Vossen in omgeving Aalst

Kom ik vanochtend in de prachtige omgeving van het lommerrijke Aalst, wat treft mijn blikveld: een groep vossen. Reguliere vossen is tot daar aan toe, maar dit waren geenszins vossen van het type regulier. Ik zou ze eerder verwant gesteld hebben aan poolvossen, of eventueel Falkland vossen, ware het niet dat die uitgestorven zijn in 1876.

Goed, ik rijd daar dus langs op mijn prachtige Locomotief fiets, terwijl ik probeer de blikken van de woeste vossen te vermijden. In mijn perifere oogopslag zie ik een der vossen mij aankijken. Zijn rechteroog is deels rood gekleurd. Ik ben beangstigd.

Ik besluit mijn vriend Alexis te bellen, gezien hij zich op dat moment ook in Aalst bevind. Hij neemt op, luid hijgend. Ik vraag hem onmiddelijk wat er aan de hand is, en of er bij hem ook zoveel vossen aanwezig zijn. Door zijn zware ademhaling heen hoor ik hem dit bevestigen, totdat een luide schreeuw volgt en de verbinding wordt verbroken. Ik ben meer beangstigd.

Een groep van 3 a 4 stuks vossen staat opeens voor mijn fiets. Ze grommen luid. In de reactie van mijn vriend heb ik gemerkt dat de vluchtmethode niet zal werken. Ik zal diplomatieker te werk moeten gaan. Ik spreek dus een van de vossen aan, die het dichtst bij mij staat.

Ik: "Zeg, vos, zou ik er door mogen? Ik vind je vacht zeer mooi en je acte de presence is zeer uitnodigend, maar helaas moet ik echt verder, ik heb afgesproken met mijn vriend Alexis."

Tot mijn verbazing praat de vos opeens terug. Hij spreekt alzo:

Vos: "Maar natuurlijk mijnheer. Helaas moet ik u mededelen dat uw vriend Alexis is overleden aan de verwondingen die wij hem hebben toegebracht in zijn borst en phallaire regionen. Onze excuses daarvoor. Graag zouden wij u willen uitnodigen een pilsje te komen vatten om dit goed te maken."

Ik besef nu dat mijn plannen open liggen. Waarom niet, denk ik, en ik stem toe.

Ik: "Ach, vos, voor deze ene keer."
Vos: "Noem me Reinaert."
Ik: "Ach, Reinaert, voor deze ene keer."
Vos: "Goed, volg mij."

Ik fiets achter de horde vossen aan, en kom aan bij een vossenhol. Het is niet een gering hol, en ik kan makkelijk enteren. Daarbinnen staat een mooie leren stoel voor mij klaar, samen met een glas bier. Er zit een groep vossen te pokeren. Ik groet ze. Ze kijken amper op en gaan verder met hun spel. Een van de vossen steekt een sigaret op. De algemene sfeer is gemoedelijk.

De leider van de groep vossen pakt zijn bierglas, heft het, en spreekt: "Ter ere van de overleden vriend van onze gast! Hierbij groet ik u!".

We proostten allen, en ik drink. Onmiddelijk spuug ik het bier uit. Grolsch.

Klacht: Zie laatste zin.

Bedankt allen voor de reacties. Ik ben nog steeds geschokt met het overlijden van mijn vriend.

Gelukkig heb ik de groep vossen weten te overtuigen dat Grolsch door de mens niet gedronken wordt, en slechts is voorbehouden aan lagere diersoorten. Hier waren ze niet tevreden mee, en de aanvankelijk aimabele vos Reinaert ontvlamde in woede. Hij sprak:

Reinaert: "Scheer je weg luiaard van het genus bradypus, jouw soort hoeven we hier niet! Hoewel we rekening zullen houden met het feit dat Grolsch ondrinkbaar is en voortaan zullen overstappen op biersoorten die wel als 'bier' herkenbaar zijn, gaat je reactie alle perken te buiten!"

Hierop ben ik het hol uitgevlucht. Tot mijn grote schrik was ik echter de weg kwijtgeraakt. Immers, het koninkrijk van Aalst is enorm groot. Ik sprak mijzelf een gebed toe, en liep richting een groep bomen.

Eenmaal bij de bomen aangekomen, besefte ik dat hier niets te zien is. Ik besloot naar een ander geboomte te lopen, maar ook hier geen resultaat. Opeens zag ik in de verte een vos die het hol wordt uitgeworpen. Zijn vacht was dof en grauw. Strompelend kwam hij mij tegemoet. Ik zeg:

Ik: "Zeg, voske, wat is er met je aan de hand? Als ik hier je vacht bekijk, dan zie ik dat die niet aan de kwaliteitseisen voldoet die ik verwacht van een reguliere vacht 's vos'."

Hij kijkt mij bedroefd aan. Ik sympathiseer met de vos. Zijn ogen zijn groot, en zijn linkeroog vertoont de vorming van een traan. Trillend beweegt zijn bek, terwijl schuim langzaam zijn rechtermondhoek verlaat. Hij spreekt.

Vos: "Ik kan het niet geloven. (schuim). De vossenclan heeft mij uitgestoten. Ik kan nergens heen. Mijn nageslacht zal vernietigd worden." Hij huilt.

Ik kijk naar de grond. Bladeren waaien voorbij. Het verglijden van de tijd, mono no aware. Het komt allemaal uit in dit, het lijden van de vos. Een traan druipt langzaam naar beneden op mijn gelaat. De vos en ik huilen. Het wordt donker. We huilen, samen. De vos vervloekt de aarde, ik vervloek Grolsch, samen vervloeken we het leven. De vos en ik zijn samen, in het bos, en voor het eerst voelde ik een diepe connectie met de vos. Zijn lijden werd een aanvulling op het mijne. En opeens, was alles licht.

Ik sprak de vos toe, en wat ik toen zei zou alles veranderen, voor hem, voor mij, voor de wereld zoals wij hem kenden.

(Morgen meer.)