Billy Idol 28 juli 2008 in Paradiso

quote:

Op dinsdag 29 juli 2008 01:30 schreef n0r het volgende:
Heeft hij ook nog wat werk van Generation X gespeeld?

Vind ik toch wel zijn beste jaren

quote:

Op dinsdag 29 juli 2008 11:45 schreef MadMaster het volgende:
Setlist (als ik niets gemist heb):

01. Cradle Of Love
02. Dancing With Myself
03. Flesh For Fantasy
04. White Wedding
05. John Wayne
06. Speed
07. To Be A Lover
08. Sweet Sixteen (Akoestische versie)
09. Steve Stevens Solo
10. World Comin' Down
11. Eyes Without A Face
12. Blue Highway
13. L.A. Woman (Amsterdam Woman...)
14. Ready Steady Go
15. Rebel Yell
16. Hot In The City Tonight
17. Mony Mony

quote:

Vermakelijk rock-'n-rollcliché

Billy Idol: Paradiso verkoopt hij zonder problemen uit.

Verhitte discussie in het herentoilet. Is die Idol een veertiger of is hij al in de vijftig? De man die - ''zeker weten!'' - tien bier inzet op de laatste optie heeft gelijk: Billy Idol is van 1955. En dat is de zanger aan te zien. Toch oogt hij, voor iemand die zo ongeveer alles deed wat God verbood, heel patent. De meeste leeftijdgenoten in de zaal zijn aanzienlijk zwaarder en kaler.

In welk jaar het precies was, 1979 0f 1980, weet hij niet meer, maar Idol zegt zich de eerste keer dat hij in Paradiso optrad nog goed te kunnen herinneren.
Zanger van Generation X was hij toen nog, een punkgroep die ontstond in het kielzog van de Sex Pistols, maar die in Engeland door smaakmakers als te commercieel en te zeer op het uiterlijk gericht terzijde werd geschoven.

In Amerika zagen ze Idol wel zitten. Als de new wave-versie van de klassieke excentrieke Engelsman scoorde hij er als soloartiest in de jaren tachtig hit na hit. MTV speelde bij dat succes een grote rol. Met zijn peroxide kuif en in Elvisstijl opgetrokken bovenlip was hij een vaste verschijning op de muziekzender. In de pers breed uitgemeten drugs- en seksschandalen droegen alleen maar bij aan zijn imago.

Tegenwoordig doet Idol het rustig aan. Een hit heeft hij al in tijden niet meer gehad, maar vergeten is hij niet; Paradiso verkoopt hij zonder problemen uit. Hij geeft er een show die bol staat van de rock-'n-rollclichés, maar die juist daarom vaak ook weer heel vermakelijk is.

Voor Idol en zijn vierkoppige begeleidingsband is popmuziek een vorm van theater. Vaste gitarist Steve Stevens staat meteen al in het eerste nummer met zijn tanden te soleren, terwijl de drummer een complete circusact met zijn stokjes opvoert. De baas zelf heeft niet meer de scherpe en trefzekere stem van weleer, maar weet zich gesteund door het publiek, dat al die hits van toen, waaronder Rebel yell, Eyes without a face en Sweet sixteen, probleemloos meezingt.

In de toegift brengen Billy Idol en de zijnen een dampende cover van Mony mony, in de jaren zestig een hit van Tommy James and the Shondells. Het was het nummer waarbij Idol, zei hij in interviews, ooit zijn maagdelijkheid verloor. Te horen aan het enthousiasme waarmee hij het zingt, heeft hij nog altijd goede herinneringen aan die eerste keer. (PETER VAN BRUMMELEN)