(dreigende) Vroeggeboorte, hoe was jij eronder?

Ik wil het verhaal van Freek best vertellen, maar het is geen verhaal waar je vrolijk van wordt.

Ik wacht dus nog even met posten, laat me maar weten of je het wilt lezen.

quote:

Op vrijdag 14 december 2007 22:39 schreef Pruk het volgende:
Als je het zou willen posten heel graag Leah. Leuk zal het zeker niet worden als de kleine eruit wenst te komen en ik ken zelf verder ook eigenlijk alleen maar het verhaal van Sverre van basterdhost en Genuivere en dat was ook al niet zo heel erg plezierig (maar dat was ook nog vroeger natuurlijk). De kleine van sanger is natuurlijk ook al te vroeg geboren en er zullen ongetwijfeld ook wel fijne verhalen zijn. Toch

Tuurlijk
Al was ik iets verder al... zo'n 36 weken, maar da's allemaal goed gegaan

nou, aangezien ik niet wist dat ik al aan het bevallen was feitelijk bij de eerste is het me allemaal 'overkomen' eigenlijk, en aangezien de mensen, de verpleging, artsen allemaal heel relaxed bleven, bleef ik dat ook, heb het dus totaal niet als naar of traumatisch of eng of gevaarlijk ervaren.
toen meneertje 1 er eenmaal was , was hij enkel te klein en moest hij zijn restant 9 maanden uitzitten in de couveuse... daar was het even "spannend" vanwege een infectie (die je juist in ziekenhuizen schijnt te moeten oplopen ) maar al met al, over het geheel gezien, niet naar, niet eng, geen angst.
en ik heb de tijd tot de 9 maanden vol waren zowat gebivakeerd in het ziekenhuis, en iedereen daar is zo betrokken en lief, het was ms niet zo als je gedacht en gehoopt had, maar naar omstandigheden eigenlijk best okay , je veel te kleine kindje is nergens in betere handen dan daar, zo zag ik het gewoon.


de tweede kondigde zich ook exact aanvang 31e week aan, en toen herkende ik de signalen wel , ziekenhuis dus en opgenomen, 3 weken weeënremmers en toen mocht meneertje 2 komen... alles ging goed eigenlijk , geen paniek, geen verdriet, enkel vertrouwen in dat het allemaal goed ging komen, ook deze keer.

en dat is ook gebeurd, en nu zitten ze in hun kamers mij vreselijk te negeren

In onze familie is pas een kindje een maand te vroeg geboren, en mocht na nog geen week couveuse & ziekenhuis naar huis. Alles gaat goed. Maar meer details gooi ik liever neit op internet, is niet mijn eigen kind.

[ Bericht 0% gewijzigd door poemojn op 14-12-2007 23:06:56 ]

Ok .

Zoals gezegd, met 30 weken kreeg ik weeen. Tot op dat moment was de zwangerschap goed verlopen, al werd er wel gesproken over een fors kind, had ook een forse buik .
Met rust is dat allemaal weer tot stilstand gekomen, al moest ik wel stoppen met werken en het heel rustig aan gaan doen.
Ze hadden me al wel eerder op zw.diabetes gecontroleerd, maar die uitslagen waren goed.
Om een lang verhaal kort te maken, ik kreeg HELLP en moest met 35 weken in het ziekenhuis blijven. Twee nachten daarna begonnen de weeen (die niet half zo zeer deden als ik me had voorgesteld) en uiteindelijk is Freek met een spoed ks gehaald wegens wegvallende hartslag en een placenta-loslating.

Op dat moment was ik alleen maar blij dat ie leefde, en heb hem heel even gezien toen ze hem omhoog tilden boven het doek in de OK.
Daarna was ie weg, en zag ik hem pas terug op de neo (natologie, afdeling voor te vroeg geboren kindjes). Hij was zo ziek dat ik hem twee dagen later pas voor het eerst echt vastgehouden heb. Vanwege de verwaarloosde zw.diabetes heeft Freek problemen met zijn bloedsuiker gehad. Hij is 10 dagen lang ieder UUR in zijn hieltjes geprikt, had een sonde en een navelinfuus omdat ze zijn aderen zo slecht konden vinden (maar wel iedere dag even proberen of ze toch niet een ader in zijn handje/voetje konden vinden , (een langdurig navelinfuus geeft veel infectiegevaar).

Deze weken heb ik er eigenlijk niet zoveel moeite mee gehad dat het was zoals het was. Hij was ziek, had zorg nodig die ik hem op dat moment met de beste wil van de wereld niet kon geven. Hij was vanaf het begin ook meteen mijn kind, al heb ik wel gejankt toen ik een kindje hoorde huilen, en niet doorhad dat het de mijne was.
Erg vond ik ook het naar huis gaan, zonder kind. En toen ik eenmaal thuis was kreeg ik last van woede, omdat alle verpleegkundigen mijn kind vaker vasthadden als ik.
Heel veel zorgen ook, lage bloedsuikers zijn niet goed voor de hersenen, dus hoe zou Freek hier uit komen?
Ik heb er lang last van gehad, een kindje hoort veilig bij zijn mama te zijn, niet geport en geprikt en aan toeters en bellen. Dat alles kwam pas toen hij thuis was. Ik was ook hele stukken van de bevalling kwijt (waarop de gyn sprak; "Da's maar goed ook, anders stond je hier nu te gillen dat er nooooit meer een tweede komt").

Affijn, ik kan nog uren doortypen, dat lijkt me ook niet de bedoeling . Als jij vragen hebt, schiet maar, ik zal mijn best doen .

Ach Leah, dat was wel heftig zeg.
Die details en vooral dat het zo slecht met Freek ging wist ik nog niet.

Toen ik met 25 weken weeën kreeg had ik het in eerste instantie niet door (ik had al vanaf week 16 veel harde buiken). Maar toen het toch wel erg pijn ging doen en ik voor de zekerheid het zkh belde (wilde niet het weekend in met zo'n pijn), moest ik onmiddellijk langskomen. Pfieuw, toen sloeg de schrik toe. Onderweg heb ik echt zitten janken omdat ik zo bang was mijn kind te verliezen. Uiteindelijk is het met medicatie weer rustig geworden en mocht ik naar huis, met de opdracht bedrust te houden.
Met 29 weken begon het weer, we zaten in het huis van mijn schoonouders in ZuidLimburg. Ik heb het zkh gebeld en we moesten weer komen. Omdat mijn lief geen rijbewijs heeft ben ik zelf teruggereden, ruim anderhalf uur met 150 over de snelweg. Achteraf snap ik niet waarom we niet in Maastricht naar het zkh zijn gegaan. Maar door de adrenaline remden de weeën behoorlijk af. Aangekomen in het zkh was het best rustig en voelde ik me heel lullig. Maar na een uurtje waren ze er weer in volle hevigheid en had ik 2 cm ontsluiting. Toen moest ik dus blijven. Ik kreeg een infuus met weeënremmers waar ik hardstikke hyper van werd. Manman, ik lag met een meisje op een kamer die dat ook had, en omdat we dus niet konden slapen hebben we ondanks alle spanning 's nachts enorm veel lol gemaakt! We kregen zelfs op onze kop van de nachtzuster...
Uiteindelijk heb ik andere medicatie gehad (ik draaide echt helemaal door van dat infuus), tot 34 weken. Inmiddels had ik een andere kamergenote met wie ik lief en leed heb gedeeld. Het was een superspannende tijd, we hebben een rondleiding gehad op de couveuseafdeling. Ik heb de hele tijd daar zitten janken maar de verpleging was zo lief en zo zorgzaam en we hebben zo'n goede voorlichting gekregen, dat gaf ons wel vertrouwen.
Al met al heb ik een week of 3 in het zkh gelegen. Het wordt echt je thuis. En met mijn kamergenote heb ik een fantastische tijd gehad, dat deed me erg goed. Toen ik naar huis mocht (met 33 weken, heb thuis nog een week medicatie geslikt) verveelde ik me kapot. Omdat wij ons zo hadden voorbereid op een prematuur kindje duurden die laatste weken zo gigantisch lang. Al was het een waar wonder dat het kindje het uiteindelijk tot ruim 39 weken in mijn buik heeft volgehouden.

In Z&G de korte versie, hier dus wat uitgebreider. Ik hoop van harte dat jouw Purk nog een poosje blijft zitten.

Wat ik me afvraag Leah, heeft Freek een hoge pijngrens? Ik heb dat wel eens gehoord over premature kindjes. Omdat ze zo jong zo vaak geprikt worden...

vanwaar deze vraag pruk? ik vind je OP een beetje vaag, is er iets aan de hand?

jeetje Leah, wat heavy man ik kende je verhaal niet helemaal, ik geef je gewoon nu nog even een

Pff Leah wat een verhaal... en het erge is dat ons ook zoiets te wachten staat als de baby de eerste uren na de bevalling overleeft. Niet door vroeggeboorte, al had ik daar een verhoogde kans op, die grens ben ik al voorbij, maar door die nierafwijking.
Als hij aan de beademing moet krijgt hij sondevoeding en hij wordt sowieso ieder uur geprikt om zijn bloedwaardes in de gaten te houden (daarmee kunnen ze kijken wat de nieren aankunnen), zelfs al zou het vrij snel heel goed gaan, dan nog komen er tal van andere vervelende onderzoeken en krijg ik ook het scenario dat hij de eerste dagen/weken vooral met verpleegsters in aanraking komen in plaats van met mij.

Niet om nu zielig te doen hoor, maar we hebben dit gister allemaal uitgebreid besproken bij de gyn... en je wéét dat het er aan zit te komen, maar je kunt je daar niet op voor bereiden, zelfs niet als je het zo duidelijk uitgelegd krijgt door Leah...

quote:

Op zaterdag 15 december 2007 11:20 schreef Belana het volgende:
vanwaar deze vraag pruk? ik vind je OP een beetje vaag, is er iets aan de hand?

jeetje Leah, wat heavy man ik kende je verhaal niet helemaal, ik geef je gewoon nu nog even een

Belaan, lees ff vanaf hier: Zwangerschap en geboorte deel 343

merci jelief

edit, even bijgelezen. das schrikken pruk! veel sterkte en rustig aan!

quote:

Op zaterdag 15 december 2007 11:06 schreef Moonah het volgende:
Wat ik me afvraag Leah, heeft Freek een hoge pijngrens? Ik heb dat wel eens gehoord over premature kindjes. Omdat ze zo jong zo vaak geprikt worden...

nou, mijn oudste zoon reageert net als iedere vent op pijn, hoor
dus een hoge pijngrens word je ws toch mee geboren.

ik vond het infuus altijd zo zielig
dat werd dan met een soort gipssplijster op zijn hoofdje vastgezet, omdat daar de enige 'makkelijke' ader op zat...

wat wel schetig was, was het hangmatje, van een katoenen luier, waarin hij lag te bungelen in de couveuse, en de prematuurtjesluier zelf, die nog tot onder zijn oksels kwam

quote:

Op zaterdag 15 december 2007 11:24 schreef Tan het volgende:
Niet om nu zielig te doen hoor,

Tan...
Je dóet niet zielig. Het ís toch enorm heftig wat jullie sowieso te wachten staat.
Logisch hoor, dat het je nu aangrijpt, dat je er meer en meer bij stil gaat staan.

Milagro, jouw zoon is dus toch een watje?
En wat moet dat hartverscheurend zijn zeg, zo'n ieniemini piepklein pasgeboren hummeltje met een infuus in zijn schedel.

quote:

Op zaterdag 15 december 2007 11:59 schreef Moonah het volgende:

En wat moet dat hartverscheurend zijn zeg, zo'n ieniemini piepklein pasgeboren hummeltje met een infuus in zijn schedel.

Tot je ziet ziet dat ze ongeloofelijk staan te prutsen in die kleine handjes en voetjes, terwijl je intussen al weet dat het veel makkelijker in het hoofdje kan...

quote:

Op zaterdag 15 december 2007 12:17 schreef Bass-Miss het volgende:

[..]

Tot je ziet ziet dat ze ongeloofelijk staan te prutsen in die kleine handjes en voetjes, terwijl je intussen al weet dat het veel makkelijker in het hoofdje kan...

inderdaad, het is ook meer zielig in je eigen beleving dan dat je kind eronder lijdt, zeg maar.. die slaapt gewoon braaf door... maar omdat je kind zoooo klein is, komt alles extra zielig over, het huiltje is geen flinke baby huil, maar meer zoals een kitten piept , en dat klinkt dan zo superzielig, en je kan dan, in het begin tenminste, niet meer doen dan via het luikje vd couveuse voorzichtig over zijn bolletje of lijfje aaien met 1 vinger, meer ruimte is er nog niet op dat bolletje of lijfje

Ik ben bijna 30 weken en moet het al een poosje rustig aan doen. Heb veel harde buiken en moet in de gaten houden dat er geen regelmaat in komt, moet dat direct aan de bel trekken.
Ik steek m`n kop eigenlijk gewoon maar in het zand Wil niet weten wat me allemaal te wachten staat mocht het nu geboren worden.

Dat kan ik geloven. Fons was toen nog geen maand uit, maar wel al bijna zes kilo.
Dus plaats zat om te aaien...
Maar man, wat was ik kwaad op die verpleegsters.

oh en de verpleging vindt het zelf ook altijd heel naar als een kindje opnieuw geprikt moet worden, omdat het infuusje gesneuveld is, dat is ook zo lief, ze voelen zich schuldig, en excuseren zich dan zelfs soms , terwijl ze er niets aan kunnen doen... het feit dat zij dus zo reageren, alsof het eigen kindje is, geeft ook een hoop rust, je kind is echt in goede handen, niet alleen praktisch gezien, maar ook qua emotionele aandacht.
nu was ik zelf daar vrijwel de hele dag, 2 maanden lang, maar overnachten kon niet uiteraard, maar de wetenschap dat zij alle kindjes, dus ook het jouwe, met alle zorg én liefde, die net zo hard nodig is, omringen, geeft je iig de rust om 's nachts te kunnen slapen, zodat je de volgende dag weer enigzins fris en fruitig er kunt zijn voor je kindje.

je lichaam hoort helemaal niet te weten dat er couveuses bestaan, toch? Probeer 't maar zo lang mogelijk te bedriegen

Freek heeft idd een extreem hoge pijngrens .

Overigens moest de jongste ook in de couveuse met infuusje maar dat was gelukkig allemaal in orde na twee dagen. Later werd het kind nog een keer flink ziek, en toen heb ik idd aangegeven dat ze maar in het hoofd moesten prikken. Ziet er rot uit, maar zo'n infuus zit er idd zo in, veel minder gemier als in die kleine handjes.

Tan