Promoveren op z'n Engels

quote:

Op woensdag 28 mei 2008 11:40 schreef borisz het volgende:
Barnet_Bee ben je ook wel eens bij de Bristol Downs geweest ? Het laagste in het Engelse voetbal .

Nee. Ik vind de lagere divisies wel leuker dan de PL, maar dan gaat het echt over Championship, League One & Two en de Conference (North & South). Nog lager begint het voor mij iets te obscuur te worden, of het moet een voormalige profclub zijn die tot dat niveau is teruggevallen.

quote:

Op donderdag 29 mei 2008 14:16 schreef behangplakker het volgende:

[..]

Blijf maar verhalen schrijven hoor, ik lees ze graag

De volgende gaat over Aldershot (moet hem nog wel schrijven). Voor de laatste in de serie ben ik er nog niet helemaal uit, maar de club is in ieder geval een van de promovendi uit League Two (dan heb ik alle Leagues gehad). Ik neig momenteel naar MK Dons, omdat daar wel een mooi verhaal achter zit. Ik vind de club alleen een verschrikkelijke baggerclub.

quote:

Op donderdag 29 mei 2008 14:16 schreef behangplakker het volgende:

[..]
Je hebt me trouwens wel op ideeen gebracht, want ik zit zelf nu ook eraan te denken om volgend seizoen een keer naar een lagere divisie een play-off of kampioenswedstrijd te bezoeken.

Ik ben dit jaar naar de playoffwedstrijden van Rochdale & Stockport gegaan en dat was echt super. Volgend jaar ga ik zeker weer een keertje naar een of meerdere beslissingswedstrijden.

The Rise of the Phoenix

We schrijven 1992. Het is een waterkoud op die 20e maart in Cardiff. Op Ninian Park staan Cardiff City en Aldershot tegenover elkaar in de toenmalige Fourth Division. Het veld is modderig door de hevige regenval van de laatste weken en het spel is niet om aan te gluren. Cardiff staat op dat moment in de middenmoot, terwijl Aldershot stijf onderaan staat. Wat op dat moment niemand wist, is dat op het moment dat de wedstrijd afgefloten door de scheidsrechter het meteen het laatste fluitsignaal is dat de Aldershot Football Club ooit nog zal horen. Vijf dagen na deze wedstrijd wordt namelijk de stekker uit de club getrokken, waardoor het de eerste club in de League is na Accrington Stanley (in 1962) die tijdens de lopende competitie failliet gaat. Vanaf 1932 had de club onafgebroken in de League gespeeld, maar de schulden waren zo hoog opgelopen dat dit noodlot onontkoombaar was. De volgende dag verschenen er rouwadvertentie in de dagbladen van verdrietige fans. Hun club was niet meer.

April 2008, de vijftiende om precies te zijn. Aldershot Town speelt met 1-1 gelijk in Exeter, waardoor de titel in de Conference binnen is. Door dit resultaat mogen de Shots volgend jaar voor het eerst in hun geschiedenis uitkomen in de League. Dit is natuurlijk alleen zo als je het als een ware purist bekijkt. De fans spreken namelijk over "The rise of the Phoenix" die zestien jaar na het verdwijnen terugkeert in de League. De naam is misschien iets anders, maar voor de rest is Aldershot Town gewoon Aldershot FC. Het stadion is nog steeds de Recreation Ground, de clubkleuren zijn hetzelfde en, misschien wel het belangrijkste, op de tribune staan nog steeds veel mensen die er in 1992 ook al stonden. De huidige voorzitter was zelf een van de mensen die op die koude 20 maart erbij was in Cardiff. Voor die mensen is de terugkeer misschien wel het allermooiste.

Persoonlijk vind ik het ook altijd mooi als een “naam” uit het verleden terugkeert. Weg met al die nieuwerwetse clubs. In plaats van clubs als Cheltenham, Morecambe, Dagenham & Redbridge en Macclesfield horen natuurlijk Barrow, Southport, Bradford Park Avenue en Workington in de League te spelen. Daarom vond ik het geweldig dat Aldershot dit jaar kampioen werd en dat ze en passant ook nog eens Exeter City (een andere verloren zoon) meenamen naar League Two. Buiten een mooi verleden heeft Aldershot ook een geweldig stadion. De Recreation Ground ligt mooi in een parkje en is nog een echt ouderwets stadion. Zelf vind ik het ronde dak het mooiste aan het stadion. Dat zie je namelijk niet vaak. Ik hoop dat Aldershot op 9 augustus begint met een thuiswedstrijd, want dan is de kans heel groot dat ik erbij ben. Aldershot terug in de League mag ik natuurlijk niet missen. Een historische gebeurtenis voor een club die al een mooi verleden heeft is nooit verkeerd om bij te wonen.

Die historie brengt ons terug naar het leger. Aldershot is namelijk veel bekender door het leger dan door zijn voetbalclub. In 1854, ten tijde van de Krimoorlog, besloot de regering namelijk om van Aldershot het centrum van het Britse leger te maken. Er werden barakken gebouwd en in de buurt kwam een heel oefenterrein voor de militairen. Het leverde Aldershot de naam “The Home of the British Army” op, een bijnaam die ze vandaag de dag nog steeds hebben. In Aldershot waren namelijk op een bepaald moment 70 procent van de inwoners militairen. De link tussen het leger en voetbal is ook erg groot, want het was een militair regiment wat de eerste spelers voor de club leverde. De clubkleuren zijn niet voor niets rood-blauw, de kleuren van het Britse leger. Samen met Colchester United is Aldershot de enige club in de League die zijn roots bij het leger heeft liggen.

Aldershot begon na zijn beginjaren gestaag op te klimmen. In 1932 deed de club mee aan een verkiezing voor een plekje in de League en het was meteen raak. Aldershot werd in de League gekozen en telde vanaf dat moment echt mee. Na de promotie waren de Shots een van de meest regelmatige clubs die Engeland ooit heeft gezien: ze slaagden er namelijk in om 40 jaar lang bijna continue in het rechterrijtje te spelen. Nog opvallender is dat de club ook zelden op de herverkiezingsplekken terecht kwam. Ik denk niet dat er veel clubs zijn die een constantere serie hebben neergezet. Maar series zijn er om verbroken te worden en dat deden de Shots in 1973. Na een zeventiende plek in 1972 waren er weinig verwachtingen voor het jaar erop, maar Aldershot besloot ineens wat spektakel te verzorgen. De fans wisten niet wat ze zagen, eindelijk een seizoen wat niet al in februari was afgelopen. Ook in maart deed Aldershot nog vrolijk mee om plek vier (de laatste plek die recht gaf op promotie) en in april werden de mensen die hun vakantie begin mei hadden geboekt toch wat zenuwachtig. Het leek er namelijk op dat Aldershot echt mee zou blijven doen om die laatste promotieplek. Het wonder gebeurde inderdaad, met een gelijk aantal punten als nummer vijf Newport County, maar met een positiever doelsaldo, werden de Shots vierde. Aldershot mocht voor het eerst in zijn bestaan een stapje omhoog.

Het feest wat na de promotie losbarstte was ongekend. Al voor middernacht waren de bierkranen leeg en ook het leger deed een duit in het zakje van de festiviteiten; ter ere van de promotie werd er enkele krijgsgevangen opgehangen. In 1974 werd Aldershot achtste op het derde niveau en de bestuurders begonnen langzaam te dagdromen. Een paar versterkingen en promotie naar level twee moest toch ook wel mogelijk zijn en als je daar toch was, waarom dan niet ineens door naar het hoogste niveau? Uiteraard waren dit maar dromen en het bestuur werd met een harde klap wakker geschud. Op de laatste speeldag in 1975 streden er vier ploegen om de laatste drie degradatieplekken (Huddersfield was al gezien). Bij die vier zat ook Aldershot. Hoe het uiteindelijk gelukt is weet niemand tot op de dag van vandaag, maar Aldershot ontsnapte. Plaats twintig was bereikt, met slechts één puntje voorsprong op plek 23. De voorzitter beschouwde dit slechts als een incidentje en gokte toch weer op promotie het jaar erop en investeerde flink in de ploeg. Dat bleek weggegooid geld te zijn, want in 1976 vloog de club er toch uit, samen met de militaire vrienden uit Colchester. Aldershot was eigenlijk weer terug op het niveau waar ze thuishoorde.

De degradatie zorgde voor veel vertrekkers en Aldershot kwam weer terecht in het rechterrijtje van de laagste League, nu was de cirkel echt weer helemaal rond. Toch wilde de club zich niet leerleggen bij zijn lot om voor eeuwig gedoemd te zijn te spelen in de Fourth Division. Erg werden enkele onverantwoorde investeringen gedaan en 1987 bleken die investeringen zich terug te betalen. Aldershot werd namelijk zesde en mocht als laatste club deelnemen aan de playoffs. De tegenstander in de eerste ronde was er een van formaat: meervoudige FA Cup winnaar Bolton Wanderers die 21e waren geëindigd in de Third Division en daardoor mee moesten doen aan de playoffs om zich veilig te spelen. Op de Recreation Ground won Aldershot met 1-0, maar bij Bolton waren ze ervan overtuigd dat ze het wel recht zouden zetten op Burnden Park. “Kom op, Aldershot bestaat uit een paar omhooggevallen militairen, terwijl wij Nat ‘The Lion of Vienna’ Lofthouse in ons midden hebben gehad.” Dat was een onterechte misvatting van de Wanderers, want na 90 minuten stond het 2-2. Een tranendal volgde op Burnden Park, wat sinds het Burnden Disater niet meer was gezien. Bolton moest voor het eerst uitkomen op het vierde niveau en dat was zwaar voor de fans, loodzwaar.

Vanuit de andere halve finale kwamen andere Wanderers doorgestoomd, maar deze kwamen uit Wolverhampton en hadden een ronde eerder al militairtjes verslagen in de vorm van Colchester. De derde confrontatie tussen Wanderers en Militairen moest dus definitief uitmaken wie de sterkste was van de twee. De flink afgezakte Wolves waren in de competitie slechts één punt tekort gekomen voor directe degradatie en die wilden daarom wraak. De eerste wedstrijd was weer op de Recreation Ground en de Wolves vielen aan als gekken. Aldershot speelde het spelletje slim en liet ze uitrazen. Daarna werd er tweemaal dodelijk uitgehaald en met een 2-0 voorsprong werd er afgereisd naar Wolverhampton. Daar gebeurde precies hetzelfde en opnieuw won Aldershot, ditmaal met 0-1. Voor de tweede maal in de historie waren de Shots gepromoveerd en de krijgsgevangen knepen hem natuurlijk. Erg was ook wel een feestje in Aldershot, maar veel mensen vroegen zich af waarvan het bestuur toch al die dure spelers betaalde en of dat wel allemaal zuiver was.

Het tweede avontuur in de Third Division duurde slechts twee jaar. Het eerste jaar haalde Aldershot het nipt, door één puntje meer te halen dan Rotherham, maar het jaar erop werd Aldershot strak laatste. De schulden waren ondertussen zo hoog geworden dat veel spelers vertrokken en alle bestuurders wezen naar elkaar als hoofdschuldige. Het was zelfs nog even de vraag of Aldershot wel uit mocht komen in de Fourth Division, aangezien er geen stuiver meer was. In 1990 redde Aldershot zich maar net op het laagste niveau. Colchester (daar heb je ze weer) was de ongelukkige en vloog eruit. Toch zag het er voor die club roskleuriger uit dan voor de Shots, want de veel laffe bestuursleden hadden het hazenpad gekozen en de club was meer dood dan levend. Opnieuw werd er de vraag gesteld of de club wel zou kunnen aantreden op het laagste niveau, want er was amper geld voor warm water voor de douches en voor het aanzetten van de lichtmasten. Toch werd er geprobeerd om het nog een seizoen uit te zingen, want in 1991 zou er door verschuivingen in de League geen enkel team degraderen. Aldershot kon dus veilig laatste worden.

Soms zie je het helemaal niet meer zitten en heb je geen zin meer om verder te gaan. Je ziet geen enkel lichtpuntje meer en slaat alle positieve adviezen, maar dan is hij daar ineens “El Salvador” oftewel de Messias. Bij Aldershot kwam die ook ineens binnenwaaien. Hij was destijds negentien jaar en droeg de naam Spencer Trethewy. Niemand had nog ooit van dit mannetje gehoord, maar naar eigen zeggen was hij een schatrijke projectontwikkelaar. Hij wilde wel investeren in de club. En als je hulp nodig hebt ben je vaak wat minder kritisch op degene die je die hulp wil geven. Trethewy kreeg daarom meteen een zetel in het bestuur en kreeg de macht over de financiële kant van de club. De club leek gered, maar bleek het paard van Troje binnengehaald te hebben. Trethewy was geen schatrijke projectontwikkelaar en had geen geld. De club was ondertussen al uitgaven aan het doen, met het geld van Trethewy in het achterhoofd. Na drie maanden kwamen de overige bestuursleden er pas achter dat het wonderkind geen geld had. Hij werd onmiddellijk de club uitgegooid. De Shots bleken niet het enige slachtoffer van de oplichterpraktijken van Trethewy, want hij sliep in de duurste hotel zonder te betalen. Trethewy werd later voor de praktijken veroordeeld en mocht voor twee jaar wasknijpers gaan vouwen. Tegenwoordig gaat hij door het leven als Spencer Day en wil hij van de amateurclub Chertsey Town een voetbalbolwerk gaan maken. Sommige mensen leren het ook nooit.

De club zat na dit avontuur met Trethewy nog dieper in de rode cijfers en wankele op het dunne koortje. Het kon eigenlijk ieder moment afgelopen zijn en de Engelse voetbalwereld was verrast dat Aldershot in 1991 toch nog meedeed bij de start van het nieuwe seizoen. Niemand stond ervan te kijken dat Aldershot zowat iedere week verloor. Slechts van Maidstone United (een club met even grote financiële zorgen die ook snel failliet zou gaan) en Scarborough werd gewonnen. Voor de rest was het een tranendal. In de FA Cup werd in de eerste ronde zelfs van de amateurs van Enfield verloren. Het was ondertussen maart geworden en in de kranten verschenen steeds zorgelijkere berichten over de financiële situatie bij de club. Men vreesde zelfs dat het seizoen niet af kon worden gemaakt. Sportief kon de maand niet slechter beginnen. Op Underhill werd met 0-5 verloren tegen Barnet, ook de drie wedstrijden daarna werden verloren en met zeven nederlagen op rij werd de trip naar Cardiff gemaakt. Daar was het opnieuw helemaal niets en met 0-2 werden de Shots naar huis gestuurd. Wat ze op dat moment nog niet wisten, was dat het de laatste wedstrijd ooit zou zijn die onder de naam “Aldershot Football Club” werd gespeeld. Vijf dagen later trok de rechter de stekker uit de club. Aldershot FC was niet meer…

Voor het eerst sinds Accrington Stanley in 1962 was er een club tijdens het lopende seizoen uit de competitie gehaald, iets wat tot op de dag van vandaag ook niet meer gebeurd is. De mensen in Aldershot zaten dus ineens zonder voetbalclub. Enkele fans besloten daarom meteen een nieuwe club op te richten. Qua naam werd de originaliteitprijs niet gewonnen. De nieuwe naam werd namelijk “Aldershot Town FC”. Wat wel in het voordeel van de oprichters sprak is dat ze de hele stad weer warm maakte voor de club, die in de laatste jaren van zijn bestaan door alle problemen een paria in de stad was geworden. Nu wilde iedereen er weer bijhoren. Mooi was dat de nieuwe club wel op de Recreation Ground mocht blijven spelen, toch het spirituele huis van het voetbal in Aldershot. In 1992 mocht Aldershot Town uitkomen in de Diadora Isthmian League, vijf niveau onder het laagste profniveau. De Fenix was weer langzaam weer aan het opkrabbelen, maar de weg terug zou nog erg lang zijn.

Het eerste seizoen begon de club wel meteen goed. Met maar liefst achttien punten voorsprong op de nummer twee werd de club kampioen. Wat opvallender was, was het feit dat de club een hoger gemiddeld toeschouwersaantal had dan het jaar ervoor, toen de club notabene nog op het profniveau speelde. Ook het jaar erop werd de club kampioen en gestaag werd de weg omhoog ingezet. In 2002/2003 won de club de titel die ervoor zorgde dat ze uit mochten komen in de Conference. Na elf jaar werken mocht Aldershot Town eindelijk uitkomen in een nationale divisie, slechts één divisie onder het uiteindelijke doel: League Two. De club trok ondertussen echt een hele hoop fans en was een van de populairste Non-League clubs. De voorzitter, een van de mannen die erbij was in Cardiff tijdens de laatste adem van Aldershot FC, zei ook dat het faillissement het beste was wat de club had kunnen overkomen. Oude schulden waren weggewerkt en de stad was weer achter de club gaan staan.

Natuurlijk had de FA gezocht naar een historisch verantwoorde tegenstander tijdens de eerste wedstrijd in de Conference, maar mooier dan deze kon eigenlijk niet. Op tien augustus 2003 stond namelijk het watertandende affiche Aldershot Town v Accrington Stanley op het programma. De beide clubs, de laatste twee die tijdens het lopende seizoen in de League failliet gingen, waren voor het eerst sinds hun faillissement weer terug op nationaal niveau. Dit moest wel erg bijzonder zijn en zelfs Sky Sports vaardigde een groot team af naar deze wedstrijd om hem te verslaan. Het programmaboekje van die dag bevatte een oud programmaboekje van de laatste wedstrijd die beide club tegen elkaar speelden in 1962. In totaal 3680 toeschouwers namen de moeite om af te dalen naar de Recreation Ground en vier van die fans hoopten op eeuwige roem toen ze als streaker het veld op liepen. De wedstrijd eindigde in 2-1 en voor Aldershot zou het een uitstekend seizoen worden. De club eindigde als vijfde en mocht meteen meedoen aan de playoffs. Daarin won Aldershot van Hereford en de Shots stonden op de drempel van de League. Na 120 minuten stond het 1-1 en penalty’s moesten de beslissing brengen. Daarin had Aldershot last van een scheef vizier, want het werd 3-0 van Shrewsbury. Achteraf misschien niet eens zo verkeerd, want de Shots waren, als parttimers, nog absoluut niet klaar voor de League.

Het jaar erop won Barnet, met een geniale Grazioli, de titel in de Conference. Aldershot deed het weer uitstekend met een vierde plek. Carlisle United was ditmaal de tegenstander in de halve finales. Thuis won Aldershot met 1-0, maar doordat Carlisle thuis ook won, met 2-1, moesten pingels bepalen wie er naar de finale ging. De Shots bleken een beetje op het Nederlands Elftal te lijken, want opnieuw werd er verloren. Carlisle ging door naar de finale, die ze zouden winnen en het seizoen erop promoveerde die club zelfs nog een keer. De volgende keer beter, dachten ze bij Aldershot. Dat was een verkeerde gedachte, want waar de andere Fenix (Accrington Stanley) kampioen werd, eindigde Aldershot op de dertiende plek. Het slechtste resultaat van de club in zijn bestaan. Vorig jaar werd de club negende en leek een beetje in het moeras der middenmotors te blijven hangen.

Gary Waddock werd voor het begin van het seizoen aangesteld als nieuwe manager. Waddock had een flink aantal wedstrijden op het hoogste niveau gespeeld en was ook regelmatig opgeroepen voor het nationale team van Ierland. Hij had een jaar eerder nog QPR gemanaged, maar had daar de zak gekregen. Aldershot vond hem echter dè man die het team verder kon brengen. Met enkele gerichte aankopen stoomde Aldershot vanaf het begin van het seizoen af op de titel. Torquay was de enige die nog tegenstand bood, maar na een 1-2 overwinning tegen die club lag de weg naar de titel helemaal open. Ondertussen werd er nog het Setanta Shield gewonnen, maar dat viel in het niets bij de titel die op 15 april wordt gewonnen. In en tegen Exeter wordt het 1-1. Aldershot pakt daardoor de titel en promoveert. De Fenix is herrezen uit zijn as en zal volgend jaar weer in de League te bewonderen zijn.

Op internet heb ik nog een klein filmpje gevonden over de eerste maanden van Aldershot Town:

Ik ben eruit over de laatste. Dat gaat het nare MK Dons worden.

quote:

Op woensdag 4 juni 2008 09:04 schreef MaxPower het volgende:

[..]

Tof, heb destijds die splitsing tussen MK Dons en AFC Wimbledon wel een beetje gevolgd. Ben benieuwd hoe het er nu voorstaat.

Hij komt eraan. Wel in twee delen, want anders is het te lang en minder leesbaar.

= or

England’s Most Hated Club

Een nieuw stadion, een mooi uitshirt, goede toeschouwersaantallen en kampioen van League Two. Op het eerste oog is er weinig mis met Milton Keynes Dons, maar ondanks al deze pluspunten is deze club is de meest gehate van Engeland. Zelfs grote clubs als Manchester United en Chelsea wekken minder walging op bij haar vijanden dan de Dons. Clubs weigeren vriendschappelijke wedstrijden te spelen tegen de club, in de competitie boycotten veel fans de uitwedstrijden tegen ze en de scheldnamen voor de club breiden ieder seizoen weer uit. De verklaring voor dit gedrag is heel simpel: franchiseclubs worden (nog) niet gepruimd in Engeland. En laat MK Dons nu net een franchiseclub zijn, de bekendste die Engeland ooit heeft gehad. De club is namelijk een voortzetting van het oude Wimbledon, en dan nog wel in een andere stad op zo’n 100 kilometer van Londen. De echte haat tegen de Dons uit de beginjaren is misschien wat aan het wegebben, maar het zal nog lang duren voordat de Dons door iedereen zal worden geaccepteerd. Meestal lukt dat als je als club successen haalt en wat dat betreft is Milton Keynes Dons goed op weg.

Om het verhaal van de MK Dons te begrijpen is het onmogelijk om Wimbledon niet te noemen. Technisch gezien zijn de Dons namelijk gewoon Wimbledon, maar dan met een andere naam. Doordat de supportersvereniging graag erkend wilde worden heeft de club besloten om alle bekers terug te schenken aan Merton (de borough waar Wimbledon speelde) en geen aansprak te maken op het verleden van Wimbledon. Als oprichtingsjaar wordt dan ook 2004 aangehouden. Dit allemaal om maar niets als paria behandeld te worden door de andere clubs. Toch wordt de club nog steeds met een schuin oog bekeken en het is een gruwel voor de Engelse voetbalfan dat er meer clubs het voorbeeld van Milton Keynes Dons gaan volgen en zichzelf gaan verkopen aan de hoogste bieder. Een van de clubs die dit lot wel eens zou kunnen ondergaan is Chester City, een club die veel tegenwerking krijgt van de stad en daardoor plannen heeft om misschien wel eens een eindje uit de stad te gaan spelen. Widnes is daarbij een reële optie, maar voorlopig blijft MK Dons de enige die dit daadwerkelijk heeft gedaan.

Terug naar 1889, het jaar waarin Wimbledon FC werd opgericht, destijds nog onder de naam Wimbledon Old Centrals. Pas in 1911 wordt de naam Wimbledon FC aangenomen. Een jaar later neemt de club ook voor het eerst een echt stadion in gebruik; Plough Lane, waar ze maar liefst 79 jaar zouden spelen en een plek waar veel van de oudere aanhangers van Wimbledon nog naar terug verlangen. Aan dat stadionnetje aan Plough Lane ontwikkelde de club zich tot een ware topclub onder de amateurclubs. Er werden maar liefst acht titels gewonnen, terwijl de club in 1963 de FA Cup voor amateurclubs won. Wimbledon won op Wembley met 4-2 van Sutton United, een andere topamateurclub uit Londen. Deze FA Amateur Cup was overigens geen kleine prijs, want regelmatig kwamen er 100.000 mensen naar Wembley om deze wedstrijd te bekijken. De club bleef eind jaren 60 en begin jaren 70 een topper onder de amateurs en in 1975 was Wimbledon de eerste Non-Leagueclub die in de FA Cup (de ehcte) een club uit de hoogste divisie op eigen veld versloeg. Burnley was het slachtoffer. In de volgende ronde hield de club op Elland Road stand tegen Leeds United, destijds een echte topclub. In de return moest Wimbledon uitwijken naar Selhurst Park omdat het eigen Plough Lane te klein was om Leeds te ontvangen. Leeds won nipt, door een eigen doelpunt, van Wimbledon voor 40.000 man.

De voorzitter van Wimbledon zag door het gigantische aantal toeschouwers potentie voor Wimbledon en wilde serieus werk gaan maken van de “league election”. Wimbledon had al een aantal keer meegedaan aan deze verkiezingen (die zowat altijd door de bestaande leagueclubs werd gewonnen) en was keer op keer kansloos geweest. De ene keer kreeg de club drie stemmen en het jaar erop weer vier, waar er zo’n 28 nodig waren geweest. In 1977 rook Wimbledon echter kansen. Ze hadden door die goede resultaten in de FA Cup veel goodwill gewonnen en de meeste clubs hadden het wat gehad met Workington, de club die in de uithoek der uithoeken van Engeland ligt. Een ander voordeel voor Wimbledon was dat er naast hen, slechts een andere Non-Leagueclub meedeed, namelijk Altrincham. Vanuit de League moesten de onderste vier clubs verplicht deelnemen aan de election. Dit waren Halifax, Hartlepool, Southport en Workington, buiten Halifax allemaal clubs in een uithoek. De kansen waren nog nooit zo groot geweest, toen de 92 Leagueclub bijeenkwam om te stemmen. Iedere club mocht op twee clubs stemmen en met zweet tussen de bilnaad nam de delegatie van Wimbledon plaats. Al snel was duidelijk dat Halifax, Hartlepool en Southport herkozen zouden worden, terwijl Altrincham al snel geen kans meer leek te maken. Pas op het laatst begon het duidelijk te worden dat het wonder voor Wimbledon zou gaan plaatsvinden. De club haalde meer stemmen dan Workington en nam de plek in de Fourth Division over van de noordelingen.

Wimbledon maakte meteen een denderende start in de Fourth Division, na een aanloopjaar werd meteen promotie gevierd. Het jaar erop volgde meteen degradatie na de 24e en laatste plek in de Third Division. In 1981 promoveerde de club meteen weer, terwijl in 1982 de club weer degradeerde. Een belletje naar Volendam was nodig in 1983, want de club werd kampioen in de Fourth Division. De Heen-en-Weer hoorde na vijf jaren van promoties en degradaties wel thuis bij Wimbledon. Het jaar erop werd het nog gekker, want de club werd tweede op het derde niveau en mocht het jaar erop in de Second Division uitkomen. De club speelde nu zeven jaar en alleen het eerste jaar was “saai” te noemen, want voor de rest was er iedere keer wel iets te vieren of te treuren. De drankholen rondom Plough Lane hadden in die jaren recordomzetten. De shock was dan ook groot toen Wimbledon twaalfde eindigde. Een rustig seizoen, dat waren ze niet gewend daar in het zuidwesten van Londen. Het volgende seizoen was er weer volop spektakel te beleven rondom Wimbledon. Wimbledon werd derde en promoveerde naar het hoogste niveau, terwijl Middlesbrough en Fulham afzakten naar het derde niveau. Wimbledon tegen Liverpool, Manchester United en Arsenal, de tabloids raakten er niet over uitgeschreven, want dit was wel erg bijzonder.

Het eerste jaar van Wimbledon in de First Division bleef niet onopgemerkt. Terwijl het aloude “kick&rush” langzaam was verdwenen uit het Engelse voetbal, kwam het door Wimbledon met een rotgang weer terug. Manager Bobby Gould eist namelijk dat zijn spelers zo speelden. Middenvelders verlieten met kramp in hun nek het stadion, maar effect had het wel. De club werd zesde in de competitie, zo’n tien punten voor Manchester United, waar ene Alex Ferguson manager was geworden en ook bijna weer was ontslagen. Ook in de FA Cup ging het beter dan ooit tevoren. Pas in de kwartfinale vloog de club eruit, tegen Tottenham Hotspur, dat in de finale verrassend zou verliezen van Coventry City. Een van de clubs die Wimbledon versloeg was Everton. Die gingen er met 3-1 aan op Plough Lane, maar zouden aan het eind van het seizoen wel de landstitel pakken. Wimbledon had zoveel indruk gemaakt met zijn spel en zijn gedrag in de wedstrijden, dat de club een bijnaam had gekregen van de pers, “The Crazy Gang”. Bijna bij elke speler van het team zat wel een steekje los en tegenstanders werden al in de tunnel geïntimideerd. Stamhoofd van de groep was Vinnie Jones, die kaarten bij de vleet pakte en omschreven werd als de gemeenste alle voetballers, nadat hij Paul Gascoigne zowat castreerde. Andere namen uit die tijd waren John Fashanu, Lawrie Sanchez, John Scales, Eric Young, Dennis Wise en Dave Beasant. Stuk voor stuk mannen die niet bang waren om iemand door midden te trappen.

Het tweede seizoen op het hoogste niveau verliep opnieuw uitstekend. Er werd verwacht dat de clubs nu wel ingesteld waren op het spel van Wimbledon, maar opnieuw werd er met powerplay menig wedstrijd gewonnen. Na veertig wedstrijd stond de club knap zevende in een jaar waarin Chelsea degradeerde. De competitie was de laatste weken overigens bijzaak voor Wimbledon, want de club verbeterde zijn prestatie in FA Cup van het jaar ervoor. Voor het eerst sinds 1963 mocht de club weer naar Wembley om het op te nemen tegen Liverpool, in die jaren dè topclub van Engeland en ook de landskampioen van 1988. Overwinningen op West Bromwich, Mansfield, Newcastle en Watford hadden Wimbledon in de halve finale gebracht. Op White Hart Lane mocht het aantreden tegen Luton Town, in die jaren een gerespecteerde club op het hoogste niveau. Luton had eerder in het seizoen al de League Cup gewonnen en hoopte voor de tweede maal op Wembley te komen dat seizoen. Een volgeladen stadion zag Wimbledon winnen met 2-1. In de tweede halve finale speelden Liverpool en Nottingham Forest tegen elkaar op Hillsborough, een confrontatie die het jaar erop voor 96 doden zorgen. Die tragedie was in 1988 nog ver weg en via een 2-1 overwinning kwam Liverpool uit de bus rollen als tegenstander.

De FA verwachte weinig toeschouwers, doordat Wimbledon zo’n kleine club was. Er werden weinig programmaboekjes gedrukt, maar er kwamen maar liefst 98.203 toeschouwers op deze finale af. Degene die destijds wel een programmaboekje hebben kunnen bemachtigen kunnen deze voor flink wat geld verkopen door de schaarste en de uitslag natuurlijk. In de finale was Liverpool de betere, maar in de 37e minuut kopte Lawrie Sanchez de 1-0 langs Grobbelaar. De wedstrijd was een clash van stijlen, het klassieke “kick&rush”van Wimbledon tegen de “passing game” van Liverpool. Liverpool kreeg wel kansen, maar continue lag Dave Beasant in de weg. Een doelpunt van Peter Beardsley werd afgekeurd, doordat er al was gefloten voor een vrije trap voor Liverpool. Na en uur spelen kreeg Liverpool een penalty. Nog nooit eerder had een keeper een penalty gestopt tijdens een FA Cup finale en niet alleen de statistieken waren in het nadeel van Beasant, want de strafschopnemer was John Aldrigde die dat seizoen topscoorder van Engeland was geworden. Aldrigde trapte de bal links van Beasant, maar die leek dat al te verwachten. De keeper dook in de goede hoek en stopte de bal. Liverpool bleef daarna de “Crazy Gang” onder druk zetten, maar die weerstonden die druk goed. Mannen als John Barnes, Alan Hansen, Ray Houghton en Jan Mølby bleken niet opgewassen tegen een stel anti-voetballers uit Londen. Het bleef 1-0 en het blijft de grootste verrassing in de moderne tijd van de FA Cup. Het sprookje Wimbledon werd steeds onwaarschijnlijker, maar niemand droomde want het gebeurde allemaal echt.

[ Bericht 3% gewijzigd door Barnet_Bee op 07-06-2008 23:50:54 ]

quote:

Op zondag 8 juni 2008 00:43 schreef TC03 het volgende:
Leuk stuk weer. Alleen er missen wat alinea's, nu eindigen we in 1988. Op je site staat gelukkig wel het hele verhaal.

En hoe zit het nou met die krijsgevangen die opgehangen werden? Of is dit een spreekwoord wat ik niet ken?

Ik wilde hem in twee delen plaatse, maar kreeg gisterenavond ineens de mededeling dat Fok te druk was. Ik zal deel 2 zo plaatsen. Dat van die krijgsgevangen is natuurlijk niet echt waar

In 1989, door de schorsing van Engelse clubs in Europa mocht Wimbledon Europa niet in, draaide Wimbledon weer een goed jaar. Kwartfinale FA Cup, waarin werd verloren van Everton, en een twaalfde plek in de competitie waren goede resultaten. De twee jaren daarna mocht Wimbledon weer ruiken aan de middenmoot. De club werd achtste en zevende en begon langzaamaan een gewone naam te worden op het hoogste niveau. De club had dan wel een typische stijl van spelen en het stadion zag er niet uit, maar niemand keek meer raar op als Wimbledon weer eens van een topclub won. Door de ramp op Hillsborough en het daaruit voortvloeiende rapport van Lord Justice Taylor werd Wimbledon gedwongen om iets te doen aan zijn stadion. Plough Lane was eigenlijk totaal ongeschikt voor voetbal op hoog niveau. Het oorspronkelijke plan was om een nieuw stadion te bouwen in Merton, de deelgemeente van Londen waar Wimbledon speelde, maar dat stuitte op zoveel tegenwerking dat de club genoodzaakt werd om verder te kijken. Net als in 1975, tijdens de legendarische wedstrijd tegen Leeds, was het Crystal Palace die de oplossing bood. Wimbledon mocht ook spelen op Selhurst Park totdat ze een nieuw stadion zouden hebben. Dat stadion zou er nooit komen en veel mensen die de tijd van de verhuis hebben meegemaakt geven het uitblijven van het stadion nog steeds de schuld voor het verdwijnen van de club.

De eerste jaren was er nog amper iets te merken van de verhuis. Selhurst Park voelde wel wat vreemd aan voor de fans, maar het was allemaal net iets luxer dan het eigen stadion en de club bleef goed presteren. Joe Kinnaer was ondertussen manager geworden en in 1994 leverde dat zelfs een zesde plaats op, een evenaring van het oude record. Ondertussen bleef de stijl van de club hetzelfde, mede doordat er spelers werden gehaald die goed bij de club pasten. Vinnie Jones was teruggekeerd en mensen als Warren Barton, Robbie Earle, Dean Holdsworth, Ben Thatcher en onze eigen Hans Segers intimideerden de tegenstanders nog steeds flink voordat de wedstrijd begon. Befaamd is het keihard bonzen op de deur van de tegenstander, begeleid door oerkreten. Het laatste echte topjaar voor Wimbledon was 1997. De club werd achtste in de Premier League en behaalde de halve finale van de League Cup en de FA Cup. In beide gevallen werd er verloren van de latere winnaar. Daarna begon het kaarsje langzaam uit te gaan bij de club, vooral door perikelen naast het veld.

Wimbledon werd namelijk overgenomen door een groep van Noorse investeerders. Die hoopten met Egil Olsen, de Noorse bondscoach die berucht werd door zijn computervoetbal, op een voetballende manier mee te kunnen doen met de grote clubs. De club eindigde in 1998 en 1999 op de zestiende plek, maar het jaar erop gebeurde het dan toch; Wimbledon daalde na veertien jaar spelen op het hoogste niveau een verdieping af. De manier erop was extra zuur, want op de laatste speeldag was Bradford City nog de topfavoriet voor het derde degradatieticket. Bradford City leek een paar weken eerder al dood en begraven, maar door een 3-0 overwinning tegen uitgerekend Wimbledon werd er weer leven in die ploeg geblazen. Watford was al gezien en ook Sheffield Wednesday was al voor de laatste speeldag begon gedegradeerd.

Zowel Bradford City als Wimbledon begonnen met 33 punten aan hun laatste wedstrijd. Wimbledon had echter de beste papieren, want met een doelsaldo van –26 hadden ze een voorsprong op Bradford met zijn –31. Bradford moest die dag thuis tegen Liverpool, terwijl Wimbledon aantrad tegen Southampton. David Wetherall was dat jaar door Bradford aangetrokken om geen modderfiguur te slaan in de Premier League. Zijn 1,4 miljoen pond aan transfersom betaalde hij terug op die laatste speeldag door het enige doelpunt van de wedstrijd te maken. Wetherall speelt komend seizoen waarschijnlijk zijn tiende seizoen voor Bradford en nog steeds wordt hij daar herinnert door dat ene doelpunt, waardoor Bradford zich veilig speelde. Southampton deed namelijk wel zijn sportieve plicht en won met 2-0 van Wimbledon, dat twee weken van te voren afscheid had genomen van Egil Olsen. Het computervoetbal bleek minder bij Wimbledon te passen dan de Noorse eigenaren hadden verwacht.

Ondertussen begon ene Pete Winkelman erg begeerlijk naar Wimbledon te kijken. Winkelman was een muziekpromotor en woonde in Milton Keynes. Zijn stad groeide en groeide, maar een fatsoenlijke voetbalclub was er niet. Logisch, aangezien Milton Keynes een zogenaamde “New Town” was. Vanaf het einde van WO II tot aan de jaren 60 was er woningnood in Engeland en veel huizen waren eigenlijk onbewoonbaar. De regering wees verschillende steden in de buurt van Londen (in de buurt is wel relatief, want sommige van die steden lagen meer dan 100 kilometer van Londen af) aan als New Towns. Bekende voorbeelden zijn Northampton, Stevenage, Crawley en Hemel Hempstead, maar geen enkele stad is zo gegroeid als Milton Keynes. Met meer dan 200.000 inwoners behoort het tot de middelgrote steden in Engeland, maar de lokale bevolking (meestal Londenaren) hadden weinig met de voetbalclubs in Milton Keynes. Het niveau was te laag en Winkelman zag het niet zitten om zo’n club van onderaf op te bouwen. Dat koste teveel tijd en dat had Winkelman niet. Vandaar dat hij clubs die het moeilijk hadden, benaderde of ze interesse hadden om te verhuizen naar MK. Luton, QPR, en Barnet werden gevraagd door Winkelman, maar geen van de drie hapte toe. Er kwam hem echter ter ore dat de Noren wel heel erg baalden van de degradatie en dat ze van de club afwilden. Winkelman zag grote kansen, want de club had geen eigen stadion en dat leek er ook niet op korte termijn te komen.

Nadat Winkelman binnen was bij de club diende hij bij de FA een verzoek in om te verhuizen naar MK. Hij beloofde een prachtig stadion, dat een van de modernste en beste van Engeland zou worden. In mei 2002 gebeurde dan ook wat de Engelse voetbalfans nooit hadden verwacht, de League besloot tegen zijn eigen regels in te gaan (verhuizen naar een nieuwe locatie was verboden) en Winkelman toestemming te geven om te verhuizen naar MK. De fans reageerden meteen en AFC Wimbledon werd op gericht. Bijna alle fans van Wimbledon gingen voortaan naar deze club kijken. Komend seizoen, zes jaar na de oprichting, gaat AFC Wimbledon uitkomen in de Conference South. De club promoveerde namelijk vorig seizoen voor de derde keer en is nu nog maar slechts twee promoties verwijderd van de League. Ik kijk al erg uit naar een wedstrijd tussen MK Dons en AFC Wimbledon, dat moet wel een clash van jewelste opleveren. Nadat AFC Wimbledon was opgericht kwam er geen hond meer kijken naar Wimbledon FC. Gemiddeld kwamen er 1500 toeschouwers naar Selhurst Park, waarvan de meeste ook nog eens uitfans waren. Winkelman kreeg door dat hij snel moest handelen en Wimbledon zo snel mogelijk uit Londen moest halen, want het geld vloog de deur uit. De club ging zelfs in “administration” met een schuld van twintig miljoen pond. Misschien zou de club de verhuis niet eens halen.

Een stadion is niet zo snel neer te zetten. Gelukkig voor Winkelman stond er in Milton Keynes nog een ander stadion. De hockeybond zetelde namelijk in Milton Keynes en daar stond ook het nationale stadion. Winkelman nam het stadion over en liet er een grasmat in leggen, met veel medewerking van de gemeente die er ook veel voor over had om een profclub binnen hun gemeentegrenzen te hebben. Hockey kon er niet meer in worden gespeeld, maar dat was Winkelman’s zorg niet. Het eerste jaar werd helemaal niets, door de grote schuldenberg. Iedereen die een beetje kon voetballen werd verkocht en na 33 nederlagen in 46 wedstrijden mocht Wimbledon als nummer laatst afdalen naar het derde niveau. Winkelman besloot opnieuw tot een drastische maatregel. Hij gaf de club een nieuw logo, nieuwe clubkleuren, nieuwe shirts en een nieuwe naam: Milton Keynes Dons. Met name om de laatste actie waren veel mensen boos. Winkelman had namelijk beloofd dat de fans mochten stemmen over de nieuwe naam. Bijna unaniem werd gekozen voor een naam met het woord “Wimbledon” erin. Winkelman wilde dat niet en daarom gebeurde het ook niet. De toeschouwersaantallen waren wel een stuk beter dan op Selhurst Park, mede doordat Winkelman veel kaartjes uitdeelde aan lokale scholen. Zo hoopte hij de bevolking van MK voor zich te winnen. Uitfans kwamen er amper in het Hockey Stadium, want er werd door alle supportersclubs oproepen tot een boycot van “Franchise FC”.

In 2005 redde de club zich op de laatste speeldag ten koste van Torquay. Dankzij een iets beter doelsaldo eindigde Wimbledon op de laatste veilige plek. Het seizoen erop werd het echter weer niets en de club werd 22e. De club, of eigenlijk zijn nakomeling, was voor het eerst sinds 1983 weer terug op het laagste niveau. Niemand had het meer over de FA Cup winst, de “Crazy Gang” en de overwinningen op topclubs. Milton Keynes Dons moest helemaal van onderaf opnieuw beginnen, iets wat Winkelman eigenlijk wel fijn vond. De club kon nu pas echt beginnen met groeien. Martin “Mad Dog” Allen werd als manager aangesteld en vanuit de jeugd begonnen er enkele aardige talenten door te komen. MK Dons eindigde als vierde en miste op een haar na promotie. In de playoffs werd er verrassend verloren van Shrewsbury en Allen besloot te vertrekken naar Leicester City. Winkelman baalde, want hij zag in Allen de man die de club weer terug kon brengen naar de Championship, het uiteindelijke doel van Winkelman. In die zomer van 2007 deed Winkelman wel een handreiking naar de tegenstanders van zijn “Franchise FC”. Hij besloot om de prijzen van Wimbledon FC, zoals de FA Cup en de FA Amateur Cup, terug te geven aan de gemeente Merton, waar Wimbledon was opgericht. Alleen op deze manier kon de supportersclub van MK Dons worden toegelaten tot de overkoepelende organisatie van Engelse supportersclubs.

Met het aantrekken van Paul Ince, de enige man die een bijnaam voor zichzelf verzon en ook altijd wijst naar zijn huidskleur als er weer eens een stoeltje bij een PL-club aan zijn neus voorbij gaat, hoopte Winkelman op promotie. Ince, die bij Macclesfield een wonder had verricht door de club voor degradatie te behouden, mocht wat investeren en MK Dons was eigenlijk vanaf het begin af aan ongenaakbaar. Vanaf speeldag acht stonden de Dons bovenaan en ondanks een klein dipje tien wedstrijden voor het einde, lukte het Ince om zijn ploeg kampioen te maken. Ook leidde Ince de ploeg naar Wembley, waar ze tegen Grimsby speelden om de finale van de Football League Trophy (beker voor clubs in League One & Two). De Dons wonnen met 2-0 voor maar liefst 56.618 toeschouwers. De eerste beker is dus al binnen na slechts vier jaar.

Volgend jaar zijn de MK Dons weer te bewonderen in League One en ik verwacht dat ze het daar heel goed gaan doen. Een plek in de playoffs zou niet eens zo gek zijn. De Dons hebben een modern stadion wat veel geld oplevert, de fanbase is zich gestaag aan het uitbreiden (bijna 10.000 toeschouwers gemiddeld, waarmee ze de tweede club waren in League Two, achter Bradford City), de selectie is gewoon goed en de club begint langzaamaan van het stigma “Franchise FC” af te komen. Het begint zelfs salonfähig te worden om te zeggen dat je wel sympathie hebt voor de Dons. Hoewel ik het zelf een nare club vind, het is de enige club in Engeland waar het niet is gelukt om een wedstrijd te bezoeken doordat ze zich als een stel foute nazi’s gedroegen aan de telefoon, denk ik wel dat de club zijn plek heeft gevonden in het Engelse voetballandschap. Misschien dat over tien jaar het niemand meer heeft over “Franchise FC”.

A Pictorial Tribute to Wimbledon FC


Hèt hoogtepunt in de geschiedenis van Wimbledon


Beasant stopt de pingel van Beardsley


De helden van 1988


Vinnie Jones als de verpersoonlijking van The Crazy Gang


De poorten van Plough Lane, voor altijd gesloten


Hier Plough Lane nadat het al een tijdje is verlaten. Nu is er niets meer van over