Ik ben altijd extreem jaloers geweest, tot op het zieke af. Ik werd al gek als mijn lief met een collega ging lunchen. Bij mij is het langzaam maar zeker afgenomen. Ik keek naar mezelf en zag in dat dit nergens over ging. Ja, het is soms doorbijten als ie tot 4 uur naar 1 of ander mediafeestje moet met een vrouwelijke collega, maar eigenlijk doet het me niet zoheel veel meer. Wat ik merk is dat ik me eerst jaloers voel en dat ik dan denk: stop!
Het gevoel ebt dan langzaam weg en ik heb er gewoon minder problemen mee. Mijn jaloerse gevoelens komen door mezelf, als ik vroeger met een jongen iets ging drinken en hij toonde meer dan gezonde interesse in me, dan was ik ook opeens geïnteresseerd

. Nu ik ouder en wijzer ben (

) merk ik ook dat ik er geen problemen mee heb om iemand gewoon hard af te wijzen, daardoor besef ik dat het voor anderen waarschijnlijk ook niet zo moeilijk is.
Maar ik snap dat het echt klote is om met zulke gevoelens om te gaan, maar geloof me, voor je partner is het ook gruwelijk irritant.