Bevallingsverhalen deel 7

Ik heb overigens mijn dossier opgevraagd bij het ziekenhuis omdat ik wil zien welke aantekeningen er gemaakt zijn tijdens mijn bevalling. In ieder geval wil ik weten of er nog wat in staat over die Pethidineprik die ze toegediend hebben en mijn reactie daarop.
En ik heb ook aangegeven dat ik alsnog het blaadje met de poep en plas en drinktijden van Ruben wil hebben, dat wilden ze toen niet meegeven en ik mis dus dat gedeelte in het kraamgebeuren.

Ik was vandaag weer in het ziekenhuis voor mijn schoonzusje, kom ik daar een verpleegster tegen die zegt me te herkennen van een paar weken geleden. Laat ik dat mens nou echt nog nooit van mijn leven gezien hebben , maar volgens mijn wederhelft dus wel, want die herkende haar ook . Gelukkig konden we snel doorlopen .

hihi, ik schijn me eenmaal op de kraamafdeling ook weer voorgesteld te hebben aan mensen die al aan mijn bed gestaan hadden!

Zo hekenbaar, dat "geheugenverlies"
Toen ik na 6 weken voor controle naar het ziekenhuis ging stelde ik me voor aan de arts en ik vond het al raar dat het niet degene was van de bevalling.
Pas na een paar minuten, toen ze er zelf over begon, realiseerde ik me dat zij inderdaad de klus begonnen was. Om en nabij de 7 cm werd ze echter overgenomen door anderen, maar M. vertelde later dat hij gedurende de 5 uur dat ik onder haar hoede stond best veel met haar gepraat had...naast mijn bed

Wat een verhalen allemaal zeg....
Even een voor ons allemaal.
Dat we het toch maar mooi geflikt hebben he? Een heus kindje op de wereld zetten, dat is en blijft toch een topprestatie!

Dat is inderdaad zo Kersjes Iets om trots op te zijn!

Ik kon niet meer slapen, vandaar het rare tijdstip.

Zaterdag de 17de begon het eigenlijk al, alhoewel ik dat toen nog niet doorhad. Ik liep iedereen een beetje te pesten met het feit dat Yade wat vroeger geboren zou worden en of iedereen al zenuwachtig was, little did I know.
Ik kreeg die dag last van mijn rug, maar dat had ik wel vaker. Knut masseerde me wat en het wilde maar niet wegtrekken, maar goed, welke zwangere vrouw heeft er nou geen last van haar rug. De volgende ochtend had ik nog steeds last. Mijn ouders zouden we die dag ophalen zodat mijn moeder de babykleertjes kon strijken.
De rugpijn werd steeds vervelender. Hoe ik ook zat, het deed zeer en de pijn deed me denken aan de keer dat ik een nierbekkenontsteking had. Ik had ook al wat moeite gehad met plassen die dagen ervoor. Toen we weer in de auto zaten werd de pijn steeds erger. Een constate pijn die doortrok naar mijn buik en lies. Mijn moeder vroeg nog of het geen weeen waren, maar ik dacht van niet, de pijn was alleen rechts en was eigenlijk daar de hele tijd, maar golfde wel steeds. Toch werd de pijn zo erg dat ik overwoog om in Leiden al naar de huisartsenpost te gaan, maar het werd minder. Nog even wachten dus.
Eenmaal thuis ben ik gaan slapen en als ik op mijn zij lag, dan deed het geen pijn! Zie je wel, dat waren echt geen weeen. Na anderhalf uur was de pijn nog niet weg en belde we de HAP, ik kon om 19:40 langs komen en moesten wat urine meenemen. Zo gezegd zo gedaan, we aten nog wat en keken nog een aflevering van Heroes.

Bij de HAP duurde het en duurde het maar voor we aan de beurt waren. Ondertussen probeerde ik de pijn weg te zuchten, maar echt lukken deed het niet. De huisarts vertelde ons dat er geen blaasontsteking was en dat ondanks mijn ondertussen. erg hoge bloeddruk, zaten er ook geen eiwitten in. Zij dacht dan ook dat het indalingsweeen waren, wat niet vreemd is voor 35 weken. Toch vertrouwde ze de hoge bloeddruk niet, en de gynaecoloog blijkbaar ook niet, want die wilde me toch wel even zien.
We verhuisde naar boven en ik werd aan de CTG gelegd. Ondertussen belde we onze ouders en grapte we een beetje dat Yade wel erg vroeg was. Ik kreeg het steeds moeilijker omdat ik op mijn rug moest liggen, maar ze maten geen weeen. Er werd bloed afgenomen en om 21:00 kwam de gynaecoloog binnen, hij ging even toucheren en meldde terloops dat er nog een mevrouw was, die alleen erg ziek was dus ging hij eerst kijken of ik ontsluiting had en als dat zo was, dan zou deze avond onze baby nog geboren worden. Knut en ik keken elkaar nog even aan van "Huh, wat?!" voor hij zei dat ik inderdaad 4 centimeter ontsluiting had.

Toen ging alles enorm snel. We kregen te horen dat om 22:00 de keizersnede begon en belde snel snel onze ouders voordat ik werd afgevoerd om te worden geschoren, omgekleed en een katheter te krijgen, waarvan het laatste niet echt prettig is.
Toen werd ik naar de OK gebracht en kreeg ik een infuus terwijl mij werd uitgelegd wat er ging gebeuren. Knut ging met de kinderverpleegkundige mee om zich om te kleden en tegen de tijd dat de ruggenprik gezet was, was hij er ook weer in de grootste maat OK kleding, maar toen nog minstens twee maten te klein. Het was echt geen gezicht.
Even werd ik niet zo lekker, misselijk en wat duizelig, maar de ruggenprik en alles werkte goed. Er werd aan mijn schaamhaartjes geplukt om te zien of ik nog wat voelde en op een gegeven moment reageerde ik blijkbaar daar niet meer op want hij was al begonnen toen ik zei "Hey, dat voel ik." Knut keek mij aan met een begrijpend lachje en kneep in mijn hand toen hij me toefluisterde dat ze al begonnen waren.
Na veel geduw en getrek werd mij gevraagd of ik de baby wilde zien. Duh, tuurliijk! En het gordijn werd weggetrokken. Daar lag ze dan, de benen in de lucht, het ruggetje ontbloot en...... het hoofd nog in mijn buik. Een eer bizar gezicht "Trekken!" hoorde ik nog en met een plop bungelde daar een babietje. Knut zei nog "Het is een meisje!" terwijl ik nog bezig was met het feit dat er uberhaupt een kind uit me was gekomen, alsof je toch wat anders verwachtte.
Knut ging met haar mee en ik was nog verbaasd. Zo ga je naar de huisarts met rugpijn en zo, amper 2 uur later, ben je bevallen. Ik hoorde haar keihard huilen en dacht nog "Nou de longen werken in ieder geval wel."

Na een half uurtje was ik weer dichtgenaaid en ondertussen rilde ik vreselijk erg. Ik werd naar de IC gebracht om "uit te slapen" want ik was klaar wakker. De uitslaapkamer was overigens dicht, vandaar de IC. Onze ouders waren onderhand al weer vertrokken en om half drie mochten we naar Yade toe. Dat duurde even want de zieke mevrouw had na mij een keizersnede gekregen en met haar kindje ging het wat minder. Wel "leuk" haar kindje is ongeveer net zo oud en ze ligt nu samen met Yade op de coeveuse afdeling.

Al met al was het absoluut niet wat ik had verwacht. We rekende op een geplande keizersnede met 39 weken, en het werd een ongeplande met 35 weken en drie dagen.

Ik heb het niet als vervelend of naar ervaren, alles is me juist reuze mee gevallen. Tijd om te piekeren hebben we niet gehad, alles ging zo enorm snel, en dat is ook wel lekker.

Voor alle vrouwen die voor een keizesnede moeten, gepland of ongepland, ik zou zeggen, maak je geen zorgen. Natuurlijk is de napijn wat vervelend, maar die wordt met de dag minder en hey, alles is beter dan rugweeen.

Jij verwachtte dus ook al wat anders dan een kindje Mooi verhaal Sil

heerlijk zo vlot
succes met je herstel!

Ow Silmarwen.... Da hek heulemaaaal gemist!! Wat schrikken, wat een snelheid.... En jah... rugweeën..Brrrr
Maar wat ontzettend gefeliciteerd!!

Een op zes vrouwen ongelukkig met bevalling
Uitgegeven: 2 juni 2008 14:05

DELFT - Een op de zes vrouwen die een kind ter wereld hebben gebracht, is drie jaar later niet gelukkig met de manier waarop de bevalling is verlopen. Dat blijkt uit een onderzoek van TNO onder ruim 1300 Nederlandse vrouwen.

De kans op een slechte ervaring is groter, als vrouwen naar een gynaecoloog zijn verwezen of in het ziekenhuis zijn bevallen. Ook vrouwen die een keizersnee of kunstverlossing hebben gehad of slecht met de baringspijn konden omgaan, zijn ontevredener.

Een slechte ervaring met een bevalling kan een vrouw langdurig een ongelukkig gevoel bezorgen. Ook kan die grote invloed hebben op de relatie met haar partner en met hun kind en op de beslissing om een volgend kind te willen.

De resultaten van het onderzoek zijn maandag gepubliceerd in het toonaangevende Amerikaanse tijdschrift Birth.

Da`s best nog een hoop vind ik! Gaat het dan altijd zo verkeerd of hebben zwangere vrouwen een vertekend beeld van hoe bevallen 'moet'?

Ik las gisteren een verhaal (in het AD geloof ik) over doula's en hun positieve effect op een bevalling.
Helaas kan ik het artikel niet meer vinden maar dat was toch wel interessant. Zeker als je het artikel hierboven leest...

Ik denk dat veel vrouwen toch een beeld hebben van de bevalling, een ideaal beeld en als het anders gaat dat het toch een beetje een tegenvaller is? En ook doen veel ziekenhuizen erg lastig met de pijnstilling.

Ikzelf heb dus een spoedkeizersnede gehad en toen werd er ook meerdere malen gezegd, en ook in folders stond het, dat als je negatieve gevoelens had over de keizersnede, dat heel normaal was en veel vrouwen het als falen zagen. Ik heb er overigens helemaal geen problemen mee en heb een heel tevreden gevoel over het hele verloop.

quote:

Op dinsdag 3 juni 2008 21:17 schreef Moonah het volgende:

[..]

Waar baseer je dat op?

Verhalen die andere vrouwen je toch vertellen. Dat ze graag thuis wilde bevallen, toch naar het ziekenhuis moesten en daar een naar gevoel bij hadden. Hun eigen ervaringen dus. Ik zeg niet dat dat altijd zo is hoor, het zou me niet verbazen dat ziekenhuizen bijvoorbeeld, altijd een even prettige ervaring zijn. Ik toevallig wel, maar misschien had ik mazzel. Mijn beste vriendin absoluut niet, die moest uiteindelijk met spoed naar het ziekenhuis, moest lang wachten op pijnstilling en heeft onder andere daardoor een naar gevoel over haar bevalling. omdat ze zo lang weeen moest wegpuffen terwijl de bevalling verder niet opschoot. Dat kan ik me goed voorstellen.

Iedereen wil toch het liefst een fijne, vlotte bevalling zonder scheuren, knippen et cetera.

Ik vind het overigens best ernstig dat dat cijfer zo hoog ligt. Een bevalling moet een mooie ervaring zijn waar je met, tja met plezier is misschien een beetje vreemd, maar waar je met een goed gevoel op terug moet kunnen kijken. Het lijkt mij zeker een onderzoek waard, waarom deze vrouwen er zo op terug kijken en hoe dat verbetert kan worden.

Ik heb vandaag per aangetekende post de kopieen van mijn dossier gekregen. Er staat echter nergens in het dossier vermeld dat ik bezwaar heb gemaakt tegen de Pethidine en dat ik achteraf hierover een klacht indiende. Ik vraag me af of die klacht dan wel daadwerkelijk ingediend is of dat ze dat maar even "hebben gelaten voor wat het was".

Overigens heb ik ondanks die Pethidine een goed gevoel over de bevalling (ook al klopt het dossier op meerdere punten niet)

Ik denk dat ook wel een beetje hoor.
Volgens mij hebben veel vrouwen het beeld in hun hoofd van gedimd licht, kaarsjes, fijne cd op de achtergrond en dan heel sereen puffen maar.
En dat blijkt in de praktijk toch vaker tegen dan mee te vallen dacht ik. En ik kan me zo voorstellen dat daar die gevoelens van ontevredenheid vandaan komen...

Overigens vind ik het een beetje 'onzin' dat een bevalling een 'mooie' ervaring moet zijn.
Het is een bijzondere ervaring, maar het is over het algemeen loei en loei zwaar dus of dat dan altijd in combinatie met 'mooi' gaat vraag ik me af...
Of nou ja... 'onzin'... dat is niet helemaal wat ik bedoel.
Maar het is meer dat ik niet vind dat het perse een mooie ervaring moet zijn...

[ Bericht 19% gewijzigd door BE op 03-06-2008 22:31:05 ]

quote:

Op dinsdag 3 juni 2008 22:23 schreef Brighteyes het volgende:
Ik denk dat ook wel een beetje hoor.
Volgens mij hebben veel vrouwen het beeld in hun hoofd van gedimd licht, kaarsjes, fijne cd op de achtergrond en dan heel sereen puffen maar.
En dat blijkt in de praktijk toch vaker tegen dan mee te vallen dacht ik. En ik kan me zo voorstellen dat daar die gevoelens van ontevredenheid vandaan komen...

Overigens vind ik het een beetje 'onzin' dat een bevalling een 'mooie' ervaring moet zijn.
Het is een bijzondere ervaring, maar het is over het algemeen loei en loei zwaar dus of dat dan altijd in combinatie met 'mooi' gaat vraag ik me af...
Of nou ja... 'onzin'... dat is niet helemaal wat ik bedoel.
Maar het is meer dat ik niet vind dat het perse een mooie ervaring moet zijn...

Bijzonder is misschien een beter woord, maar de daadwerkelijke geboorte is toch wel mooi? Althans vond ik wel. Ik heb niet uren weeen weg te hoeven zuchten, voor mij was het erna zwaarder denk ik. Alhoewel ik wel ruim 24 uur weeen had maar dat meer zag als rugpijn. Wel vervelend maar niet zoals weeen tijdens een volledig natuurlijke bevalling, dus ik heb er denk ik een wat andere kijk op dan bij een "normale" bevalling.

quote:

Op dinsdag 3 juni 2008 22:23 schreef Brighteyes het volgende:
Ik denk dat ook wel een beetje hoor.
Volgens mij hebben veel vrouwen het beeld in hun hoofd van gedimd licht, kaarsjes, fijne cd op de achtergrond en dan heel sereen puffen maar.
En dat blijkt in de praktijk toch vaker tegen dan mee te vallen dacht ik. En ik kan me zo voorstellen dat daar die gevoelens van ontevredenheid vandaan komen...

Overigens vind ik het een beetje 'onzin' dat een bevalling een 'mooie' ervaring moet zijn.
Het is een bijzondere ervaring, maar het is over het algemeen loei en loei zwaar dus of dat dan altijd in combinatie met 'mooi' gaat vraag ik me af...
Of nou ja... 'onzin'... dat is niet helemaal wat ik bedoel.
Maar het is meer dat ik niet vind dat het perse een mooie ervaring moet zijn...

De geboorte van een kind is een mooie ervaring, een bevalling hoeft dat niet te zijn Zoiets is het denk ik. Het is bijzonder om te zien dat een kindje van een klein zaadje en eitje is uitgegroeid tot een echt mensje

Ja, ik denk dat die kijk sowieso verschilt.
Mijn bevalling was best heel heftig en de uiteindelijke geboorte had ook echt helemaal niets met 'mooi' te maken, na 5 kwartier persen, met mensen duwend op mijn buik, mijn benen in mijn nek en de vacuumpomp op volle kracht. En toch heb ik het niet als vervelend ervaren, het was 'gewoon' een bevalling in al zijn heftigheid zeg maar.
Mooi is dus niet het woord voor mij, bijzonder en heftig en bijzonder heftig, dat wel.

quote:

Op vrijdag 9 mei 2008 14:02 schreef DaviniaHR het volgende:

[..]

"Snij dat kind er nou maar uit!"

Hihi, ik schaam me nog voor wat ik allemaal uitkraamde:
- Het volgende kindje adopteren we! Nooit meer zoiets.
- Houdt het dan noooooooit op? (de weeen dus)

quote:

Op woensdag 4 juni 2008 10:24 schreef flowerbox het volgende:

[..]

Hihi, ik schaam me nog voor wat ik allemaal uitkraamde:
- Het volgende kindje adopteren we! Nooit meer zoiets.

Dat riep ik al toen ik nog zwanger was . .

Als ik zo de verhalen hier lees dan krijg ik wel het idee dat bij de meeste bevallingen die als vervelend worden ervaren de nadruk vooral ligt op het niet begrepen worden en het niet serieus genomen worden. Veel meer dan op pijn of het feit dat bevallen zelf zwaar is. En ik kan me goed voorstellen dat deze groep alleen maar groter wordt door de jaren heen nu er steeds meer ingegrepen wordt in bevallingen.

Ik ben niet tegen dat ingrijpen hoor, maar hoe meer kunstgrepen (inleiden, bijstimuleren, verdoven, kunstverlossing, etc.) hoe meer medische handelingen, hoe minder eigen inituatief van de vrouw en hoe meer medisch personeel.
En dus meer kans op onbegrip, over hoofden heen praten/handelen en niet rekening houden met het feit dat er een mens ligt te bevallen en niet een patient.

Misschien is het de prijs die we betalen voor het steeds "veiliger" maken van het bevallen, ik weet het niet.

Nou ik had een bevalling die dus thuis gepland was maar in het ziekenhuis eindigde met wee-opwekkers die niet echt werkten en uiteindelijk een vacuumpomp (maar gelukkig dus net geen keizersnee en niet geknipt/gescheurd) en ik ben toch niet echt teleurgesteld hoor Het was niet zoals ik hoopte (thuisbevallen), maar ja dat kon ook niet.

Wel was ik teleurgesteld in mensen rondom mijn bevalling:

Assistente die infuus met wee-opwekkers had aangelegd en niet oplette en dus een grote knak in de draad had zitten waardoor er niks gebeurde

Zelfde slapende assistente die precies tijdens een persmoment (ik had geen persweeen en da's erg lastig) een heel verhaal ging vertellen in plaats van mij te helpen (ze zou mijn ene been vasthouden)

Verpleegster die ik op de gang hoorde klagen tegen een collega dat het allemaal zo lang duurde - Hallo stom wijf ik had ook liever geen vacuumpomp gehad hoor Zit nog een beetje hoog geloof ik

Verloskundige die toch wel heel zeker wist dat ik urineverlies had in plaats van gebroken vliezen waardoor ik 5 dagen emt gebroken vliezen heb gelopen. Op zich kan iedereen natuurlijk een fout maken, maar wees dan achteraf als je langskomt in mijn kraamtijd wel zo dapper om er over te beginnen in plaats van steeds het onderwerp te omzeilen

Nou ja dus niet echt moeite met mijn bevalling, meer op hoe mensen op zo'n moment waarop je heel kwetsbaar bent met je omgaan...

quote:

Op woensdag 4 juni 2008 11:39 schreef owlet het volgende:
Als ik zo de verhalen hier lees dan krijg ik wel het idee dat bij de meeste bevallingen die als vervelend worden ervaren de nadruk vooral ligt op het niet begrepen worden en het niet serieus genomen worden. Veel meer dan op pijn of het feit dat bevallen zelf zwaar is. En ik kan me goed voorstellen dat deze groep alleen maar groter wordt door de jaren heen nu er steeds meer ingegrepen wordt in bevallingen.

Ik ben niet tegen dat ingrijpen hoor, maar hoe meer kunstgrepen (inleiden, bijstimuleren, verdoven, kunstverlossing, etc.) hoe meer medische handelingen, hoe minder eigen inituatief van de vrouw en hoe meer medisch personeel.
En dus meer kans op onbegrip, over hoofden heen praten/handelen en niet rekening houden met het feit dat er een mens ligt te bevallen en niet een patient.

Misschien is het de prijs die we betalen voor het steeds "veiliger" maken van het bevallen, ik weet het niet.

Het eerste deel ben ik met je eens, het tweede niet. Het probleem is idd denk ik niet begrepen worden, niet serieus genomen worden, dat men niet naar je luistert. Maar ik ben juist volledig in handen van al het medische gedoe geweest zover maar kan en ik heb juist het gevoel dat ze altijd hebben geluisterd en me heel serieus namen. Voor zover dat heb ik dan ook geen vervelend gevoel aan mijn bevalling over gehouden.

Bij mij was het probleem dat ik weg viel en hallucineerde tussen de weeën door en de gruwelijke pijn van de vacuumpomp. En zo beleeft iedereen alles weer anders. Je weet natuurlijk nooit hoe een ander iets voelt en hoeveel pijn een ander had, maar ik lees met verbazing dat BE geen moeite heeft met haar bevalling terwijl het bij haar met vacuumpomp enz ook niet al te zachtzinning over komt.