Nou., en dan maak ik ook gelijk maar het verhaal even af vanaf half 8 gisteren.
Toen dus de vliezen gebroken.
Daarna kreeg ik best heftige weeen, zelfs met persdrang dus de vk gebeld of ze eerder kon komen.
Die kwam en toen ze ,mij in de keuken een wee weg zag staan werken zei ze 'nou... het zou zomaar kunnen dat je al op volledig zit.
Helaas, dat viel vies tegen, het was nog maar 5 cm.

Om 12.00 kwam ze terug en toen bleek het helaas ook niet verder gekomen te zijn dan die 5 cm. (Geen wonder, ik had zelfs zitten slapen onder de douche in de tussentijd.

).
(De persdrang kwam wrsch door de stand van Sasha's koppie.)
Dus toen besloten naar het ziekenhuis te gaan voor stimulatie dmv infuus. Maar omdat ik nog steeds persdrang had was ik zelfs een soort van opgelucht: pijnbestrijding voor handen!
Aangekomen in het ziekenhuis hadden we mazzel, de anestheasist was in de buurt voor een ks dus ik kon een ruggeprik krijgen.
Na een half uurtje ctg kwam de aneastesist en toen dus tussen de (pers) weeen door geprobeerd de ruggeprik te zetten. Hij is een half uurtje bezig geweest maar het lukte niet, hij kwam niet goed tussen mijn wervels. Ook niet toen ik op bed gelegd werd en door 4 man krom gebogen gehouden werd.

Dus toen de enige mogelijkheid: Pethidine.
Toen raakte ik wel een beetje in paniek want ik moest nog 5 cm en pethidine werkt maar 2 uur en krijg je maar 1 keer. Daarna zou ik het dus (met verhoogde weeen-activiteit) zelf moeten doen, en ik trok het toen al niet meer zeg maar.
Er is heel kort over een ks gesproken maar besloten dat die optie nog uitgesteld werd, eerst dit proberen.
En zowaar, geheel onverwacht had ik na 2 uur (toen ik ook echt niets anders meer kon dan persen) volledige ontsluiting en zou het dan toch echt gaan gebeuren!

Om 4 uur mocht ik gaan persen.
Na 5 kwartier waren we nog niet veel opgeschoten en dus stelde de arts-assistent voor om dan toch de vacuuum pomp erbij te halen, want het werd voor iedereen tijd dat er een einde aan kwam.
Ik kreeg een prik en een knip en toen werd de pomp aangesloten. Na 1 keer persen was het hoofdje daar zo goed als, maar toen kwam de rest dus niet mee.
Later zei de arts-assistent dat ze geschrokken was van de maat van zijn koppie, ze hadden geen 9 ponder verwacht... 
De verpleegkundige rende de gang op om de gyn te gaan halen en toen ze terug kwam zijn zij en de arts assistent op mijn buik gaan hangen, gaan duwen gaan trekken... OP het laatst werden mijn benen uit de beugels gehaald en zo'n beetje in mijn nek gelegd en uiteindelijk lukte het ze om hem eruit te krijgen.
Hij lag 2 tellen op mijn buik en toen renden ze de kamer uit met hem. Dus stinkie er achteraan en toen was ik alleen...
Geen idee wat er aan de hand was. Ja, dat hij klem had gezeten, maar ik vond hem er niet echt blauw uit zien oid.
De verzorgkamer die bij mijn verloskamer hoorde had geen zuurstof-apparaat dus ze waren ook nog eens echt naar een andere kamer, ik hoorde of zag dus ook niks.
Gelukkig kwam er toen een hele lieve verpleegkundige van een compleet andere kamer en die zei 'zie je wel, ik dacht atl dat je alleen zou zijn, maar je maar geen zorgen hoor, hij doet het prima.'
Echt... de opluchting toen!

Al vrij vlot kwamen ze idd weer terug nara de kamer met Sasha en er bleek niets aan de hand geweest te zijn, maar goed... better safe than sorry.
Al met al dus geen appeltje-eitje, maar ook geen trauma vooralsnog.