Randy was nog maar 15 maanden toen Tinka geboren werd... Die was nog te jong om het zich goed te realiseren. Was wel een stuk makkelijker!
Randy had vandaag zijn eerste moeilijke momentje. Hij was al erg druk en hij wilde Tinka (als vanouds!) even te grazen nemen, bedenkt zich ineens en knijpt Bink hard in zijn handje terwijl die bij mij op schoot zit.

Ik bleef wonderwel kalm en vroeg waarom hij dat deed en dat dat pijn bij Bink deed. "Ik vind de baby saai, ik wou niet een broertje, ik wou een zusje." Ik heb gereageerd dat ik dat ook wel leuk had gevonden, maar dat Bink er niets aan kon doen dat hij een jongen was en dat hij hem geen pijn mocht doen. En dat ik me best voor kon stellen dat hij het niet altijd leuk was om een baby in huis te hebben omdat die wel vaak op schoot zat en vaak aan de borst moest. Maar dat hij dan maar gewoon tegen mij moest zeggen dat hij het even niet leuk vond. Hoop dat hij het gesnapt heeft maar mag hem wel in de gaten houden met Bink, vrees ik.

Terwijl hij hem ook wel heel lief lijkt te vinden.
Vandaag even geen visite, was wel even lekker voor de kids.

Tinka vindt de baby dus wel overduidelijk heel lief, wil hem ook beneden hebben als ze wakker is en helpen met verschonen enzo (net als Randy overigens).

Ze was vandaag wel meer ondeugend dan anders. (Owgottt... toch niet 2 in de peuterpubertijd, juist nu!

) En ze wil niet naar bed en verzint smoezen om naar eruit te mogen! Ze heeft ook net weer een groeisprongetje gemaakt geloof ik, ze maakt hele volzinnen (die amper verstaanbaar zijn, maar toch!

)
Ik heb er wel heel veel moeite mee om ze allemaal de extra aandacht te geven die ze verdienen en ze te laten weten hoe speciaal een ieder voor me is.

Hoop maar dat dat lukt...
Maar misschien hoort dat niet hier maar is dat meer een kraamvrouwding...