Mijn stalker en ik

Ik heb al heel wat maanden geleden definitief mijn relatie beëindigd met een heel erg moeilijke gast. Tijdens onze relatie loog hij stelselmatig over alles: zijn opleidingsniveau, wat hij heeft meegemaakt, de dingen die hij leuk vindt.. Hij werkte nauwelijks, gokte en was vreselijk moeilijk in de omgang. Het was redelijk te doen, maar ik had wel een deadline voor mezelf gesteld om het uit te maken als hij dan niet zou beteren.

Beteren deed hij niet. Dus ik heb hem mijn huis uit gezet. Vanaf dat moment werd alles anders.. Zijn ware aard kwam naar boven. Doodsbedreigingen, inbraak, achtervolgingen.. You name it. Tegen wil en dank is hij in mijn leven. En niets helpt. Ik heb zelfs met hem proberen te onderhandelen en hem ervan te overtuigen hulp te zoeken voor zijn psychische toestand. Hij heeft me in deze periode geslagen en spullen van me gejat om me te kunnen chanteren.

Hij kan niet accepteren dat we uit elkaar zijn. Zodanig dat hij er een dagtaak van maakt om mij op alle meest mogelijke manieren te contacteren of aandacht van me te krijgen. Hij valt zelfs mijn familieleden lastig. Belt continue, heeft me brieven gestuurd met rapporten waaruit zou blijken dat hij zeer binnenkort dood gaat aan een ernstige ziekte, hij probeert me te chanteren, hij benadert vrienden en doet zich voor als een andere vriend van mij die zij niet kennen en zegt dan dat hij een verrassingsfeest je voor me wil organiseren omdat ik het zo moeilijk heb gehad met mijn stalker. Zo kan ik nog wel 20 dingen opsommen. Waarvan het achterhalen in welk hotel ik zat op vakantie nog wel het dieptepunt was.

Het vreemde is: toch luistert hij absoluut niet naar me als ik zeg dat hij naar een psycholoog/psychiater moet, moet gaan werken en zijn leven op orde moet krijgen. Ik heb er spijt van dat ik met hem heb proberen te onderhandelen. Het moedigt hem alleen maar aan en ik ben geen stap verder.

Ik heb al hulp gezocht bij slachtofferhulp, de politie, een advocaat maar nog altijd heeft het me weinig geholpen. Behalve dan dat hij nu een straat- en contactverbod heeft. De politie heeft hij er van overtuigt dat hij op sterven ligt dus hebben ze hem ontzien en alle aanklachten ingetrokken wegens gebrek aan bewijs. Ik vertrouw de politie niet meer en vind het overigens ook te veel moeite om steeds aangifte te doen en te blijven doen. Het heeft toch geen effect. Nog een keer een kort geding tegen hem aanspannen zie ik ook niet zitten. Ik heb er het geld niet voor en het is mentaal vreselijk zwaar om daar mee bezig te zijn.

Aanvankelijk dacht ik dat deze toestand geen effect zou hebben op mijn houding tegenover andere mensen. Maar het is mij dit weekend pijnlijk duidelijk geworden dat dit helaas wel zo is. Ik wantrouw vooral mannen die ik nog niet ken. En ik accepteer het niet als vriendinnen een nieuwe vlam vinden die ze zomaar ergens hebben leren kennen en verder niet kennen. Ik heb daar verschrikkelijk veel moeite mee omdat ik zulke mannen zie als potentieel gevaar terwijl dat helemaal niet hoeft. Daar ben ik zelf nogal van geschrokken.

Wat te doen om de situatie leefbaar te houden? Ik ben echt aan het einde van mijn latijn. Gelukkig ben ik niet meer angstig voor hem. Maar verder is het vreselijk als je moet leven als opgejaagd wild. Ik ben bang dat het stalken nog wel jaren en jaren door zal gaan en ik heb daar beslist geen zin in. Hoe kan ik hier mee leven?

quote:

Op maandag 19 mei 2008 09:41 schreef ottoaanmnstokkos het volgende:
tja, het klinkt crú, maar aangezien hij al iedereen heeft verteld dat hij op sterven ligt zal niemand er raar van opkijken als hij binnenkort sterft. Vergiftiging is dus een prima oplossing. Gevangenisstraf zal het alleen maar erger maken, aangezien je dan de kans hebt dat hij je wat wilt aandoen als hij vrij komt.. en ook indien dat niet het geval hoeft te zijn, zal je toch altijd in die angst leven.

Grappig dat je dat zegt. Hij heeft al een gevangenisstraf gehad naar aanleiding van zijn stalkgedrag. Hij had toen heel veel kostbaarheden (waaronder mijn kat en computer, nu vraag ik je!) van mij gejat en zich met een smoes in het huis van de overbuurman verschanst om mij te begluren. De politie zocht hem toch al voor het een en ander en hadden ze hem gelijk voor anderhalve maand in de gevangenis gezet. Zelfs vanuit de gevangenis wist hij mij te stalken: hij stuurde me brieven en belde me tientallen keren per dag. Ik was vreselijk bang voor zijn vrijkomst en ik heb mijn woning moeten beveiligen.

Mannetjes op hem afsturen zal ook niet helpen, dat maakt de boel alleen maar agressiever en anderen raken erbij betrokken. Er heeft al een flinke pak slaag plaatsgevonden toen hij bij mij had ingebroken. Een vriend van mij hangt nog altijd een rechtszaak boven het hoofd wegens poging tot doodslag.

quote:

Op maandag 19 mei 2008 09:57 schreef Oblivion het volgende:
Je moet deze situatie en de gevoelens erbij, bij hem laten.
Projecteren op een ander heeft en geen zin en is niet eerlijk.

Hoe meer moeite jij moet doen hem uit je leven te bannen, hoe meer hij ziet dat jij hem aandacht geeft.
Negeren dus. Hoe moeilijk dat ook is.
Stop te leven als opgejaagd wild.
Zie hem met veel medelijden.
Niet meer aanmoedigen, niet meer ontmoedigen, je hebt al zelf gezien dat het niet werkt.
Kan best een leuk spelletje zijn.. Gewoon doen alsof iemand niet bestaat.

Ik negeer hem stelselmatig, dat was ik erbij vergeten te vertellen. Dit is overigens iets dat hem erg kan frustreren, maar ik ben blij dat hij niet meer zomaar aan mijn deur durft te komen. Ik heb persoonlijke beveiliging, 1 druk op de knop en er staat een beveiliger op mijn stoep.

Ik ga wel vooruit maar echt heel erg langzaam. Elke extreme uitspatting van zijn kant is toch wel weer een klap in mijn gezicht. Maar ik ben niet meer bang voor wat hij kan doen. Ik heb een tijd met de gedachte geleefd van: wat als hij nu opeens de zieke gedachte in zijn hoofd haalt dat als hij mij niet kan hebben, niemand mij kan hebben en me op een dag vermoord. Het is eng als je niet in kunt schatten waar iemand wel of niet toe in staat is. Zijn grenzen liggen al sowieso heel ergens anders dan bij de gemiddelde persoon.

Ik ben mij er zeer zeker van bewust dat het helemaal niet eerlijk of leuk van me was om mijn stalkershit op een vriendin te projecteren. Ik kwam kort daarna tot die conclusie en ik heb mij uitvoerig verontschuldigd en gelukkig begrijpt ze het. Zij maakt mijn situatie immers ook van dichtbij mee. Iedereen in mijn omgeving moet voorzichtig zijn met informatie over mij, zodat het niet bij hem terecht kan komen.

Het doet me goed dat je bevestigt dat ik op de goede weg zit, dankjewel daarvoor.

quote:

Op maandag 19 mei 2008 09:58 schreef nummer_zoveel het volgende:
Maar hoe kun je nu vertellen dat je ernstig ziek bent en dood gaat en dat iedereen het nog gelooft ook?
Er moet toch bewijs voor zijn, medisch, brieven van artsen enz?

Heeft hij vervalst en dat heeft hij overigens ook toegegeven tegenover mij. Hij had ernstige fouten gemaakt in de medische termen van de vervalsing. Hij schuwt geen enkele leugen of vervalsing. Daar deinst hij echt niet voor terug. Hij stuurt mijn bekenden ook emails namens microsoft waarin hij zet dat zij hun wachtwoord en persoonlijke gegevens moeten versturen om de veiligheid te bevorderen. Waarom? Zodat hij mijn nieuwe emailadres kan achterhalen/dingen over mij te weten kan komen.

Het helpt ook niet om een nieuw nummer te nemen. Hij belt rustig met de upc en doet zich voor als een collega oid en achterhaalt mijn nieuwe nummer. Het is best moeilijk om goed weer te geven hoe het is om zodanig gestalked te worden.