52 schreef thesneek het volgende:
Zij heeft zelf initiatief genomen in therapie te gaan om van haar 'wispelturigheid' af te komen. Ik heb van vrienden begrepen dat de therapie zich alleen maar concentreert op rouwverwerking. (wat waarschijnlijk de oorzaak is)

Wat bedoel je met haar 'wispelturigheid'?
Had ze die al lang, of is dat dus pas sinds de dood van haar vorige partner?

En (zwangerschaps)hormonen kunnen rare dingen doen met een mens, maar dit klinkt wel heel cru.
Ik hoop van harte dat je het trekt en dat jullie er samen uit kunnen komen bij die therapeut.

Het feit dat je vriendin soms tijd voor zichzelf nodig heeft is imo heel logisch.
Want ook al 'weet' je dat jouw vriend er mee in zou stemmen, dat haalt haar rouw en liefde voor hem niet weg.
De liefde voor jou en de liefde voor hem zijn 2 losstaande gevoelens, die kunnen regelmatig botsen en dat kan heel complex en verwarrend voor haar zijn.

Daarbij is het voor haar misschien heel angstig om zich weer zo aan iemand te binden als je zo'n enorm verlies geleden hebt, de pijn die daarmee gepaard gaat, zeker als er kinderen bij betrokken zijn, kan iemand ook gevoelsmatig laten dichtklappen.
Verdriet slijt niet altijd, daar kun je jaren voor nodig hebben om er een beetje mee om te gaan, echt klaar is dat natuurlijk nooit.

Waarom ze nu zo boos doet weet alleen zij zelf, het enige dat je kunt doen, als je er echt voor wil gaan, is haar laten weten dat je er voor haar bent als ze je nodig heeft.
Respecteer voorlopig de tijd en ruimte die ze nodig heeft, anders duwt ze je alleen maar harder van zich af.

Heel veel sterkte.

quote:

Op woensdag 28 mei 2008 21:22 schreef thesneek het volgende:


Ik heb zeker begrip voor haar, maar wat erg moeilijk is, is begrip houden als je ondanks de beste bedoelingen steeds lelijker wordt behandeld.

Dat klinkt heel erg alsof ze jou aan het afstoten is en dat kan ook angst van haar kant zijn.

Het is een hartstikke moeilijke materie omdat jullie allebei gevoelens en emoties hebben waar zij niet over kan of wil praten.

Ik wens jullie beiden (en jullie toekomstige baby) succes!

ten eerste een prof hulp mag nooit, tegen niemand, iets vertellen, dat is het mooie van zwijgplicht! Dan even op de eerste plek!

Het is logisch dat haar wereld even op zijn kop staat, maar ze mag zeker niet vergeten dat het ook jouw maat was en dat jij in hetzelfde schuitje zit. Je zal vast al geprobeerd hebben met haar te praten, maar verander je aanpak. Ms voelt ze zich aangevallen. Stel voor dat ze het in een brief zet. Hoe ze echt voelt en dat die brief tussen jullie blijft (dus ook geen familieleden erbij betrekken!). Dat anderen het niet meer 'trekt' daar moet je maar even schijt aan hebben, sorry, maar dit is jullie relatie en alleen die van jullie! Geef haar gewoon even wat ruimte, desnoods dat je even ergens anders slaapt of zo. Ze heeft kennelijk een hoop onverwerkte issues, waar ze echt als een speer aan moet gaan werken, als ze wilt dat dit kind wel zijn/haar vader dichtbij heeft! (ff grof gezegd) Ze komt heel egoistisch over (maar ik lees alleen jouw kant). Geef haar een keus: dat ze je beter gaan behandelen of dat jij (of zij!) tijdelijk ergens anders verblijft! (ga ervanuit dat jullie samen wonen ) Want zoals het nu gaat, gaat het gewoon niet meer. Laat duidelijk merken dat het geen break up is, maar dat jij haar de ruimte wilt geven om even bij te komen van alles.

Een partner verliezen lijkt mij verschrikkelijk, maar godverdomme he, als je dan verder gaat met je leven, moet je ook echt verder gaan!! Want nu doet ze haar kindje zoveel schade aan met haar gedrag, die snapt dat allemaal nog niet!! (iig minder dan een volwassene )...

succes!

quote:

Op vrijdag 30 mei 2008 13:25 schreef Demellie het volgende:Een partner verliezen lijkt mij verschrikkelijk, maar godverdomme he, als je dan verder gaat met je leven, moet je ook echt verder gaan!!

Ja, zo werkt dat natuurlijk niet.
Het is niet een kwestie van het overlijden, rouwperiode, en klaar en voorwaarts.
Het is geen boek dat je dicht kunt klappen.

Haar gedrag is vreemd, oneerlijk naar de TS en daarbij ook naar het kind, maar het is wel heel kort door de bocht om te denken dat iemand na zo'n verlies de draad weer oppakt en onbeschadigd uit de strijd komt.

Met de rest ben ik het wel eens, het is een zaak van hun beiden, daar hebben die anderen geen hol mee te maken.

Het lijkt me dat ze veel van haar 1e zwangerschap herbeleeft op dit moment. Trek het je niet persoonlijk aan dat ze je nu zo lelijk behandelt, als je dat kunt opbrengen. En als je echt van haar houdt en nog wel met haar verder zou willen op relatiegebied.. geef haar zoveel ruimte als ze nodig heeft en dring niet teveel aan.. zorg dat je er bent als ze wil praten (en luister dan meer dan dat je zelf praat) en laat merken dat je veel om haar geeft.. niet forceren maar steun bieden.

quote:

Op vrijdag 30 mei 2008 14:04 schreef Perrin het volgende:
Het lijkt me dat ze veel van haar 1e zwangerschap herbeleeft op dit moment. Trek het je niet persoonlijk aan dat ze je nu zo lelijk behandelt, als je dat kunt opbrengen. En als je echt van haar houdt en nog wel met haar verder zou willen op relatiegebied.. geef haar zoveel ruimte als ze nodig heeft en dring niet teveel aan.. zorg dat je er bent als ze wil praten (en luister dan meer dan dat je zelf praat) en laat merken dat je veel om haar geeft.. niet forceren maar steun bieden.

mee eens, hoe moeilijk dit natuurlijk ook is.

hoe lullig het ook is, maar als ze niet meer wilt praten, nou meid dan toch niet?!! Ze heeft wel twee kinderen (al dan ongeboren nog), dus het word tijd dat ze heel snel opgroeid.. arme kids!
Kijk volwassen snappen het niet altijd, maar wel iets meer dan een kind. Een kind betrekt het altijd op zichzelf...