Zie geen uitweg meer...

Eerste post. Hoi.

Ik zal maar gelijk met de deur in huis vallen. Ik heb een probleem... En ik kan er even echt niet meer mee omgaan. Het heeft mij zover gedreven dat ik me totaal afsluit voor de realiteit en mijn sociale leven. Het enigste wat ik thuis doe is slapen, mijzelf uithongeren en de hele dag kankere op mijn goudvis... Maar niet dat die iets kan doen...

Ik heb zelf borderline en een aantal andere neurotische aandoeningen (lees: vervelende tikken). Hierdoor is mijn leven niet al te makkelijk geweest... Ik ben vroeger misbruikt door mijn vader (zowel sexueel, mentaal als fysiek) waardoor mijn moeder bij hem weg is gegaan en aan de drugs raakte. Ik ben toen op mijn 11e naar een gastgezin gegaan. Ik zag mijn moeder niet meer sinds toen, ze is gaan tippelen en kwam in het verkeerde circuit terecht.. Hierna hebben mijn gastouders en mijn familie en ik besloten geen contact meer met haar te hebben. Aangezien dat allemaal al een tijdje is geleden en de rest van de familie mij niet als echte familie zag is het contact allemaal verwaterd. De enige die ik nu heb zijn mijn gastouders (die wel echt super zijn!!) en mijn beste vriendin (en had mijn vriend).

Hierdoor ben ik allemaal heel depressief geworden en probeer ik emotionele pijnen om te zetten in fysieke pijn. Dat maakt het voor mijn gevoel allemaal een stuk makkelijker. Dit werd, toen ontdekt, als niet normaal beschouwd in mijn omgeving. Na veel praten met mijn gastouders ben ik toen bij een psycholoog gaan lopen maar hier loop ik nu al 2 jaar en het schiet niets op! (En het is niet alsof ik het niet probeer!) Het volgende probleem was echt de druppel die de emmer deed overlopen, en zo kwam ik vanmorgen pas uit het ziekenhuis na een bijna geslaagde zelfdmoordpoging.

Het zit zo: Ik heb 3 jaar een relatie gehad met de liefste jongen die je je kunt wensen. Hij was mijn eerste vriendje (en mijn laatste?) en was perfect in elk opzicht. Natuurlijk had hij zijn minpunten maar zoals ze wel eens zeggen "imperfect makes perfect".

Het probleem is alleen dat ik sinds 3 weken hele sterke gevoelens ben gaan ontwikkelen voor mijn beste vriendin. Hierdoor heb ik na lang wikken en wegen besloten de relatie met mijn vriend te beeïndigen en eens goed met mijn vriendin te praten. Aangezien het altijd zo goed ging tussen haar en mij dacht ik dat het wel goed zat en verwachte eigenlijk een positief gesprek waaruit een "kans" zou voortvloeien. Het tegenovergestelde bleek echter realiteit.

Ze voelde niet in die richting voor mij en was nogal geschokt. Ze heeft gelijk besloten al het contact voorlopig te verbreken zodat ik eerst even goed kon nadenken en zij ook. Ik vrees echter het ergste. Ze moet me niet, ze vind me maar een "gewone vriendin" en nu realiseer ik me ook pas hoe het is om zonder mijn vriend te zijn...

Ik weet het niet meer. Vind ik haar alleen leuk omdat ik pas 1 relatie gehad heb en alleen nieuwschierig ben naar iets anders en zij de enige in mijn omgeving is? Of houd ik echt van haar zoveel als dat ik voel?

Ik voel me zo kut, ik kan niks, mijzelf pijnigen om van dit kut gevoel af te komen kan niet want ik sta constant onder begleiding nu. (Ben niet thuis) Binnekort mag ik terug naar huis als alles goed is. Tot zover heb ik eigenlijk een beetje besloten hier mijn dagboek van te maken. Als het mag zal ik proberen elke dag te kijken en te posten.

Ik heb echt hulp nodig en ik weet dat jullie mij die niet kunnen bieden maar het is gewoon fijn eens een mening te horen van iemand anders dan een doctor of mijn enige (ex?)vriendin.

Ik weet het niet meer..