Sinds ik de LP bij de release heb aangeschaft, heb ik het album misschien al wel 20 keer 'back to back' gedraaid. Ik ben tot de conclusie gekomen dat écht een soort soundtrack lijkt. De sequentie van het album is gewoonweg volmaakt.
Als je de LP ergens aan het eind van een bepaald nummer opzet, heb je het gevoel alsof je aan het einde van een sfeervolle scène bent aanbeland, wat dan weer naadloos overloopt in een andere scène. Neem bij voorbeeld het einde van 'The Chamber' of 'Meeting Place', en hoe het overloopt op het volgende nummer. Wat jammer is aan 'The Chamber', is dat het nummer zelf al na zo'n 90 seconden stopt. Helemaal zonde, omdat het misschien wel de sterkste compositie van het album is.
Grappig is dat Favourite Worst Nightmare (die klassieker van Arctic Monkeys, weet je wel...), eigenlijk eindigt waar 'The Age Of The Understatement' begint. '505', een Turner-compositie in een stijl die hij nooit eerder vertoond had, met Miles Kane op gitaar. Terwijl de laatste klanken van Matt, Jamie en Nick wegsterven, gaat Miles zijn solo-gitaar nog verder... Alex en Miles blijven over... En daar zijn The Last Shadow Puppets!

Elk stukje muziek is geheel op de juiste plek, zoals we bij eigenlijk wel bij alle albums van Alex Turner gewend zijn. Hier en daar worden bepaalde instrumentale fragmenten herhaald, steeds op een andere manier (bijvoorbeeld het orkest aan het eind van 'The Chamber' en aan het eind van 'Black Plant'). Zoals ik zei, net zoals in een film.
Ik moet streng zijn, dus geef ik eerlijk toe dat ik het album in het begin een beetje vond tegenvallen. Eigenlijk vond ik alleen de eerste 3 nummers héél sterk. Die nummers waren gelijk overweldigend. De rest van de nummers vond ik op het gebied van muziek en productie goed klinken, maar compositorisch stukken minder. Ik was bang dat het op een soort parodie begon te lijken, té veel toeters en bellen en nageaapte trucjes. Ik bedoel, luister Scott Walker (en dan zeker zijn Jacques Brel covers)... Een overduidelijke inspiratie.
Toch heeft dat heel goed uitgepakt. Want hoe vaker ik het album de afgelopen weken heb beluisterd, hoe beter ik alle nummers stuk voor stuk begon te vinden. Je moet dit album meerdere kansen geven. Zelfs de nummers die ik persoonlijk wat minder vind, is genoeg aan spanning in producties en composities te beleven.
Het is één muzikale ervaring van 35 minuten, al blijft Kant A toch wel wat sterker dan Kant B. Kant A heeft meer goede liedjes, terwijl Kant B wat spannender is. 'Black Plant' is overduidelijk mijn favoriete nummer van het album, gevolgd door het geniale 'The Time Has Come Again', 'The Chamber', 'Calm Like You' en 'Meeting Place'. Wanneer het orkest op 'Meeting Place' het slotakkoord aanslaat, lijkt het album wat vruchteloos te eindigen. 'The Time Has Come Again' is het enige juiste einde. Een soort filmische afscheidsballade in de stijl van het album, zoals alleen Alex Turner deze kan schrijven.
Ik ben nog lang niet uitgeluisterd.