Kwam deze recensie tegen over FOABP op music meter, vind m wel mooi eigenlijk:
quote:
Dit wordt ongeveer mijn eerste CD-recensie sinds 1 jaar afwezigheid van MusicMeter... De verslaving is ondertussen niet opgehouden, maar de muzieksmaak is behoorlijk afgevlakt. Ik ben zelfs aan de Michael Jackson geraakt uiteindelijk.... Nu is dit persoonlijke verhaaltje natuurlijk niet zo interessant op zich, maar wel als we kijken naar het concept van dit album. Deze afvlakking op het gebied van muziek is illustratief voor het jongetje dat in deze plaat centraal staat.
De titelsong, en tevens de single van dit album, slaat bij mij aan als een introductie van een spannend boek. Catchy, het meest concrete en interpretatieloze nummer van het hele album. Op dit nummer wordt weer goed duidelijk wat het machtigste wapen van PT is; muziek gebruiken om sfeer te brengen en daarmee het concept te verduidelijken. Na Pink Floyd is dit ongeveer de eerste band die daar in mijn opinie een meester in is. Het jachtige, simpele gitaarriffje gepaard met een staright-to-the-point tekst laat meteen diepe indruk achter. Toen ik dit nummer eerst opzette en meteen meelas met de tekst dacht ik "Volgens mij wil Wilson ons iets vertellen". TV-verslavingen, familieproblemen, drugsverslavingen, het zijn algemene voorbeelden van hoe onze jeugd dreigt te verloederen.
Het album vervolgt met het mooiste nummer My Ashes.(Ja, ik kies niet voor Anesthetize) Kan een nummer nog emotievoller? Hoe ongelooflijk is het dat Wilson dit verhaal van een afstand kan vertellen terwijl je eigenlijk alleen zo'n tekst kan verwachten die er middenin zit. Een kind wiens jeugd niet is als dat een kind hoort te zijn. Zijn ouders die hem nooit kunnen geven wat hij wil maakt dat dit kind volledig in zichzelf keert. "Return to save the child that I forgot". De muziek is werkelijk fantastisch, voor mij van vergelijkbare kwaliteit met het even emotionele Collapse The Light Into Earth. Alles sluit perfect aan in dit nummer.
De jongen (jezus, ik ga nu toch echt om me heen kijken in mijn directe omgeving) wordt een ijskoude vertoning, die iedere dag zichzelf verliest in het leven van dag tot dag, en het streven naar overamusering. In Anesthetize krijgen we de jongen in een monoloog aan het woord. Hij merkt zelf dat alle gevoel is verdwenen uit zijn leven, maar wil zichzelf dwingen om gelukkig te zijn, en zijn depressie te bestrijden (dit wordt overigens fantastisch in 3 delen neergezet). De jongen slaagt erin om zijn gedachten onder bedwang te houden, en lijdt daarna een geforceerd vrolijk leven als consument. De verwijzing naar Cod Philosophy (In Nederland bekend als Pseudofilosofie) is een bijzonder mooie, want het toont de paradox van het individu in het geheel aan. Dit is namelijk DE reden dat individueen verzanden in een leven wat hen niet bevalt, vanwege de druk van de massa. In deel 3 wil de jongen even ontsnappen, en gaat kijken naar de zee en het water, die meer warmte uitstralen dan hij in tijden gevoeld heeft. Hij wil tot zijn zinnen komen, en weer voelen...
Hulde overigens aan de fantastische muziek erbij. Wederom een sterk staaltje van sfeerbuilding, ook al zou de muziek zonder het concept ook nog een dikke 9 verdienen wat mij betreft. Voornamelijk het 2e deel en de overgang van deel 2 naar deel 3 is geweldig.
Het gaat bergafwaarts met de jongen. Hij wordt ouder en ouder, maar voelt zich steeds zwakker. In Sentimental wordt verteld hoe een jongen volwassen wordt en onafhankelijk ('"You can't blame your parents anymore"). Het gaat over kinderen die niet kunnen maar vooral ook niet willen opgroeien. De verantwoordelijkheid en de verandering, het zijn dingen die ze niet willen. De disciplinaire stap die het verlaten van hun saaie leven meebrengt brengen jongens zoals de hoofdpersoon in verlegenheid.
Opvallend natuurlijk is het motiefje van Trains, aanwezig in dit nummer. Het is er volgens mij niet zomaar; Trains gaat immers ook over de sombere blik richting onze jeugdjaren. Fantastisch hoe PT zo'n oeuvre bij elkaar heeft gespeeld in die jaren. Vrolijk word je er niet van, maar ik krijg ineens wel echt weer een drang om te "leven".
Bij Way Out Of Here is het over. Niks kan de jongen meer redden, hij heeft geprobeerd positief te blijven, maar kiest er nu echt voor om zijn gehate leven te verlaten. Alle sympathie van (oudere) familieleden die willen weten hoe hij het op school doet; het kan hem helemaal niks meer schelen. Hij wil alles achterlaten, verbranden, wegsnijden...Toch is er angst; zijn gevoel lijkt zijn lichaam te hebben verlaten, maar des te meer is hij bang geworden voor het fysieke gevoel: hij durft geen zelfmoord te plegen.
De sfeer die gezet wordt bij dit nummer is dan ook fantastisch; de opbouw van de spanning lijkt wel identiek aan die van een jongen die zijn laatste seconden aftelt voor hij daadwerkelijk voor de trein springt, echt fantastisch gedaan ook hier weer...
Het album eindigt met het enige nummer waar ik niet helemaal zeker van ben. Het lijkt erop dat de titel Sleep Together letterlijk genomen kan nomen, aangezien de jongen eindelijk de oplossing voor al zijn problemen lijkt te hebben gevonden. De oplossing is seks, geen liefde. De seks is even koud als dat zijn emoties altijd zijn geweest. Maar juist dit is het gedeelte wat ik niet snap aan het album; koude liefde moet toch juist des te meer een reden zijn om tot zelfmoord te neigen dan de oplossing te zijn van zijn problemen? Dit blijft voor mij nog even een vraagstuk. Er is namelijk ook een mogelijkheid dat dit nummer alsnog naar de zelfmoord verwijst, getuige sommige teksten (This is Your Way Out, Do or Drown).
Resume: het is een fantastisch verhaal, waar ik zo een boek van zou willen lezen. Het maakt emoties bij me los, en willekeurig zie ik voor me dat een jongen zoals die op dit album deze CD beluistert en langzaam begint te huilen, eindelijk een vorm van emotie, zoals hij al lang niet meer heeft meegemaakt...
De muziek is bijzonder touching; iets minder harde riffs zoals op Deadwing of In Absentia, iets meer synthesize en toetsen...iets meer echte prog. Wel bijzonder jammer dat ik geen bonustracks op mijn CD heb.
Ik ga meteen naar een 4,5* voor dit album, en het is dat ik me er nu even niet mee bezig hou, maar dit album zou ongetwijfeld in mijn top 10 komen.
Overigens spreek ik continu van een "hij" of een "jongen", maar misschien is dat wel omdat ik eigenlijk alleen het plaatje van een jongen hierbij kan voorbeelden, terwijl het natuurlijk voor meisjes ook geldt.
De nadruk ligt bij mij zoals gemerkt op de tekst, maar ik vraag me ook daadwerkelijk af hoeveel mensen nu echt stilstaan bij de "inhoud" van deze muziek als ze er naar luisteren. Persoonlijk vind ik dat daar veel meer oog (en oor) voor moet zijn, daarmee zou muziek pas echt als kunst gewaardeerd worden.
http://www.musicmeter.nl/album/68499