R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Over Groningen weet ik weinig eigenlijk. Mijn psychotherapeute is een oude bekende van het Genderteam. Ze vertelde me dat ik inderdaad naar Groningen kon voor behandeling. En volgens haar zaten daar ook wel een aantal oude rotten van het vak die goed weten wat ze doen. Maar ze drukte me op het hart dat A'dam eigenlijk meer de plek is om voor behandeling heen te gaan. Vooral omdat daar het kenniscentrum voor genderdysforie zit en omdat er meer personeel is dat je van dienst zou kunnen zijn. Het kwam er eigenlijk op neer dat ze zei dat ze het er in Groningen 'bij' doen terwijl er in Amsterdam een speciale unit voor ingericht is. Sja, ik heb voor A'dam gekozen omdat ik het eigenlijk wel een fijn idee vind dat ik daar de beste mogelijke zorg in Nederland krijg.
En wat betreft die wachttijden... sja ik vind het fijn om de ervaringen van anderen te lezen maar wie weet zit er bij noktetmort we toevallig 3 keer feestdagen met een aansluitend weekend tussen, weet ik veel.
Ik vind wachten ook niet fijn. Maar de weg die wij bewandelen eigenlijk een soort van one-way-ticket. Dus dan wil ik in ieder geval grondig te werk gaan en geen stapjes overslaan omdat ik nu in eens niet meer kan 'wachten'. Ik wacht al 27 jaar dus die paar maanden zijn niet zo'n probleem. Moet het wel bij een paar maanden blijven.
En wat betreft die wachttijden... sja ik vind het fijn om de ervaringen van anderen te lezen maar wie weet zit er bij noktetmort we toevallig 3 keer feestdagen met een aansluitend weekend tussen, weet ik veel.
Ik vind wachten ook niet fijn. Maar de weg die wij bewandelen eigenlijk een soort van one-way-ticket. Dus dan wil ik in ieder geval grondig te werk gaan en geen stapjes overslaan omdat ik nu in eens niet meer kan 'wachten'. Ik wacht al 27 jaar dus die paar maanden zijn niet zo'n probleem. Moet het wel bij een paar maanden blijven.
maar pas op dat je het niet te vaak te horen krijgt van anderen over 'na zo lang wachten kunnen die paar maanden wachten er nog wel bij', op een gegeven moment wordt je dat excuus wel kotsmoequote:Op maandag 5 mei 2008 22:06 schreef Eline2602 het volgende:
Moet het wel bij een paar maanden blijven.
une vie en rêve est une vie sans scrupule
Begrijpelijk... ik ben alleen iemand die graag positief blijft en probeert de gunstige kant van iets te bekijken. Mokken kan altijd nog...quote:Op maandag 5 mei 2008 22:12 schreef MuteZukini het volgende:
[...] op een gegeven moment wordt je dat excuus wel kotsmoe
Dus sorry als ik een positieve draai probeer te geven aan de jammerlijk lange en stilzwijgend verlengde wachttijden... 
ow die positieve draai heb ik er toen ook wel aan gegeven hoor
maar ja ik was die opmerking ook pas echt kotsmoe toen ik al groen licht voor hormonen (ruim 2 jaar na begin diagnostische fase) had maar ik wat voor 't nageslacht wilde veiligstellen en toen die opmerking nog te horen kreeg van een arts bij 't Radboud waar ik dacht dat even snel geregeld te kunnen hebben
Ik sta verder lekker positief in het leven, maar heel soms wordt m'n geduld wel op de proef gesteld, en ik ben al zo'n geduldig mens.
maar ja ik was die opmerking ook pas echt kotsmoe toen ik al groen licht voor hormonen (ruim 2 jaar na begin diagnostische fase) had maar ik wat voor 't nageslacht wilde veiligstellen en toen die opmerking nog te horen kreeg van een arts bij 't Radboud waar ik dacht dat even snel geregeld te kunnen hebben
Ik sta verder lekker positief in het leven, maar heel soms wordt m'n geduld wel op de proef gesteld, en ik ben al zo'n geduldig mens.
une vie en rêve est une vie sans scrupule
Thja Amsterdam.. Mijn totale traject duurde 8-9 maanden, toen had ik groen. Het Umcg is wel veel sneller. Ik had ongeveer 7 gesprekken in totaal, 2 met 2 vrouwen in het begin, en daarna met een pshycholoog.quote:Op maandag 5 mei 2008 21:57 schreef MuteZukini het volgende:
dan is het er de afgelopen drie en een half jaar duidelijk niet op vooruit gegaan, toen ik me in september 2004 aanmeldde had ik in een paar weken m'n intake met arts daar, maar het duurde nog tot mei 2005 voor ik m'n kennismakingsgesprek met m'n gendertherapeut daar had, dus 8 maanden wachten. Maar ja hopelijk hebben jullie allemaal wat minder gesprekken nodig (gehad) voordat de diagnose er uiteindelijk is
Verder heb ik al heeel erg lang geen gesprekken meer gehad (Die je in Amsterdam wel hebt) nu heb ik een gyno bij het lokale ziekenhuis enn verder geen gezeur meer!
de totale duur van iemands traject (het wachten tussen intake en eerste gesprek met therapeut niet meegerekend) verschilt per persoon, of je nu 7 of 15 gesprekken hebt gehad tot het groen licht voor de hormoonbehandeling, dat ligt volgens mij niet zo zeer aan of je nu naar VUmc of Umcg gaat.quote:Op dinsdag 6 mei 2008 09:09 schreef Doagere het volgende:
[..]
Thja Amsterdam.. Mijn totale traject duurde 8-9 maanden, toen had ik groen. Het Umcg is wel veel sneller. Ik had ongeveer 7 gesprekken in totaal, 2 met 2 vrouwen in het begin, en daarna met een pshycholoog.
Verder heb ik al heeel erg lang geen gesprekken meer gehad (Die je in Amsterdam wel hebt) nu heb ik een gyno bij het lokale ziekenhuis enn verder geen gezeur meer!
Dat ze niet helemaal hetzelfde werken geloof ik wel.
Een gyno in de buurt hoeft van mij niet zo, heeft vast wel voordelen boven 3 verschillende endo's te hebben gesproken bij de 3 controle-afspraken die ik heb gehad
, maar gelukkig heb ik dan nog een vaste gendertherapeut die mijn beslommeringen aan wilt horen
une vie en rêve est une vie sans scrupule
Er was vorige week een docu op tv over vrouwelijke topsporters in Oost-Duitsland (volgens mij) die enorme hoeveelheden testosteron kregen om beter te presteren (was in de jaren tachtig). Het ging erover hoe ze zich nu voelden en wat dat regime voor hun toekomst had gedaan. Eentje had zich dus helemaal laten "ombouwen", dat was wel apart. Zou ze al TS geweest zijn, of kun je door hormonen zo compleet van je apropos raken (je ziet er tenslotte niet meer vrouwelijk uit en als je dat van jongs af aan hebt, en in een mannenwereld zit) dat je het wordt?
"Pain is my friend. I can trust pain. I can trust pain to make my life utterly miserable."
"My brain is too smart for me."
"We don't need no education." "Yes you do, you just used a double negative."
"My brain is too smart for me."
"We don't need no education." "Yes you do, you just used a double negative."
Ik heb een vergelijkbare (misschien wel dezelfde) documentaire gezien. Facinerende en indrukwekkende film. Of die meneer al TS was zou ik niet weten. Dat het gebruik van hormonen (maar vooral de gevolgen daarvan) veel effect op je zelfbeeld heeft lijkt me evident. Maar of je door het gebruik van hormonen TS wordt? Ik weet het niet. Zouden mannen die door prostaatkanker hun testikels zijn kwijtgeraakt zich dan op den duur ook geen man meer voelen? Of krijgen zij ook gewoon HRT? Ik weet het niet... misschien, als er tijd voor is en ik er aan denk, dat ik dit vraagstuk wel aan mn psychotherapeut kan voorleggen. (Beloof niets hoor!
[ Bericht 0% gewijzigd door Eline2602 op 13-05-2008 18:43:38 ]
[ Bericht 0% gewijzigd door Eline2602 op 13-05-2008 18:43:38 ]
quote:Op dinsdag 13 mei 2008 17:50 schreef Eline2602 het volgende:
Zouden mannen die door prostaatkanker hun testikels zijn kwijtgeraakt zich dan op den duur ook geen man meer voelen? Of krijgen zij ook gewoon HRT? Ik weet het niet...
Castratie doet men juist, als men het doet tegen de testosteron.
Of wilde je met die HRT de andere kant op zo van, no nuts....
No glorie...quote:Op dinsdag 13 mei 2008 21:16 schreef Hexley het volgende:
[..]
Castratie doet men juist, als men het doet tegen de testosteron.
Of wilde je met die HRT de andere kant op zo van, no nuts....
Naja, ik weet niet precies hoe dat met dat soort mannen gaat.
Ik kan me zo voorstellen dat het ontbreken van geslachtshormonen niet zo goed is voor het lichaam dus vroeg me af of ze daar enige vorm van substitutie voor krijgen. Maar dat is dus niet het geval. In ieder geval lijkt mij de vergelijkende vraag 'voelen zij zich dan op den duur minder man' nog steeds legitiem.
Pffff, ook zo leuk, heb ik een briefje gekregen laatste keer dat ik er was. Bellen na 16.00..... (Voor het verlossende antwoord of dat ze me willen "hebben" of niet ) En dus bellen, en bellen, maar er neemt niemand op. Maandag maar weer eens proberen 
En dan heb je net 3 uur ambtenarij heisa achter de rug............
-edit- Huppa, tien voor 5; ondertussen 5 keer gebeld....... Maandag wordt het dus.....
[ Bericht 14% gewijzigd door NoktetMort op 16-05-2008 16:52:23 ]
En dan heb je net 3 uur ambtenarij heisa achter de rug............
-edit- Huppa, tien voor 5; ondertussen 5 keer gebeld....... Maandag wordt het dus.....
[ Bericht 14% gewijzigd door NoktetMort op 16-05-2008 16:52:23 ]
Hoe kun je dan na vieren bellen??
"Pain is my friend. I can trust pain. I can trust pain to make my life utterly miserable."
"My brain is too smart for me."
"We don't need no education." "Yes you do, you just used a double negative."
"My brain is too smart for me."
"We don't need no education." "Yes you do, you just used a double negative."
Omdat ze wel tot 5 uur aanwezig zijn
Wat mijnziens beter werkt is gewoon met het mooie weer een dagje Amsterdam te doen en persoonlijk langs te gaan bij het Genderteam. Ze zitten niet te wachten op visite, maar jij zit ook niet te wachten op nog langer wachten...
Wat mijnziens beter werkt is gewoon met het mooie weer een dagje Amsterdam te doen en persoonlijk langs te gaan bij het Genderteam. Ze zitten niet te wachten op visite, maar jij zit ook niet te wachten op nog langer wachten...
Ik kwam hier gisteren ook achter... Khad gisteren een sollicitatiegesprek rond 14:00 toen ik om 16:15 in de auto zat en even belde nam er niemand op.quote:Op vrijdag 16 mei 2008 23:19 schreef NoktetMort het volgende:
Helaas, ik zag op de site dat je ze kunt bereiken op werkdagen tussen 9.00 en 17.00 16.00
Dus veranderde ik de laatste paar cijfers van het telefoonnummer en heb het op een andere afdeling maar even nagevraagd. En idd... bereikbaar tot 16:00 Ik wilde weten waarom ik dat informatiepakketje, dat ik binnen een maand na aanmelding zou ontvangen, nog steeds niet heb ontvangen. Ik meldde me aan op 26 februari... Maar ja, eerder dan maandag zal ik het dus niet weten.
Mja, het was zelfs zo laatste keer dat ik er was zaten ze er nog tot half 6 minimaal...........quote:Op zaterdag 17 mei 2008 09:02 schreef Meike26 het volgende:
Omdat ze wel tot 5 uur aanwezig zijn
Wat mijnziens beter werkt is gewoon met het mooie weer een dagje Amsterdam te doen en persoonlijk langs te gaan bij het Genderteam. Ze zitten niet te wachten op visite, maar jij zit ook niet te wachten op nog langer wachten...
Pfff... hahaha... dit is toch wel erg. Ik heb gewoon eerder bericht van de belastingdienst dan van het VUmc! En dat terwijl mijn brief aan de belastingdienst pas 3 weken terug de deur uit is gegaan.
'Het VUmc, leuker kunnen we het wachten niet maken. Wel langer.'
'Het VUmc, leuker kunnen we het wachten niet maken. Wel langer.'
LOL, ik al 2 maanden terug, maar nog niks gehoord.quote:Op zaterdag 17 mei 2008 13:45 schreef Eline2602 het volgende:
Pfff... hahaha... dit is toch wel erg. Ik heb gewoon eerder bericht van de belastingdienst dan van het VUmc! En dat terwijl mijn brief aan de belastingdienst pas 3 weken terug de deur uit is gegaan.
'Het VUmc, leuker kunnen we het wachten niet maken. Wel langer.'
Ging het bij jou om de aangifte?quote:Op zaterdag 17 mei 2008 13:47 schreef NoktetMort het volgende:
LOL, ik al 2 maanden terug, maar nog niks gehoord.
Die is bij mij namelijk ook al ruim 2 maanden weg en daar heb ik ook nog niets van gehoord. Maar dit ging om een herziening van belastingaangifte... Ik heb bij de belastingdienst onbewust veel geld gespaard voor mijn ffs en die wilde ik maar eens gaan innen.
Ooow, ok, handig, ja, ik heb daar ook wat geld opgepot zitten, maar niet genoeg voor een FFS
En nu innen, dan gaat het van m'n uitkering af
Maar ehm, dat informatiepakketje had ik destijds binnen een week al binnen ......
En nu innen, dan gaat het van m'n uitkering af
Maar ehm, dat informatiepakketje had ik destijds binnen een week al binnen ......
Met de teruggave van dit jaar en het opgepotte geld van alle voorgaande jaren plus het vakantiegeld dat ik krijg uitgekeerd is bij elkaar ongeveer de helft van de kosten voor ffs. En ja ik ben er nog niet aan toe om fulltime te gaan dus kan nog wel een jaartje sparen. En wat ik dan nog te kort kom leen ik wel bij... Kmoet toch iets.quote:Op zaterdag 17 mei 2008 13:56 schreef NoktetMort het volgende:
Ooow, ok, handig, ja, ik heb daar ook wat geld opgepot zitten, maar niet genoeg voor een FFS
Owja, dat is niet zo handig. Heb je die uitkering omdat je arbeidsongeschikt bent of omdat je moeite hebt met werk krijgen ivm genderproblematiek? Ik ben zelf net druk aan het solliciteren en hoop eigenlijk maandag uitgenodigd te worden voor een tweede gesprek. Ik heb ze maar niet verteld dat mijn toekomstvisie niet alleen een succesvolle baan in de media bevat maar ook nog een geslachtsverandering. Ik denk dat ik dan dat tweede gesprek bij voorbaat op mn buik had kunnen schrijven...quote:
En nu innen, dan gaat het van m'n uitkering af
Heh?!quote:Maar ehm, dat informatiepakketje had ik destijds binnen een week al binnen ......
Waarom doen ze er bij mij dan al bijna 3 maanden over?... 
[ Bericht 0% gewijzigd door Eline2602 op 17-05-2008 14:11:59 ]
Ongeveer in 2004 / 2005 ging het minder, want het zogezegde kwartje was toen gevallen......
Daarna "ingestort" als het ware. Ik gaf vanalles de schuld, school, werk, etc. En ik kon het ook niet meer aan. Het hek was gewoon van de dam. Ik kon m'n aandacht er niet meer houden en werd hondsmoe van alle emoties en gevoelens, zo erg dat ik er zelfs slaapproblemen van kreeg. Ik was niet echt depressief (Ik ben over het algemeen toch te vrolijk om het zo te beschrijven. Ik ben er gewoon geen type voor.), maar ik ging wel ontzettend veel slapen, hypersomnia. Eerst lichamelijk de problemen opgezocht, internist, neuroloog, slaap-, waakcentrum. En ondertussen ook een psycholoog opgezocht. Ik moest en zou erover praten met iemand.
Ik had het eerst al jaren terug geprobeerd, maar ik kon niet echt het beestje bij de naam noemen (Dat was al in 2002 / 2003.) En een slordige vertrouwenspersoon op school hielp ook voor geen meter. Ik heb het geprobeerd te vertellen tegen m'n tante, de enige waar ik eigenlijk goed mee op kon schieten. Maar precies in die periode moest ze eerst de baarmoeder laten verwijderen, en een half jaar toen ze daarvan hersteld was kreeg ze te horen dat ze borstkanker had. ......... Tsja, om die dan te belasten met mijn problemen, die ik nog niet eens zo heel goed onder woorden kon brengen ging een beetje te ver. Dus dat heb ik nog keurig de hele HAVO zo volgehouden. En gedacht, ik ga wel m'n HAVO halen, daar focus ik me op, de rest kan me niet schelen. (In Juli 2004 kon ik met mooie punten m'n diploma ontvangen.)
Maargoed, terug naar mijn eerste kennismaking met een psycholoog nu anderhalf jaar geleden (2006). De intake ging overigens heel goed, een pscyhiater met kennis van zaken, en toen ik achteraf het verslag las klopte het als een bus.......
Totdat er verder gekeken werd door de psycholoog na wederom een korte wachttijd, die vond dat ik er niet zo heel veel mee zat. (Maar ik wilde er graag over praten met iemand die er open voor stond.) Hij dus niet, en dat merkte ik, maja, ik was allang blij dat ik met iemand ál de problemen te bespreken die ik had (o.a. met mijn nagenoeg failliete ouders) Die oordeelde in het begin: Ontwijkende persoonlijkheidsstoornis. En ik ging er maar mee akkoord. Ga ik later dus alsnog lezen wat het inhoudt en ik moet zeggen het was een lachertje, iemand met dat gaat niet in z'n eentje met de rugzak en de bus naar Kroatië om daar te duiken.
Kreeg ik dus een psycholoog die me moest gaan begeleiden, na 3 gesprekken had ik er genoeg van, elke keer had ik het idee, hier kom ik niet verder. Tot dan trok ik overigens ook constant een muur op zodra ik het huis verliet, met daarachter de gevoelens en emoties, in 1 ding had hij wel gelijk, luister meer naar je gevoel in plaats van dat je het wegredeneert. Achteraf bekeken vond ik het dus niet zo gek dat ik een doods gevoel had als ik bijvoorbeeld op school zat. (De rest van de gevoelens, m'n ik, zat dus achter die muur, kwam ik thuis, m'n kamer, huppa, muur weer weg en werd ik overvallen door m'n gevoelens.)
Maargoed, binnen no time doorverwezen, en elke week 1 of 2 keer gesprekken met een seksuologe gehad (Ik was die mannen als hulpverlener ondertussen wel zat dus ik vroeg eindelijk een keer een vrouw.). Dat schoot wel op, ondertussen eerst gehalveerd met de opleiding en daarna gekapt. (Het ging niet, want ik zat nog steeds met die slaapproblemen) Dus alle tijd van de wereld om erover na te denken.
Ze leerde me dus om naar m'n gevoelens te luisteren. (Als ik thuis was, had ik ze wel, maar wist niet wat ik ermee moest en of mee om moest gaan.). Ik begon me ook meer en meer op m'n gemak te voelen bij die seksuologe en begon meer te vertellen, hoe en wat. (Zoals ik al zei, het kwartje was in 2004 / 2005 gevallen, maar ik vond het moeilijk om erover te praten, die muur was best dik )
Nu zijn we bijna driekwart jaar verder. (Om de rest van het lange verhaal kort te maken) Ik leef sindskort fulltime (24 april) Ofja, ik deed het meestal toch wel overdag het afgelopen half jaar, totdat m'n vader thuiskwam, maar dat was ik eigenlijk helemaal spuug- en spuugzat.
Dan terug naar de uitkeringen: ik had eerst een half jaar thuisgezeten met de stufi, toen in september 2007 gelijktijdig een Bijstandsuitkering en wajong aangevraagd (Volgens de toen geldende regels zou ik geaccepteerd worden voor dat laatste, tenminste, ik ken er al die voor veel minder erin zijn gekomen.).
Bij de bijstand mijn medisch dossier ingeleverd, die gaven me ontheffing voor sollicitatie- en werkplicht.
En toen begon het gedonder bij het UWV. Eerst 3 maanden doen om me op te roepen voor keuring bij de verzekeringsarts. Toen heeft men er 3 maanden over gedaan om een medisch rapport te schrijven
en toen nog een maand om me door de arbeidsdeskundige te krijgen en een definitief oordeel te geven. (Terwijl hier normaal 4 weken voor staat.) Een vriend van mij meldde zich voor de wajong aan in februari en in Maart was ie voor 80% afgkeurd........ Bij hetzelfde filiaal
Dat is dus 7 maanden gedonder geweest. En nu komt het, krijg ik te horen van de keuringsarts zelf, in December 2007 dat ik voor minstens 50 - maximaal 55% afgekeurd ben. En 3 maanden later ineens niet meer (minder dan 23% = 0 uitkering)........ Zonder opgaaf van reden.
Ik ben het nu ondertussen zo zat, en ik heb toch al genoeg aan m'n kop, ik stuur het maar door aan de rechtsbijstand, dat die het maar oplossen
De bijstand werkt overigens goed mee, en hebben volledig begrip voor mijn situatie (Hij had 1 keer iemand meegemaakt die 3 jaar over een wajong-aanvraag had gedaan........). Maar toch, het gaat veel beter de afgelopen 2 weken, en binnenkort maar eens gaan babbelen met die mensen van de Bijstand wat ik aan reïntegratiemogelijkheden heb.
Ik doe het niet alleen omdat ik er behoefte aan heb weer fatsoenlijk te gaan werken (voor die andere 50% waar ik eigenlijk voor goedgekeurd ben.) en onder de mensen te zijn, maar ook omdat Luc Gijs toen bij het VU, bij de intake meedeelde dat hij zich daar toch "zorgen" om maakte..
*note: ik zal vast wel wat details vergeten zijn in dit lange verhaal, maar dat komt goed.
Lang verhaal, maar ik had eindelijk de tijd, zin en energie ervoor om het te op te schrijven, I hope I please you.
Daarna "ingestort" als het ware. Ik gaf vanalles de schuld, school, werk, etc. En ik kon het ook niet meer aan. Het hek was gewoon van de dam. Ik kon m'n aandacht er niet meer houden en werd hondsmoe van alle emoties en gevoelens, zo erg dat ik er zelfs slaapproblemen van kreeg. Ik was niet echt depressief (Ik ben over het algemeen toch te vrolijk om het zo te beschrijven. Ik ben er gewoon geen type voor.), maar ik ging wel ontzettend veel slapen, hypersomnia. Eerst lichamelijk de problemen opgezocht, internist, neuroloog, slaap-, waakcentrum. En ondertussen ook een psycholoog opgezocht. Ik moest en zou erover praten met iemand.
Ik had het eerst al jaren terug geprobeerd, maar ik kon niet echt het beestje bij de naam noemen (Dat was al in 2002 / 2003.) En een slordige vertrouwenspersoon op school hielp ook voor geen meter. Ik heb het geprobeerd te vertellen tegen m'n tante, de enige waar ik eigenlijk goed mee op kon schieten. Maar precies in die periode moest ze eerst de baarmoeder laten verwijderen, en een half jaar toen ze daarvan hersteld was kreeg ze te horen dat ze borstkanker had. ......... Tsja, om die dan te belasten met mijn problemen, die ik nog niet eens zo heel goed onder woorden kon brengen ging een beetje te ver. Dus dat heb ik nog keurig de hele HAVO zo volgehouden. En gedacht, ik ga wel m'n HAVO halen, daar focus ik me op, de rest kan me niet schelen. (In Juli 2004 kon ik met mooie punten m'n diploma ontvangen.)
Maargoed, terug naar mijn eerste kennismaking met een psycholoog nu anderhalf jaar geleden (2006). De intake ging overigens heel goed, een pscyhiater met kennis van zaken, en toen ik achteraf het verslag las klopte het als een bus.......
Totdat er verder gekeken werd door de psycholoog na wederom een korte wachttijd, die vond dat ik er niet zo heel veel mee zat. (Maar ik wilde er graag over praten met iemand die er open voor stond.) Hij dus niet, en dat merkte ik, maja, ik was allang blij dat ik met iemand ál de problemen te bespreken die ik had (o.a. met mijn nagenoeg failliete ouders) Die oordeelde in het begin: Ontwijkende persoonlijkheidsstoornis. En ik ging er maar mee akkoord. Ga ik later dus alsnog lezen wat het inhoudt en ik moet zeggen het was een lachertje, iemand met dat gaat niet in z'n eentje met de rugzak en de bus naar Kroatië om daar te duiken.
Kreeg ik dus een psycholoog die me moest gaan begeleiden, na 3 gesprekken had ik er genoeg van, elke keer had ik het idee, hier kom ik niet verder. Tot dan trok ik overigens ook constant een muur op zodra ik het huis verliet, met daarachter de gevoelens en emoties, in 1 ding had hij wel gelijk, luister meer naar je gevoel in plaats van dat je het wegredeneert. Achteraf bekeken vond ik het dus niet zo gek dat ik een doods gevoel had als ik bijvoorbeeld op school zat. (De rest van de gevoelens, m'n ik, zat dus achter die muur, kwam ik thuis, m'n kamer, huppa, muur weer weg en werd ik overvallen door m'n gevoelens.)
Maargoed, binnen no time doorverwezen, en elke week 1 of 2 keer gesprekken met een seksuologe gehad (Ik was die mannen als hulpverlener ondertussen wel zat dus ik vroeg eindelijk een keer een vrouw.). Dat schoot wel op, ondertussen eerst gehalveerd met de opleiding en daarna gekapt. (Het ging niet, want ik zat nog steeds met die slaapproblemen) Dus alle tijd van de wereld om erover na te denken.
Ze leerde me dus om naar m'n gevoelens te luisteren. (Als ik thuis was, had ik ze wel, maar wist niet wat ik ermee moest en of mee om moest gaan.). Ik begon me ook meer en meer op m'n gemak te voelen bij die seksuologe en begon meer te vertellen, hoe en wat. (Zoals ik al zei, het kwartje was in 2004 / 2005 gevallen, maar ik vond het moeilijk om erover te praten, die muur was best dik
)Nu zijn we bijna driekwart jaar verder. (Om de rest van het lange verhaal kort te maken
) Ik leef sindskort fulltime (24 april) Ofja, ik deed het meestal toch wel overdag het afgelopen half jaar, totdat m'n vader thuiskwam, maar dat was ik eigenlijk helemaal spuug- en spuugzat.Dan terug naar de uitkeringen: ik had eerst een half jaar thuisgezeten met de stufi, toen in september 2007 gelijktijdig een Bijstandsuitkering en wajong aangevraagd (Volgens de toen geldende regels zou ik geaccepteerd worden voor dat laatste, tenminste, ik ken er al die voor veel minder erin zijn gekomen.).
Bij de bijstand mijn medisch dossier ingeleverd, die gaven me ontheffing voor sollicitatie- en werkplicht.
En toen begon het gedonder bij het UWV. Eerst 3 maanden doen om me op te roepen voor keuring bij de verzekeringsarts. Toen heeft men er 3 maanden over gedaan om een medisch rapport te schrijven
en toen nog een maand om me door de arbeidsdeskundige te krijgen en een definitief oordeel te geven. (Terwijl hier normaal 4 weken voor staat.) Een vriend van mij meldde zich voor de wajong aan in februari en in Maart was ie voor 80% afgkeurd........ Bij hetzelfde filiaal
Dat is dus 7 maanden gedonder geweest. En nu komt het, krijg ik te horen van de keuringsarts zelf, in December 2007 dat ik voor minstens 50 - maximaal 55% afgekeurd ben. En 3 maanden later ineens niet meer (minder dan 23% = 0 uitkering)........ Zonder opgaaf van reden.
Ik ben het nu ondertussen zo zat, en ik heb toch al genoeg aan m'n kop, ik stuur het maar door aan de rechtsbijstand, dat die het maar oplossen
De bijstand werkt overigens goed mee, en hebben volledig begrip voor mijn situatie (Hij had 1 keer iemand meegemaakt die 3 jaar over een wajong-aanvraag had gedaan........). Maar toch, het gaat veel beter de afgelopen 2 weken, en binnenkort maar eens gaan babbelen met die mensen van de Bijstand wat ik aan reïntegratiemogelijkheden heb.
Ik doe het niet alleen omdat ik er behoefte aan heb weer fatsoenlijk te gaan werken (voor die andere 50% waar ik eigenlijk voor goedgekeurd ben.) en onder de mensen te zijn, maar ook omdat Luc Gijs toen bij het VU, bij de intake meedeelde dat hij zich daar toch "zorgen" om maakte..
*note: ik zal vast wel wat details vergeten zijn in dit lange verhaal, maar dat komt goed.
Lang verhaal, maar ik had eindelijk de tijd, zin en energie ervoor om het te op te schrijven, I hope I please you.
