LIF Lifestyle
Alles over gezondheid, uiterlijke verzorging, mode, kleding, make-up, tabak, etc.
Even van vooraf een kleine geschiedenis over mezelf; We dateren het jaar 1984, 18e dag van April, toen werden mijn ouders weer vader en moeder voor de derde keer. In het Sophia Kinder Ziekenhuis zag ik voor het eers het levenslicht. Mijn ouders waren enorm blij dat de bevalling op en top verlopen was en dat er geen complicaties werden gevonden bij mijn moeder en mij. Mijn vader lag in het kamer ernaast aangezien hij weer eens bloed zag.
Nog geen twee weken later, nog steeds in het ziekenhuis, vonden zij bij mij een enorme hartafwijking. De twee kransslagaders die aan het hart zitten waren 'in de klit'. Ze zaten om elkaar heen gewikkeld. Dit betekende dat ik niet of nauwelijks zuurstof kreeg naar mijn lichaam en naar mijn hart.
De artsen besloten toen om meteen in te grijpen door middel van een open hart operatie, tja, wat we nu kennen hadden ze vroeger helaas nog niet. Die operaties, waarvan mijn ouders de tel van kwijt zijn geraakt duurden u-ren ofwel dagen. Zo'n grote operatie uitvoeren bij een klein kind gaat helaas niet even zo gemakkelijk.
Ik was bij de geboorte, zoals ik al eerder hard gemeld, niet het enige kind van mijn vader en moeder. Twee jaar geleden kregen zij een tweeling, nu 25 jaar oud, en zijn gelukkig kerngezond. Vóór de tweeling kregen zij het eerste kind, genaamd Clifton. Deze overleed net voor het eerste jaar aan een hersenbloeding en vandaar dat mijn vader en moeder bang waren wéér een kind in de dood moeten verliezen.
Na de hevige operaties die bij mij zijn uitgevoerd ken ik nu zeker 21 gezonde jaren. Geen last gehad van hartkloppingen, dichtslibben van de aders, hartritmestoornissen of een één of andere ziekte. Ik ben erg blij dat alles achter de rug is, ook al weet ik daar helemaal niets meer van.
Elk jaar ga ik nu terug voor de controles. De eerste 18 jaar van mijn leven waren de controles in het Sophia Kinder Ziekenhuis en sinds van 19e ga ik naar het ziekenhuis terug bij het Erasmus Centrum. Daar ken ik hele vage behandelingen.
Zoals 18 augustus 2005: Na de controle in april van dat jaar zag de dokter een rare ruis achter mijn hart. Via de echo op de borst was het niet helemaal goed te bezichtigen en besloten ze me in augustus voor nader onderzoek te controleren. Samen met mijn vader ging ik naar het ziekenhuis, terwijl mijn moeder bijna bezweek van de spanning. Ik werd daar onderzocht door mijn eigen dokter, Dr. Meiboom, en na een slokdarmonderzoek, dat overigens meer dan één uur duurde, zeiden ze dat het vals alarm was.
Ze zagen wel een kleine afwijking maar dat had ik al mijn hele leven. Ik blij, vader blij en moeder konden we bijna van de grond afrapen. Als je dit onderwerp aan mijn moeder wilt bespreken dan zal ze meteen weigeren, of niet als jullie er écht geïnteresseerd in zijn.
Maar begin januari dit jaar belde een assistente van mijn nieuwe dokter op om te vragen of ik mee wilde doen aan een nieuw onderzoek. Dit sloot ik resoluut uit aangezien ik me niet wil vrijstellen als proefkonijn. Want zo voel ik me een beetje. Want volgens mij was het bij het slokdarmonderzoek ook zo het geval en wisten ze allang dat er niets aan de hand was.
In april 2008 ga ik weer voor de jaarlijkse controle terug bij het Erasmus Centrum. Maar lekker voelen doe ik zeker niet. Ben altijd weer bang dat ze weer met een smoes naar voren komen terwijl ik me kiplekker voel.
Toch ben ik bang en zie het begin van ieder jaar bang tegemoet. Weten jullie wat ik hiermee kan doen? Ik hou het voor nu kort, anders leest niemand dit en dit is voor mij enorm belangrijk. Ik heb dit nog nooit openbaar weten voor te schotelen.
Bedankt in ieder geval voor de tijd/moeite.
Liefst, WRNL
Nog geen twee weken later, nog steeds in het ziekenhuis, vonden zij bij mij een enorme hartafwijking. De twee kransslagaders die aan het hart zitten waren 'in de klit'. Ze zaten om elkaar heen gewikkeld. Dit betekende dat ik niet of nauwelijks zuurstof kreeg naar mijn lichaam en naar mijn hart.
De artsen besloten toen om meteen in te grijpen door middel van een open hart operatie, tja, wat we nu kennen hadden ze vroeger helaas nog niet. Die operaties, waarvan mijn ouders de tel van kwijt zijn geraakt duurden u-ren ofwel dagen. Zo'n grote operatie uitvoeren bij een klein kind gaat helaas niet even zo gemakkelijk.
Ik was bij de geboorte, zoals ik al eerder hard gemeld, niet het enige kind van mijn vader en moeder. Twee jaar geleden kregen zij een tweeling, nu 25 jaar oud, en zijn gelukkig kerngezond. Vóór de tweeling kregen zij het eerste kind, genaamd Clifton. Deze overleed net voor het eerste jaar aan een hersenbloeding en vandaar dat mijn vader en moeder bang waren wéér een kind in de dood moeten verliezen.
Na de hevige operaties die bij mij zijn uitgevoerd ken ik nu zeker 21 gezonde jaren. Geen last gehad van hartkloppingen, dichtslibben van de aders, hartritmestoornissen of een één of andere ziekte. Ik ben erg blij dat alles achter de rug is, ook al weet ik daar helemaal niets meer van.
Elk jaar ga ik nu terug voor de controles. De eerste 18 jaar van mijn leven waren de controles in het Sophia Kinder Ziekenhuis en sinds van 19e ga ik naar het ziekenhuis terug bij het Erasmus Centrum. Daar ken ik hele vage behandelingen.
Zoals 18 augustus 2005: Na de controle in april van dat jaar zag de dokter een rare ruis achter mijn hart. Via de echo op de borst was het niet helemaal goed te bezichtigen en besloten ze me in augustus voor nader onderzoek te controleren. Samen met mijn vader ging ik naar het ziekenhuis, terwijl mijn moeder bijna bezweek van de spanning. Ik werd daar onderzocht door mijn eigen dokter, Dr. Meiboom, en na een slokdarmonderzoek, dat overigens meer dan één uur duurde, zeiden ze dat het vals alarm was.
Ze zagen wel een kleine afwijking maar dat had ik al mijn hele leven. Ik blij, vader blij en moeder konden we bijna van de grond afrapen. Als je dit onderwerp aan mijn moeder wilt bespreken dan zal ze meteen weigeren, of niet als jullie er écht geïnteresseerd in zijn.
Maar begin januari dit jaar belde een assistente van mijn nieuwe dokter op om te vragen of ik mee wilde doen aan een nieuw onderzoek. Dit sloot ik resoluut uit aangezien ik me niet wil vrijstellen als proefkonijn. Want zo voel ik me een beetje. Want volgens mij was het bij het slokdarmonderzoek ook zo het geval en wisten ze allang dat er niets aan de hand was.
In april 2008 ga ik weer voor de jaarlijkse controle terug bij het Erasmus Centrum. Maar lekker voelen doe ik zeker niet. Ben altijd weer bang dat ze weer met een smoes naar voren komen terwijl ik me kiplekker voel.
Toch ben ik bang en zie het begin van ieder jaar bang tegemoet. Weten jullie wat ik hiermee kan doen? Ik hou het voor nu kort, anders leest niemand dit en dit is voor mij enorm belangrijk. Ik heb dit nog nooit openbaar weten voor te schotelen.
Bedankt in ieder geval voor de tijd/moeite.
Liefst, WRNL
Ik denk dat het best logisch is dat je bang bent. Als ik even mag psychologiseren, is je dit vermoedelijk aangeleerd doordat je moeder's angsten als voorbeeldgedrag hebben gediend in je jonge jaren. Zo'n "programmering" is lastig van je af te zetten. En verder kan ik me voorstellen dat het sowieso wel erg spannend is, zeker na de 'scare' in 2005. Ik denk eigenlijk, dat het dus niet abnormaal is dat je je zo voelt, zo rond de tijd dat dit weer speelt.
Dit soort angsten zijn trouwens dingen waar een beetje psycholoog wel wat mee kan. Dat zit dit jaar weer in het basispakket, dus misschien is dat een ideetje. Het is meestal niet iets waar je met een paar korte tips vanaf kan komen, over de jaren heen is het best een deel van jezelf geworden, en het is toch best wel een complex verhaal. Maar er zijn diverse invalshoeken om het aan te pakken.
Dit soort angsten zijn trouwens dingen waar een beetje psycholoog wel wat mee kan. Dat zit dit jaar weer in het basispakket, dus misschien is dat een ideetje. Het is meestal niet iets waar je met een paar korte tips vanaf kan komen, over de jaren heen is het best een deel van jezelf geworden, en het is toch best wel een complex verhaal. Maar er zijn diverse invalshoeken om het aan te pakken.
Ik in een aantal worden omschreven: Ondernemend | Moedig | Stout | Lief | Positief | Intuïtief | Communicatief | Humor | Creatief | Spontaan | Open | Sociaal | Vrolijk | Organisator | Pro-actief | Meedenkend | Levensgenieter | Spiritueel
Beste TS,
Je hoeft niet bang te zijn dat ze zonder toestemming jou als proefkonijn zullen gebruiken. Wetenschappelijk onderzoek op proefpersonen moet goedgekeurd worden door de medisch ethische commissie van het ziekenhuis, de proefpersoon moet toestemming geven en heeft het recht te stoppen met het onderzoek wanneer hij maar wil.
Een arts/onderzoeker zal nooit zonder toestemming jou als proefkonijn gebruiken, dan wordt hij uit zijn functie gezet en kan een gevangenisstraf tegemoet zien.
http://www.ccmo-online.nl/main.asp?pid=14&sid=16&ssid=33&inid=25
http://www.ggd.nl/ggdnl/uploaddb/downl_object.asp?atoom=10373&VolgNr=1
http://wetten.overheid.nl(...)esult/javascript=yes
Zoals voorgaande poster al zei, het lijkt erop dat je last hebt van irrationele angsten.
Je kunt proberen voor jezelf te bedenken welke gedachten je hebt, wat hier rationeel en irrationeel aan is en wat een rationele (en positieve) oplossing zou zijn.
Dit is het principe van RET therapie (wat mijzelf heel goed geholpen heeft bij faalangst)
http://nl.wikipedia.org/wiki/Rationeel-Emotieve_Therapie
[ Bericht 5% gewijzigd door Twinkly op 02-02-2008 09:31:38 ]
Je hoeft niet bang te zijn dat ze zonder toestemming jou als proefkonijn zullen gebruiken. Wetenschappelijk onderzoek op proefpersonen moet goedgekeurd worden door de medisch ethische commissie van het ziekenhuis, de proefpersoon moet toestemming geven en heeft het recht te stoppen met het onderzoek wanneer hij maar wil.
Een arts/onderzoeker zal nooit zonder toestemming jou als proefkonijn gebruiken, dan wordt hij uit zijn functie gezet en kan een gevangenisstraf tegemoet zien.
http://www.ccmo-online.nl/main.asp?pid=14&sid=16&ssid=33&inid=25
http://www.ggd.nl/ggdnl/uploaddb/downl_object.asp?atoom=10373&VolgNr=1
http://wetten.overheid.nl(...)esult/javascript=yes
Zoals voorgaande poster al zei, het lijkt erop dat je last hebt van irrationele angsten.
Je kunt proberen voor jezelf te bedenken welke gedachten je hebt, wat hier rationeel en irrationeel aan is en wat een rationele (en positieve) oplossing zou zijn.
Dit is het principe van RET therapie (wat mijzelf heel goed geholpen heeft bij faalangst)
http://nl.wikipedia.org/wiki/Rationeel-Emotieve_Therapie
[ Bericht 5% gewijzigd door Twinkly op 02-02-2008 09:31:38 ]
<a href="http://lb4m.lilypie.com/IMTfp1.png" rel="nofollow" target="_blank">Niels</a> en <a href="http://lb1m.lilypie.com/Aonnp2.png" rel="nofollow" target="_blank">Sam</a>
Kut zeg, dat ze in het ziekenhuis het zekere voor het onzekere nemen. De volgende keer moeten ze test afwijkingen maar gewoon negeren.
Los van de wet er zijn laatst weer wat mensen dood gegaan aan onderzoek aan de alvleesklier. TS als je niet mee wil werken aan onderzoek gewoon niet doen zou ik zeggen.quote:Op zaterdag 2 februari 2008 09:25 schreef Twinkly het volgende:
Beste TS,
Je hoeft niet bang te zijn dat ze zonder toestemming jou als proefkonijn zullen gebruiken. Wetenschappelijk onderzoek op proefpersonen moet goedgekeurd worden door de medisch ethische commissie van het ziekenhuis, de proefpersoon moet toestemming geven en heeft het recht te stoppen met het onderzoek wanneer hij maar wil.
Een arts/onderzoeker zal nooit zonder toestemming jou als proefkonijn gebruiken, dan wordt hij uit zijn functie gezet en kan een gevangenisstraf tegemoet zien.
http://www.ccmo-online.nl/main.asp?pid=14&sid=16&ssid=33&inid=25
http://wetten.overheid.nl(...)esult/javascript=yes
Zoals voorgaande poster al zei, het lijkt erop dat je last hebt van irrationele angsten.
Je kunt proberen voor jezelf te bedenken welke gedachten je hebt, wat hier rationeel en irrationeel aan is en wat een rationele (en positieve) oplossing zou zijn.
Dit is het principe van RET therapie (wat mijzelf heel goed geholpen heeft bij faalangst)
http://nl.wikipedia.org/wiki/Rationeel-Emotieve_Therapie
Wordt als iemand die voortdurend dood is. De ware volgeling van bushidõ sterft elke ochtend en avond opnieuw. En wordt niet gehinderd door angst voor de dood. Yamamoto Tsunetomo's hagakure.
die mensen hadden daar ook zelf toestemming voor gegeven.quote:Op zaterdag 2 februari 2008 09:32 schreef Megumi het volgende:
[..]
Los van de wet er zijn laatst weer wat mensen dood gegaan aan onderzoek aan de alvleesklier. TS als je niet mee wil werken aan onderzoek gewoon niet doen zou ik zeggen.
"Beter bekijken" doen ze echt niet als er geen aanleiding voor is....
I can only please one person per day. Today is not your day. Tomorrow isn't looking too good either.
Dat je ieder jaar wat opziet tegen april, kan ik me best voorstellen. Als er al zoveel jaar niets aan de hand is, is het misschien wel een idee om met behulp van een psycholoog te proberen deze angsten wat rationeler te maken.
Ik vind de manier waarop je praat over dat onderzoek in 2005 nogal overdreven, eigenlijk. Dat hebben ze echt niet gedaan om je stiekem als proefkonijn te gebruiken. Als dat de manier is waarop je erover denkt, lijkt proffesionele hulp me zeker geen luxe.
Ik vind de manier waarop je praat over dat onderzoek in 2005 nogal overdreven, eigenlijk. Dat hebben ze echt niet gedaan om je stiekem als proefkonijn te gebruiken. Als dat de manier is waarop je erover denkt, lijkt proffesionele hulp me zeker geen luxe.
And the young, they can lose hope cause they can't see beyond today,. ..
The wisdom that the old can't give away
The wisdom that the old can't give away
Je hebt nu één dubieuze behandeling gehad, waardoor je meteen denkt dat ze jou als proefkonijn zien?
I feel kinda Locrian today
Jeetje, wat een verhaal joh. Ik vind het idd ook niet zo gek dat je elk jaar weer een beetje bang bent voor de controle gezien wat je hebt meegemaakt.
Misschien kan je 's met een maatschappelijk werker praten, of een psycholoog? Het is niet niks wat je meemaakt, je ouders hebben het er ontzettend moeilijk mee.
Misschien was dat slokdarmonderzoek ook om uit te sluiten dat er niets zat, ik denk niet dat ze je als proefkonijn gebruikte of een nutteloos onderzoek zouden doen.
En ik denk dat wat Twinkly zet over de RET ook een goede tip is, daar heb ik zelf ook heel veel aan gehad.
Succes iig! 
Misschien kan je 's met een maatschappelijk werker praten, of een psycholoog? Het is niet niks wat je meemaakt, je ouders hebben het er ontzettend moeilijk mee.
Misschien was dat slokdarmonderzoek ook om uit te sluiten dat er niets zat, ik denk niet dat ze je als proefkonijn gebruikte of een nutteloos onderzoek zouden doen.
En ik denk dat wat Twinkly zet over de RET ook een goede tip is, daar heb ik zelf ook heel veel aan gehad.
Succes iig!
I never look back, darling. It distracts from the now.
♥
♥
Ok. Maar toch blijf ik een raar gevoel over houden dat ze nu alleen maar op mij munten. Ik was eind november enorm blij met een brief dat binnen kwam dat mijn huidige dokter, Dokter Meijboom, is gestopt en met pensioen is gegaan. Mijn nieuwe dokter, waarvan de naam nog niet bekend is, moet ik het allemaal nog afzien. Straks is die nog gekker...quote:Op zaterdag 2 februari 2008 09:25 schreef Twinkly het volgende:
Beste TS,
Je hoeft niet bang te zijn dat ze zonder toestemming jou als proefkonijn zullen gebruiken. Wetenschappelijk onderzoek op proefpersonen moet goedgekeurd worden door de medisch ethische commissie van het ziekenhuis, de proefpersoon moet toestemming geven en heeft het recht te stoppen met het onderzoek wanneer hij maar wil.
Een arts/onderzoeker zal nooit zonder toestemming jou als proefkonijn gebruiken, dan wordt hij uit zijn functie gezet en kan een gevangenisstraf tegemoet zien.
http://www.ccmo-online.nl/main.asp?pid=14&sid=16&ssid=33&inid=25
http://www.ggd.nl/ggdnl/uploaddb/downl_object.asp?atoom=10373&VolgNr=1
http://wetten.overheid.nl(...)esult/javascript=yes
Zoals voorgaande poster al zei, het lijkt erop dat je last hebt van irrationele angsten.
Je kunt proberen voor jezelf te bedenken welke gedachten je hebt, wat hier rationeel en irrationeel aan is en wat een rationele (en positieve) oplossing zou zijn.
Dit is het principe van RET therapie (wat mijzelf heel goed geholpen heeft bij faalangst)
http://nl.wikipedia.org/wiki/Rationeel-Emotieve_Therapie
Maar toch ga ik wat proberen om van mijn angsten af te komen.
En dat heb ik laatst ook gedaan. Heb het resuluut afgewezen en het leek erop tegen wie ik 'nee' heb gezegd dat ze het echt jammer vonden. Want ze vroeg meteen waarom ik het afwees. Ze waren er niet blij mee, zo leek dat terminste op.quote:Op zaterdag 2 februari 2008 09:32 schreef Megumi het volgende:
[..]
Los van de wet er zijn laatst weer wat mensen dood gegaan aan onderzoek aan de alvleesklier. TS als je niet mee wil werken aan onderzoek gewoon niet doen zou ik zeggen.
Dat dus.quote:Op zaterdag 2 februari 2008 09:29 schreef Swetsenegger het volgende:
Kut zeg, dat ze in het ziekenhuis het zekere voor het onzekere nemen. De volgende keer moeten ze test afwijkingen maar gewoon negeren.
TS: je bent wel erg negatief over dat onderzoek in 2005. Voor hetzelfde geld had er wel een afwijking gezeten (waar men waarschijnlijk iets aan had kunnen doen). Da's toch beter dan blijven rondlopen met de klachten en het risico lopen dat je opeens ernstige gezondheidsproblemen had gekregen?
Heb je je al bedacht dat je ouder wordt en dat je lijf daardoor ook verandert? Je lichamelijke ontwikkeling blijft niet stilstaan hoor, zelfs als je bent uitgegroeid.
Hoewel qua ernst niet helemaal te vergelijken met jouw situatie, als voorbeeld:
Ik heb een aangeboren oogafwijking. Net als jou met twee weken ontdekt, net als jou totdat ik een jaar of vijf was regelmatig operaties. Daarna was het stabiel, totdat ik een jaar of 20 was. Toen kreeg ik klachten. Inmiddels (ben nu 32) ben ik weer vier keer geopeerd. Ik heb me daarbij nooit proefkonijn gevoeld
Het verschil met jou is wel dat jij geen klachten voelde, ik kan me voorstellen dat het daarom helemaal angstig is om zo'n onderzoek te ondergaan. Maar, in plaats van te denken dat je misschien een proefkonijn bent, kun je beter blij zijn dat je nog altijd gezond bent en dat, dankzij dat onderzoek ook bevestigd hebt gezien.
Los hiervan is het natuurlijk je goed recht om te weigeren aan wetenschappelijke onderzoeken mee te doen als je dat idee zo moeilijk vindt. Maar misschien moet je eens overdenken waar jij nu zou zijn als er vroeger geen mensen waren geweest met dezelfde afwijking als jou, die wel aan die onderzoeken meededen.
Het zou jouw gevoel misschien kunnen relativeren.
Je lijkt ook een beetje achterdochtig over de reactie van de onderzoeker toen je zei dat je niet mee wilde doen. Is het bij je opgekomen dat men misschien wil weten waarom mensen weigeren, zodat ze weten wat de angsten of belemmeringen zijn en zij die in de toekomst kunnen wegnemen? En dat men het misschien oprecht jammer vindt dat je, door niet mee te doen, het voor andere patiënten moeilijker maakt om een behandeling voor hun aandoening te vinden. Heb je trouwens gevraagd wat voor soort het onderzoek het zou zijn? Niet alle onderzoeken zijn zo belastend als een onderzoek via de slokdarm.
Laatste vraag: waarom zeg je dat ze het alleen maar op jou mummen? Heb je contact met alle andere patiënten met exact dezelfde aandoening die ook in dat ziekenhuis behandeld worden? En is niemand van hen voor dat onderzoek gevraagd?
Ik wil je geen schuldcomplex aanpraten, maar je de andere kant van jouw realiteit laten zien. 'Men' is er niet op uit je te gebruiken, je moet de medische wetenschap wat meer krediet geven dan dat.
[ Bericht 11% gewijzigd door Cat-astrophe op 04-02-2008 08:23:13 ]
Op donderdag 21 juli 2011 23:08 schreef Loveless85 het volgende:
Dan heb je safe = condoom
Double dutch = condoom en pil
quadruple Cat = pil, MAP, condoom, castratie, prikpil, spiraaltje, zaaddodende pasta en voor het jodelen de bergen uit
Dan heb je safe = condoom
Double dutch = condoom en pil
quadruple Cat = pil, MAP, condoom, castratie, prikpil, spiraaltje, zaaddodende pasta en voor het jodelen de bergen uit
Cat22: Dankje wel voor de bericht. Het heeft me wel op denken gezet. Ik heb hier helemaal niet bij stilgestaan dat die 'proefonderzoeken' ook deel uit kunnen maken op verdere onderzoeken.
Het onderzoek wat ze nu bij mij wilden doen is om via een camera te kijken hoe het hart functioneert. Maar in mijn ogen hadden zij de kans gehad door middel van mijn slokdarm. Maar ik ga denk ik binnenkort, in april, navragen om meer informatie.
Het heeft me wel aan het denken gezet.
Het onderzoek wat ze nu bij mij wilden doen is om via een camera te kijken hoe het hart functioneert. Maar in mijn ogen hadden zij de kans gehad door middel van mijn slokdarm. Maar ik ga denk ik binnenkort, in april, navragen om meer informatie.
Het heeft me wel aan het denken gezet.
quote:Op maandag 4 februari 2008 22:03 schreef WRNL het volgende:
Cat22: Dankje wel voor de bericht. Het heeft me wel op denken gezet. Ik heb hier helemaal niet bij stilgestaan dat die 'proefonderzoeken' ook deel uit kunnen maken op verdere onderzoeken.
Het onderzoek wat ze nu bij mij wilden doen is om via een camera te kijken hoe het hart functioneert. Maar in mijn ogen hadden zij de kans gehad door middel van mijn slokdarm. Maar ik ga denk ik binnenkort, in april, navragen om meer informatie.
Het heeft me wel aan het denken gezet.
Hartstikke goed!
En graag gedaan.
Op donderdag 21 juli 2011 23:08 schreef Loveless85 het volgende:
Dan heb je safe = condoom
Double dutch = condoom en pil
quadruple Cat = pil, MAP, condoom, castratie, prikpil, spiraaltje, zaaddodende pasta en voor het jodelen de bergen uit
Dan heb je safe = condoom
Double dutch = condoom en pil
quadruple Cat = pil, MAP, condoom, castratie, prikpil, spiraaltje, zaaddodende pasta en voor het jodelen de bergen uit
Ik ben vrijdag de 11e naar het ziekenhuis geweest in Rotterdam, Erasmus MC. Had daar een afspraak om 09:00 in de ochten voor een ECG en een gesprek met de dokter, Mvr, Cuypers.
Alles zag er gelukkig goed uit maar ze verzochten mij toch nog een diepere onderzoek te doen. Na een slokdarmonderzoek die eerder werd verricht wordt er nu verzocht een MRI-scan te maken. Zelf heb ik er nog nooit ingelegen en weet dus niet zo goed wat mij te verwachten staat.
Ik ben al blij zat dat de dokter zei dat het er heel goed uitziet, maar waarom dan toch een MRI-scan?
Groeten,
Jeffrey
Alles zag er gelukkig goed uit maar ze verzochten mij toch nog een diepere onderzoek te doen. Na een slokdarmonderzoek die eerder werd verricht wordt er nu verzocht een MRI-scan te maken. Zelf heb ik er nog nooit ingelegen en weet dus niet zo goed wat mij te verwachten staat.
Ik ben al blij zat dat de dokter zei dat het er heel goed uitziet, maar waarom dan toch een MRI-scan?
Groeten,
Jeffrey
Voor je antwoorden van ons krijgt (en wij kennen je verder niet en zijn geen artsen): wat denk je zelf?
En dit zijn trouwens vragen die je eigenlijk aan je dokter moet stellen. Ik kan me voorstellen dat dat lastig is, maar misschien helpt het om zulke dingen als geheugensteuntje op een briefje te zetten en mee te nemen.
heel simpel, bij voorbeeld:
'Als de arts zegt dat er verder onderzoek nodig is, ga ik vragen waarom dat nodig is'.
En dit zijn trouwens vragen die je eigenlijk aan je dokter moet stellen. Ik kan me voorstellen dat dat lastig is, maar misschien helpt het om zulke dingen als geheugensteuntje op een briefje te zetten en mee te nemen.
heel simpel, bij voorbeeld:
'Als de arts zegt dat er verder onderzoek nodig is, ga ik vragen waarom dat nodig is'.
Op donderdag 21 juli 2011 23:08 schreef Loveless85 het volgende:
Dan heb je safe = condoom
Double dutch = condoom en pil
quadruple Cat = pil, MAP, condoom, castratie, prikpil, spiraaltje, zaaddodende pasta en voor het jodelen de bergen uit
Dan heb je safe = condoom
Double dutch = condoom en pil
quadruple Cat = pil, MAP, condoom, castratie, prikpil, spiraaltje, zaaddodende pasta en voor het jodelen de bergen uit
een vraag die bij mij opkwam: ben je afgelopen vrijdag alleen naar het ziekenhuis geweest?
Waarom deze vraag...wij hebben in het verleden meegemaakt: 2 ernstig zieken, beiden met (uiteindelijk) overlijden als gevolg. Tijdens deze ziekteperiodes kwamen we tot de conclusie dat het fijner is om altijd iemand mee te hebben naar ziekenhuis/artsafspraken. Twee horen immers meer dan een. Ook heb je allemaal je eigen interpretatie van dingen die gezegd zijn.
Ik kan me herinneren een gesprek geevalueerd te hebben met mijn zwager. We hadden dezelfde zinnen gehoord, maar beiden deze op een andere manier geinterpreteerd.
Zeker als je tevoren even de tijd neemt om de bespreken wat je denkt te gaan horen, waar je vragen zitten etc., dan kan je gesprek uiteindelijk soepeler lopen. Mocht je wat vergeten, kan je gesprekspartner de vraag stellen etc.
Waarom deze vraag...wij hebben in het verleden meegemaakt: 2 ernstig zieken, beiden met (uiteindelijk) overlijden als gevolg. Tijdens deze ziekteperiodes kwamen we tot de conclusie dat het fijner is om altijd iemand mee te hebben naar ziekenhuis/artsafspraken. Twee horen immers meer dan een. Ook heb je allemaal je eigen interpretatie van dingen die gezegd zijn.
Ik kan me herinneren een gesprek geevalueerd te hebben met mijn zwager. We hadden dezelfde zinnen gehoord, maar beiden deze op een andere manier geinterpreteerd.
Zeker als je tevoren even de tijd neemt om de bespreken wat je denkt te gaan horen, waar je vragen zitten etc., dan kan je gesprek uiteindelijk soepeler lopen. Mocht je wat vergeten, kan je gesprekspartner de vraag stellen etc.
De wereld verandert niet omdat iedereen het gelijk anders wil, maar omdat er een paar mensen zijn die het anders blijven doen.
(Roos Vonk)
(Roos Vonk)
|
|
