Werkcultuur in je land

Ik heb in 4 landen gewerkt en heel typisch 4 landen waar geen flikker gedaan werd.
1. Roemenie ( Boekarest ): Jamaica van Oost-Europa. Veel opstarten, niks afmaken. Als iets niet goed uitgevoerd was, haalde men massaal de schouders op en zei 'zo kan het toch ook?'

2.Griekenland ( Loutraki ): lang lunchen, laat starten, laat eindigen. Veel overleggen, weinig doorstart. Wel een hele persoonlijke manier van werken. Prive was goed geintegreerd met werk.

3.Frankrijk ( Parijs ): Leek op Nederland, alleen veel langer werken. Wel beter verdeeld. Veel meer ruimte voor zelfontplooing ondanks een strenge hiarchie. ( kan persoonlijk zijn geweest )

4. Marokko ( Tanger ): Ik heb hier letterlijk geen dag echt gewerkt En dan overdrijf ik niet. Mensen waren continu afgeleid ; niet geinteresseerd en zaten er hun tijd uit te zitten. Geen vaste werktijden en al helemaal geen vaste taken.

Hier staat wel 'wat' informatie:

Dubai, here I come!
Dubai, here I come/came/went/done it! #2
Bye bye Dubai, hello... Haiti.
Bye bye Dubai, hello... Haiti #2.

Ik denk dat het per bedrijf verschilt, bij mij:

redelijk strenge hiarchie maar zo gauw men ziet dat je goed werkt en gemotiveerd blijft laat men je er vrij en is er zelf ruimte voor promotie. ( )

ben je lid van een vakbond dan voor je geen flikker uit, trap je rotzooi en ben je uit principe (geen idee welk principe maar dat terzijde) tegen het management en staak je bij ongeacht welk besluit van de directie. ik word kotsmisselijk van die lui
mijn directe bazin heeft lang in Duisland gewerkt dus haar instelling is niet echt 100% Frans denk ik. de vakbonden (veel al communistisch) haten mij omdat ik het erg goed met haar en andere "hooggeplaatsten" kan vinden

ik merk at veel mensen een soort van ontzag voor me hebben omdat ik erg direct en open ben tegen mensen die leiding hebben over mij. ik hoor dan ook vaak: ja maar jij bent Nederlands, dat is anders.. Ik denk dat mensen hier die redelijk laag op de ladder staan zich sneller over zich heen laten lopen door leiding gevenden maar ze des te harder omlaag halen achter hun ruggen om, een soort van hypocrisie.

Hiërarchie, mensen. Niet hiarchie.

Ik heb ook onder een Deense manaager hier in Noorwegen gewerkt, met veel plezier eigenlijk. Onze benaderingen waren veellal hetzelfde. De Noorse en Zweedse werknemers (het was een internationaal bedrijf) hadden veel meer problemen met haar. De Franse, Duitse en Spaanse minder...

Of dat typisch was kan ik moeilijk zeggen. Zelf heb ik darna moeilijke ervaringen gehad met twee Noorse managers: bullies die vreselijk authouritair waren, hun uitspraak was de wet... :S
Bij beiden vond ik het werk erg leuk, en had er lol in. Ik weet ook dat ik goed was, maar door hun gedrag (het waren erg kleine bedrijven), controlfreaks die alles beter weten en je absoluut geen ruimte laten, waar je afgeblaft wordt bij het kleinste ding wat hun vinden dat je niet naar hun zin doet... heb ik opgezegd. Nee, momenteel heb ik geen 100% positief gevoel, maar ik weet dat het niet overal zo werkt

In Oslo had ik dan een Deense manager, maar haar baas was een Noorse, en ja... mijn herinneringen aan hem doen me weten dat het niet standaard is wat ik de laatste tijd heb ervaren. Ivar Villa... dank je. Je bent een top manager en zit dus ook nog steeds in de top

In Michigan hebben ze de 'at will' regel: Je kunt zonder pardon op straat staan en ook zo maar ontslag nemen.

Dit zie je zelden, een beetje werkgever is hier zuinig op z'n mensen. Zelf heb ik het goed getroffen met nu 25 vakantiedagen, volledige ziektenkostenvergoedingen, bonussen, internet en telefoon van de werkgever en meer van dat soort dingen.

En ik werk 40 uur per week. Moet er wel bij zeggen dat ik 's avonds nog wel eens een uurtje of wat werk thuis op de bank om de computersystemen te controleren.

Let wel, dit geldt natuurlijk niet voor iedereen.

Over het algemeen krijg ik wel de indruk dat mensen hier harder (willen) werken. Ik heb jaren voor defensie in NL gewerkt en daar werd je doodgesmeten met koffiepauzes en meer van dat soort flauwekul.

Ik ben wel benieuwd naar de titel van het boek en de beschrijving van de Fransen en de Italianen. Als ze in Nederland al veel babbelen, dan is Frankrijk helemaal erg.Wij vergaderen dan wellicht veel, Fransen houden ervan om te discussieren om het discussieren

En mijn Italiaanse collega's zijn vaak ziek en vaak moe. Staat dat ook in dat boek?

quote:

Op zaterdag 17 mei 2008 02:22 schreef tim2308 het volgende:
mijn Italiaanse collega's zijn vaak ziek en vaak moe. Staat dat ook in dat boek?

hoe zuidelijker je gaat, hoe erger dat wordt denk ik weleens...

quote:

Op vrijdag 16 mei 2008 16:24 schreef Draz het volgende:

Nederland is vergadercultuur. Men vergadert, overlegt 2x en komt er later op terug bij de volgende vergadering.
Denemarken is snel beslissen. Er zijn overleggen, het is 'hyggeligt' (gezellig), en er komt een beslissing uit.

Nederlandse bedrijven gaan bijna allemaal over op 'performance-management' inclusief competenties.
Deense bedrijven hebben hetzelfde. (geen verschil eigenlijk )

Dat doet me denken aan een oude mop:

quote:

Bedrijfsstructuur

Een Nederlandse en Japanse firma organiseerden een roeiwedstrijd tegen elkaar. Dit op de Maas met achtmansroeiboten. Er werd flink getraind. Beide teams kwamen topfit aan de start, maar de Japanners wonnen met een kilometer voorsprong. De Nederlanders waren zwaar aangeslagen en om de oorzaak van de nederlaag boven water te krijgen benoemde het topmanagement een projectteam om onderzoek te doen en aanbevelingen te geven.

Na langdurig en intensief onderzoek bleek dat de Japanners zeven man hadden die roeiden en één stuurman. In de Nederlandse boot stuurden zeven man en roeide er één. De leiding nam een adviesbureau in de arm voor een onderzoek naar de structuur van het Nederlandse team. Na wederom een langdurige studie kwamen de adviseurs tot de conclusie dat er teveel mensen stuurden en te weinig mensen roeiden.

Om een volgende nederlaag te voorkomen veranderde men de teamstructuur ingrijpend: er kwamen vier stuurmannen, twee hoofdstuurmannen, één stuurmanager en één roeier. Voor de roeier werd een prestatiewaarderingsysteem ingevoerd om hem nog meer te stimuleren. Het jaar daarop wonnen de Japanners met een voorsprong van twee kilometer.

Het management ontsloeg de roeier vanwege de slechte prestaties, verkocht de roeispanen en investeerde in een nieuwe boot. Het adviesbureau werd geprezen.

quote:

Op zaterdag 17 mei 2008 02:02 schreef popolon het volgende:
Ik heb jaren voor defensie in NL gewerkt en daar werd je doodgesmeten met koffiepauzes

Nou, ik moest hier in Manila wel even wennen, dat als je voor een overleg ergens binnenstapt, je geen koffie krijgt . DIe moet je zelf maar meenemen

quote:

Op zaterdag 17 mei 2008 11:48 schreef Light het volgende:

[..]

Dat doet me denken aan een oude mop:
[..]

en het erge is, is dat het nog waar is ook

Ay...werkcultuur in Spanje...

Ik heb bij 2 bedrijven gewerkt in Spanje. Bij het eerste 5 jaar en bij m'n huidige bedrijf ben ik inmiddels 3 jaar. Het eerste bedrijf was een grote multinationaldie o.a. aan T Consulting deed(5000 man). Het tweede bedrijf een kleine producent(100 man) van machines voor de bouw.

Bij het eerste bedrijf begonnen we laat 9.00h/9.30h en draaiden we alle overuren van de wereld. Ik heb nog nooit zoveel zinloze uren op m'n werkplek gezeten. Het overgrote deel van de tijd zaten we alleen maar uren te maken en niks te produceren. De lunch wordt op zo'n manier ook gauw 2,5 uur lang. Verder waren er een hoop managers met conecties. De zoon/dochter van... etc. Die hadden op hun beurt weer ondergeschikten die ze zelf binnen gebracht hadden. We hadden daar echt een "Dilbert" cultuur. De laatste twee jaar ben ik gewoon m'n gang gegaan en heb ik besloten er niet meer aan mee te doen (met een aantal collega's). Resultaat: hogere productiviteit maar boze managers. Binnen 6 maanden was het hele producerende gedeelte van de afdeling verkast(ik ook).

Mijn huidge bedrijf heeft wat ze hier "europese werktijden". Wij werken van 8:00h tot 17:30h en 1:15h pauze en op vrijdag werken we tot 14:30h zonde pauze. We doen ook niet aan overuren. Dit is best wel speciaal voor Spanje. Ik ben er in ieder geval wel heel blij mee. De werkcultuur is absoluut niet hierarchisch en de organisatie heel plat. Ook niet typisch Spaans. Maar ook hier zijn er een aantal mensen die een functie hebben die ze niet hebben verdient. En het kost hier heel veel tijd om iets gedaan te krijgen. Er is echt een cultuur van "zo deden we het vroeger dus nu ook". We missen echt (nog) klant gerichtheid. Maar het wordt wel steeds beter. Er wordt veel geinvesteerd in verbetering van processen. De communicatie is een absolute ramp en tijdens de vergadering is het moeilijk om bij het onderwerp te blijven. Voor je het weet zit er weer iemand een anecdote te vertellen. Dit proberen we op afdelings niveau beter te verbeteren maar het blijft Spanje.

Het zijn 2 totaal andere werkculturen maar er zijn wel raakvlakken. Gebaseerd op eigen ervaringen en wat ik zo om me heen hoor denk ik dat het volgende typisch Spaansis:
-Mensen die een positie hebben door een kruiwagen.
-Lang gerekte werktijden, overuren om niks.
-Desorganisatie in het algemeen(Bij mijn eerste bedrijf zeiden ze altijd dat Spanjaarden onwijs goed in improviseren zijn).
-Traagheid van aanpassingen

Een Speciale vermelding voor de Spaanse vrouwen op management posities. Ik heb fantastisch met Spaanse vrouwen gewerkt. Nooit een probleem gehad met vrouwelijke collega's. Echter, vrouwelijke managers zijn echt een ramp. Daar moest ik echt aan wennen. Om een of ander reden gaan ze er altijd van uit dat je de vijand bent. Ze behandelen je als klein kind of alsof je met ze getrouwd bent. Dat is echt jammer want je gaat ze meteen als "Bitch" zien. Ik heb in totaal 7 vrouwelijke managers gehad(verschillende projecten) en ze waren allemaal hetzelfde op éen na dan. Ik dacht echt dat het aan mij lag, en daar had ik het echt moeite mee want ik ben zeer vrouw vriendelijk opgevoed(ouders komen uit gezondheidszorg). Op een gegeven moment had ik door dat het niet aan mij lag en leerde ik hoe ik met ze om moet gaan. Ik ken echt veel mensen met dezelfde ervaring, inclusief vrouwen. Ik begrijp inmiddels ook wel waarom het is. Spanje heeft een macho cultuur en vrouwen hebben het echt moeilijker dan mannen binnen een bedrijf. Voor de duidelijkheid, in nederland heb ik ook 2 vrouwelijke managers gehad en dat ging prima.

Heeft iemand eigenlijk dezelfde ervaring in Spanje?

Maar Draz, hoe heet het boek en wie is de auteur???

Ik heb een half jaar (stage) in Tanzania, oost-Afrika gewerkt bij een bedrijfje dat technisch onderhoud deed bij ziekenhuizen. Daar viel het me vooral op dat iedereen zo langzaam mogelijk werkt. Er is immers niet genoeg werk en als je het vandaag afmaakt heb je morgen niets meer te doen. Ik heb daar bijvoorbeeld samen met mijn collega 3 kwartier naar een 3e persoon staan kijken die twee plastic onderdelen tegen elkaar hield omdat op de verpakking van de lijm stond: 45 minuten laten drogen. Ook was het een dagtaak om met zijn tweeen de auto weg te brengen zodat iemand anders hem kon wassen (terwijl wij ernaar stonden te kijken). Ik heb me nog nooit zo verveeld als dat half jaar.

Hier in Australie zijn de mensen ook stukken langzamer als in Nederland, maar niet zo erg als in Afrika. Het grootste deel van de "gewone" werklui is ongeveer 1 dag in de week ziek, sommige vrijdagen neemt meer dan de helft een "sicky". Verder hebben ze hier erg weinig rechten, ze kunnen je zonder reden ontslaan. Het grootste probleem dat het Nederlandse management hier heeft is om werklui te vinden die regelmatig op komt dagen. Verder is het wel erg gezellig hier, in de pauze van 30 minuten gaan we met zijn allen in de pub lunchen met een biertje erbij. Maar dat weet de baas niet natuurlijk.

quote:

Op vrijdag 16 mei 2008 16:24 schreef Draz het volgende:
In hoeverre verschilt de complete werkcultuur in het land waar je nu woont?

Ik woon ook in Denemarken en heb bij de deense "Big Blue" gewerkt, terwijl ik nu werk bij die bekende wind turbine fabrikant.

Mijn ervaringen sluiten niet altijd aan op die van jou. Bij BB (oftewel dat bedrijf van McKinley Møller) werd er veel vergaderd, dit had onder meer te maken met de grote van de organisatie. Echter, als er wat besloten werd, dan ging het ineens ook snel, maar het proces tot dat er wat besloten werd.... Pff... dat duurde eeuwen en eeuwen. In gespreken met collegae werd het al snel duidelijk dat het enorm afhankelijk was van de manager hoe er werd omgegaan met de regels. Met name de oude garde hield er nogal van om de "oude regels van de baas" te benadrukken en tot op de letter uit te voeren. Mijn manager, een nieuwe aangenomen vrouw, was heel anders. Zij was reusachtig geod op het HR-front.

Mjin huidige werkgever is een ongeorganiseerde zooi, als ik het zo mag zeggen. Dat komt met name door het te kort aan personeel (we hebben werk voor 70 man terwijl we met 30 zitten) maar ook de "do as you like" cultuur die hier heerst. Er wordt niet over de schouder meegekeken en men mag hier een heleboel, zolang het werk maar afkomt. Managers hier zijn uitermate vertrouwend in hun personeel, en als er wat gebeurt dan heb je alle vrijheid om het op te lossen. De hogere managers die hier zitten vergaderen (net als in NL en bij BB) heel veel, en zijn amper op hun plek.

Ben er heilig van overtuigd dat noch bij BB noch bij dit bedrijf, mijn direkte leidinggevende, mijn baan over kan nemen. Niet omdat ik iets speciaals kan, maar gewoon omdat die persoon daar en niet in geinteresseerd is en geen tijd voor heeft.

In mijn werk doe ik nu veel zaken met Nederland, en ik kan niks anders zeggen dan dat het een verademing is om met Nederlanders te kunnen werken. Onze 5 leveranciers zijn altijd op tijd en meestal kloppen de rekeningen ook... Dat kan ik dan van onze Duitse en Spaanse leveranciers niet zeggen...

Ik heb 7 jaar in de VS gewerkt, bij een wetenschappelijk instituut en een unversiteit. Grote verschil met Nederland (waar ik bij Philips heb gewerkt), is dat het management echt meewerkt, ipv achter een PC presentatie's in Powerpoint te maken. Er wordt ook een stuk minder vergaderd en geouwehoerd. Verder was het bij het instituut eerder regel dan uitzondering dat men ~10 uur per week overwerkte + weekends. Op de universiteit is het een stuk relaxter, tegen het luie aan.

Afgelopen week heb ik een dag meegedraaid in een onderzoeksgroep van een Japanse universiteit.

Iedereen klokt daar eerst in. Die ochtend begon met de publieke aankondiging in de groep (8 man) door een van de postdocs dat we een buitenlandse gast hadden (Lyrebird) en dat van 9 tot 9:30 aan zelfstudie werd gedaan. Dat laatste vond ik wel ok. Japanners zijn goed georganiseerd, en ze wisten waar mijn interesses lagen, dus ze hadden al twee boeken voor me klaargelegd. Om 9:30 precies werd er weer publiek aangekondigd door dezelfde postdoc dat de tijd voor zelfstudie over was. Toen dacht ik echt "WTF, wie vertelt mij wanneer ik klaar ben met zelfstudie?? Dat bepaal ik toch zelf??". Ik ben dus gewoon lekker doorgegaan (had ook niet veel anders te doen), maar mijn bek viel echt open toen ik die aankondiging hoorde. 's avonds eet men daar samen, op de universiteit of in een restaurant in de buurt en dan gaan ze lekker verder tot een uur of 10. Dan klokt iedereen braaf uit.

Afijn, ik heb een aanbod op zak om bij een andere Japanse universiteit aan de slag te gaan. Maar eens over nadenken.

quote:

Op dinsdag 20 mei 2008 15:32 schreef Draz het volgende:
...

Ach als je bij Maersk werkt (idd dat bedrijf) dan weet je dat je in pak moet. Zo zijn de regels en klaar. Op zich is daar niks mis mee, aangezien het zeker door buitenlandse leveranciers wordt gewaardeerd. Maar vergis je niet, politiek komt in ieder bedrijf voor. De ongeorganiseerde zooi waar ik nu werk, is net zo politiek als het strak geregiseerde Maersk. Je weet overigens dat APMM 33% van de aandelen van DB in handen heeft, en wel degelijk een vinger in de pap

Het leukste van de Australische werkcultuur is dat het er allemaal vrij relaxt aan toe gaat: work-life balance is het hoogste goed. Vergaderingen worden meestal in een cafeetje gehouden en afdelingsvergaderingen verplaatsen zich nog wel eens richting de kroeg (maar dat kan ook aan mijn team liggen!)

Het minst aantrekkelijke is de opvatting dat iedereen maar aardig tegen elkaar moet zijn, en dat iedereen een "fair go" (of 60) verdient. Onder de maat presteren wordt dus niet aangepakt, maar omheen gemanaged.

quote:

Op dinsdag 20 mei 2008 15:43 schreef Draz het volgende:

[..]

Ik heb het net even nagevraagd, en hij had het boek uitgeleend. Maar de naam is i.i.g. "Cultural differences". Nu heb ik even gezocht op Google, maar daar zijn heel veel verschillende boeken te vinden die zo heten.
Zodra hij 'm terugkrijgt geeft ie me een seintje.

Is dat het boek van Geert Hofstede? Dat is in ieder geval een erg goed boek.

Hier in Singapore heb ik al veel verschillende stijlen gezien. Ik werk in het onderwijs waar het meestal geen overuren zijn. Voornamelijk vergaderingen zijn hier heel anders dan in Nederland. Geen agenda, geen notulen en alles gaat van de hak op de tak. In onze instelling wordt er meer gekeken naar hoeveel je doet en hoe goed dan naar de uren die je werkt. Normaal ben ik hier om 7:30-8:00 en ga ik om 17:30-18:30 naar huis.

quote:

Op donderdag 22 mei 2008 07:07 schreef Fiep het volgende:
Het leukste van de Australische werkcultuur is dat het er allemaal vrij relaxt aan toe gaat: work-life balance is het hoogste goed. Vergaderingen worden meestal in een cafeetje gehouden en afdelingsvergaderingen verplaatsen zich nog wel eens richting de kroeg (maar dat kan ook aan mijn team liggen!)

Het minst aantrekkelijke is de opvatting dat iedereen maar aardig tegen elkaar moet zijn, en dat iedereen een "fair go" (of 60) verdient. Onder de maat presteren wordt dus niet aangepakt, maar omheen gemanaged.

Haha ja dat klopt wel zo ongeveer.
Mijn buurman (woont hier al 30 jaar) vertelde over dat hij hier voor het eerst aan het werk ging. Hij deed natuurlijk zijn best op zijn nieuwe baan, kwamen zijn collega's een voor een naar hem toe: "Slow down, you make us look bad!"