Noem het mede-lijden. Kijk, was het nou maar een spelletje. Maar aan dit spelletje zitten nogal haken en ogen die het naar mijn idee geen spelletje meer maken. Een spel is leuk voor iedereen, kandidaten hebben er al dan niet lol in en gaan naar huis en daarmee basta. Geen trauma's, geen psychische schade.
Maar hier wordt er gesleuteld aan de psyche van mensen die eigenlijk absoluut niet weten wat de consequenties van hun verblijf zal hebben. Neem nou Ruud. Op zich best een aardige vent, een beetje een sul, maar eigenlijk niks mis mee. Leuk om een pilsje mee in het cafe te drinken en dan heb je het prima naar je zin. Heeft een vriendin en een dochter. Maar je ziet Ruud in toenemende mate gefrustreert raken (Overigens sterk benadrukt door Veronica). Nu al hoor je om je heen de 'Ruud uitspraken'. Deze jongen weet van niks. De hype groeit meer en meer en wat als hij er uit komt? Wat gaat dat met hem doen? Ik kan je voorspellen dat het met Ruud dan echt niet meer goed zal gaan. Hij loopt zo de kans om zijn dochter te verliezen, zijn vriendin. Nou kun je zeggen: daar heeft hij toch zelf voor gekozen? Nou, ik denk dat hij gekozen heeft voor een leuke tijd, 100 dagen feestvieren, lol hebben. Maar ik denk niet dat hij, noch de andere bewoners zich gerealiseerd hebben wat dit kan doen met hun persoonlijke leven.
Hij kan zich echt niet meer vertonen zonder geconfronteert te worden met zijn uitspraken die naar mijn gevoel het gevolg zijn van het intens missen van intiem contact. Dat hij hier schade van gaat ondervinden is voor mij geen vraag. Spelletjes moet je spelen in een spel programma. Niet zo. En dus heb ik behoefte om hen te informeren aangezien ik het eigenlijk totaal onverantwoord vind. Overigens vind ik een bestorming ook onverantwoord, het moet vooral leuk zijn (maar wel effectief)