
Luchtbel, vermoeiend soms zo'n ingebeeld vriendinnetje.

Ik vind het ook nog niet zo gek dat warme eten. Alleen die vormpjes... nee, dan willen ze straks alleen nog maar dat. En zijn gewone aardappels niet meer goed genoeg. (zegt zij, die laatst overstag is gegaan voor jungle-pasta. O, en dan heb ik het nog niet over de Tijgervlokken.

)
Léon eet echt zo slecht zijn avondeten. Ik verlang zo naar die fase dat je erop terug kunt kijken en inderdaad kunt zeggen: Het was maar een faaaaaaase.
Ik ben er ook nog steeds niet achter wat nou de truuk is om hem wel te verleiden en hap te laten nemen. Als hij niet eet dan proberen we er geen punt van te maken, maar dat is soms best lastig.
Misschien zou hij wel warm eten als hij met zijn eigen groep eet. En ze gaan maar 1 dag per week, dus is ook nog te overzien.
Ik heb ook nog steeds die documentaire voor ogen van Jamie Oliver: School Dinners. Was echt interessant.
Léon had gister voor het eerst een echte 'speelafspraak'. Een vriendje van hem van het kdv die nu net op school zit. Man, wat waren die 2 blij elkaar te zien. Om elkaar heen rennen, op elkaar springen, giechelen, gillen, niet meer bijkomen van het lachen. Toen ze eenmaal even rustig zaten te kleuren zei Léon: "Tygo, jij bent mijn vriend hè?"
Tygo: "Ja en jij de mijne toch?"
En zo was de vriendschap beklonken.
Heerlijk hè, hoe simpel het leven op die leeftijd is.